Goedemorgen. even in het kort. Ik en de vader van de baby zijn bijna 3 jaar samen geweest. Na een hobbelige relatie is het niet tot een goed eind gekomen. Het gaat mentaal al een tijdje niet lekker met mij en ben nu ook recent me baan verloren hierdoor. Nu waren we denk ik 2 weken uit elkaar waar ikzelf vrede mee had en kreeg ik een positieve zwangerschap test in me handen… Schrikken natuurlijk, ik heb er al 2 uit een eerdere relatie en ik ben eigenlijk wel klaar. Ook komt er een hoop meer bij kijken, zo ben ik pas een half jaar geleden geopereerd aan me baarmoeder door stijgende pap (waar ik nu vrij van ben) en operatie die binnenkort komt aan me oren. Ik ben al een week helemaal van me padje af… ik weet niet wat ik moet doen. Ten eerste ik wil dit niet alleen doen, met de vader van me kinderen heb ik het ook alleen moeten doen zowel zwangerschap als erna (veel). Daarbij komt ook nog dat ik de vader onbetrouwbaar vind en eigenlijk weet en vanuit wil gaan dat hij er niet gaat zijn en ik dus het alsnog alleen zal moeten doen. Ik heb geen inkomsten op het moment en mijn kinderen zijn nu 10 en 8 en heb eindelijk me handen vrij waar ik best wel van geniet. Heb een paardje waar ik graag naartoe ga dus dat zou ik allemaal ook weer moeten op geven. Alleen nu komt het, sins ik zwanger ben ben ik er onbewust toch mee bezig en vind ik het ergens wel leuk, al wil/wou ik geen kinderen meer. Ik heb beide opties bekeken en ook uitgestippeld hoe ik het dan ga doen als de baby zou komen, maar ik heb er zelfs geen ruimte voor, geld is niet stabiel, ik niet stabiel, vader onbetrouwbaar. Bij de gedachte alleen al om het weg te moeten laten halen maakt mij intens verdrietig… maar eigenlijk als ik zo naar de voor en nadelen kijk is het helemaal niet verstandig te laten komen… Ik ben echt ten einde raad en ik hoop hier wellicht wat hulp, dingen die ik mis? Om een besluit te kunnen nemen. overigens word er door me omgeving gedacht dat ik verder ben dan 5 weken. Heb al klein buikje en me lichaam veranderd heel erg en heb soms het idee dat ik wellicht wat voel, al kan dat natuurlijk ook spiertrekkingen zijn.
Goudeerlijk en rationeel: als je echt nog maar zo pril zwanger bent, zou ik in zo’n situatie niet graag een kindje op de wereld brengen dat door de vader niet gewenst is. Emotioneel: je klinkt alsof je hart je iets anders vertelt. En dat zijn jouw gevoelens en overwegingen en uiteindelijk draait het daar om. Ik heb ooit in een vergelijkbare situatie gezeten met als verschil dat ik al bijna 5 maand onderweg was toen ik er achterkwam. Dit is nu een prachtige dochter van negen die ik voor geen goud in de wereld zou willen missen. Maar het is loeizwaar geweest, niet alleen maar omdat ik het in m’n eentje deed, maar ook alle ellende die het teweegbracht met de vader en alles er verder omheen. En genetica gaat niet weg dus ook m’n dochter moet hiermee dealen, wat, ondanks dat ze nu de beste liefste papa van de wereld heeft, niet eenvoudig is. Eerlijkheid gebiedt me, ook al moet ik er nu niet meer aan denken nu ik m’n dochter zie: was ik pril zwanger geweest toen ik er achterkwam, dan had ik haar niet gehouden. Heel veel sterkte toegewenst met je beslissing.
Goed van je dat je alles in overweging neemt. Ik heb ooit voor de beslissing gestaan en onder dwang gekozen voor de abortus pil. Ik kan je vertellen dat je als je ervoor kiest absoluut verdriet van zal hebben, maar als je het kindje niet kan bieden wat je een kindje wil bieden kies je in mijn ogen ook uit uit liefde voor je kindje het niet in deze soms nare wereld te zetten. Ik vondvhet zwaar en moeilijk, maar ook weet ik dat m'n kindje iig niet met het feit hoeft te leven dat het door 1 van z'n ouders niet gewild was. Mijn situatie was misschien iets anders en Ij had uiteindelijk waarschijnlijk wel makkelijk een stabiel bestaan met kind kunnen bouwen. Mocht je kiezen voor abortus (of de pil, want dat kan nu nog) mag je ondanks het verdriet ook best tegen jezelf zeggen dat je t gedaan hebt wat her beste was in de situatie. En er zullen veel mensen zeggen dat je het verkeerd is, maar de meesten hebben waarschijnlijk nooit voor de keuze gestaan hebben en ook niet in jouw situatie. Helaas kan niemand je helpen met je keuze, maar ik hoop dat je wat hebt aan de reacties.
Onwijs bedankt voor jullie berichten. Doet me goed. al is het maar me verhaal kwijt te kunnen… vader geeft aan wel alle hulp en steun te bieden, alleen spreek ik uit ervaring dat ik gewoon niet van hem uit moet gaan. Als het zwaar word dan krijgt hij het moeilijk. Met alle respect voor hem, heeft ook zo ze redenen maar dat kan ik er niet bij hebben. Ik heb aankomende vrijdag een echo om te kijken hoe ver ik nou zou moeten zijn. Volgens de berekeningen zou ik 5 weken moeten zijn. Nu is me zoontje ook zo gebeurd en deze was toch al wat verder dan ik dacht. Denk als het rond de 10 weken zal zijn ik er teveel moeite mee ga krijgen.. Me dochter is er zelfs mee bezig zonder ze dat weet uit mijn woorden.
Wat een rot situatie zeg. Ik denk dat het verstandig is om contact met een verloskundige op te nemen. Dan kunnen zij je vertellen hoe ver je zwangerschap gevorderd is. Zij kunnen je ook helpen in alles op een rij zetten, of je doorverwijzen naar iemand die je daarbij kan helpen. Maar er zit nogal verschil tussen 5 of 10 weken in de tijd die je hebt om er over na te denken. Dus stap 1 is denk ik contact zoeken met een verloskundige en een echo laten maken.
Ik kan je geen wijsheden geven maar wil je wel een digitale knuffel geven. Dit zijn de keuzes waar je liever niet voor komt te staan.
Ik ben op het moment toch 6 weken zwanger. Dus het is nog niet zo ver. Besluit staat vast dat ik het echt niet wil… nu nog een beslissing om het weg te laten halen of ik kies ervoor een ander gezin blij te maken. Hoe dan ook alle 3 de keuzes zijn verdrietig. Bij de gedachten dat ik het zelf weg haal maakt me behoorlijk gek, en mega verdrietig. Dus waar doe je dan goed aan. Ik heb niet lang meer de tijd dus moet snel een keuze maken…
Moeilijke beslissing, heel dapper. Zorg dat je straks in het reine komt met jezelf en geloof dat jij uit liefde kiest je kind of niet of bij anderen in deze wereld op te laten groeien omdat je alleen het beste voor hem/haar wilt. Op dit moment is er volgens mij nog de mogelijkheid om de abortuspil te nemen ipv de medische behandeling te ondergaan. Mij heeft dat wel geholpen omdat het zo voelde als..ik heb het natuurlijk ontvangen en (in zekere zo'n ook via natuurlijk weg) verloren, want je krijgt dan een soort miskraam. Persoonlijk vond ik dat fijner (ok het is noet fijn, maar gevoelsmatig) dus tegenover het "weg laten halen". Heel veer succes met je keuzes en ik hoop dat je bij iemand steun kunt zoeken.
Wat een lastige situatie voor je, wellicht goed om met een verloskundige hierover te praten of met je huisarts. Zij kunnen wellicht ook maatschappelijke ondersteuning bieden op mentaal gebied.