Meiden, ik zou graag advies van jullie willen. Ik weet het allemaal niet meer. Ik hou er niet van om mn prive open en bloot op het internet te gooien, maar misschien dat jullie me kunnen helpen..... Het gaat om het volgende. Ik heb een zoontje van 4 jaar. Dit kindje is van mijn ex. Mijn ex en ik hebben 4 jaar een relatie gehad. Toen ons zoontje 2.5 jaar was zijn wij uit elkaar gegaan. De redenen doen er niet toe, maar het komt erop neer dat we niet meer gelukkig waren met elkaar. Ik heb dit jaar mijn nieuwe vriend leren kennen. Het ging vanaf het eerste moment goed tussen ons. We hadden allebei een kinderwens, en in een opwelling was ik gestopt met de pil. Sinds ik gestopt was met de pil veranderde zijn houding naar mijn zoontje toe. Hij irriteerde zich vaak aan hem, schreeuwde hem vaak, peste hem en lachte hem uit als hij zich bezeerde. In het begin had ik het nog niet zo door, maar daarna realiseerde ik me dat ik ook wat geirriteerder naar mijn zoon ging zijn. Toen ging ik op bepaalde dingen letten, en ik merkte dat ik de stemming van mijn vriend over nam. Vanaf dat moment kwam mijn moederinstinct weer boven en leek ik wat meer afstand van mijn vriend te nemen. Mijn zoon komt boven iedereen en geen man komt tussen ons in. Ik besloot al snel dat ik weer met de pil zou beginnen zodra ik ongesteld zou worden...... dat werd ik dus niet. Ik dacht misschien komt die band tussen zoon en vriend wel. Maar sinds ik zwanger ben kan mijn vriend over niks anders meer praten dan over de baby. Het is baby dit, baby dat. Geen interesse meer in mijn zoon. Nog steeds geirriteerd naar hem toe. Ik voel me zo klote. Ik wil hem niet meer. Het gevoel is weg. Dat hij zo naar mijn zoon kan doen, doet mij pijn. En dan is de baby er nog geneens. Stel dat de baby er is, dan kan mijn zoon helemaal niks goeds meer doen. Hij zal altijd zijn kind voortrekken en ben bang dat mijn zoon met alles de schuld zal krijgen. Ik ben bang voor de toekomst, bang voor mijn zoons toekomst. Ik wil dit niet. Ik wil een man die mijn kind als vol aanziet en hem volledig accepteerd. Ik dacht dat mijn vriend hem accepteerde, dit zal hij ook altijd tegenspreken dat dit niet zo is. Maar ze zeggen niet voor niks geen woorden maar daden!!! Ik voel me klote omdat ik van mijn zoon hou en ik wil dat de man in mijn leven ook van mijn zoon houdt. Mijn vriend heeft ook een zoontje uit een eerdere relatie. Dat kind is net zo oud als mijn zoontje. Ik hoor van van hem dat zijn zoontje zo perfect is, die luisterd beter als de mijne, die ruimt beter op, die schreeuwt nooit etc etc. Het kan zijn dat zijn zoontje zo perfect is, maar het moment dat hij het uitspreekt dat mijn kind minder is, doet mij pijn, kwetst mij en mijn gevoelens voor mijn vriend verminderen per minuut!!!!! Ik heb dit probleem vaker bij hem aangekaart maar hij ontkent het. Ik weet dat het niet zijn kind is, maar wel de mijne, het moment dat hij voor mij koos, koos hij ook voor mijn kleine. Is alleen nu niks van te merken. Dus ja nu heb ik eigelijk zo iets ik wil niet met hem verder..... Maar dat zou betekenen dat ik alweer alleenstaande moeder wordt met 2 kinderen van 2 vaders!!!! Ik weet dat hij er voor zijn kind zou zijn, maar wil ik dit? Wil ik deze situatie. Ik heb nagedacht over abortus, het vruchtje is toch nog zo klein. Maar dit is eigelijk niet wat ik wil. Het kindje is welkom, alleen de vader niet!!! hmmmm ik weet niet meer wat ik moet doen. Het is dus eigelijk tegenovergestelde als de meeste meiden die door hun vriend in de steek worden gelaten. Ik kies hier zelf voor, ik zet mijn zoon eerste plek!!! Geen man komt tussen ons in, en als ik merk dat mijn zoon niet gelukkig is met de situatie ben ik ook niet gelukkig!! Ik weet dat ik niet zomaar had moeten stoppen met de pil, maar dat is achteraf gepraat. Ik heb daar nu niks aan. Ik ben nu zwanger en zou graag advies van jullie willen. Sorry voor dit lange verhaal, maar ik weet het allemaal niet meer
Romana Wat een rot situatie zeg! En wat goed dat je zo onvoorwaardelijk voor je kindje(s) kiest. Ik zou je vriend nog een kans geven. Laat hem weten hoe hoog het je zit, dat je op het punt staat de relatie te verbreken als het niet beter gaat en dat je altijd voor je zoon zult kiezen als het erop aan komt. Dat je nooit meer een vergelijk wilt horen tussen jouw zoontje en zijn zoon of wie dan ook. Als hij er niet serieus mee om gaat of ontkent dat hij dit doet weet je denk ik wel genoeg. Vind het wel super moedig van je. Wat een super mama dat je je eigen behoefte zo opzij wilt schuiven in het belang van je kindje. Weet ook zeker dat je genoeg liefde hebt om je beide kindjes alleen te kunnen opvoeden, als het erop aan komt. Maar ik hoop dat je je vriend een wake-up call kunt geven en dat hij inziet hoeveel schade hij jouw zoontje en jullie relatie toebrengt. Heel veel succes ermee, dikke knuffel!
Bedankt voor je reactie. Ik heb mijn verhaal ook neergezet in het topic voor maart 2011 mama's. En daar kreeg ik ook zo'n reactie. Alleen wat ik daar ook neerzette, als hij eraan gaat 'werken', is het niet puur. Kinderliefde hoort puur te zijn, het is er of het is er niet. Als hij dan ineens leuk gaat doen met mijn zoon is het om mij tevreden te houden, en niet omdat hij van mijn zoon houdt. Snap je. Ik wil geen toneelstukjes, ik wil een man in mijn leven die ook voor mijn zoon kiest om wie hij is. Mijn zoon is niet de makkelijkste maar verdient wel liefde van een mama en een papa. Helaas ziet hij zijn eigen vader ook niet zo vaak, daar voel ik me al schuldig over. Als ik dan weer een man in mijn leven laat die hem ook niet moet om het zomaar even te zeggen, wat doe ik mijn kind dan aan?????
beste Romana, Ik vind het zo mooi hoe duidelijk je naar voren laat komen dat je kind op first place komt.. houden zo.. wat je schrijft over dat puur.. je hebt helemaal gelijk... iets moet van binnen komen en niet om de ander een pleziertje te doen.. dit gaat een tijd goed maar daarna kan je van voren af aan beginnen... als je vind dat je je vriend moet verlaten dan zou ik zeggen volg je gevoel... je gevoel is vaak de juiste aanwijzing.. maar wat collo zegt hem nog een kans geven en erover praten tja kun je ook doen.. maar als jou kindje niet gelukkig is dan is de keus niet zo heel lastig zeker omdat je zelf zoiets hebt 'wil dit niet'... misschien is t ook een idee om je relatie stand te houden maar dan wel ieder een eigen woning.. kijken hoe hij dan gaat doen... ik begrijp je punt ook wel 2kinderen, 2vaders maar ach boeiend... je bent niet de eerste en zeker niet de laatste! als je maar niet al te snel gaat in eventueel een volgende relatie... mensen hoeven ook niet te weten dat het half brusjes zijn.. volg je hart meid.. en dan komt t goed liefs, dami
Tsja, een stiefkind voelt nou eenmaal vaak anders dan een 'eigen' kind, zeker als er nog een ouder in beeld is. Gelijk en volledig accepteren is vaak moeilijk. Ik heb er ook aan moeten 'werken' mijn stiefkoters echt leuk en lief te gaan vinden en moest echt kijken wat mijn rol tov die twee was; ze hadden immers al 'n moeder.. Bij Noah ging alles veel natuurlijker, omdat het nou eenmaal mijn eigen kind was. Ondertussen hou ik zielsveel van ze en zou ik voor ze door 't vuur gaan, maar de liefde die ik voor hun voel is nou eenmaal anders dan wat ik voor m'n eigen kinderen voel. Soms werkt het in eerste instantie iets te 'faken', voordat het gevoel er is. Het is vergelijkbaar met lachen: als je samen een tijdje de hele tijd heel droog 'hahahaha' gaat zeggen, dan lig je na verloop van tijd echt in 'n deuk.. Kijk, begrijp me niet verkeerd: je kamt je stiefkind niet af, klaar. Je hoeft niet alles te accepteren of leuk, lief en aardig te vinden, maar hij moet wel ophouden te gaan vergelijken en pesten, schreeuwen etc zijn zaken die in mijn optiek uit den bozen zijn! Maar jij kent zijn zoontje verder niet? Hoe kan dat? Ziet hij zijn zoontje zo weinig dat hij 't kind misschien onbewust ophemelt of het pijnlijk vindt jouw zoontje te zien en daarmee geconfronteerd te worden met z'n gemis? Wellicht zit er veel meer achter en is het misschien verstandig hulp te gaan zoeken.
Daar ben ik het ook wel mee eens. Een stiefkind zal is anders dan een eigen kind, maar je hoeft je stiefkind niet te pesten en tegen hem te schreeuwen. Ik zou hem duidelijk maken dat hij echt op zijn gedrag moet letten tegenover jou kind ( maar zo'n poging had hj egeloof ik al gedaan..) en als je hem erop betrapt, hem erop aanspreekt, dat hij misschien beseft waar hij mee bezig is. Ik ben het ook wel met Mijkeltje eens, dat het misschien een goed idee is om hulp te gaan zoeken.
ik heb nooit stiefkinderen gehad.. maar ik ben wel van mening dat als je ervoor kiest om met een vrouw om te gaan die kinderen heeft en ook een toekomt met haar ziet en kinderwensen hebt dat je de stiefkinderen zeker als je eigen kinderen moet benaderen... zeker als het contact met de biologische vader minimaal is... als je van de moeder houd, hou je ook van haar kind en trekt je je eigen kinderen niet bewust voor.. kinderen verdienen gelijk behandelt te worden (in stief geval) het is net een geadopteerd kind... maar ja dat is mijn mening... een ander verhaal is als de kinderen van de ene partner een dagje langs komen..dan is het logisch dat je uiteraard die kids toch anders ziet. liefs, damiana
Wat een moeilijke situatie. Ik lees nergens of je het met je vriend al hebt over zijn gedrag. Misschien is hij zich er niet eens zo van bewust, aangezien jij ook eerst met hem mee deed. Tuurlijk horen je kinderen op de eerste plaats te staan. En is kinderliefde iets puurs...maar ik vind ook echt niet alle kinderen leuk. En aan andere kinderen moet je gewoon 'wennen'. Denk dat het voor hem ook niet makkelijk is, hij ziet (denk ik) zijn zoontje ook niet elke dag, maar ziet wel vaak jou zoontje. En natuurlijk gaat hij ze vergelijken. Ik denk dat je met hem open kaart moet spelen. Dat je best met hem verder wilt, maar niet op deze manier. Niet hoe hij nu tegen je zoon doet. Praat met hem, zeg dat je verbetering wil zien en dat je anders weg bent.
Meid! Wat een kut situatie!! Ik wil je laten weten dat een stiefvader heel goed van een stiefkind kan houden hoor!! Zelfs alsof het zn eigen kind is. Mijn vader is mijn stiefvader.. Mijn echte vader heb ik vanaf mn 11de niet meer gezien en moet nu zeggen dat mijn stiefvader als mijn echte vader aanvoelt en voor mij dat ook gewoon is! Wat ik wil zeggen is dat je je eigen gevoel moet volgen. Als je besluit het kindje te houden dan zal je in principe altijd met de vader te maken houden.. En kan goed begrijpen dat abortus in je gedachten is geweest en misschien er nog wel is.. Bovenstaande zal waarschijnlijk weinig mensen met me eens zijn maar het is hoe het is zwart op wit. Heel veel succes meis!
Hallo meiden, Ik heb het inmiddels besproken met mijn vriend. Hij is heel erg geschrokken en had het totaal niet verwacht. Hij is zich er niet bewust van. Dingen waar hij zich wel bewust van is, het pesten (wat hij plagen noemt) het schreeuwen etc heeft hij zijn excuses voor aangeboden. Hij geeft aan juist wel veel om mijn kind te geven en hem soms zelfs als zijn eigen kind ziet. HIj heeft overal wel een mooi antwoord op. Maar ja woorden zijn gaan daden. Ik heb nagedacht en denk eraan om hem nog 1 kans te geven. En dat zal de laatste zijn. Als ik merk dat de situatie niet veranderd, of dat hij op ten duur weer terug valt in zijn oude patroon is het afgelopen!!! Dan kies ik voor mijn zoon en voor mijn baby. Mijn zoon staat op nummer 1. Al ben je de koning, ik schuif mijn zoon voor niemand aan de kant. Als mijn zoon gelukkig is, ben ik het ook. En als hij niet gelukkig is, ga ik er alles aan doen om hem wel gelukkig te maken!!!! Over zijn zoontje. Hij had zijn zoontje 10 maanden niet gezien. Hij heeft een rechtzaak aangespannen en sinds 1 juli heeft hij een omgangsregeling af kunnen dwingen. Vandaar dat ik zijn zoontje nog niet gezien heb, omdat dat contact tussen vader en zoon opgebouwd moet worden. Abortus zou de makkelijkste keus zijn, van man af, van kind af. Ik ontken niet dat ik er niet aangedacht heb, maar dat is het probleem, ik wil geen abortus, ik ben bewust voor dit kindje gegaan. Je weet niet hoe de toekomst loopt, voor het zelfde geld laat ik nu abortus doen, over 2 jaar ontmoet ik een nieuwe man waar ik een kindje mee wil, ik raak zwanger na 5 maanden zwangerschap verlaat hij mij, of valt hij dood neer of weet ik veel wat. Heb ik zelfde situatie, alleenstaande moeder van 2 kinderen met 2 vaders. Waarom dat kindje dan wel, en deze nu niet. Daarbij wie zegt dat ik ooit in de toekomst nog een kindje mag krijgen. Ik denk dat alles in het leven met een rede gebeurd. Als dit kindje komt, heeft het een rede, als het mis gaat heeft het eveneens een rede. Maar tot die tijd kies ik voor dit kindje. Wij vrouwen moeten het aankunnen om een kindje op te voeden met liefde. Een man is leuk voor erbij maar als het erop aankomt zijn wij vrouwen sterk genoeg om het zelf te kunnen!!! Wat Damiana zegt bent ik mee eens, stiefkinderen die af en toe een nachtje komen slapen is een ander verhaal als dat je in een gezinssituatie terecht komt met stiefkinderen die je 24/7 ziet. Ik laat het even rusten, en hou jullie op de hoogte. In ieder geval bedankt voor jullie adviezen!! Heb er zeker steun aan gehad... Liefs Romana
He vrouw, Congrats dat je je zoon op nummer 1 zet, en terecht! Fijn voor je dat jij die man niet meer wilt ipv andersom, helemaal te gek! maar..... een stiefkind is echt blijft een stiefkind. Ik zou het heel moeilijk vinden om evenveel te houden van een stiefkind als van mijn eigen kind, dus waarom kan een man dat niet moeilijk vinden?! en het is moeilijk om te doen alsof. JE moet gewoon echt geluk hebben dat je een match hebt. Ik DENK dat jij voor jezelf op een rijtje moet hebben (in deze volgorde): 1. wil ik nog een kindje (alleen opvoeden) 2. past dat ook binnen het leven van je eerste zoon 3. ben ik in staat van die man te houden en het geduld op te brengen hem de tijd te geven om te integreren binnen jouw reeds bestaand gezinnetje. Kijk je kan die man altijd nog op sode mieteren, niet waar? suc6
Wat goed dat je het gesprek bent aangegaan. Zoals ik dus al vermoedde was hij zich er niet echt van bewust. Geef hem inderdaad deze kans, maar zeg wel tegen hem dat dit zijn laatste en enige kans is. Veel succes meid, ik hoop voor je dat hij zich anders zal gaan gedragen.
Het eerste waar ik aan denk is om samen in therapie te gaan hier voor. Als ik het verhaal zo lees heeft hij niet in de gaten gehad wat voor impact zijn gedrag op jou heeft. Misschien bedoelt hij het wel echt niet zo maar weet hij niet goed hoe hij zijn gedrag moet veranderen. Wat dus betekent dat na deze kans jij hem geen kans meer geeft. Als je vriend echt oprecht niet weet wat hij met zijn gedrag aanricht en inziet hoe erg jij dit allemaal vindt lijkt mij dat hij therapie wel zou willen doen. Misschien is het dan niet van begin af aan constant zoals jij het graag gezien had. Maar als dat er voor nodig is zou ik dat wel willen proberen. Als tijdens die therapie blijkt dat jullie er toch niet samen je weg in kunnen vinden kun je altijd een punt achter jullie relatie zetten. Hoe dan ook lijkt het me wel een zeer moeilijke situatie. Gelukkig ben je er altijd en onvoorwaardelijk voor je kind!
Wat een moeilijke situatie zeg! Ik ben het niet eens met Flootje. Je hoeft niet even veel te houden van een stiefkind maar het wel met evenveel liefde te behandelen. Als ik moet oppassen om kindjes van vriendinnen behandel ik ze met evenveel liefde als mijn eigen kind maar ik hou absoluut veel meer van mijn eigen kind. Nou weet ik dat oppassen voor een kind anders is dan 24/7 de opvoeding hebben. Een kind hoor je liefde te geven of het nou je eigen kind is of stiefkind. Ik hoop voor je dat hij veranderd naar je zoontje toe anders zou moet je inderdaad een moeilijk keuze maken. Ik kan sinds ik moeder ben zo slecht tegen onrecht en vooral naar kindjes toe dus je mag trots zijn als je je zoontje op nummer 1 zet. Het zal zwaar zijn maar dan kan je achteraf tenminste geen spijt krijgen van je beslissing. En ik vind het knap dat je hem wel een kans geeft. Mensen zijn soms niet bewust van hun botte gedrag. Ik wil je veel sterkte wensen en hopelijk komt alles goed en hebben jullie een mooie toekomst samen. Probeer in ieder geval als de tijd zover is je zoontje zoveel mogelijk bij je zwangerschap te betrekken door hem te laten helpen met spulletjes uitzoeken enzo dan laat je hem er echt bijhoren.
Hallo meiden, Nogmaals bedankt voor jullie reacties en adviezen. Ik zat er gisteren helemaal doorheen maar mede dankzij jullie voel ik me vandaag weer een stuk positiever. Ik heb veel met mijn vriend gesproken hierover. Hij heeft aangegeven dat hij aan de ene kant wel graag die affectie wilt geven aan mijn kleine, maar hij is bang om al zijn liefde weer aan een kind te geven en uiteindelijk weer afstand te moeten nemen. ( dit heeft hij natuurlijk al met zijn eigen zoontje meegemaakt) Verder wist hij niet goed hoe mij reactie zou zijn als hij mijn kind zou knuffelen, hij was bang dat ik dit raar zou vinden omdat het niet zijn kind is. Hij zegt dat hij het moeilijk vind hoe hij nou precies met hem om moet gaan. Wat mag wel en wat mag niet. Hij is niet de vader, hij geeft aan zelf onzeker hierover te zijn. Dat hij wel degelijk om mijn kind geeft maar gewoon niet wist hoe om te gaan in deze situatie. Het komt erop neer dus dat onze communicatie heel slecht is geweest op dit gebied. Ik vond dat hij meer liefde moest geven aan mijn kind, en door zijn ( in mijn ogen negatieve ) gedrag gaf ik er eigen conclusies aan namelijk dat hij mijn kind als een last ziet. En alleen voor mij en de baby wilt gaan. Hij zegt juist het tegenover gesteld, juist voor mij EN mijn zoontje te willen gaan maar niet goed weet hoe hij met hem om mag/moet gaan.) Door jullie ben ik wel met hem gaan praten, anders had ik het denk al afgekapt en gewoon verder gegaan met mijn kleine en mijn kindje in mn buik. Ik wil jullie nogmaals bedanken.... Allemaal veel geluk gewenst
Romana wat een goed nieuws! wat miscommunicatie al niet kan doen hè. allemaal trekken we wel eens te snel conclusies maar ben blij dat je ondanks dat toch goed met je vriend hebt kunnen praten en er iets heel anders achter blijkt te zitten! Geweldig! Veel succes samen en veel geluk samen met jullie vieren!
Romana Wat fijn dat jullie het hebben kunnen uitspreken en dat er hele andere motieven achter zijn gedrag zaten. ik snap het van zijn kant nu ook en je weet nu ook hoe je eraan kunt werken. Weet zeker dat jullie er zo wel uit kunnen komen. Dikke knuffel voor jullie alle vier!
He Romana, heb ook even meegelezen, super dat je het hebt aangedurfd om hierover met hem te praten. En gelukkig zijn zijn motieven je nu duidelijk en kunnen jullie samen genieten van de zwangerschap! Communicatie is zo belangrijk in een relatie, vanaf nu nooit meer denken maar alleen nog maar praten dan gaat het zeker goedkomen met jullie!
Ik ben heel blij dat alles weer goed gaat. wil alleen nog even zeggen dat ik je een bijzondere moeder vind! Veel liefs, Fed