Goedemorgen, Waarom moeten er moeilijke keuzes gemaakt worden in je leven? Uitgedaagd worden om keuzes te maken is goed, maar het maakt me ook onzeker. Ik zit met het volgende in mijn maag. Sinds de geboorte van mijn eerste zoon in december 2010 werk ik eigenlijk al met tegenzin in de zorg. Ik mis de regelmaat die andere banen hebben, en de zekerheid van vaste dagen en tijden werken. Toen ik nog vrijgezel was vond ik de onregelmatigheid heerlijk, maar nu merk ik dat zowel ik als mijn kinderen last hebben van de onregelmatigheid. Ook de nachten en avonden werken breekt me enorm op. Ik ben minder gaan werken toen, maar de onregelmatigheid blijft. Soms moet je vaker komen werken met een kleiner contract. Elke keer voor een paar uurtjes. Hoort bij het vak. Daarna heb ik nog een jaar regelmatig gewerkt als teamleider, geen avonden, geen nachten en geen weekenden, maar daardoor wel 32+ uur met veel stress. Was ook geen succes, maar de kinderen vonden het fijn dat ik thuis was in de avond, nacht en weekend en ik zelf ook! Nu ik zwanger ben van de derde en al sinds 11 weken in de ziektewet zit door bekkeninstabilliteit heb ik voldoende tijd om na te denken over wat ik echt wil, maar het is zo moeilijk om uiteindelijk de knoop door te hakken. Het liefst zou ik na de geboorte een baan hebben waar ik 16 uur werk verdeeld over 2 vaste dagen, of zelfs helemaal vanuit huis kan werken. Maar het werk ligt helaas niet voor het oprapen. De zorg is allang niet meer zoals het vroeger was dus een functie buiten de zorg zou ik ook niet laten liggen in mijn keuze Mensen in mijn naaste omgeving waarmee ik heb gepraat zeggen vaak je hebt nu een vaste baan wees daar blij mee. Maar een baan waar je niet gelukkig van wordt, en je kinderen ook niet lijkt me niet bepaald een goede vaste baan. Zijn er meer die in dezelfde situatie hebben gezeten, en welke keus heb je uiteindelijk gemaakt?
Ik hoor je geen advies vragen, maar misschien kun je iets meenemen in je keuzes en overwegingen. Stel; je kan een andere baan krijgen, maar dat is een jaarcontract. En stel.... dat jaarcontract wordt niet verlengd. Hoe erg is dat dan? Kun je tegen die tijd alsnog weer makkelijk in de zorg een baan krijgen (al is het tijdelijk toch weer die onregelmatigheid) of kunnen jullie leven van het werk van je partner? Is het dan ook wel op te lossen? Gelukkig zijn en blij zijn met je werk is heel belangrijk. Dat heeft privé ook z'n weerslag. Je kinderen zijn heeeel belangrijk en die laten merken dat ze je liever in de avonden zien. Je worstelt hier al lang mee zo te merken. Dus volgens mij is dit wel het moment dat je rond kunt gaan kijken en gewoon eens gaat solliciteren desnoods (je moet dan nog niks he). Ik werk in de zorg, verpleegkundige in psychiatrie. Ik werk 32 uur, maar wel met enige regelmaat. Namelijk altijd de donderdag een dagdienst en woensdag een late dienst. En dan om de week het weekend. En ik heb het geluk dat ik geen nachtdienst werk (er zijn genoeg plekken in de zorg die ook geen nachtdiensten nodig hebben....). De overige dagen wisselen, maar met flexibele opvang is veel op te lossen, en ik heb de opa's en oma's waar ze met veel plezier heen gaan. Voor mij is die onregelmatigheid dé oplossing voor nu. Voor mijn gevoel ben ik veel thuis bij de kinderen, maar die gaan dan ook nog niet naar school. Ik heb wel altijd gezegd dat als de kinderen op school zitten ik naar regelmatig werk wil. Maar wel in de zorg. Heb je wel plezier aan in de zorg werken? Is het puur die onregelmatigheid. Want elke instelling is natuurlijk weer anders binnen de zorg. Andere regeltjes en afspraken over de onregelmatigheid.... dus mocht je solliciteren, vraag ernaar, onderhandel desnoods en laat je niet tegenhouden om dan idd te solliciteren.
Hoi Fleurop, Ik worstel inderdaad al jaren met dit gevoel, en het wordt alsmaar erger. Misschien inderdaad rondkijken naar iets anders. Geheel ander werk misschien wel. Maar wat dan? Werken in de zorg is niet meer hetzelfde als in het begin, misschien zit dat ook in mijn hoofd dat kan. Ik hoef perse geen baan meer in de zorg, zal net zo lief in een winkel werken. Ik zal eens op mijn gemak rondkijken welke mogelijkheden er zijn. En misschien is solliciteren en onderhandelen een idee. Dat ik een jaar contract zal krijgen maakt me echt niets uit. Ik heb veel liever een baan waar ik gelukkig ben. Mijn slapeloze uurtjes zal ik eens besteden aan andere werkvlakken om te kijken of dat bij me past.
Ik kon het ook niet, een gezin combineren met onregelmatige drukke baan in zorg , werd er zelfs overspannen van... Ik ben overgestapt naar onderwijs geven aan toekomstige 'collega's' van de zorg, een heerlijke parttime regelmatige baan waar ik zelf veel plezier in heb. Het voelde alsof ik eindelijk een keer de baan had aangepast aan mezelf, na jaren geprobeerd te hebben mezelf aan te passen aan de baan... Ik wens je veel succes, want het zijn inderdaad moeilijke keuzes. Maar ik heb er geen moment spijt van gehad. Ik mis mijn patiënten nooit , ik heb nu studenten en dat is heel leuk! Ik weet niet of je ergens loopbaanadvies of iets dergelijks kunt krijgen? Misschien zijn er nog werkzaamheden waar je niet eens wist dat je die zou kunnen doen?
Dat herken ik van mezelf ook. Ik heb zelf het gevoel altijd op mijn tenen te lopen. En alleen maar bezig te zijn met ouders en schoonouders lastig vallen om oppas te regelen. Voor hun is onregelmatigheid ook niet fijn. Denk ik.. ze zeggen het niet, maar ik zou dat zelf wel hebben. Wat goed dat jij die stap hebt genomen om een andere richting in de zorg te kiezen. Het is het overwegen waard uiteraard. Ik ga kijken of er iemand is die mij kan helpen met een keuze maken, en om eventueel de mogelijkheden te bespreken wat er nog meer mogelijk is. Jolanda, er is zo ontzettend veel veranderd in de zorg. Er zijn zoveel dingen waar ik tegen aan loop.En in combinatie met alles bij elkaar weet ik wel dat ik dit niet tot mijn 65e vol ga houden.
Herkenbaar, maar dan van mijn man (ook vpk in de psychiatrie). Hij zit met precies hetzelfde, die onregelmatigheid en het gevoel nooit thuis te zijn als de kinderen wel thuis zijn. De meiden zelf vinden het ook zwaar om papa zo weinig te zien. En ik ook eigenlijk. Zijn er eigenlijk wel banen in de zorg met een regelmatig rooster?
Binnen mijn vakgebied (psychiatrie): transmuraal verpleegkundige bijvoorbeeld. Maar je hebt ook dag opname afdeling.. Ook binnen de vgz. Teamleider.. in ziekenhuis binnen een poli. Het is er iig .. Misschien meer keuze in onregelmatig werken maar toch.
flixbily inderdaad er is zoveel veranderd. Er komt steeds meer bij van steeds meer word het normaal gevonden dat je het in "eigen" tijd gaat. Ik heb een aantal zware jaren achter de rug. Als ik iets vind buiten de zorg dan doe ik dat. Ookal betekend het onderaan de ladder beginnen (financieel maakt me ook niet uit).
Heel herkenbaar.... Ik twijfel ook steeds, ik weet wat ik nu heb en ben daar blij mee, maar de combinatie met een gezin is lastig door alle onregelmatigheid en ook de reistijd die er nog bijkomt. Enerzijds verlang ik naar structuur en vastigheid anderzijds weet ik wat ik nu heb en vind ik het ook lastig om op te geven. Ook omdat wij het geld financieel wel echt nodig hebben... En inderdaad wil ik wel in de zorg blijven werken.....? Soms wordt ik zo moe van alle werkdruk, protocollen enzo. Anderzijds het elk beroep zijn negatieve kanten....lastig! Besloten nu eerst maar te genieten van mijn zwangerschapsverlof en daarna zien we wel weer...
Ik vind het ook ontzettend moeilijk om een andere keuze te maken, maar ik ben nu naar 4,5 jaar wel op het punt gekomen dat ik knopen door wil hakken. En als ik hiervoor mijn vaste contract moet opgeven zou ik het doen. Uiteraard heeft elk beroep zijn nadelen, maar op dit moment zie ik in de zorg geen voordelen meer jammer genoeg. Ik blijf het alleen ontzettend moeilijk vinden om dan te kiezen welk beroep wel bij me past. Ik heb ook diploma's voor bloemsierkunst deze zijn alleen dusdanig verouderd, maar wellicht dat ik dit met cursussen terug op kan pakken.