Zwanger en eetstoornis...

Hoi Snoozie,

Wil je even zeggen dat ik je berichtje gelezen heb. Ik reageer er later wat uitgebreider op, ga nu eerst koken en eten

Tis bij mij wel net wat anders, ik worstel tegen anorexia. Ben tijdens de dag-opname in kliniek zwanger geraakt, in december met ontslag gegaan, en nu 7 weken geleden bevallen. Misschien is een pb'tje fijner?

 

Ik wou dat ik je goede raad kon geven.
Voor mijn zwangerschap was ik echt geobsedeerd bezig met mijn eten. Drijgde een beetje de verkeerde kant op te gaan, gelukkig had ik mijn vriend die er altijd op toe zag dat ik voldoende at. Maar sinds ik zwanger ben is het precies alsof er een last van mijn schouders is gevallen. Nu eet ik gewoon waar ik zin in heb, dikker ging toch zowieso worden. Wel heb ik schrik voor hoe het gaat zijn na de bevalling. Dan heb ik geen "excuus" meer om dik te zijn.

Veel succes nog in het vinden van gepaste begeleiding.

 

Ik had dus idd wel begeleiding tijdens mijn zwangerschap, maar dat komt omdat ik dus ook al in opname zat toen ik zwanger raakte. Ik mocht wel blijven, maar kreeg dus "aangepaste" behandeling. Zo was wegen bv niet realistisch....

Ik denk idd niet dat het onverstandig is om hulp in te schakelen.
Knap dat je het signaleert en hulp WIL.

Mail volgt morgen, heb visite nu....

 

@Pixiehollow, ja idd. PRECIES wat je zegt, je hebt een excuus nu. Zo kun je het voor jezelf goed praten. Maar pas daarmee op hoor! Ik ben nu 7 weken na de bevalling en rol heel hard van de berg naar beneden....

 

Hoihoi, ik heb er helemaal geen verstand en last van, gelukkig, vind het heel rot voor je dat je niet lekker kan genieten....

Een kennis van me is zonder eetstoornis 40 kg aangekomen, andere 12 of 20 en daar tussenin, we hebben hier echt een heleboel zwangere dames gehad en dus ook heel wat gewichtsverschil.

Ik weet dat ik makkelijk praten heb, maar 19 kg vind ik echt niet heel erg overdreven veel hoor, 40 kg...dat is pas veel, en niet vanwege een eetstoornis maar gewoon vanwege het voor twee eten.

Dus geen tips...maar wel een beetje een kop op en geniet er van...of probeer er van te genieten

 

Hoi,
vervelend hoor zo'n eetprobleem, zeker in een tijd waarvan je zou moeten genieten.
Ik moet toegeven dat ik het vroeger echt een goed idee vond, je vol vreten en dan uitkotsen, mijn redding is geweest dat ik niet kan overgeven, ook niet als ik mijn vinger bijna tot in mijn maag steek alleen kokken, meer niet. Achteraf gezien is dat echt mijn redding geweest! al zag ik dat toen niet zo... Nu heb ik dus wel de eetbuien maar niet het compenseren... Tijdens de zwangerschap probeer ik het zoveel mogelijk los te laten en ervan te genieten en probeer alle dingen te eten die ze aanraden (best veel) en als ik dan nog trek heb wat lekkere dingen. Probeer inderdaad hulp te zoeken, praat erover, hormonen versterken alles, dus ook die negatieve gevoelens. Maar signaleren is een hele belangrijke stap, dus je bent al op de goeie weg!

liefs Miek

 

Ook ik wil je even een hart onder de riem steken!

Als ''ex anorect'' kan ik me goed voorstellen hoe je je nu moet voelen, en dat lijkt me heel erg tijdens je zwangerschap. Juist nu zou je alleen maar vollop moeten kunnen genieten Ik heb gelukkig ruim voor ik zwanger werd hulp gezocht en mijn eetstoornis nu al ruim twee jaar onder controle. Het is dus echt mogelijk meis, en ik ben dan ook heel blij om te horen dat je hulp zoekt! Blijf knokken voor je gezondheid, niet alleen voor jezelf maar ook voor die kleine wurm in je buik!

Heel veel sterkte!

Liefs,
Fleur

 

Ik heb zelf een eetstoornis gehad (ano en afgewisseld met overgeven maar niet echt eetbuien). Dit is ook een reden geweest waarom ik maar niet zwanger raakte: een combiantie van net ff te licht zijn en een onbewuste psychische blokkade dat als ik de eetstoornis niet voolledig uit de weg geruimd zou hebben, ik niet zwanger wilde worden (Echt allemaal onbewust hoor!)

Toen ben ik wat aangekomen, relaxter met het leven om leren gaan en toen was ik ook heel snel zwanger! Ik voel me nu gelukkig goed ook tijdens de zwangerschap en de hele zwangerschap heeft me zo'n andere kijk op het lichaam, mijn lichaam en het leven in me gegeven, dat ik nu pas echt besef en voel wat ik met m'n lichaam vernietigen heb aangericht en heb kunnen aanrichten (gelukkig ben ik niet zover geweest dat ik niet meer ongesteld werd en mijn geluk is dat ik een sterk lichaam had en heb!! Ik ben dus echt heel gelukkig geweest!!)

Ik wil hiermee zeggen dat je de klik KAN maken want voor mij was dit tot voor kort echt ONMOGELIJK (ondenkbaar voor mezlf)!! Wat mij geholpen heeft en ik raad dit erg aan: INDIVIDUELE Psychotherapie bij een heel goede therapeute, rond mijn leeftijd en zelf ervaringsdeskundige! Hier kan ik echt ALLES kwijt en ook nu in de zwangerschap al mijn onzekerheden en 'rare' kronkels. Als ik even er doorheen zit mag ik zelfs bellen en eventueel een extra afspraak maken (is nog maar een keer gebeurd gelukkig). het ruimt zo goed op! want zoals we allemaal weten: een eetstoornis gaat niet (alleen) over eten maar staat 'symbool' voor andere gevoelens/behoeften en gemissen in ons leven en vroeger en nu...Als je daar niet aan werkt, blijft je eetstoornis je leven domineren...

Heel veel sterkte, vraag/zoek goede hulp en zoek net zolang je de juiste hulp gevonden hebt ('t kan ook gewoon niet klikken tussen jou en een therapuet en aarzel dan niet te stoppen en een ander te zoeken)

Maar weet: je kan er uitkomen en je zwangerschap kan ook heel positief werken om er uit te komen!

 

ik ben gelukkig nioet bekend met eetstoornissen. ik wil dan ook alleen even zeggen dat ik het waanzinnig moedig van je vind om dit topic te openen ik zie dat als een stap naar jouw heling!

ik wens je heel veel goeds!

 

Hey Snoozie,

ik vind het heel goed van je om dit topic te starten. Heel moedig. En het geeft aan dat je al ver genoeg van je eetstoornis af staat om er eens goed naar te kijken.

Zal een klein beetje van mijn verhaal vertellen.

Vanaf mijn 15e een eetstoornis. Eerst boulimia, toen anorexia en nu redelijk stabiel, maar af en toe met downs zal ik maar zeggen.
Ben in 2000 een behandel traject in gegaan en in 2001/2002 opgenomen geweest in het Rintveld in zeist. 3 weken klinisch en daar achteraan een deeltijd behandeling (3 dagen in de week) van ruim 6 maanden.

in 2003 een behandeling van een jaar. Groepstherapie, 1 dag in de week.

De behandelingen hielpen goed qua inzichten, maar ik handelde toch wel op mijn eigen manier. (ik kon het gewoon niet laten om het eten op mijn eigen manier te doen). Ik had wel periodes dat ik heel dapper was en heel netjes een eetlijst ging volgen, maar dan was ik zo bang dat ik zou gaan aankomen, dat ik toch maar weer teruggreep op de, voor mij zo bekende en vertrouwde methoden om op gewicht te blijven of af te vallen.

En zo modderde ik maar door.

En toen hadden we een kinderwens. Een heel sterke. Ik wilde mijn lichaam gezond genoeg krijgen om een zwangerschap aan te kunnen. Dus ik ben 13 kilo aangekomen in 2 jaar, zodat ik op een gezond genoeg gewicht was.

In 2008 was het dan zover. Ik was zwanger. Ik nam mijzelf voor om van deze gelegenheid (klinkt heel cru, weet ik) gebruik te maken om mijn eetlijst weer eens af te stoffen en normaal te gaan eten.
Ik wist immers dat ik zou gaan aankomen en ik vond deze 9 maanden heel prettig om het uit te proberen. Want kwam ik aan van de zwangerschap of van het eten? Het niet weten vond ik wel prettig overigens. Plus de wetenschap dat ik voor dit kindje mijn best zou gaan doen.

Ik voelde me die 9 maanden heerlijk. Ik genoot van mijn groeiende buik. Ik was er supertrots op. Het eten ging best redelijk en ik kon mezelf ook wel eens toestaan om wat lekkers/verbodens te eten (op een gegeven moment kon ik die 'cravings' ook echt niet meer weerstaan haha). Maar altijd wel mijn gewicht nauwlettend in de gaten gehouden.

En toen was ik bevallen van een prachtige dochter. De eerste weken was ik te moe om me echt op mijn lijf/gewicht te richten. Ik woog me wel elke dag en na een week of 3 zat ik weer op mijn startgewicht.
Maar mijn lichaam is natuurlijk compleet uit verhouding. Wat logisch is na een bevalling. (En nog steeds kan ik nog maar 1 broek van voor die tijd aan).

Ik had verwacht mijn eetpatroon te kunnen/durven doorzetten na de bevalling. Helaas is dit niet het geval. Al vrij snel na de bevalling zat ik al weer in mijn oude eetgewoonten/patroon. Ik voel me vervreemd van mijn lijf. Het fijne gevoel van mijn zwangerschap is compleet weg en elke dag moet ik weer de confrontatie met mijn lichaam aan.
Ook zeker niet iets waar ik trots op ben, en ik me eigenlijk best voor schaam.

Conclusie:
wat had ik graag wat begeleiding gehad tijdens en na mijn zwangerschap. (het kan nog, dat weet ik). Ik heb in zo'n roes geleefd en mijzelf voorgehouden dat het nu toch echt beter zou gaan. Dat mijn kindje mij 'op het rechte pad' zou houden.
Blijkbaar zijn die oude gewoontes zo vastgeroest, dat ik ze niet zo snel van me af kan schudden. eerlijk gezegd denk ik ook dat dat in mijn geval een illusie is geweest.

Dus meid, grijp die kans aan. Zoek hulp. Schaam je niet.

En bedankt! Bedankt dat je je verhaal hier hebt geplaatst. Ik voel me toch een soort van, niet alleen hierin.

Succes en sterkte met alles.

 

Ik vind het fantastisch van je dat je morgen weer een eerste stap gaat zetten. Ik hoop dat je huisarts je kan informeren over de mogelijkheden.

een behandeltraject in gaan als je zwanger bent zal anders zijn dan als je niet zwanger bent, dat denk ik tenminste. Dus wat de contracten betreft (ik herken ze ) zullen ze niet zo strikt zijn.

Dat het eng is staat vast. Ik voel met je mee. En het durven? Pffff. Tja, je weet wat je te wachten staat. Dus dat is idd een heel gevecht denk ik met jezelf.

Wel goed dat je er met je man over hebt kunnen praten. Als ik het goed begrijp heeft hij wel een goede invloed op je.
Hoe staat hij hierin? Begrijpt hij je? Zelf nu je (weer) zwanger bent? Kan hij je steunen.

Je mag me altijd een pb sturen hoor als je wil. Wellicht helpt het mij ook om die stap naar hulp weer te zetten.

Liefs,