hallo allemaal, Ik ben zwanger nu 14 weken, Ik heb alles goed voormekaar, Woon samen, huisje, alleen geen Contact meer met mijn ouders omdat er Veel is voorgevallen en gebeurd. Hebben hier meer mee te doen? En hoe gaan jullie er mee om?
hoi.. ik heb zelf geen contact met me vader.. ligt natuurlijk aan de reden waarom maar als je geen contact meer wilt zou ik het zwanger zijn voor jezelf houden en hebben ze lekker pech.. je voelt vanzelf wel of je er aan toe bent of niet om contact te zoeken of ze te laten weten dat je zwanger bent... succes en gefeliciteerd trouwens!
Ik weet natuurlijk niet de ernst van de hele situatie, maar ik denk dat ik in dit geval een kaartje o.i.d. zou sturen.
Ik denk dat je het erg vind geen contact meer te hebben op het moment dat je je afvraagt of je je ouders wel of niet moet inlichten over je zwangerschap. Ik weet natuurlijk de ernst van de situatie, maar ook ik zou het vertellen. Wellicht leverd dit wel een mogelijkheid tot herstel van de relatie.. Ouders zijn belangrijk, opa en oma ook.. Ik denk dat het meer is hoe je je er zelf bij voelt. Voelt het niet goed, niet aan beginnen.. MAar als je al lang geen contact meer hebt, is er natuurlijk wel een drempel.. die moet niet de reden zijn voor het niet aangaan van contact.. vind ik... Heel veel succes!
hier ook geen contact met mijn vader. ik ga hem dus ook niet vertellen dat ik zwanger ben/bevallen ben ik heb daar echt geen zin in. waarom zou hij het moeten weten? ik bedoel opa word hij toch nooit
ik heb een paar weken geleden besloten definitief te breken met mijn vader -na jaren van ruzies en ergenissen nu tijdens deze zwangerschap kon ik het gewoon niet meer opbrengen om energie in die moeizame relatie te stoppen en nadat ik de keuze had gemaakt viel er een last van mn schouders mijn mening is dat als een relatie teveel stress en energie kost, moet je, vooral tijdens je zwangerschap, voor jezelf kiezen. Je hebt de energie te hard nodig om op de been te blijven en voor je gezinnetje te zorgen. das het allerbelangrijkste toch?
Ik heb al zo'n 8 jaar geen normaal contact met m'n vader (kom hem eens per jaar tegen of een lullig smsje van zijn kant). Toen ik zwanger bleek te zijn heb ik hem gebeld (op z'n verjaardag nog wel) en verteld dat hij opa zou worden. Ik heb hem daarbij de keus gelaten om zelf te bepalen wat voor rol hij wil spelen in het leven van zijn kleindochter. Hij was totaal overrompeld door het idee en hij ging er over nadenken. Eind deze week zijn we drie maanden verder en ik heb tot nu toe niets gehoord. Zelfs niet toen mijn opa, die in het verleden een hoop voor hem heeft gedaan, een maand geleden overleed kon hij het zelfs niet opbrengen om me te condoleren. Ik ben er nu in ieder geval klaar mee en wil ook niets meer met hem te maken hebben. Het vreemde is wel dat mijn broer, met wie ik goed kan opschieten, wel contact met hem heeft. Ik heb mezelf te lang afgevraagd wat er 'niet leuk' was aan mij, maar vanaf nu mag hij die gedachten over gaan nemen. Als ik jou was zou ik het hen op z'n minst vertellen en de keus bij hen leggen... mits je hier zelf geen behoefte meer aan hebt. Succes.
wij hebben geen contact meer met de ouders en zus(+zwager) van mijn man. Tijdens de 2e zwangerschap hebben we ze een kaartje gestuurd uit naam van de oudste, dat hij leuk nieuws had en een broertje/zusje kreeg. Werd niet in dank afgenomen, werd zelfs achterbaks genoemd.... We hebben ze na de geboorte een kaartje gestuurd. We hebben 1 felicitatiekaartje terug gehad, verder geen bezoek ofzo Deze zwangerschap hebben we niet gemeld. Ze zullen het wel weten via andere familie en ook nu zullen ze beide een geboortekaartje krijgen...
Ik spreek mijn vader ook niet meer. Ik heb hem de foto van de zwangerschapstest gestuurd en erbij gezet "opa " Kreeg een dag later pas (ging via sms) reactie waarin hij zei blij te zijn voor ons. Meer contact niet meer gehad. Ik vind het prima zo, heb het gemeld en verder c'est ca...
Dat is echt helemaal aan jou...wat voor gevoel heb je er zelf bij. Als je er behoefte aan hebt, gewoon doen, zo niet dan niet... Zou me er iig niet verplicht toe voelen als ik jou was. Is jouw leven en jouw kindje en als zij zich niet graag met jou bemoeien moeten ze nu ook niet ineens aankomen Luister naar je hartje! Wat zijn er trouwens gemene ouders bij als ik hier zo eens lees zeg!
huh? Hoezo achterbaks dan? omdat jullie het zelf niet hadden verteld maar zogenaamd jouw zoontje? sorry hoor, maar dat is inderdaad erg vreemd......
Ik ben het helemaal met Allie eens! Een zwangerschap kost al zoveel energie dat ik het ook niet meer kan opbrengen om weer contact met mijn vader op te nemen. We hebben al 5 jaar geen contact meer. Ik zie er ook heel erg tegen op om te vertellen dat ik zwanger ben. Daarom doe ik het dus niet. Ik kan de rot opmerkingen niet meer verdragen. Ik vond het altijd heel raar van me dat ik geen contact meer wil met mijn vader maar nu ik jullie verhalen lees is dat blijkbaar niet zo raar. Schuldig voel ik me nog steeds. Mijn kind krijgt wel een opa, alleen niet mijn vader. Hij/zij hoeft dus niks te missen.
ja, we hadden ze moeten bellen en zelf het nieuws moeten brengen en niet onze oudste zoon hier voor moeten gebruiken... dat vonden ze achterbaks en schijnheilig... toen was het voor ons al ver over.... en helemaal toen ze gingen zeuren over... ja ja heel belachelijk, de envelop van het kaartje!!! Mensen zijn rond de 60-65... en dan schrijf ik op de envelop netjes Dhr. en Mevr Achternaam... Ook weer niet goed voor mijn man is het nu weer wel lastig hoor, hij wil ook trots kunnen vertellen dat hij voor de 3e keer papa wordt/geworden is etc... dus hij mag mijn familie bellen... Maar het geeft ook een heleboel rust. Geen energie in iets steken, waar je toch nooit iets van terug ziet
inderdaad!! Onze oudste is bijna 4 en heeft een opa en een oma en nog een overgrootoma (mijn oma). Hij heeft een paar keer gevraagd naar de papa en mama van papa... maar met het antwoord, dat ze ver weg wonen ( is gelukkig ook zo ) is 'ie al tevreden. Hij kent ze ook niet verder en zou ze ook niet herkennen als ze voor de deur zouden staan.
Hoi Bambi, Ik heb al 16 jaar geen contact meer met mijn beide ouders. Bij mijn eerste zwangerschap zijn ze het te weten gekomen via via, en toen begonnen ze ineens contact te zoeken met me. heb ik afgewezen, ik had het gevoel "als je niets met mij wilt dan ook niet met mijn kind". Ze sturen wel op de verjaardag van mijn zoon een kaartje en een kadotje, hij is nu nog zo jong ( 3) dat hij niet weet van wie het afkomt, en nu ben ik 15 weken zwanger van de tweede, en ik ben weer niet van plan het ze te vertellen. Soms mis ik het contact wel, maar dat is meer op de momenten dat ik me afvraag hoe mijn moeder zich voelde toen ze zwanger was en toen ik net geboren was... Maar mijn zoon mist niets hoor! ik heb lieve schoonouders en we hebben een heel stel vrienden die "tante huipeldepup"en dergelijke zijn geworden. Ik heb zelf ook geen opa en oma gehad, en ik ben enigskind, ben er niet slechter op geworden al zeg ik het zelf, ik ben alleen wel harder geworden... Wat de reden is van geen contact meer met je ouders is niet van belang voor ons. Niemand kan oordelen of het oneerlijk of eerlijk is, je moet alleen voor jezelf gaan bepalen of je van sommige gebeurtenissen geen spijt krijgt als je je ouders buitensluit. Je kan een geboorte of huwelijk niet opnieuw doen omdat je opeens wel contact hebt. daarintegen vind ik een bepaalde gebeurtenis zoals een geboorte , huwelijk of overlijden geen reden om ineens contact op te nemen. Dat contact is meestal niet oprecht en standt ook vaak weer. heel veel succes gewenst!
het gaf mij ook rust in mn hoofd om nu definitief alles af te kappen. zo hoef ik niet bij elke gebeurtenis te denken "moet ik dit nu wel of niet melden, en hoe dan?" ik ga binnenkort trouwen, daar weet hij dus niets van, en ik ben ook niet van plan een geboortekaartje te sturen. Ik vond dat als hij het contact (met zijn kleinkinderen) echt belangrijk vind, zou hij zich naar mij ook moeten gedragen. kleine kinderen zijn al helemaal gevoelig voor spanningen en vervelende situaties, ook al speelt het alleen in je hoofd af.
Ook ik heb geen contact meer met mijn biologische vader. Vorig jaar is mijn oma overleden en toen was er eventjes contact omdat er een hoop dingen geregeld moesten worden. In oktober is mijn oma toen uitgestrooid en heb ik hem nog gezien en hij beloofde contact te houden van zijn kant en niet alleen van de mijne. Daarna heb ik getracht doormiddel van smsjes nog contact te houden. toen ik er in december achterkwam zwanger te zijn was ik gelijk zo klaar met hem. Hij is nooit een vaderfiguur geweest voor me dus waarom wel een opa voor mijn kind. Dus ik heb besloten om het zo te laten en hem eventueel een geboortekaartje te sturen (als ik achter zijn adres kan komen) Maar langskomen hoeft van mij niet, die kans heb ik hem meerdere keren gegeven en toen wilde hij ook niet. dus... graag of niet...
Allereerst van harte gefeliciteerd met je zwangerschap! Altijd naar om dit soort dingen te lezen. Volg je hart meid en doe dat waar jij achter staat of in de toekomst achter kunt staan. Uiteindelijk moet jij ermee kunnen leven en moet een relatie met wie dan ook in je leven een verrijking zijn van je bestaan i.p.v. alleen maar hoofdpijn. Weet wel dat het erg makkelijk is gezegd maar ook jij leeft maar een keer, laat een ander als hij of zij jou geen liefde kan schenken je vooral ook geen verdriet doen! Veel suc-6 en sterkte ermee en geniet vooral van je zwangerschap! Liefs Genesis
hier hadden/hebben we geen contact met so.. we hebben het wel laten weten maar kregen helaas de echo foto terug gestuurd met een brief er bij dat ze dat toch al wisten en het ze niet interesseerde.. behoorlijke domper dus.. maar de eer aan ons zelf gehouden en ook na de bevalling heeft manlief naar zn ouders gebeld dat ze opa en oma waren geworden. daarna is het contact een beetje gekomen maar helaas negatief uit gelopen.. ze hebben laetitia nog nooit gezien.. sturen nog wel af entoe pakketjes met cadeautjes maar dat accepteren we ook maar haar zien zullen ze niet zolangz e mij niet accepteren..