Jeetje wat een reacties.. ik kan me dat totaal niet voorstellen, geen contact met mn ouders! Maar ik kan er wel een verhaal over delen, wat misschien een andere kant laat zien. Ik heb namelijk een (half)zus die ik pas heb ontmoet toen ik 17 was. zij is uit een eerder huwelijk met mn vader en zo rond mijn geboorte werd het contact tussen haar en mijn ouders compleet verbroken. Tot mijn oma overleed (moeder van mn vader) en mn vader dat wel aan haar had laten weten, het was immers ook haar oma. Op de crematie is ze toen gekomen met haar partner (die wij dus ook niet konden natuurlijk) en op die dag nog knapte ze allebei.. mn zus en mn paps.. ze hebben elkaar omhelst en gezegd dat ze dit niet langer zo wilde.. Dat is het begin geweest van weer wat contact.. in het begin vrij weinig, beide zaten niet te wachten op de deur plat lopen bij elkaar en durfden niet zo goed denk ik. maar toen mn zus zwanger raakte kwam het contact des te meer op gang. Na het afscheid van mn vader van zn werk kwamen ze met onze familie mee even een bakkie/borreltje doen en toen leerde we ook haar vriend pas echt goed kennen en dat klikte meteen! Sinds de geboorte van mn neefje zijn mn ouders ook echt Opa en Oma en ik ben echt Tante! en daar ben ik zo blij om.. Ze zien mn ouders vaak en die kleine jongen is helemaal gek van ze en op verjaardagen is t soms even puzzelen met haar moeder en onze vader qua tijden van langskomen.. maar dat lost zichzelf wel op. Het kan dus ook dat er ooit wel een reden is geweest om dat contact te verliezen, maar dat dit een mooie gelegenheid is om dat contact weer terug te krijgen.. soms is de drempel zo hoog dat beide partijen er gewoon even overheen moeten door iets en dan bouwt t zich vanzelf weer op..
Voor het eerst hier en mijn oog viel op dit bericht,heb ook jaren geen contact met mijn ouders gehad. Nu ik zelf kinderen heb zie ik ook de andere kant het valt mij in ieder geval niet mee zeker met mijn groeiende gezin. Ik dacht bij de eerste ik zal het wel even anders doen,maar soms zie ik ineens mijn moeder in mezelf terug. Ik erken in ieder geval dat ik ook fouten maak ook al houd ik nog zo veel van ze. Ik ben door mijn kinderen eens na gaan denken over mijn eigen aandeel in de ruzie,en met mijn ouders gaan praten. Wij worden ook ouder en ik wil er niet aan denken dat ik ook een van mijn kinderen kwijtraak jullie wel. Jessie
ik zit als ik dit zo lees, in het zelfde schuitje als jou, me ouders willen nu ineens weer contact (me moeder) in iedergeval, maar ik wil het zelf niet want ten 1e weet ik dat het niet goed blijft gaan en ten 2e ik zou mijn relatie kapot maken met mijn vriend wat ik niet wil. hij heeft erge hekel en ruzie met mijn ouders gehad ook en wil hen ook nooit maar dan ook nooit meer zien. ach en soms heb ik mn moementen dat ik het erg vind dat ik geen contact mer heb maar ik weet zelf wel dat het niet kan en niet werkt en het mij ongelukkig maakt als ik weer contact zou nemen.
Wat een verhalen zeg. Ik vind de strubbelingen met mijn schoonouders al vreselijk, maar wat ben ik gelukkig met mijn eigen papsie en mamsie zeg! Zeker als ik hier lees hoe het ook kan. Denk dat iederen voor zich moet bepalen of contact met daarbij komende spanning het proberen waard is. Ik was blij dat ik mijn schoonouders een paar maanden niet heb gezien aan het begin van mijn zwangerschap. Was het even helemaal beu, telkens in de rats als ze langskwamen. Inmiddels hebben we wel weer wat contact en zo is het prima. Maar met je eigen ouders is het natuurlijk weer anders. Lastig hoor..
Hier ongeveer hetzelfde. Mijn vader is bijna 5 jaar geleden overleden helaas en nu sinds februari geen contact meer met mijn moeder. Ik heb haar wel laten weten dat ik zwanger ben maar dat vond ze niet erg belangrijk kreeg ik de indruk. Vind het af en toe wel moeilijk maar kan me er aardig bij neer leggen.
Hoi bambi, Hou er wel rekening mee dat je na je bevalling een emotioneel pittige tijd tegemoed gaat. Althans dat was bij mij zo. met alle hormonen in je lijf en dat hat kleine mensje waarvan je je niet kan voorstellen dat er met hem of haar ooit hetzelfde gebeurt als dat er met jou is gebeurt. Als je van te voren al weet dat het contact niet gaat slagen, begin er dan niet aan. kennissen en vrienden om mij heen hebben in al die jaren ontelbare keren gezegd dat ik contact op moest nemen omdat ik er later spijt van zou krijgen. Maar ik heb het al die keren niet gedaan, en zal het ook nooit gaan doen. Ik zie mijn ouders heel soms rijden omdat we in hetzlefde dorp wonen ( hemelsbreed 300 meter van elkaar) en het is altijd ongemakkelijk, en negeren is voor mij de beste optie. Mijn man heeft twee jaar gelden wel voor het eerst contact gehad met mijn ouders, hij heeft begrip voor de situatie maar staat achter mij en respecteerd mijn keuze, echter zou hij ze nooit afvallen, omdat hij ze niet zo kent zoals ik ze ken. Dat waardeer ik enorm. Als hij net zo'n afkeer zou hebben van mijn ouders als ik van mijn ouders heb denk ik dat we elkaar zouden opjutten en dat het een te belangrijk onderdeel zou zijn van ons samenzijn. En wat betreft datzelfde schuitje, dat is zeker waar, maar op twee vlakken, ik ben 22 december uitgerekend! Groetjes
Vervelend he... wat er ook is voorgevallen, bij grote gebeurtenissen in je leven zoals een zwangerschap ga je toch weer twijfelen over of je de juiste keuze hebt gemaakt toen je het contact met je ouder(s) verbrak. Ik herken het heel erg en heb nog steeds niks tegen mijn vader gezegd. Maar ik sluit me helemaal aan bij Allie. De spaarzame energie die ik heb steek ik liever in het op de been houden van ons gezin dan in moeizaam contact met mijn vader! Volg je gevoel.. ik denk dat je dat het beste kunt doen... Sterkte..