En inderdaad. Ik was DOLBLIJ!!!!!! toen de zwangerschapstest postief in mijn handen lag. Daar is geen woord aan gelogen. En ik vond het geweldig dat ik opeens trek in augurkjes had midden in de nacht. En dat ik er 60 keer uit moest om te plassen... Dat staat in geen verhouding meer met hoe ik me nu voel. Voelde ik me nog maar zo!
Jessa: Heb je je besluit nu al genomen of helpen deze reacties (ook de boze) je anders naar de situatie kijken en evt. te kijken wat de mogelijkheden zijn? Ik ben zo bang voor je dat je later denkt van had ik maar niet en je spijt krijgt van je beslissing.
Ik vind dat je nogal een besluit hebt genomen. Ik kan (gelukkig) niet meepraten over hoe het is om je hondsberoerd te voelen, maar ken wel veel mensen in mijn directe omgeving die dit wel hebben gemaakt en hier op het forum (zoals je zelf ook al hebt kunnen lezen) hebben dit ook meegemaakt. Ik kan je alleen maar op het hart drukken om hier heel, maar dan ook heel goed over na te denken. Het is wel leven waar je het over hebt... Is je besluit al definitief of hebben de reacties je toch aan het denken gezet? Zo ja, ga je nu stappen ondernemen om bijvoorbeeld naar de ha te gaan of vk? Dit lijkt mij toch de eerste stap voordat je overgaat tot drastischere maatregelen.
Wow, dit is tochniet normaal meer... Ik denk inderdaad dat je goed eraan doet als je doet wat je wildoen. Want een kind verdient sowieso niet zoeen labiel iemand die om een beetje ziekzijn abortus gaat laten plegen. Omdat het niet is zoals jeje helemaal had voorgesteld moet het dus maar gewoon weg? WOW.... En als je echt zo beroerd was zat je hier niet te schrijven op het forum. Ik ben doodziek geweest tot 16 weken en ik kon dat echtniet opbrengen hoor. Petje af voor alle vrouwen die normaal en vriendelijk reageren maar ik sta echt met me mond wijd open... Zelden zoiets raars gelezen hier op ZP.
Ik vind het heel erg voor je dat je in deze zeer moeilijke periode zit. Snap goed dat je wilt dat mensen met je meedenken om een oplossing te vinden maar denk je niet dat je misschien meer hebt aan een professioneel iemand? Het gaat hier echt over psychologische kwellingen die denk ik niet op te lossen zijn met hier je verhaal neer te schrijven. Versta me niet verkeerd, het kan je al een hele stap verder helpen maar naar mijn gevoel heb je meer begeleiding nodig. Kan je misschien geen thuishulp of zo aanvragen zodat je al niet meer voor je eigen was en plas moet zorgen? Zo kan je 'het beetje energie' dat je over hebt toch aan je dochter spenderen. Hoe oud is je dochter eigenlijk? Want als ze nu vb 7 jaar is (ik zeg maar wat), kan je haar toch al op een eenvoudige manier duidelijk maken dat het omwille van het babytje in je buik is en dat het zeker zo niet zal blijven duren? Zoek misschien ook rustige knutselactiviteiten of gezelschapspelletjes om met je dochter te spelen, het hoeft niet altijd buitenshuis te zijn. Ik weet ook niet goed hoe je geholpen wilt worden, ik kan je alleen maar zeggen dat vele vrouwen hier op het forum soms ten einde raad zijn omdat ze na jaren proberen maar niet zwanger raken en jouw topic roept bij hen negatieve reacties op. Dat hoort er nu eenmaal bij als je je verhaal doet. Zeggen dat je die liever niet hebt vind ik een beetje kort door de bocht maar goed. Meisje ik hoop dat je de kracht en de moed vindt om je weg hierin te vinden. Het is helemaal geen gemakkelijk sitiuatie en je weet pas hoe je hierop reageert wanneer je zelf in die stiuatie zit. Maar denk goed na voor je drastische beslissingen neemt die onomkeerbaar zijn. Veel sterkte met je keuze!!
Ik zeg niet dat je het uit je duim zuigt ik zeg alleen dat het naar mijn mening niet helemaal klopt! En de manier waarop je alles typt om je zelf zo zielig mogelijk neer te zetten lukt in mijn ogen totaal niet! Je wist van te voren dat je er voor het grootste deel alles alleen moet doen (ivm jullie woon situatie) En je kan me ook niet vertellen dat je nog nooit hebt gehoord van misselijkheid en flauwvallen/lage bloeddruk tijdens een zwangerschap. Dit is echt iets heel normaals wat heel veel zwangere vrouwen hebben. Dus je had dit allemaal moeten overwegen voordat je aan een nieuwe zwangerschap begon (in mijn ogen) Zoals ik het nu zie/begrijp wil je je ongeboren kind vermoorden, en probeer je het goed te praten onder het mom van je dochter!!! IK vind dit echt NIET NORMAAL!!!! Als je er spijt van hebt en de relatie niet ziet zitten (wat je ook al hebt aangegeven) zeg dat dan gewoon!!! Ben niet zo'n egoist en geef dit een eerlijke kans!
Maar aan de ene kant meiden als je al zo over nadenkt over het feit om de kleine weg te laten halen is het misschien beter voor de kleine dat ze het ook doet. Want wat ga ja later tegen je kleine zeggen: ja mama voelde zich niet zo lekker een tijdje en dacht er over na een abortus te plegen en uiteindelijk toch maar besloten om het niet te doen
Tja stroopwafel, het is inderdaad een situatie om een dubbel gevoel bij te krijgen. Spijtig genoeg! Jessa je moet ook goed in je achterhoofd hoouden dat het ook niet stopt bij zwanger zijn en bevallen, daarna moet je ook nog voor je 2 kinderen zorgen. Denk misschien daar ook al meer even over na hoe je dat gaat doen (komt misschien grof over maar qua organisatie in je huishouden lijkt het mij wel dat je hulp kan gebruiken).
tjonge ik heb ook een vervelende zwangerschap gehad maar ik zou niet eens op de gedachte komen on het maar weg te laten halen je begint toch ergens aan??dus toevallig omdat je je zo vreselijk voelt laat je het maar weghalen terwijl als je je goed had gevoeld dan was het kindje wel welkom geweest? terwijl je nu pas 8 weken zwanger bent daarna word het vaak beter! denk daar eens aan
Misschien komt mijn reactie .. Ik merk dat ik mij steeds kwader over maak.. en heb besloten daarom niet meer te reageren en mee te lezen
Hier heb ik ook al over nagedacht, misschien is het maar beter dat ze het wel doet. Want zo'n onstabiele situatie (moeder) is niet goed voor een kind. Sorry als dit hard klink maar zo komt het op mij over.
Of als ze het zou houden en dat het blijkt lichamelijke/geestelijke afwijkingen te hebben en op die manier haar leven dan verpest? Misschien is wat er dan in haar op kan komen nog wel veel erger dan wat ze nu van plan is..
Je dochter gaat heus niet dood aan een tijd minder aandacht, het is jammer, maar zo is het nou eenmaal en daar moet ze mee dealen. Zat kinderen die gehandicapte ouders hebben oid. De dingen waar jij het over hebt zijn allemaal maar tijdelijk, nog max een aantal maanden. Maar dat kleintje in je buik kun je er niet mee terugkrijgen wanneer je het nu weg laat halen (om je beter te voelen en met je dochter naar de kinderboerderij te gaan omdat ze vakantie heeft bijv). Jullie hebben zelf voor dit kindje gekozen, en vind ook dat dit kindje gewoon een leven verdient, je gaat voor je kind in voorspoed en tegenspoed, ook nu al.
Owww wat verrot hè als je je zo beroerd voelt... Ik heb me/cvs, al sinds de zwangerschap van de 2e, ik had toen pfeiffer vanaf de 2e helft zwangerschap. Ik was dood en doodziek in de eerste maanden, bloeddruk was heel laag, ging ook voortdurend onderuit en kon alleen maar overgeven. Ook ik heb toen wel eens gedacht: haal het maar weg, ik-kan-niet-meer-help! Het werd beter na die eerste drie maanden echt waar! In die tijd waren er nog niet echt van dit soort forums dus ik had er geen weet van dat er ook andere manieren waren om je beter te voelen. Ook had je je eerste afspraak bij de vk pas met 12/14 weken. Maar nu was ik weer zo beroerd en nu had ik er niet 1 maar 4 rondlopen. Gelukkig wist ik nu wel alle kanalen te bewandelen en ik heb met wat medicatie, een keer een infuus het weten te redden, nu voel ik me wat dat betreft prima. Echt meis, abortus is dan wel een oplossing, maar dan heb je geen kindje, je staat compleet met lege handen, letterlijk en figuurlijk. Ik heb alleen al bij de gedachte dat je kindje bij een abortus helemaal kapot gezogen wordt, nachtmerries. Volg alsjeblieft de adviezen van hier op en ga eerst eens met een gyneacoloog praten, kijken wat ze voor je kunnen doen. Dan kan je altijd nog je kindje laten weghalen mocht je het echt niet meer aankunnen. Maar weet, je kan echt veel meer aan dan waar je nu in gelooft. En je dochtertje redt dat ook wel, kinderen zijn heel flexibel, die snapt het wel als je zegt dat je niet lekker bent en straks wordt dat wel beter en dan kan je weer meer doen. Maar geeft het niet op!
sjeeeeeezus..... Dat sommigen van jullie zo 'aardig' kunnen blijven ... Het enige wat op dit moment weg gehaald moet worden is dit topic! Wat een onzin zeg .. wat een ONZIN :x Voel mij ook knap beroerd... echt .. en heb ook een draakje rondlopen! Moet het 9 van de 10 x allemaal alleen doen en , echt, geen haar op mijn hoofd die er aan denkt om het weg te halen! Wat een egoïsme .. Sorry hoor, heb hier geen goed woord voor over! Totaal niet.. triest..
Nou ik snap die verwarring wel. Hier schrijf je nml ook over een zoon. Ik heb trouwens een pest humeur vanmorgen. Ik kon niet mijn bed uitkomen vanmorgen:x Maar ik moest wel want zoonlief was wakker. Soms denk ik, o jee, hoe moet dat zijn met weer die gebroken nachten en dan twee kinderen Mijn zoon is altijd een slechte slaper geweest , en dat heeft 4 jaar geduurd. Vandaar dat mijn nacht rust me heel! erg kostbaar is. Maar de drang naar nog een klein bolletje wol erbij is ook enorm sterk Mmm flesvoeding dan maar, dan kan mijn man er snachts ook mooi uit. Maar mijn hart roept eigenlijk borstvoeding . Nou ja, eerst maar eens even mijn Nod dag afwachten. Beetje een gok wanneer die is, ik denk zo na het weekend. Geen nieuwe klachten erbij overigens. Ik denk alleen aan bijna niks anders meer hihi
Zo, er zitten wel griezels hier op ZP hoor. En nu verlaat ik dit uiterst belachelijke en ziekmakende topic.