Ik weet het ... ik heb tot nu toe een zwangerschap uit duizenden, alles gaat goed, alles gaat voorspoedig, nergens last van etc. Ik mag niet klagen! Maar ... af en toe bekruipt mij de angst dat het fout zal gaan. Zeker als ik vandaag dan weer lees van een vreselijk trieste gebeurtenis van een stel wiens dochter bij geboorte is overleden (en dit stel was ook al jaren aan het MMM-en) ... En dan denk ik echt dat ons dat ook kan overkomen, dat dit grote wonder toch weer te mooi was om waar te zijn. Dat er grote complicaties bij de bevalling zullen zijn, of dat ze gewoon volgende week onverklaarbaar ophoudt met leven in mijn buik. Of dat ze gelijk ernstig ziek zal zijn. En meteen roep ik mezelf tot de orde dat ik niet zo raar moet doen en dat alles kan gebeuren, maar de keren dat het goed gaat vele malen groter is dan dat het fout gaat. Tegen manlief zeg ik het wel eens, en dan is hij heel lief, krijg ik een knuffel en zegt dan dat het vast allemaal goed gaat, maar die stomme angst blijft zo af en toe kop opsteken. Herkenbaar? Ik ben normaal vreselijk nuchter, maar mijn hormonen nemen soms echt een loopje met me deze laatste weken ...
Ik denk dat dat bij het moederschap hoort. Nu onze zoon een half jaar is kijk ik nog soms in zijn bedje en hou ik m'n hart vast of hij wel ademt. Ik denk dat je leven als moeder nooit meer echt zorgenvrij is.
Heel herkenbaar. Ik ben eigenlijk de hele zwangerschap bang geweest. Eerst dacht ik: eerst maar een een goede echo, daarna dacht ik: na de 12 weken kan ik genieten. Toen dacht ik: eerst maar eens kijken of de 20 weken echo wel goed is. Vervolgens was ik bang voor extreme vroeggeboorte en toen dát voorbij was dacht ik: het kan nog steeds misgaan.... misschien overlijd hij wel in mijn buik, of tijdens de bevalling. Ik heb trouwens echt wel genoten van mijn zwangerschap hoor, maar de angst dat het mis zou gaan was wel ook altijd aanwezig.
Ja herkenbaar! Twee nachten geleden voelde ik haar een X aantal uren niet meer wat ze normaal wel doet en was al in paniek..... Ik denk ook dat bijna iedere mama dit wel eens heeft bij de zwangerschap en zeker vrouwen die moeilijk zwanger worden. Zij staan nog meer stil hoe bijzonder dit is. Heel binnenkort hebben jullie je prachtige dochter vast! Heel erg voor jullie vrienden wat zij nu meemaken!
Ik herken je gevoel helemaal! Ik krijg ook regelmatig allemaal doemscenario's in mijn hoofd en ik heb ook nog steeds angst. Mijn man word daar altijd pissig van als ik dat zeg, hij vindt dat ik niet teveel op internet moet lezen. Ik probeer dan ook die angst van me af te zetten en positief te denken. En de kans dat het fout gaat is heel erg klein! In afrika bevallen vrouwen in de bosjes, maar wij hebben hier ziekenhuizen met modern apparatuur. Komt vast allemaal goed!
Gelukkig ... ik ben niet alleen Het is zo raar, en ik baal er echt soms van. @Chiggy: Precies zoals ik me af en toe voel! Ik geniet ook echt wel met volle teugen, ieder trapje, ieder koprol in mijn buik, ieder moment dat ik mijn man zie glunderen als hij haar voelt met zijn hand op mijn buik. Heb uit pure zelfbescherming ook geen Angelsound gekocht (ik mocht ook echt niet van manlief, die zag de bui namelijk allang hangen ...). Maar altijd die doemscenario's in mijn achterhoofd ... @ Anousje: ik probeer ook niet op het internet te zoeken. Ik lees zelfs de miskramen topics hier niet. En niet omdat ik niet meeleef, maar gewoon omdat ik me dat dan weer aan ga trekken. En ergens vind ik dat dan weer lullig. Ik denk dat ik me maar idd moet gaan instellen op een leven lang grote en kleine zorgen als moeder. Zal allemaal zo nieuw zijn voor me ...
Hoi hier ook zo'n zwangere hoor Heb al twee prachtige kids Joëlle van 11 een Dion van 8. Geniet van deze zwangerschap maar soms bekruipt me het rare gevoel als ik alleen op de bank zit en de kleine vol op in beweging is .... ooh zou het wel goed gaan en ben ik wel op tijd in het zh. Heb nogal heftige bevallingen gehad bespaar jullie de verhalen. Heb me nu bij neer gelegd door te zeggen ..ik heb vertrouwen in mijn baby en in mezelf wij gaan dit gewoon doen !! Denk ook dat je altijd zorgen houd om je kids nooit geen zorgeloos leven meer !! Maar je krijgt er zoveel voor terug
Heel herkenbaar. Ik heb echt geen klagen hoor, maar hoor van iedereen welke klachten en nare ervaringen ze zelf hebben gehad. Morgen moet ik voor de glucose test en ben zo zenuwachtig. Gewoon de angst dat de zwangerschap verder zo perfect gaat dat er bijna wel iets tegen moet vallen. Onzin natuurlijk.
Ik herken het ook heel erg. Wij hebben de afgelopen 10 jaar 3x zwangerschappen van dichtbij meegemaakt waar het niet goed is afgelopen. Zowel tijdens, vlak na bevalling, en zelfs in de eerste kraamweek hebben wij dat mis zien gaan. Het maakt je zo onzeker tot op de eerste kraamweek aan toe. Het zet je wel met beide benen op de wereld en doet je enorm beseffen dat al raak je zwanger, heb je een prima zwangerschap, dat niet vanzelfsprekend is. Wij genieten ondanks deze gebeurtenissen van elk moment. En wij hopen straks ook op een gezonde meid.
ik herken het ook heel goed.ik heb nu wel de (niet)nodige tegenslag maar niets kan me echt geruststellen.mijn tweeling is al twaalf en daar ben ik nog elke dag bezorgd om als ze met de fiets naar school gaan,als ze te lang slapen ,als ze vlekjes op hun buik hebben ,als ze hoofdpijn hebben,.....dat blijft zo denk ik.een constante zorg