Wat een troost, zo een forum. Dan weet je dat je niet de enige bent die in de shit zit. ik kan wel mijn verhaal vertellen, maar waar ik naar op zoek ben is ..... hoe kan je omgaan met het feit dat je partner je niet meer wilt? Op dit forum schrijven we veel over wat de mannen ons allemaal hebben aangedaan etc. en de reacties zijn vaak "oh wat erg" en dat is best fijn hoor, maar ik wil graag verder. Sommigen lijken er goed mee om te kunnen gaan, maar ik ben zo ongelooflijk bang om alleen te zijn. Ben nog niet gescheiden, maar waarschijnlijk bijna. Ben 22 wkn zwanger(tweeling),heb al een kind van 7 allemaal met dezelfde partner. Ik probeer me voor te bereiden op de (scheiding)situatie, slik een hoop.......................maar ik wil weten welk wondermiddel ik moet slikken zodat zijn lelijk gedrag mij niets meer doet. Met de komst van de kinderen is ie blij, met mij alleen niet. Ik kan het maar niet verkroppen. Ik vind het zo lastig, help me
allereerst wat vreselijk voor je, zo had je het waarschijnlijk niet bedacht. En dan ook nog met een tweeling in je buik. Maar een wondermiddel voor dit bestaat, ben ik bang, niet. Ik denk dat als je eenmaal accepteerd dat de situatie zo is dat het verwerken ietsje sneller zou kunnen gaan. Kies voor jezelf en alleen ben je toch eigenlijk nooit. Neem aan dat je familie en vrienden hebt waar je terecht kan. Weet je eigenlijk waarom hij jou niet meer wilt, is hij niet meer verliefd op je of is het misschien iets wat je zou kunnen veranderen waardoor jullie samen weer aan jullie relatie zouden kunnen werken. Mijn middel zou zijn, houd je rustig en denk zorgvuldig over je stappen na voor je ze neemt. En dat lelijke gedrag van hem moet niet meer kunnen. Kan je hem mss vertellen dat dat voor jou niet meer nodig is? Dat dat gedrag jou pijn doet. Heel veel sterkte.
Dat is t m nou juist.... hoe moet ik het accepteren?! Ik wil het zo graag accepteren. Maar ik voel me gek worden bij de gedachte dat hij gewoon verder gaat, zonder mij. Ik bedoel, we hadden het toch beloofd toen we trouwden? Ik moet leren accepteren dat mijn wil, niet gelijk is aan die van een ander. Daarom, trouwen stelt niets voor in het leven meer hedentendage. Hij heeft zo een hekel aan mij gekregen, dat ie het rechtvaardigt mij te beledigen. dat is ook het argument als ik vraag om te stoppen met dat lelijke gedrag. Het is allemaal mijn eigen schuld is het tweede antwoord. En we zitten nog heel lang in 1 huis want ik kan nergens anders heen en hij gaat niet weg. Ik wil me rustig houden, verstandig gedragen, maar ik word helemaal gek hier in huis. Ik wil alles kapot slaan en alles uitgillen. IK ben zo boos en zo teleurgesteld en zo verdrietig. Ow vreselijk, straks ben ik een alleenstaande moeder van 3 kinderen, omdat mijn echtgenoot, mij niet leuk meer vindt. 1 wondermiddel is natuurlijk een loterij van een paar ton en een leuk prins op het witte paard.................... maar tot die tijd moet ik het anders zien op te lossen. en ik voel me zo speciaal met mijn tweeling in mijn buik........................................
Jeetje, wat een verhaal meis! Tja, ik heb er geen ervaring mee (gelukkig) maar ik denk dat het accepteren met de tijd komt. Voor hem is het gemakkelijker omdat hij de keuze heeft gemaakt... jij moet ermee leren leven. Is zijn beslissing als donderslag bij heldere hemel gekomen? Ik denk, zolang jullie nog samen wonen het accepteren heel moeilijk en langzaam gaat. Elke dag word je met hem geconfronteerd. Geef het de tijd... geniet van je zwangerschap en jullie kleine.
wat een rotsituatie voor jou zeg! *knuf* wil wel even kwijt dat als hij zo over en tegen jou doet dat je dan, als je er aan toe bent, moet proberen te denken 'hij is het niet waard' maar dat is iets wat nu nog moeilijk voor je zal zijn en het lost het probleem van alleen zijn niet op... hij heeft destijds voor je gekozen en dan moet hij je wel met respect blijven behandelen vind ik, ook al is de liefde weg of minder. zeker aangezien je wil zijn kinderen in je buikje hebt. neem aan dat jullie al wel gepraat hebben enzo dus dat advies heb je vast niet nodig maar het enige wat ik dan nog zou kunnen zeggen is; kies met alles voor jezelf en je kindjes. doe geen dingen (voor hem) waar je geen zin in hebt want dat zal hij waarschijnlijk andersom ook niet doen? jij en je gezondheid zijn belangrijk dus probeer je écht daar op te focussen, ook al weet ik dat dat heel moeilijk zal zijn. heel veel sterkte en zorg goed voor jezelf meis! liefs *knuffel*
Kun je niet proberen, al is het nu tijdelijk, bij je familie onderdak te vinden? Ik denk dat je daar echt weg moet, je elke dag zo laten behandelen, dat verdien je absoluut niet! En het komt niet door jou. Het is zijn keus om zich zo te gedragen naar jou. Probeer er even aan te ontsnappen, zodat je op adem kunt komen, alles kunt overdenken....ik denk dat het echt heel erg nodig is, dat je even zonder hem bent. Dan voel je je ook meteen een stuk sterker, een beetje meer in controle weer, hij kan niet alles zo maar met jou doen...! Kom op meid, probeer dat alsjeblieft voor jezelf. Liefs!
Ook ik denk dat je daar weg moet, dit zal hem de situatie ook anders laten bekijken. Wellicht gaat hij je missen of herrinert hij zich de dingen die je juist goed deed. En als dit niet gebeurt, dan is dat heel jammer, maar jij moet verder! Kijk naar wat een geweldige meid je bent, naar de dingen die je hebt bereikt in je leven, naar de wonders in je buik, naar je kindje van 7! Soms gebeuren er gewoon dingen in het leven waardoor je allebei verandert, dat hij onaardig tegen je is moet echt niet kunnen! Maar je kan er niks aan doen als je gevoelens voor iemand stoppen.
Haai, Wat een vervelende situatie..gatsie zeg. Weet hoe je je voelt.. ik heb hier een tijd geleden ook een topic geplaatst. Ik kan je wel vertellen hoe ik ermee om ben gegaan en dat ik er alleen maar sterker uit ben gekomen. T heeft tijd nodig... dat wel. Ik wilde absoluut niet dat mijn ex het idee zou hebben dat ik kapot ging van verdriet. ( dit was wel zo, maar dat liet ik hem niet zien) Daarom heb ik me juist erg positief opgesteld. Elke dag leuk in de kleren, haar netjes, schoon en fris. Dat wanneer meneer ons zoontje op kwam halen, dat hij zag dat het huis er goed uitzag en ik ook. Dat ik het wel zonder hem kan. Ik had ook alle financien op orde, het huishouden enz. Hij kon nergens over mekkeren. Dit gaf mij een goed gevoel een gevoel van macht, zo van kijk eens, ik kan t zelf allemaal wel, ik heb jou niet nodig. Ik heb wel hulp gezocht bij een haptotherapeute en ik heb daar ook veel baat bij gehad. Zij heeft mij geleerd om mezelf te accepteren zoals ik ben, en dat deze kerel mij niet waard is. Dat mijn "prins" nog ergens is en dat we elkaar vanzelf tegenkomen als de tijd daar rijp voor is. Ik wil je zeggen; wees sterk! voor je kindje en de kleintjes in je buik. Zij slepen je er ook doorheen. Zoals ik al zei, t kost tijd, maar echt je zult weer happy zijn. * knuffel * fontana
Flootje, je bent heel bijzonder en dat zijn jouw kindjes ook. Ik kan me niks voorstellen wat hem het recht geeft om jou zonder respect te behandelen, zoals je zei, jullie hebben elkaar iets beloofd toen jullie getrouwd zijn en wat er ook gebeurd is zou "elkaar respecteren" het minste moeten zijn. Wat ik niet helemaal heb begrepen is of dit gedrag uit het niets gekomen is. Ik neem aan dat er iets gebeurd is, kan jij er wat aan doen? Zou het op een of andere manier door jouw veroorzaakt kunnen zijn? Want dan zou je er iets aan kunnen doen misschien. Anders ben ik het met de anderen eens, dan denk ik dat het beter is als je zo snel mogelijk daar weggaat. Ik wens je heel veel succes. Denk aan je 3 kinderen, je bent niet alleen en er komt een moment dat je het kan accepteren.
Meid, het is afschuwelijk, en het duurt... Wat ik je zou adviseren, is om in elk geval wel je verdriet en frustraties toe te laten. Je mag WEL huilen, boos zijn, de moed af en toe laten zakken, of waar je behoefte aan hebt. Rouwen mag en moet, het is niet niks wat je verliest (je maatje, steun, toekomstperspectief, etc) Zorg alleen dat je dit doet als je alleen bent, of dat je juist uithuilt bij iemand die je kunt vertrouwen en waarvan je weet dat ze aan jouw kant staan. Zoals bijv je ouders, of dierbare vriendin, oid. Mij heeft het in een periode (4 jaar uiteindelijk ) van heftig liefdesverdriet eigenlijk het meest geholpen om te beseffen dat er nog andere mensen waren die mij wel zagen zitten (geen mannen speciaal, gewone dierbaren). Hij is de rare hier. Niet jij. Het heeft geen zin meer om te proberen hem hierbij te betrekken of van hem troost te verwachten, tenzij je zou willen proberen hem alsnog voor je te winnen. Mijn idee is wel altijd in dit soort situaties dat er iets meer "achter zit" bij zo'n verandering. Een ander, gestook, midlifecrisis, .... Maar als het zeker is dat jullie uit elkaar gaan, zoek je heil en steun dan zsm elders, en zorg dat je niet te veel meer van hem hoeft te merken. Heeeeeeel veel sterkte.... Het is afschuwelijk en slecht voor je (zelf-)vertrouwen, maar het gaat voorbij, echt!
heel veel hebben eigelijk al gezegd dat er indd geen wondermiddel bestaat. mijn ex heeft me alleen gelaten toen in 8 weken zwanger was van ons zoontje.. hij wou niet meer met me te maken hebben en had na 2 maanden ook weer een nieuwe vriendin. heel lang heb ik met de boosheid en verdriet gezeten ook al liet ik dat zo min mogelijk merken aan anderen. de totale onbegrip waarom iemand zo iets doet die eerst beweerd zo veel van je te houden en de rest van ze leven met jou wil delen. je wil de antwoorden waarom dit zo opeens gebeurt. bij mij begon na verloop van tijd het verdriet minder te worden en bleef alleen de boosheid over.. woede die ik echt nog nooit had gevoelt. wat mij er redelijk doorheen heeft geholpen is praten praten en nog een praten.. ook door me te consentreren op de kleine die in me buik groeide begon ik het een plekje te kunnen geven maar echt eroverheen komen is tot op heden nog niet gebeurt.. boos ben ik nog wel maar dan vooral over het feit dat hij zijn bloedeigen zoontje niet eens wilt zien of er ook maar iets mee te maken wil hebben. vaak denk ik nog terug aan die tijd en de onbegrip blijft geweest ik heb nu ruim een jaar een nieuwe vriend en moet zeggen dat het vanaf toen echt steeds beter ging.. vroeg me niet meer elke dag af waarom dit moest gebeuren en we verwachten nu een 2e kleine. hij is echt de papa van Kian geworden en heeft hem ook officieel erkent al zijn zoon. dus op de vraag of je er ooit overeen komt en het kan vergeten en achter je kan laten daarop is het antwoord jammer genoeg NEE. want dit vergeet je gewoon nooit altijd blijft dat stukje er zitten met het verdriet, boosheid en onbegrip. maar op een dag en geloof me die dag komt er echt kan je tegen jezelf zeggen "hij is het niet waard" waardoor jij de volgende stap kan zetten om echt verder te gaan met je leven. wat ik niet snap is waarom hij niet uit het huis wil gaan?? vind dat eerlijk gezegd ronduit schandalig.. zo blijf jij elke dag geconfronteerd worden met het feit wat er tussen jullie speelt en de hoge spanningen zijn ook niet goed voor de kinderen zoals de oudste niet als de 2 kleintje in je buik.
Ik ben zelf een kind van gescheiden ouders en 1 ding kan ik je wel zeggen: als kind heb je veel meer aan 1 ouder die volop voor je gaat en je liefde geeft dan aan 2 ouders die ruzie hebben. Ik weet niet of je dat helpt maar voor je kinderen is het waarschijnlijk het beste om zonder hem verder te gaan. Er zijn weinig dingen zo slecht voor een kind als zien hoe de ene ouder de andere respectloos behandelt.
zucht, ik kan eigenlijk niets zinnigs zeggen, omdat ik zelf weer te maken heb met het verdriet die me niet los wil laten.. bij het lezen van wat jullie met zn allen schrijven is zo treffend bezorgd me weer tranen... lieve flootje... ik ben nooit getrouwd geweest weet ook niet hoe t is... maar ik weet wel hoe t is om je zo verlaten te voelen... zo in de steek gelaten... nu is het bij jou nog recent.. maar bij al maanden.. sinds dat ik 8wk zwanger ben begon allemaal met 6wk... idd wat iemand zo mooi schreef... je verliest niet alleen je man/vriend maar ook je maatje degene die er altijd was.. en opeens is dat weg en waarom? opeens is hij niet meer de persoon die zo liefdevol zei dat ie van je hield... en dat doet zeer... ik huil elke avond als ik naar mijn lege kussen kijk... lege plek en dan gaan de herinneringen naar het verleden toen alles nog zo fijn was... ik weet dat je hier niets aan hebt... maar weet dat je niet alleen verdrietig bent... de tip huilen en schreeuwen is goed... helpt je weer overeind... soms mis ik wel een schouder... ik doet t altijd alleen... veel liefs en sterkte, dami
O dank jullie wel voor alle reacties zeg! Ik ben inderdaad niet de enige en ik zal mijn tijd gewoon uit moeten zitten. Dit hoort bij het leven, althans nu bij mijn leven. Het advies over haptotherapie klinkt wel goed. Ik ga mij daar eens in verdiepen. Voor de rest is het een kwestie van, huilen, pijn toelaten, accepteren en hopen op beter en vooral kansen creeren voor mijzelf en de kinderen. Ik zie het als een grote uitdaging, maar dat is stiekem het leuke ervan. Mijzelf overwinnen! Weg met die klote- afhankelijkheid van een man! Ik ben afhankelijk van geluk en geloof in God (en een beetje geld hahahahahahahaha)
Hier een alleenstaande mama ik was 6 maanden zwanger toen mijn ex besloot weg te gaan... ook vol verdriet en de gedachte hoe ga ik dit doen.. in 1e instantie ook met de gedachte en overtuiging er samen wel uit te komen omwille van de kleine die zou komen. Dus alles goed afspreken, blijven overlggen ondanks scheiding enz. Echter helaas werkte dit in mijn geval - en vaak - niet zo je moet namelijk een proces door vooral als je niet zelf de keuze hebt gemaakt voordat je bij acceptatie komt. - ontkenning en verdiet - boosheid en machteloosheid wisselend met verdiet - en uiteindelijk pas acceptatie per persoon en situatie is verschillende hoe lang dit duurt daarin speelt mee hoe snel je uit de situiatie kan stappen, hoe de ander reageert en of je kunt communiceren. maar ook een tijd elkaar even niet zien is goed om los te komen van hem en de situatie in jouw geval allemaal lastig aangezien je nog samen woont natuurlijk ook je hormonen doen nog een hoop met je dus als ik eerlijk ben denk ik dat je de komende periode niet eens in je acceptatie zal zitten en je pas aan het begin staat. Ik ben bijna 2 jaar verder, heb de situatie zoals die is nu geaccepteerd hoor maar nog kan ik me wel eens boos maken als ik weer dingen hoor zoals dat hij liegt over mij enz. Dit tewrijl ik hem nu niet eens meer zie omdat hij sinds 3 maanden al geen contact meer opneemt en een nieuwe vriendin heeft leren kennen. Het enige wondermiddel: TIJD en richten op de rest van de dingen en even echt afstand nemen voor zover mogelijk
Staat hij nog open voor relatiebemiddeling? Of een maatschappelijk werker. Ook in het belang van jouw gezondheid en van zijn toekomstige kinderen?
Hoi Flootje, Verschrikkelijk verhaal, en dan heb je al samen een kind en ben je getrouwd. Zelf nog niet getrouwd wel 9 jr relatie. Mijn vriend weet het ook allemaal niet meer (wel bewust gekozen voor eenk kind samen!). Maar hij kan nog niet zeggen dat hij het niet meer wil. Onbegrijpelijk. Je wilt zelf het hef in handen houden je sterk houden je keuzes maken en toch wordt je in deze geleefd door je gevoel. Je kunt niet zeggen, ik ga en ik ga opnieuw beginnen. De angst om er alleen voor te komen te staan, het gevoel van opnieuw beginnen, alles wat je had opgebouwd en vertrouwen dat geschaad is...etc. Ik kan me voorstellen hoe het moet voelen. Ik blijf proberen om twee situaties te schetsen, wat zou ik allemaal moeten en willen gaan doen als ik het alleen zou moeten doen, en wat als het toch nog goed komt. Maar dan het moment, wanneer maak je de keuze, wanneer ga je er zelf voor staan...of hoe kan het toch nog samen. Verschrikkelijk. Mijn vriend is in therapie, ik dus niet...ik ben nu 19 wkn zwanger en ik weet het nog steeds niet. Therapie kan je helpen je gedachten en gevoel te scheiden en alles op een rij te zetten. Een hulpmiddel voor je om een keuze te kunnen maken. Succes, sterkte en vergeet nooit dat je de moeite waard bent! Gr. Maria
wondemiddel: zelfvertrouwen tis zijn verlies...van een geweldige echtgenote en moeder van zn kinderen.. focus je op jouw toekomst met je kids! hou je sterk!