Stoppen met werken - taboe?

Hi Anna

Ja en Nee.
Ja ik herken het dat ik nu mama ben en graag zoveel mogelijk van mijn zoontje mee wil krijgen. Het liefst zou ik ook in mijn droombaan 3 of 3 om 4 dagen werken.

Nee omdat helemaal stoppen mij niks lijkt. Ik ben nu 14 weken thuis met mijn zoontje en ga weer werken als hij 17 weken is. Eigenlijk komen de muren nu wel heel erg op mij af. Het is de hele dag door zorgen en dat is best wel zwaar! Ik mis een stukje me time en mentale uitdaging. Dit niets ten nadele van thuisblijfmoeders maar ik merk gewoon dat dit het voor mij niet is.

Wel ga ik 4 dagen werken omdat manlief ook 4 dagen gaat werken. Dat zou hetzelfde zijn als ik 3 dagen en man fulltime maar ook mijn man wil graag van de kleine genieten. Financiëel moet dit even zo maar ik sluit niet uit dat als de mogelijkheid zich voor doet ik in de toekomst 3 of 3 om 4 dagen ga werken. 2 dagen vind ik dus wat te weinig.

Dus nee zeker geen taboe en ook wel herkenbaar. Alleen zou ik als ik jou was eerst even kijken hoe het gaat als de kleine er is en of het wel echt iets voor jou is thuisblijfmama zijn of dat je gelukkiger wordt van toch wat dagen werken. Soms moet je eerst wat ervaren voor je keuzes kunt maken.

Ik denk dat ik de baan zou aanhouden en mocht ik het echt niet willen alsnog stoppen met werken of op zoek gaan naar een andere baan voor 2 a 3 dagen. Zoiets zal het bij mij in de toekomst ook worden.

Oh ja en hoewel ik best zin heb om te werken krijg ik ook wel buikpijn van mijn zoontje 2 dagen per week naar de opvang brengen hoor! Maar ik zie het als iets waar ik doorheen moet. Ik denk dat iedere moeder dag wel heeft!

 

Ik zou t ook een probleem vinden als ik zoveel zou moeten blijven werken. Zelf zou ik dat echt niet willen. Maar snap ook dat helemaal stop ook nogal wat is.
Is er echt geen mogelijkheid om minder te gaan werken? Misschien kun je al op zoek gaan naar een andere baan met minder uren? Dan Kanne als dat te lang duurt alsnog beslissen helemaal te stoppen totdat jeiets anders gevonden hebt.

 

Ik zou zelf nooit stoppen met werken. Ik werk 4 dagen en mijn man ook, 4x9 en allebei een thuisdag. Zo is er maar 3 dagen opvang nodig, en voor 1 van die dagen hebben we maar een halve dag omdat ik mijn uren ongelijkmatig verdeel (1 korte en 1 lange dag, en 2 normale dagen van 8 uur).

Ik heb een academische loopbaan en zou niet minder willen werken, gewoon omdat mijn taakomschrijving niet minder wordt, ik heb er alleen minder uren voor.

Ik denk dat ik niet geschikt ben om thuisblijfmoeder te zijn Ik vind de afwisseling leuk, de kinderen vinden de opvang leuk (hoewel de oudste bso naast school niet heel geweldig vindt, al is dat meer de anticipatie dan wanneer je haar ophaalt en ze het zo leuk vindt dat ze niet mee naar huis wil...). Maar het is een persoonlijke keuze natuurlijk.

Inkomen is ook wel een factor, al zijn wij gewoon om ons inkomen als een compleet gezamenlijk iets te zien. Mijn man is beduidend meer gaan verdienen dan ik (we verdienden eerst ongeveer evenveel, tot hij overstapte van univ. naar industrie), dat geeft mij wel wat ruimte om bv. tijdelijk iets minder te werken als mijn werk dat zou toelaten of als ik maar voor weinig uren een aanstelling zou krijgen.

Of het per definitie zo is dat je een opleiding weggooit... ik weet het niet, er zijn mensen die dolgelukkig zijn door thuis te zijn voor een langere tijd en later hun weg op de arbeidsmarkt ook wel weer vinden. In mijn loopbaan is het op zich ondenkbaar, maar ik wil dat ook gewoon niet. Je kan ook misschien tijdelijk minder werken en je orienteren op een andere baan, als het toch niet is waar je hart ligt. Ik zou zelf in jouw situatie niet zomaar ontslag nemen iig.

 

Je hebt toch recht op ouderschapsverlof? Dus dan zou je het eerste jaar de helft van de tijd kunnen werken?

 

Absoluut een waardevolle aanvulling. Het is dat het bij mij niet kan omdat ik in een nieuwe baan start anders had ik dat ook overwogen

 

Ik heb altijd gezegd dat ik zou stoppen met werken als ik kinderen zou krijgen. Hier krijg ik altijd hele wisselende reacties op, toen mijn vriend het een keer noemde in een gesprek vielen mensen hem bijna aan omdat ze dachten dat het mijn keuze niet zou zijn. Je had de gezichten moeten zien toen ik bevestigde dat dit inderdaad mijn wens is..

Ik heb een HBO opleiding gedaan en een goede baan met een vast contract en veel door groei mogelijkheden.. Ik vind mijn werk leuk al zijn er ook wel mindere kanten en is het soms zwaar.

Nu ik zwanger ben twijfel ik wel een beetje en heb ik inmiddels besloten om, mits dit mogelijk is op mijn werk, 2 middagen te blijven werken en verder lekker thuis te blijven!

Wat denk ik belangrijk is, is dat je bij jezelf te rade gaat wat jij het liefst zou willen, waar denk je je het best bij te gaan voelen?
Probeer alle meningen van anderen van de zijkant te parkeren..

En wat hierboven ook al genoemd werd; je kunt ouderschapsverlof opnemen, zo houd je je contract maar kun je toch kijken hoe minder / niet werken je bevalt!

 

O, jammer dat ouderschapsverlof geen optie is..

 

Ik heb heel lang getwijfeld wel/niet werken, om nu heel gelukkig met volle overgave thuis te zijn bij de kinderen. Ik vind het niet fijn als ze (veel) naar de opvang moeten. Maar je hoeft niet meteen te beslissen, het kan altijd nog. Volg wel je eigen gevoel en gedachten, niet die van anderen (dan duurt het veel langer om de beslissing te maken die voor jou goed is )

 

Financieel is het geen probleem geef je aan, dus doe waar je je zelf het prettigst bij voelt. Als je je baan niet leuk vindt, kun je er ook voor kiezen om wat anders te zoeken (eventueel met minder uren) en tijdens die zoekperiode fulltime voor je kindje te zorgen. Zorg voor een kind staat als gat op je CV namelijk helemaal niet raar. Het is een goede reden. Wat je ook kiest, zorg ervoor dat je er zelf voor de volle 100% achter staat. Succes!

 

Ik snap je gevoel wel hoor. Ik ga straks weer voor 34 uur aan het werk, en mijn vriend werkt fulltime. Doordat hij een dag in het weekend werkt en op maandag vrij is, en ik op woensdag vrij ben, maar 3 dagen kdv nodig. M'n sm doet de vrijdag. Ik moet er zelf niet aan denken helemaal niet te werken. Ik ben nog meer straks dan alleen moeder van. Echt zonde van een opleiding om er niks mee te doen! Daarbij vind ik het fijn om volledig bij te dragen in ons huishouden. Voor mezelf moet ik er niet aan denken m'n handje op te houden bij m'n man. En mochten wij uit elkaar gaan, kan ik zelf een huisje kopen en mezelf onderhouden. En daarbij, qua pensioenopbouw is het ook handiger om te blijven werken vind ik. Ik ben 33, dus wie weet hoe het met de hoogte van de pensioenen zit tegen die tijd. Ik ben graag onafhankelijk, en dat is voor iedereen anders natuurlijk. Zolang je doet wat voor jou goed voelt, is het altijd goed tenslotte.

 

Ik zou me afvragen waar je het meest spijt van zou krijgen. Beide scenario's goed over nadenken en inleven, bespreken ook met je man hoe hij erin staat.
Heb ook een universitair diploma, maar na afstuderen geen baan kunnen vinden. Grote kinderwens, afgewogen wat we erger zouden vinden, geen werk of geen kinderen? Conclusie absoluut het laatste, dus ben zwanger geworden terwijl ik nog geen baan had. Na de bevalling wil ik ook niet direct weer gaan solliciteren, eerst genieten van ons kindje. Naar mijn idee krijg ik meer spijt van ons kindje weinig zien en steeds naar de creche moeten brengen dan dat ik niet werk. Wie weet wat de toekomst brengt, ik wil dat mooie diploma echt nog graag gaan gebruiken. Maar ik wil niet aan het end van de rit spijt hebben dat ik te weinig tijd met mijn kind(eren) doorgebracht heb. Wat me waarschijnlijker lijkt dan spijt dat ik te weinig gewerkt heb.
Maar je moet doen waar jullie beiden het meest gelukkig mee zijn. Wij hebben er beiden geen problemen mee dat mijn man de kostwinnaar is en ik vind onafhankelijkheid niet belangrijk. Minder geld te besteden vind ik ook niet zo erg, vraag me zelfs af of dit uiteindelijk wel echt zo is, aangezien we dan opvang moeten betalen en minder toeslagen zouden krijgen als ik ook werk. Als ik het zo lees ben je niet echt gelukkig met je huidige baan, dan moet je je afvragen of je tijd met je kindje op wil geven voor werk waar je niet heel blij van wordt en zwaar is. Je kan het natuurlijk een tijdje proberen hoe het loopt. Maar anders zou ik straks lekker opzeggen, tijdje genieten van jullie kindje en zoeken naar een baan van 2-3 dagen waar je wel erg blij van wordt en de werkdruk minder is.

 

Ikkon het met mijn baas tijdens zwangerschap niet eens worden met dagen en tijden. Zou 3 volle dagen moeten werken van 7 tot minimaal 6 uur. En half uur reistijd. En die 3 dagen zou ik bijna heel de dag onderweg zijn naar klanten met mijn baas. Dus mocht er wat zijn met die kleine zou ik niet naar huis kunnen. Gaan heel het land door. En aangezien manlief op vrachtwagen zit moet hij ook elke ochtend vroeg weg en weet ook nooit van te voren hoe een dag verloopt.

Toen bewust gekozen om te stoppen. Zoontje word in voorjaar 2 en ben ondertussen hoog zwanger van de 2e, vind het heerlijk om hem op te kunnen zien groeien en er altijd voor ze te kunnen zijn.
als de jongste 4 is wil ik weer gaan werken. Het is soms wel zwaar maar zou dit voor geen goud willen missen

 

Het is tegenwoordig inderdaad een taboe en dat is niet voor niets. Je neemt een behoorlijk risico als je stopt met werken. Zeker als dit een baan is waar jij een opleiding voor hebt gedaan. Na een paar jaar is je kennis verouderd en veel minder waard. Een werkgever zal je dan niet zomaar meer aannemen (ook omdat je dan alweer wat ouder bent).

Misschien is het in jouw situatie anders maar de meeste vrouwen werken tegenwoordig. Vroeger was (bijna) iedereen thuis en had je dus voldoende aanspraak. Maar nu is dat echt anders. Je netwerk (vriendinnen, familie etc) zal ook aan het werk zijn en jij zit dus de hele dag alleen thuis.

Tot slot neem je een behoorlijk risico qua inkomen. Je hebt geen eigen inkomen meer maar bent volledig afhankelijk van je partner. Wat als zijn inkomen wegvalt of minder wordt (ziekte, werkeloosheid). Of in het geval dat jullie uit elkaar gaan ? Dan heb jij of hebben jullie niets om op terug te vallen. Zeker in het buitenland (waar de sociale zekerheid vaak minder goed geregeld is dan in Nederland) kan je dan behoorlijk in de problemen komen.

Ik zou nu geen overhaaste beslissingen nemen. Kijk actief rond naar een baan met minder uren. En bespreek met je werkgever of er opties zijn om minder te gaan werken.

 

Ik heb er al heel bewust over nagedacht en zal nauwelijks minder uren gaan werken. Op dit moment heb ik een 40 uurs contract, wat ik straks wil verminderen naar 36uur. Dan wil ik 3 dagen op kantoor werken en twee dagen thuis, waarin ik dan de uren die ik nog moet doen verdeel. Dat kán gelukkig bij mijn werk. (commercieel en ik werk in de voedingsmiddelen industrie)
Idealiter maak ik 3 dagen van ca 9 uren en hoef ik de andere twee dagen nog maar ongeveer 4,5u per dag thuis te werken, haalbaar wanneer de kleine slaapt.

Verder zorgt manlief 1 dag in de week dat hij thuis is en hebben wij oppas geregeld in de vorm van mijn ouders. Die allebei graag hun 'eigen' dag oppas willen haha mijn schoonmoeder zou ook nog wel graag af en toe willen, dus als zij kan oppassen ga ik gewoon een extra dagje op kantoor doen

 

Ik ben vrijwillig thuis, inmiddels bijna 4 jaar en dat blijf ik ook bij dit kindje. Het is voor ons financieel goed te doen en we hebben ons leven daar ook op ingesteld.

Deze tijd krijg je gewoon niet meer terug en ik (en mijn man natuurlijk ook) zijn blij dat ons kind al een stevige basis van thuis al heeft, hij gaat wel 2 dagdelen naar de Psz.

Voor jezelf moet je er ook wel wat van maken maar ik zie ook in mijn omgeving meiden die wegkwijnen als ze thuiszitten. Maar dat heb ik totaal niet!
Ik ben gewoon samen met ons kind, en de ene dag zitten we op de kinderboerderij, strand of bos. Er zijn in mijn omgeving genoeg meiden die al dan niet werkloos thuiszitten.

Ik zou er werkelijk niet aan moeten denken om mijn kind naar de opvang te brengen, ophalen, eten en naar bed.

Ieder zijn keuze, en je doet het voor de buitenwereld toch nooit goed!

Misschien moeten we elkaar daarin meer respecteren