Hoi, Moet even iets van me afschrijven.Ben woensdag 25 weken zwanger en ben echt superblij dat het met ons kindje goed gaat. Mijn zwangerschap is geen makkelijke en ik word nu zo langzamerhand gek van mijn familie die echt geen begrip voor niks heeft. Mijn 1e zwangerschap eindigde met een doodgeboorte in de 23e week. Dit was in 1988.(Ben 43jaar) Ik heb 3 zwangerschappen die goed zijn verlopen en onze kids zijn nu oudere tieners.We hoopten al 10 jaar op nog een wondertje maar er kwamen miskramen na miskramen. Na veel gevogel wisten wij de oorzaken(3 verschillende dingen) maar omdat ik al 43 hadden we zoiets we proberen nog 1 jaar lukt het niet dan houd het op.Ik raakte zwanger in oktober en we waren superblij maar ook erg bang.Ik heb van week 5 t/m week 12 veel bloedverlies gehad door een hematoom bovenin de baarmoeder.Met rust stopte het bloedverlies maar zodra ik wat deed stroomde het er weer uit met stolsels en al.Tot week 14 durfde ik me amper te bewegen. Toen begon het gezeur met de familie want ik kwam niet meer op bezoek en deed niks meer en goh wat flauw...blablabla. Met familie bedoel ik dus niet mijn gezin want die zijn superlief. In de 16e week belandde ik op de seh zwangeren in het AMC met een bloeddruk van 200/125. Gelukkig sloegen de medicijnen(Aldomet) aan en ging mijn bloeddruk omlaag maar wel steeds net aan wat het maximaal mocht zijn.Ik mocht dus wel naar huis maar moest rustig aan doen.Omdat ik zelf een goede bloeddrukmeter heb moest ik 2x daags checken hoe hoog het was en kwam het te hoog dan moest ik liggen en na een half uur weer meten. Was het niet omlaag dan moest ik weer aan de bel trekken. Vorige week voelde ik me weer beroerd en na gesprek met de poli in het AMC moest ik weer na de seh zwangeren.Bloeddruk was weer iets omhoog dus kreeg er weer een ander pilletje bij.(Adalat)Verder piepte ik met mijn ademhaling,moest een longfoto maken en kreeg ook voor 10 dagen 20mg Prednison mee.Van de Adalat krijg ik flinke hoofdpijn dus ik lig weer meer maar ja alles voor mijn wondertje. Maar waarom snapt de familie dat nou niet? Gisteren belt mijn moeder over wat we gaan doen met Pasen. Erhm...nou dat weet ik nog niet hoor.Ik ga daar nu nog niet over beslissen.Ja maar ze wilt een brunch voor de hele familie reserveren. Ja dat kan wel maar of ik erbij ben weet ik niet.Dat is de 3e week van april en ik neem nu elke dag hoe het is en ga niet zo ver vooruit kijken. Daar was geen begrip voor. Later belt mijn zus.....ja....heb net ruzie gehad met mam,Ja weet dat je bloeddruk omhoog gaat maar moet toch met iemand praten. Nog geen uurtje later weer mijn moeder.....half schreeuwend aan de telefoon over mijn zus.Echt ik voel dan mijn bloeddruk stijgen en kreeg al hartkloppingen,had het benauwd en mijn hoofd knalde.:x Bloeddruk dus weer 155/95 en harde buiken erbij. Heb mijn gezin gezegd dat ik niet meer bereikbaar ben voor mijn familie en nu op bed ga en als ze bellen dan slaap ik. Word er helemaal knettergek van.Vind het zo egoistisch van ze. Altijd als er ruzie is word ik gebeld en moet ik bemiddelen.Zelf heb ik nooit ruzie met ze en bemiddel ik heus wel maar laat me nu alsjeblieft met rust.Mijn zwangerschap en mijn knulletje gaan nu voor. Hoor ik achteraf dat er is gezegd dat ik niet wil komen voor de paasbrunch want ik heb geen zin en die toestanden met mijn zwangerschappen.Dit heeft echt geduurd van 1 uur vanmiddag tot 7 uur toen ik nog werd opgebeld door mijn stiefvader.Die overigens netjes door mijn oudste zoon is afgewimpeld.Kreeg hem dus niet aan de telefoon. Wordt er zo dol van.Vind het niet normaal dat ze zo doen. Sorry voor het lange bericht maar moest het even van mij afschrijven.
Vervelend dat je familie zo weinig begrip toont. Misschien moet je ze duidelijk vertellen dat je zwangerschap op dit moment toch echt voor gaat. Fijn dat je gezin wel goed voor je zorgt. Hou je haaks.
Jee wat lopen er toch onbegripvolle mensen rond Super dat je gezin zo goed voor je zorgt en voor je opkomt!! Hou je taai.
Jammer voor het onbegrip in je familie. Kies en doe wat goed voor jou en en kleintje is. Dat is het enige wat nog telt. (hier nog zo'n staaltje onbegrip hoor in de familie. Ik ben gesloopt door de zware BI, kan mijn mijn dochter al niets meer ondernemen, maar de familie wil wel 's avonds langs komen om tot 11 uur te blijven. Maar even wat helpen in huis ho maar. Dus bij ons ook geen visite meer)
Wat enorm rot dat je familie geen begrip heeft Hier ook zo'n 'leuke' schoonfamilie Heb je al eens met ze geprobeerd te praten over hoe jij je voelt? Of werkt dat niet? Anders zit er denk ik maar 1 ding op, hen in hun sop gaar laten koken en lekker van je eigen gezin genieten die wel zo goed hun best voor je doen
Gelukkig dat je een lief gezin hebt, want ik snap niet waar de rest van je familie het lef vandaan haalt om je zo te behandelen. Ze zouden er juist alles aan moeten doen om jou en je gezin de komende weken (maanden) door te helpen zonder extra problemen! Hoop dat het ze snel duidelijk wordt dat jouw gezondheid en dat van jullie kindje voor gaat. Heel veel succes meid!
Adem in, adem uit..... Probeer het van je af te laten glijden. Laat ze maar lekker moeilijk doen, maar trek gewoon je eigen plan. Wees duidelijk over waar je grenzen liggen (nee, ik beloof niks voor pasen. Nee, het komt me nu niet uit om lang naar je gefoeter over de telefoon te luisteren.) en ga niet in de verdediging. Zorg voor jezelf, je kinderen en je man; de rest zorgt wel voor zichzelf. Moeilijk hoor, en onbegrijpelijk dat ze zo weinig begrip voor je hebben. Misschien tóch nog een keer uitleggen wat deze zwangerschap voor je betekent en wat het van je vraagt... En vraag ze dan op de vrouw af, waarom ze zo weinig rekening met je houden. En verder kun je altijd hier komen om stoom af te blazen!