hallo allemaal ik ben nu 21+4 weken zwanger. Hiervoor hebben we lang moeten vechten en wachten. we hebben eerder een zwangerschap gehad, maar dat ging met de 9 wkn fout. hierop hebben we nu 4 jr gewacht. incl medische molen die verder niets uithaalde. maar nu komt het ... ik lijk helemaal niet blij!! ik ben dat natuurlijk wel, maar zo voelt het vaak niet. ik voel me onzeker, bang, gefrustreerd, verdrietig of alleen (t laatste als me man is werken). en dan vraag ik me weer af of dit gevoel wel normaal is. het is net of ik niet durf te genieten. ik blijf bang dat ik ons kindje af moet geven. de eerste 17 weken ben ik continu ziek geweest en heb daardoor ook geen werk meer. ik zit dus hele dagen thuis. ik weet niet of dat er mee te maken heeft. de eerste weken vond ik het maar onwerkelijk dat we nu eindelijk zwanger zijn, en nu nog soms nog, dan zie ik iemand lopen met een baby en bedenk dat wij over 18 weken dat ook hebben. daarnaast ben ik bij iedere controle/ echo bang dat ze 'iets' vinden, vraag me niet wat en ook niet waar ik het op baseer want dat weet ik niet. het gevoel is er niet continu, maar wel met vlagen en ik kom er dan moeilijk uit. vaak pas na een huilbui en als me man me gerustgesteld heeft. als ik alleen ben is het erger, in het begin had ik hierdoor zelfs paniek aanvallen maar dat is nu over. wel blijf ik me zorgen maken, maar ik weet niet waarom. vorige week hebben we de 20 weken echo gehad. in eerste instantie dachten ze dat de kleine een schisis (spleet) in de lip en kaak zou hebben. nou hebben we gister de controle hiervoor in het ziekenhuis gehad en toen was er niets te vinden. dus hoeven we niet verder onderzocht te worden. maar nu blijft het bij maar knagen: wie heeft er gelijk de eerste verloskundige of de tweede..en waarom zagen ze het de eerste keer wel en de tweede keer niet. wat als.... ik heb dat natuurlijk ook nagevraagd bij de arts, maar die dacht dat de eerste het verkeerd geinterpreteerd had of dat ze een schaduw had gezien, maar doordat de eerste vergeten was de echo's bij te sluiten kon ze die niet beoordelen. is dit gevoel normaal? mijn man maakt zich zorgen om mij en dat vind ik natuurlijk ook vervelend. hij begrijpt ook niet waarom ik niet kan genieten van de zwangerschap (zo als hij het formuleert). ik voel de kleine vaak en dat zou me toch gerust moeten stellen zou je denken. rationeel en logisch weet ik dat ons kindje gezond is (we hebben al zo''n 7 echo''s gehad en daar kwam dan niets naar voren) maar emotioneel ben ik soms zo'n wrak. herkent iemand dit??
Hallo Hier ook een onzekere muts hoor, de hele zwangerschap al bang maar mijn kindje s gewoon gezond en doet het nog steeds prima gelukkig, denk dat onze hormoontjes ook een grote rol spelen dat we ons zo voelen. Mijn vriend zegt ook altijd alles s goed maak je niet druk, en dan voelt het weer ff goed. Heb dit ook gehad met me jongste telg, zoo erg onzeker maar s allemaal goed gekomen.
ik heb bij de eerste zwangerschap ook een hoop gehuild, hihi. ik ging mezelf echt afvragen of ik er wel blij mee was. mn vriend vond t ook wel een beetje naar, die dacht dat ik t toch niet wilde enz. ik dacht echt van oh jee nu kan ik niet meer terug, dit kind gaat er komen en ik weet niet of ik t wel kan! er komt natuurlijk ook zo veel op je af! en dan ook nog die hormonen! maar komt goed hoor meid! jullie krijgen een prachtige baby! en dan voel je je de gelukkigste vrouw op aarde!
Mag ik je een hand geven? Hier ook , nog altijd....wel iets meer vertrouwen door vele bewegen wat ik voel, maar voel ik even niets, vet in paniek!! Zie onderschrift..we zijn nu 13 jaar bezig geweest tot aan deze zwangerschap. En hebben een zoontje kunnen adopteren na 4,5 jaar procedure.
Hier nog eentje. Ben zo onzeker en bang. Elke dag weer. Terwijl ik echt ontzettend gelukkig ben dat ik zwanger ben! Probeer mijn angstgevoelens ook zoveel mogelijk te negeren. Happy thoughts, happy thoughts. Wil niet dat de kleine er iets van meekrijgt hihi. Maar elke dag schiet er ook even iets naars door m'n gedachten. Of als mensen zeggen, nog even en je hebt een kindje, dan kan ik alleen maar denken: ik hoop het! Het kan zelfs na de geboorte misgaan. Ken drie meiden die een doodgeboren kindje hebben gekregen (twee tijdens de bevalling, oorzaak onbekend en eentje met 34 weken). Ik blijf maar voorzichtig... Maar laat de positieve gedachten en gevoelens overheersen! Wil echt genieten! En als ik me écht zorgen maak, mag ik vk bellen voor een echo of om het hartje te horen. Tot nu toe twee keer gebruik van gemaakt. Ik hou nu al zoveel van onze kleine meid! Die gevoelens van geluk moeten groter zijn dan de angst en onzekerheid. Zit ook hele dagen thuis (volgens mij nu al voor de zesde week) dus dan heb je veel te veel tijd om na te denken hihi en dan valt elke kleine verandering ook op. Beweegt ze nu minder dan normaal? Waar komen die krampjes vandaan? Waarom heb ik ineens zo'n hoofdpijn? enz enz haha Komt goed. Hoort er bij. We hebben er geen invloed op, dus laat het maar komen die gedachten, maar laat ze ook weer gaan en denk aan de mooie dingen die nog gaan komen. Of kijk even naar je buik. Voel de bewegingen van je kleintje die zo haar best doet om te groeien. xxx
Ik begrijp wat je bedoelt hoor. Ik hoor zo vaak van vrouwen die de hele zwangerschap erg ongerust zijn . Ik denk dat je pas echt kan gaan genieten als je kleintje er is... Dan ben je er zeker van dat alles oke is en je ziet je kleintje ademen dus je weet dat hij/zij nog leeft, als hij huilt kan je hem troosten, heeft hij honger, dan kan je hem eten geven...Het is zoooo veel beter dan de zwangerschap zelf vind ik persoonlijk.. Een zwangerschap is er om het kindje te 'maken' maar je hebt er geen oog op