Hallo, Toen ik net zwanger was, was ik vooral bang in de eerste 12 weken voor een miskraam. Toen ik de 12 weken "gehaald" had, leefde ik naar de 16 weken toe, die weken konden ook nog wel in een miskraam eindigen had ik gelezen. Toen leefde ik naar de 20 weken echo toe. Nu merk ik, dat ik toeleef naar de 24 weken, waarop de baby levensvatbaar is. Herkennen jullie dit? Het toeleven naar mijlpalen?
Ja hoor, dat heb ik ook altijd gedaan. En doe ik nu nog steeds haha. . Mijn eerste is met 34 weken geboren, dus ik heb nu ook dat elke week weer een mijlpaal is.
Heb ik ook gedaan, voornamelijk door mn eerdere slechte ervaringen met zwangerschappen en het gevoel dat er nog wel wat zou komen Uiteindelijk ben ik ook te vroeg bevallen, natuurlijke stuitbevalling binnen 2 uur van begin tot eind, dus achteraf klopte dat gevoel wel Gelukkig is alles goed gekomen! Maar het is natuurlijk wel jammer.. onbezorgd zwanger zijn en een roze wolk waren hier soms ver te zoeken. Mocht ik in de toekomst weer zwanger worden, dan hoop ik wel dat ik er meer van ga genieten (evt met wat hulp)
Jep. Heb ik ook de hele zwangerschap gedaan, denk dat het ook wel heel normaal is, dat bijna iedereen dat wel heeft... Vanaf 34 weken had ik nog de 37 weken als yes-gehaald!-mijlpaal, omdat het kindje dan niet meer als prematuur word gezien als het geboren word, en met 38 weken de laatste mijlpaal: nu-mag-het-komen. En nu zit ik dus in een gat.... Geen mijlpalen meer... Ja oke, zaterdag de laatste, dan heb ik de 40 weken gehaald, maar dat vind ik niet perse een mijlpaal, want van mij mag ie wel komen nu hoor
Heel herkenbaar hoor Had ik ook. Mijn laatste mijlpaal was 33 weken Ik had zoiets van als ik daar voorbij ben overleefd de kleine wel. Aangezien ik 30 jaar geleden met 32.6 geboren was
Ja erg herkenbaar, nooit eerder zo sterk gehad. Maar nu zwanger van mn 4de en steeds het gevoel van dit kan niet goed gaan, alsof je na 3 gezonde kids geen recht meer hebt op nog zoveel geluk. Nu kijk ik idd erg uit naar volgende week 24 weken. En dan zal er wel weer opnieuw een moment komen om naar toe te leven.
Ja hoor hier ook. Door onze voorgeschiedenis redelijk angstig en bang, en elke mijlpaal is hier reden voor een feestje. Wij hebben net de 20 wk echo gehad en nu dus op naar de 24 wk!
Hm, nou ik ben dan misschien een van de minderheid, want ik heb dat niet zo. Ik heb me in het begin nog nooit zorgen gemaakt om een eventuele miskraam. Ik denk daar heel nuchter over...sorry, als ik anderen hiermee kwets. Maar het is moeder natuur die ervoor zorgt dat het vruchtje wat niet goed is afstoot. Het is dan nog geen kindje. En geloof me, ik heb heus mijn battles en lange voorgeschiedenis gehad met zwanger worden met IUI, hormonen, etc, negatieve testen, miskramen en één eierstok. De enige keer dat ik me zorgen heb gemaakt is rond week 24. Na een vervelende droom had ik angst overgehouden dat het eventueel te vroeg geboren kon worden en het dan met alle toeters en bellen in leven gehouden moest worden. Na een gesprek bij de vk, was deze angst ook gelijk weg. Zij vertelde dat de kans erg klein is en dat er geen enkele aanwijzingen zijn, omdat mijn kleine het goed doet. Ik heb er gewoon alle vertrouwen in, vanaf dat ik op het testje heb gepiest. De bevestiging was zo snel en duidelijk...dit moest gewoon zo zijn. Nu gewoon afwachten wanneer de kleine wenst te komen.
herkenbaar hoor , mijn kindje is inmiddels acht weken en ik verlegde ook steeds de grens. Ik had ook continu bloedingen en mijn placenta was vroegtijdig rijp, maar ze is tot 39 weken blijven zitten, toen ben ik ingeleid
Heel herkenbaar, ik leef echt naar elke mijlpaal toe. Vorige zwangerscchap heel ziek geweest vanwege pe/hellp. Mijlpaal hier is nu dat ik elke week door de controle kom, dat vind ik toch erg spannend!
Ja, heel herkenbaar. De belangrijkste mijlpaal vond ik zelf 37 weken, omdat ik vanaf dat moment thuis mocht bevallen Dus dat was voor mij echt een hele opluchting
Oh ja hoor! Ik leefde van echo tot echo... Nu is het vooral dat elke week dat ze blijven zitten er weer één is. Dus wekelijks mijlpalen 😃
Herkenbaar. Ik leef ook toe naar mijlpalen. Hoewel ik er ook niet teveel aan wil de ken en eigenlijk maar van week tot week leef. Masr denk wel vaak genoeg 'nog zoveel weekjes en dan'. Ik denk dat iedereen dat wel heeft.
Herkenbaar ik leef ook van mijlpaal naar mijlpaal en hoop echt dat we in april 2016 een gezond kindje in onze armen kunnen sluiten.
Ja heel erg. Toen ik zwanger was van Norah had ik het heel erg naar 24, maar vooral naar de 30. Want Siem is met 30 weken geboren. Deze zs helemaal, want nu is iedere week echt meegenomen...
Hoi mitsy, wat erg dat je al zo vroeg afscheid hebt moeten nemen van siem erg verdrietig...ik kan me niet voorstellen hoe dat zal voelen, maar wat moeten jullie door een hel zijn gegaan zeg..de nachtmerrie voor iedere ouder. Ik hoop dat je dubbel en dwars van deze zwangerschap mag genieten! En natuurlijk van je andere dochter.