Goed dat je het je ouders hebt verteld! Ik neem aan dat ze je ondanks de schrik wel willen steunen. Ik snap dat je niet weet of je wel aangifte wil doen, er komt zoveel op je af. Misschien helpt het als je samen met je ouders en evt de huisarts de voors en tegens op papier zet voor de aangifte. Buiten de school maatschappelijk werk(st)er heb je ook de mogelijkheid om een maatschappelijk werkster in je gemeente te zoeken, misschien is dit wel zo fijn (zeker als de desbetreffende jongen ook bij je op school zit). Dan heb je evt ook de mogelijkheid dat er, mocht je besluiten aangifte te doen, iemand van maatschappelijk werk of bijvoorbeeld slachtofferhulp bij zit. Misschien vergemakkelijkt dat ook wat voor je aangezien het misschien ook niet fijn is als je ouders erbij zitten wanneer je het in detail moet vertellen. Mocht je aangifte gaan doen, ze stellen waarschijnlijk voor jouw op dat moment hele vervelende vragen, maar zullen ook proberen om je gerust te stellen. Ze laten daar doorgaans ook speciale rechercheurs voor komen, vaak zijn die met zijn 2-en zodat je ook wat meer gerustgesteld bent. Je kunt daarbij ook vragen of het bijvoorbeeld 2 vrouwen kunnen zijn, of juist 2 mannen of een man en een vrouw. Ik wil je heel veel wijsheid en geluk wensen... Weet dat je niet alleen staat... Knuffel
*verwijderd, niet meer up to date* Ik lees nu dat je het je ouders hebt verteld. Heel erg moedig en goed van je! Ik wens je alle succes en sterkte van de wereld de komende tijd.