Heel herkenbaar, heb er nu gelukkig geen last van maar bij mijn vorige zwangerschap was het verschrikkelijk. Was erg depri en veel huilen, als ik alleen was was het huis te klein, op mijn werk kwam er niks meer uit mijn handen. Mijn man moest alles ontgelden.. de lieve schat.. Bij ons was het ook bewust geplant, en ik wist op de dag precies wanneer ik zwanger was.. Niks was meer leuk, alles was fout.. Als mensen op bezoek kwamen vond ik niet leuk, maar als ze weer weg gingen huilde ik omdat ze me 'geen leuk gezelschap' vonden Het waren 9 lange maanden, zelf mijn buik vond ik lelijk, ik schaamde me er voor.. Toen ik bevallen was, was het meteen over, die donkere wolk was weg! Nu kan ik me niet mee indenken dat ik het toen zo zwaar had, maar ik vond het verschrikkelijk. Het is iets wat je niet verwacht, aangezien je overal leest over de 'roze wolk' Nou bij mij was het een zwarte donderwolk.. Praat er met mensen over meid! Anders begrijpen ze je niet, en als je er over praat lucht het even op.. Ik hoop voor je dat het nog gaat veranderen.. het zijn je hormonen.. kun je niks aan doen.. Ik wens je sterkte!
Knap van je dat je zo open over je gevoel bent. Ik herken een heleboel dingen die je noemt. Ik heb het ook wel gehad bij mijn eerste. Maar zoals wannebe al schrijft, het komt erop neer dat overal een oplossing voor is. Echt, geloof me. Over een poosje zul je je anders voelen. Bij mij is de derde onderweg dus alles is helemaal goed gekomen.
En mede daarom duurt n zwangerschap 9 maanden. Om ook jou er aan te laten 'wennen'. T komt wel goed hoor, zijn idd gewoon de hormoontjes.. Ik heb dit zelf absoluut niet gehad, ik werd elke ochtend echt met n brede glimlach wakker..
Hey Meid, dat komt echt wel goed hoor! In het begin schrok ik ook, maar was er vrijwel meteen blij mee, maar ik kreeg ook veel pukkels, was hartstikke wit en m'n buikje leek eerst echt gewoon vet (nu ga je het goed zien ) Dus ik was helemaal niet happy met m'n lijf bah... Maar als je denkt dat je dat kleine baby'tje in je armen houd en dat je dalijk lekker met de wandelwagen kan gaan wandelen, en het eerste lachje, het eerste woordje ! Jeetje, dan MOET je wel vrolijk worden toch En Voel jezelf zeker niet schuldig, hou het er maar op dat het de hormonen zijn ! En misschien als je de echo hebt gehad, en het hartje hebt gehoord dan vind je het helemaal super! dikke -x-
Ik ben nu bijna 14 weken zwanger en moet nog steeds wat wennen hoor. Ik heb al een zoontje van 14 maanden en soms voel ik me schuldig tegen over hem omdat ik straks de aandacht moet gaan verdelen tussen 2 kids. En ik voel me gewoon anders nu, minder blij. Maar ik ben er van overtuigd dat straks, wanneer ik de baby echt ga voelen, die gevoelens heel snel weer weg zijn hoor. Ik moet gewoon weer wat wennen aan het idee dat ik weer zwanger ben en dat er straks dus 2 rond lopen denk ik want het is allemaal wel gepland hoor. Die gevoelens zijn dus heel normaal, het hoort er gewoon bij!
hoi hoi! herkenbaar hoor! ik ben ook niet zo'n roze wolk zwangere. Denk dat dat ook een beetje medeoorzaak kan zijn van je gevoelens. dat je denkt dat het LEUK moét zijn..... zwanger zijn en een baby krijgen.... maar wie zegt dat? wie bepaalt dat? en wie bepaalt dan hoé leuk het moet zijn? Ik ben zwanger van mijn tweede inmiddels. Ik vind zwanger zijn gewoon niet leuk. ik baal van mijn lijf, van mijn beperkingen als ik zwanger ben, van moe zijn, van geen baas meer over mijn eigen lijf zijn..... En het duurt eeeeeeuwen! die zwangerschap... goed, er zijn leuke momenten. echo's, de bewegingen van het kindje, merken dathet op jouw handen reageert..... maar dat is het dan ook zo ongveer wat mij betreft.... Ook baby's vind ik niet zo leuk. Jawel, ze zijn enorm schattig, maar dat is maar goed ook, anders wilde er ms wel niemand voor zorgen....... ze bepalen het eerste halfjaar vooral je dagindeling, je bent continue nodig (wat vond ik dat moeilijk) en je snapt geen bal van je kindje... (ikke niet in elk geval, dat duurde echt wel even). en ondertussen kun je geen tijdschrift openslaan of er wordt gesproken over hoe roze die wolk van zwangerschap wel niet is. Het is of dat, of je hebt een post of prenatale depressie. de middenweg lijkt wel niet te bestaan. Nou meid, welkom in de wereld die zwanger zijn heet. sommige meiden worden rozewolkerig, en anderen worden somber. sommigen genieten honderd procent van zwanger zijn, anderen niet (tis net als met slagroomtaart, de een vind het zalig, de ander gruwt ervan).... er is geen 1 manier waarop je moet ZIJN tijdens je zwangerschap! maar hoe nu verder..... niets doen... behálve accepteren dat je je zo voelt, en dat dat heel normaal is. Accepteren dat je vanzelf je kindje straks leert kennen en ervan gaat houden. bij mij duurde dat echt wel 5 maanden (nadat ze geboren was) dat ik ineens besefte dat ik zo onwijs veel van haar hield. en ook accepteren dat een kindje krijgen nie tdirect betekent dat je leven ophoudt. JIJ blijft ook nog gewoon jezelf hoor, niet alleen maar moeder, maar ook jezelf. en weet je, dat mág ook gewoon! niet iedereen is een zogenaamde "oermoeder" (zoals ik dat altijd noem). vergis je niet, i kben stapel op mijn kleine dametje (ze is nu 2.5). i kvind haar met de maand die erbij komt leuker worden (ook omdat ze zelfstandiger wordt en ik veel meer met haar kan voor mijn gevoel). Maar ik vind mijn werk ook hartstikke leuk. ook ik heb een leidinggevende functie en werk nog gewoon 36 uur en dat ben ik ook blijven doen na mijn zwangerschapsverlof. Ik haal enorm veel uit mijn werk. maar nu niet alleen nog maar uit mijn werk, maar óók uit mijn dochter. kennelijk zoveel, dat we voor een tweede durfden te gaan. en ook met een tweede is mijn leven niet voorbij. ja, het wordt weer zwaar. eerst de zwangerschap (die weer eeeeeuwen duurt ) en dan de baby.... maar op een dag wordt het kindje al leuker, wordt ik mezelf weer, krijg ik mijn lijf weer terug, en kan ik weer aan het werk! zolang die balans voor mij goed is, geniet ik van allebei. van mijn kindje én van mijn werk. dus nogmaals, probeer te accepteren dat wat jij voelt echt normaal is. je hoeft er niks aan te doen, behalve het te accepteren. je hoeft echt niet perse nu al te binden met dat ukkie in je buik. dat kan straks ook prima. en je leven hoeft ook niet voorbij te zijn als het kindje er is. er is bovendien niks mis met je als je straks níet wilt stoppen met werken, maar lekker door wilt blivjen gaan. er zijn meer wegen die naar rome leiden meid! voel je niet schuldig! (zo werkt mijn man aangepast aan mijn werk, en is ook minder gaan werken, zo houden we het binnens en buitenshuis zijn van ons kindje in balans). heb wel eens zitten denken, dat er gewoon een boek geschreven zou moeten worden hierover. zoiets als... voorbij de roze wolk, of, op zoek naar de roze wolk.... of, de mythe van de roze wolk 8) dikke knuffel! Marij ps, ik vind dat ik dit soort dingen best mag zeggen, omdat ik zelf 2.5 jaar bezig ben geweest via de medische molen om zwanger te raken van mijn dochter en ook voor deze zwangerschap op de medische molen was aangewezen. Je kunt dus best onwijs graag een kindje willen krijgen, terwijl je zwanger zijn en baby's niet zo geweldig vindt.... dikke knuffel!
Hoi! Voor mij is je verhaal volledig herkenbaar, hoor. Ben na een jaar MMM zwanger geraakt, en natuurlijk was ik blij. Maar een roze wolk heb ik nooit gezien, en het lijkt alsof elke hormoon in mijn lichaam zich heeft voorgenomen om het mij zo moeilijk mogelijk te maken . Ik huil dus om alles, en er hangt een sombere wolk boven mij! Ik herken mijn eigen nuchtere ik niet meer. Hoop dat ze weer heel snel terug komt... Of ik het alleen aan hormonen kan wijten weet ik niet. Ik herken ook veel in je twijfel/angst voor het opgeven van carriere, vrije tijd etc. Hoewel ik nuchter denk dat voor alles een oplossing is, aan de andere kant blijf ik het vervelende gevoel houden dat ik een carriere (tenminste niet zoals ik die voor ogen had) niet kan combineren met een baby... Mijn gevoel en verstand botsen gewoon vaak met elkaar... Ik heb me voorlopig erbij neergelegd dat ik me zo voel, en hoop dat ik snel van de zwangerschap kan gaan genieten. Heb al een dag niet gehuild, dus wie weet gaat het nu de goede kant op .
Hi Remi, Herkenbaar je verhaal! Lekker om ook eens zoiets te lezen. Ik ben nu in de 7e week en vind het allemaal erg onwerkelijk. Vraag me ook af hoe erg ik het zou vinden als ik nu een miskraam zou krijgen. Wel erg, maar misschien ook niet, omdat ik nu wel de bevestiging heb dat ik zwanger kan worden? Ik was vrij snel zwanger, terwijl mensen in mijn omgeving allerlei toeren moeten uithalen, lang moeten wachten en zelfs niet zwanger kunnen worden. Ik voel me best schuldig dat het ons allemaal zo makkelijk af gaat, terwijl andere mensen er veel blijer mee zouden zijn omdat ze al zolang bezig zijn. Ben ook bang voor de veranderingen die een kind met zich meebrengt, maar houd mezelf voor dat we nog alle tijd hebben om eraan te wennen. Op andere momenten kan ik er wel weer blij mee zijn. Mijn vriend is er blij mee dat ik zwanger ben, maar hij moet er ook nog echt wel aan wennen. Ik geloof dat het bij mij niet de hormonen zijn. Ik ben gewoon erg nuchter en heb kinderen nooit als mijn levensvervulling gezien. Ik heb altijd al getwijfeld of ik kinderen wil en het laatste jaar pas echt overtuigd dat ik dat wil (met deze man en in deze situatie). Tuurlijk het lijkt me geweldig, maar je moet er ook veel voor opgeven, idd carriere, onafhankelijkheid, vrijheid, relatie, je figuur zal waarschijnlijk lekker inzakken Pff... maar je schijnt er veel voor terug te krijgen (dat geloof ik ook echt wel). Denk er nuchter over na en voel je er niet schuldig over. En weet dat er vrouwen zijn die zich (een beetje) hetzelfde voelen. Ik weet voor mezelf zeker (ook al heb ik het niet meegemaakt) dat ik wanneer deze eerste weken voorbij zijn en ik aan het idee ben gewend ben, dat het allemaal wel goed komt. Sterkte!
Ik had het ook hoor... is na een paar weken overgegaan en toen was ik helemaal in love... en bij de 2de net zo. Het komt echt vanzelf wel goed heeft ongetwijfeld te maken met hormonen en het is gewoon 1 van de grootste veranderingen in je leven... maar ook één van de mooiste. Moeder zijn is iets waar je in moet groeien en dat gaat niet van de één op de andere dag. Zelfs nu heb ik nog wel eens een dag dat ik terug denk aan vroeger zonder kids... pff dat was ook wel heel lekker hoor maar ik zou het ook zo weer allemaal doen. Verder kan je dit ook nog hebben als je kind er éénmaal is. Ik heb zelf niks met pasgeboren babys... die periode na de eerste week en tot een maand of 3 vind ik zelf niet zo geweldig (soms zelfs helemala niet geweldig) maar het zijn gewoon van die dingen waar je ff doorheen moet.
Sjeetje, ik werd juist iedere morgen met n brede glimlach op mn mond wakker.. en mn handen op mn buik. Ik vond én vind elke dag met mn uk fantastisch en een verrijking, ben echt zeer blij om t te mogen mee maken! Lijkt me vreselijk om zulke gevoelens als jullie te hebben en ik hoop dat dit allemaal straks 'een plekje' heeft gevonden (in jullie hart)..
ik heb al een dochter van 5 en haatte alles in die zwangerschap!was gewend om uit te gaan en lekker gek te doen, en toen werd ik ineens zwanger..vreselijk..heb nooit een band gevoeld tussen mij en de baby..het was appart toen ze geboren was..vond dr wel schattig maar ook erg vervelend de komende tijd..dan bracht ik dr ook vaak naar me moeder en deed ik waar ik zin in had..ik heb nooit borstvoeding gegeven en we waren gewoon niet zo heel close de eerste tijd, maar langzamerhand ging dat heel erg veranderen ik werd stapel "verliefd"op dr en zij was t enigste waar ik mijn tijd aan wou besteden, zij gaf me zooo veel geluk..t duurde dus gewoon even voordat t bij mij doordring of opgang kwam. Nu ben ik weer zwanger en ik kwam bij de zelfde vk en zij zei al: dit zwangerzijn is helemaal niets voor jouw he!? Ik voelde me eindelijk "begrepen"en toch erkend als een "echte"moeder..die niets verkeerd deed .ik kan niet wachten tot deze 9 maanden weer voorbij zijn..en ga er dan flink tegen aan om me lichaam weer te krijgen als voor 2 zwangerschappen en dan maar weer kijken of t met de 2e ook goed komt. ik dacht echt dat t nooit zou komen dat moeder gevoel, maar als t bij mij zelfs lukt dan zie ik echt geen problemen bij jouw hoor liefs lin
Ik ben bijna 30 weken en heb nog steeds "twijfels" en angst. De eerste weken was het helemaal erg, het werd wel steeds minder. Maar ik heb het nog steeds. Denk wel dat het met de hormonen te maken heeft en ergens is het ook wel normaal die twijfels en angst. Ik denk ook steeds aan de veranderingen en kan ik het wel aan? Had ik niet beter nog wat langer gewacht? enz. Ik kijk er wel ontzettend naar uit, zeker naar de eerste jaren. Maar ik ben dus erg bang voor daarna, zodra ze wat ouder en zelfstandiger worden, naar school gaan enz. Of ik dat wel allemaal kan. Denk ook dat ik die periode helemaal niet leuk ga vinden, vind het leuker als ze klein, knuffelig en afhankelijk zijn. Maar dan probeer ik het te relativeren en denk ik, je kind is niet meteen 8 jaar. Je groeit er naar toe, je leert je kind kennen, dus dat zal allemaal vast wel goed komen.
Remi, je maakt wat los op het forum! Ik herken heel veel in jouw verhaal. Ben nu ruim vier weken zwanger, en van een ongelukje zeg maar (en dat op mijn 33ste! ) In 1 keer sex raak, 1,5 mnd nadat spriaal eruit is gehaald. We waren beiden in shock, zo'n dubbel gevoel, en beginnen nu pas een beetje te landen. We hebben het gevoel dat het zo heeft moeten zijn, zelf konden we geen beslissing nemen over "wanneer we zouden beginnen met proberen kinderen te krijgen". Precies om de redenen die jij beschrijft. Wel of niet was al jaren een discussie bij ons waar we allebei niet uitkwamen. We wisten het gewoon niet maar voelden wel tijdsdruk en omgevingsdruk. Herken je die? WEL: Het idee van een kloontje van ons, een gezin lijkt me leuk. NIET, als ik denk aan de slapeloze nachten, verantwoordelijkheid, eigenlijk alles wat jij beschrijft. Ook merk ik als ik kinderen op bezoek heb, dat ik het erg druk en veel vind en eigenlijk weer blij ben als de rust in huis is gekeerd (erg he). Ik ben dus ook bang dat ik het gewoon niet aan kan. En tot slot benauwd het mij ook heel erg wanneer ik zie wat het met vriendinnen van me heeft gedaan. Zelfs de meest relaxte vriendin is een gestresste perfectionist geworden, die "bovenop" haar kind zit. Ik ben bang dezelfde weg in te slaan (ik ben nu al perfectionist en controlfreak). Heb ook een stevige burn out achter de rug, 1,5 jaar thuisgezeten en ga in augustus na een opbouw afgelopen jaar weer vier dagen beginnen. Dus: helemaal back in een super leuke uitdagende nieuwe baan! En spannend na zo'n werkverleden. Maar als klapstuk ben ik nu ook zwanger geworden, en 2 maanden zwanger als ik op mijn eerste werkdag verschijn! Ik kan oprecht niet zeggen of ik echt gelukkiger wordt van een kind. Ben nu ook helemaal happy met ons leventje met hond en katten (en vind dat al een hele zorg). Ik zei voor mijn zwanger worden altijd: "was ik nog maar 25, dan kon ik nog vijf jaar wachten." Nu ben ik vijf weken zwanger en heb ik sinds aantal dagen geen zwangerschapsverschijnselen meer. Tja, en dat vind ik toch erg. Zou het dus toch zijn dat ik uiteindelijk toch graag wel een kindje wil? Sorry voor iedereen als ik heel hard overkom, maar zo bedoel ik het niet. (en ik heb schatten van vriendinnen!) Maar wat ik wil zeggen, Remi, je bent echt niet de enige met deze twijfels en angst. Want dat laatste is het. Sterkte, ik hoop van harte dat je eruit komt en duidelijk wordt dat dit is wat je wil. (en natuurlijk is er voor al je praktische bezwaren een oplossing, dat hebben de andere meiden al laten zien.) Groet! Taum!
Het heeft volgens mij ook sterk met hormoonschommelingen en onzekerheid te maken. Ik heb die prenatale depressie jarenlang gehad voor ik uberhaupt zwanger was. Precies wat jij schrijft, heb ik jarenlang over lopen dubben + kunnen wij het finacieel wel aan. Op het moment dat ik zwanger was, kon het mij eigenlijk allemaal niks meer schelen. Ik dacht: Ons kind komt groot, hoe dan ook en liefde krijgt het zeker.
REMI hoe voel je je nu? scheeld t iets om te horen dat er zoveel meiden zijn die er t zelfde over denken/dachten?
Ik wil niemand bang maken, maar vlak ook een prenatale depressie niet uit! Ik ken iemand in mijn omgeving die dolgraag een kleine wilde hebben, en die haar hele zwangerschap diep ongelukkig is geweest. Vaak heeft het dus niets met egoistische gevoelens van de moeder in spe te maken, hoewel je dat als aanstaande moeder wel gaat denken. Je gaat redenen zoeken voor je ongelukkige gevoel, dus: Ik kan straks dit niet meer, dat niet meer etc. Dit terwijl je daar met het zwanger worden zelf niet eens aan gedacht heb. Feitelijk zijn dit dus niet de redenen, maar je probeert als mens altijd een reden te zoeken voor een bepaald gevoel. Ik denk dat er in een zwanger lichaam heel erg veel gebeurt, wat hormoonschommelingen betreft. Mijn moeder heeft een postnatale depressie (depressie na de zwangerschap) niet overleeft, er is niet op tijd hulp bij gehaald. Mijn advies dus voor zwangeren die langere tijd diep ongelukkig zijn: Praat met je huisarts, want voor iemand die niet in zo'n megadip zit, is het bijna niet voor te stellen hoe ongelukkig je je kunt voelen. Vaak kun je je gevoel met behulp van iemand een veel beter plekje geven, waardoor je misschien enige opluchting zou kunnen voelen. Ik zit zelf totaal niet in deze situatie, maar had wel het gevoel dit even te moeten schrijven. Groetjes, Nikiet
Hoi Lynnie en anderen natuurlijk, om te beginnen: heel fijn om te merken dat mijn gevoel helemaal niet zo vreemd is, maar dat veel dames er mee kampen. Ik denk idd niet dat het bij mij hormonen zijn die de grootste rol spelen. Ik zie het krijgen van een kind nou eenmaal niet als het vervullen van mijn levensgeluk. Ik had al een mooi leven. De kunst is nu alleen om er toch van te gaan genieten. Tenslotte is het iets bijzonders wat je misschien maar een keer meemaakt. Maar dat is makkelijkergezegd dan gedaan. Ik doe mijn best, maar tips (zijn die er?) zijn welkom.
hoi remi ik denk dat je al een hele grote stap heb genomen om erover te gaan praten! =D> ik weet niet of er tips zijn , maar door ervaringen uit te wisselen kan je misschien wel wat oppikken van wat andere hebben gedaan. suc6 liefs lin
Hoi remi, ik heb je hierboven al beschreven dat ik het net zo voel als jij. (Vooral de babytijd grijpt me naar de keel.) Alleen ben ik 1,5 jaar geleden vastgelopen in een baan en dat was voor mij al een eye opener. Ik was altijd go with flow, 80 dingen tegelijk, enorm druk sociaal leven, wilde voor iedereen klaar staan, drukke banen met veel stress en verantwoordelijkheidsgevoel, sporten, uitgaan etc. etc. Veel schotels in de lucht zeg maar. Toen ik thuis kwam te zitten had ik het gevoel dat ik gefaald had. Maar ik kwam erachter dat er meer dingen leuk en belangrijk zijn in het leven. Ik wilde al jaren een hond, maar ging niet met werk etc. Die heb ik toch genomen en daar geniet ik nu zo van terwijl een hond je eigenlijk al een beetje bind. Inmiddels ben ik zover dat mijn angstgevoel over mijn zwanger zijn niet echt meer mijn werk betreft. Ik vind werk heel belangrijk, een verrijking van mijn leven maar is nie tmeer de grote bepaler van mijn levensgeluk. (En je had me twee jaar geleden moeten zien!) Tips? Moeilijk, maar ik bedenk me het volgende als het me weer eens "naar de keel vliegt" : Een baby is vooral het eerste jaar een handenbindertje. Daarna makkelijker, kan uit logeren, je bent minder gebonden. Op zijn 3e gaat de koter naar school en krijgt steeds meer zijn eigen leven. En jij dus jouw leven en tijd steeds meer terug! En tegen die tijd kun jij dan toch weer meer gaan werken? Misschien is het een idee om dat uit elkaar te rafelen. - Misschien kun je opschrijven waarom je graag zwanger wilde worden en de positieve dingen van het krijgen van een baby en het hebben van een kind. (Je wilde het toch niet voor niets? Je had er kennelijk een voorstelling bij.) Dit moest ik doen toen ik in therapie zat na burn out omdat ik alles zoooo negatief zag. Klinkt raar maar mij hielp het! - Ik vind het fijn dat een kind alles toch relativeert (je werk, alles waar je je druk om maakt.). Het leert je prioriteiten stellen, voor mij een les want ik wil alles, misschien niet voor jou hoor. Maar ik heb dat al met mijn hond. Als ik op mijn werk zit en mijn hond wordt ziek laat ik mijn pen vallen. - Ik heb een vriendin die vier kinderen heeft en meer doet dan ik, zit in allerlei clubjes, heeft een topbaan (wel maar voor 28 uur) en ziet haar vriendinnen vaak omdat ze het goed regelt. Als de kinderen iets groter zijn gaat ze weer 36 uur werken. (ik denk altijd aan haar als ik het ook niet zie zitten). Misschien heb jij ook iemand in je omgeving waarvan je het gevoel hebt, zo kan het ook, leven met een kind en toch aan jezelf toekomen? Tot slot: Bedenk, je krijgt je eerste. Een eerste kind kun je makkelijk overal mee naar toe nemen (etentjes en dan op bed leggen bij mensen thuis) of je partner gaat iets met kind doen en dan heb jij tijd voor jezelf . Je bent echt veel flexibeler met 1 kind. En je kijkt daarna wel verder of je nog voor tweede gaat. (dat hou ik mezelf voor) Liefs, Tatum