Ik heb vandaag nog een digital test gedaan, omdat ik het amper kan bevatten door de shock. Maar die is toch echt wel duidelijk en wilde het toch even (stiekem trots ) showen: http://i285.photobucket.com/albums/ll67/suusantje/Mobile%20Uploads/IMAG1923_zps3d37ca59.jpg
Allereerst: Proficiat! Ook al is het niet helemaal gepland ... Het lijkt mij wel een voordeel dat je nu al in begeleiding bent en al een beetje weet hoe en wat. Ik zou zelf ervan uit gaan dat dit kind gewoon geboren gaat worden. Maar dat je wel onder sterke begeleiding blijft, zowel tijdens de zwangerschap als erna. Heb je overigens nu al steun van je schoonfamilie als je partner op missie is? Want dan zou ik echt wel naar hen "neigen". Dat je in moeilijkere momenten als je partner in 't buitenland is voor een stuk ook op hen kan steunen. Ik hoor overigens ook geregeld verhalen dat je beter niet volledig kan afbouwen met AD (als je die slikt), omdat je dan teveel last hebt van afkickverschijnselen + dat het soms gevaarlijker voor jou (en je ongeboren kind) is om je medicatie niet te slikken. Sommige AD kan in beperkte hoeveelheid overigens ook prima tijdens een zwangerschap. Maar dat lijkt mij voer voor je artsen om uit te zoeken welke medicatie echt niet kan en welke eventueel wel. Eventueel schakel je nu de vervangende arts daarvoor in al. Ook al kent hij je niet, hij kan denk ik wel je dossier inkijken van je eigen arts. Succes!
Bedankt! Ik ga morgen naar een vervangend arts en dan bespreek ik direct alles alvast. Jammer dat het niet bij mijn eigen arts kan of psych. Maar dat komt volgende week dan wel weer. De ergste schok is nu wel weg en begin er langzaamaan heel blij mee te worden. De begeleiding ga ik echt nodig hebben. Het gaat zeker pittig worden, maar als ik inderdaad maar een vangnet heb. Mijn schoonouders weten het nog niet. Gaan het ze wel vertellen van de week, maar mijn vriend is nog weg.
mijn verhaal is ook niet wat je zegt de ideale insteek om moeder te worden. uiteindelijk merk ik dat ik veel stabieler ben sinds we onze dochter hebben. heb zelf borderline en had een stemmingsstoornis. daarbij heb ik ook nog een paniekstoornis die ik langzaam pas onder controle begin te krijgen nu en ben net aardig hersteld van een eetprobleem/stoornis. moet zeggen, sinds onze dochter heb ik structuur, een hoop plezier en verantwoording voor iemand wat me enorm goed doet. het houd mezelf ook positief en op de been. ik ben nog wel in therapie voor spanningsklachten, maar ik moet zeggen ik red het toch aardig goed. ik kom dagelijks lekker de deur uit om samen hand in hand te wandelen, speel de hele dag met haar en als ik down dagen heb hebben we gelukkig een berg speelgoed/papier om kapot te slopen en een tv. als je maar weet waar je grenzen liggen en hulp durft te vragen. want nee het is niet altijd makkelijk. heb geluk dat ik een voorbeeldig kindje heb, maar ik kan me voorstellen dat het hele andere koek is als je een huilbaby bijv hebt. maar voor alles is een oplossing. Zolang je in jezelf blijft geloven en er alles aan doet om voor jezelf en je kleine te zorgen, met hulp waar nodig is het wel te doen
Hoi Neffie, het kan heftiger worden maar ook stabiliserend werken doordat je hormonen anders werken. Na de bevalling ook doordat kinderen regelmaat vragen, je bij de les houden etc. Maar iedereen reageert weer anders, hoe dan ook spannend. Ik hoop dat je een fijne zwangerschap hebt en je goed voelt. Goed om hulpbronnen in te schakelen die je helpen staande te blijven als het minder gaat. Als je medicatie gebruikt zou ik juist wel z.s.m. contact zoeken met een plaatsvervangend psychiater.
Bedankt voor de ervaringen. Heftig Beckje! Fijn dat het beter gaat! Eigenlijk moet ik zeggen dat ik me voor het eerst in tijden normaal voel. Geen naar onderbuikgevoel erbij, niet overdreven vrolijk. Ben wel heel moe en veel krampen, maar verder lijken die hormonen idd goed te doen.