Hoi allemaal, Al een aantal maanden leest ik mee op dit forum. Eerst zonder- en sinds kort met account. De reden dat ik mee lees is mijn sterke kinderwens. Ik zal bij het begin beginnen. Toen mijn vriend en ik elkaar leerden kennen was een van de eerste dingen die hij mij vertelde dat hij absoluut geen kinderen wilde. Dat is namelijk ook een van de redenen waarom hij uit elkaar is gegaan met zijn ex. op dat moment was ik daar nog helemaal niet mee bezig en vond ik het allemaal wel prima. Na verloop van tijd besefte ik mij dat ik heel graag mijn vriend als de vader van mijn kinderen zou zien. Het begon dus toch echt te kriebelen bij mij. Mijn vriend moest hier helemaal niks van weten en voelde zich zelfs een beetje bedrogen omdat ik er mee had ingestemd geen kinderen te willen. Gelukkig is hij wat dat betreft de laatste jaren wel bijgedraaid. Het ging met kleine stapjes. Lachen om de eerste waggelende stapjes van een vreemd kindje, praten over de leuke dingen toen hij klein was, vertellen wat voor namen hij leuk zou vinden voor een jongetje, dat hij graag met zijn zoon naar een voetbalwedstrijd zou gaan en tegenwoordig zegt hij zelfs dat hij graag kinderen zou willen in de toekomst. In 2012 hebben we een huis gekocht waar we sinds afgelopen december in wonen, we hebben allebei een vaste baan en zijn zielsgelukkig samen. Afgelopen maart ben ik gestopt met de pil omdat ik er na 10 jaar helemaal klaar mee was. Dit in overleg met mijn vriend natuurlijk! Wonder boven wonder vond hij het meteen goed. Om niet te hard van stapel te lopen heb ik toen zelf voorgesteld condooms te gaan gebruiken. We vinden het namelijk allebei heel belangrijk dat ons huis eerst helemaal af is en we weer een mooie financiële buffer hebben opgebouwd voor we echt gaan beginnen. Afgelopen vakantie hadden we een goed gesprek over hoe we het allebei voor ons zagen. Hij vertelde toen dat hij eigenlijk nog wilde wachten tot ik 30 ben (nu 23). Hij zou dan 37 (nu 30) zijn. Ik schrok hier heel erg van en vertelde hem toen huilend dat ik echt niet zo lang wil wachten. Ik wil graag jong moeder worden! Hij vroeg mij toen wat ik dan in gedachten had. Ik vertelde dat ik graag op mijn 25ste moeder zou willen worden (mits gegund natuurlijk). Gelukkig zij hij hier geen nee tegen. Dat gaf hem nog genoeg tijd om aan het idee te wennen. Het bizarre is dat we die avond op zijn initiatief seks hadden zonder condoom. Toen ik vervolgens wat zwangerschap verschijnselen had en een zwangerschapstest ging doen was hij helemaal niet boos of bang. De test was negatief. Ik weet dat mijn vriend niet echt van het knopen doorhakken is. Maar als ik mijn 25ste moeder wil worden dan zouden we over een dik half jaar kunnen gaan klussen. En volgens mij heeft hij dat nog niet in de gaten. Want dat is al best snel. Pfff, ik weet niet echt wat ik wil met dit verhaal, maar ik wilde het gewoon even kwijt. Ik durf hem er niet zo goed mee te confronteren en hij zal nooit letterlijk zeggen: kom we gaan er voor. Ik denk dat over een tijdje het condoom steeds vaker wordt weggelaten en hij voor het zingen de kerk uit gaat. Dat ben in misschien op eens zwanger. Dan kan hij toch op zijn manier heel langzaam aan het idee wennen dat het dan kan gaan gebeuren. Hoe ging dit bij jullie? Had jullie vriend/man kon zo veel moeite die knoop door te hakken?
ja mijn man had dat ook heel erg. Het duurde een hele tijd bij mijn eerste zwangerschap ruim 6 jaar geleden en ineens zei hij op een dag gewoon ja ( heeft denk ik vanaf het moment dat ik erover begon tot het echte ja zeggen 6 maanden geduurd) Nu zitten we weer in hetzelfde schuitje. Ik wil al heel lang graag een derde en 2 jaar geleden heb ik de pil in overleg met hem de deur uit gedaan en zijn we over gestapt op condooms. manlief wil als ik er naar vraag geen derde. Tenminste dan op dat moment niet. Maar ondertussen doet hij al maanden geen condoom meer om en gaat ook voor het zingen de kerk uit. De laatste 2 maanden is hij vaker net op tijd de kerk uit dan dat hij dat echt op tijd doet. daarbij deed hij eerst op mijn vruchtbare dagen een condoom aan omdat ik dan aangaf dat ik vruchtbaar was. Nu doet hij dat ook niet meer. Maar echt daadwerkelijk er voor gaan doet hij ook nog steeds niet. Dus hij heeft ook nog steeds geen knoop doorgehakt. Ondertussen hoop ik natuurlijk al maanden dat ik zwanger word op de voor het zingen de kerk uit manier, maar het blijkt dat ik dus niet zo vruchtbaar ben. Daarbij is mijn man ook veel weg en de laatste 2 jaar is hij maar heel weinig thuis geweest als ik vruchtbaar ben. Hij zegt hier trouwens dat als het gebeurt hij het niet erg vind. Dus tja, ik zit in hetzelfde schuitje. Hij zegt niet dat hij wel wil, maar ondertussen geen condoom aan doen en heel erg gevaarlijk voor het zingen de kerk uit.
Wij hebben/hadden het er allebei erg moeilijk mee. We weten zeker dat we een kindje willen, maar het daadwerkelijk er aan beginnen is een ander verhaal. We praten er veel en eerlijk over en hebben ook zeker de praktische kanten op een rijtje gezet en dat helpt ons te wennen en er naar toe te leven.
Bedankt voor jullie reacties! Fijn om te lezen dat ik niet de enige ben in deze situatie. Hopenlijk kan hij snel de knoop doorhakken!
Hebben meer mannen hier niet last van, echt duidelijk een knoop doorhakken? Volgens mij vinden ze het best eng. Als ik kijk naar mij eigen vriend denk ik ook dat hij het best eng vind. Wij hebben een maandje geleden samen bewust besloten om te stoppen met de pil, en we gebruiken ook geen condooms. Maar ik merk aan alles dat hij het toch allemaal wel eng vind.
Hier heeft het echt heel lang geduurd omdat mijn man best wat verkeerde voorbeelden van kleine kinderen in zijn omgeving heeft gezien (zijn zus werd moeder op haar 19de en dit kind had wat problemen waardoor ze regelmatig dingen sloopte, krijste etc.). Hij heeft heel lang gezegd dat hij hierdoor geen kinderen wilde. Vanaf dag 1 in onze relatie ben ik duidelijk geweest dat ik ooit wel kinderen wil. Voordat wij trouwden heb ik ook heel duidelijk aan hem gevraagd hoe het in elkaar stak. Gelukkig gaf hij toen aan er al veel meer open voor te staan. Nu zijn er ondertussen steeds meer kleine kinderen in de omgeving en gaat hij daar ook super mee om. Afgelopen winter heb ik hem voor het blok gezet, namelijk dat ik aan het begin van het nieuwe jaar met de pil zou gaan stoppen. Hij moest dan maar voor de AC gaan zorgen. Daar schrok hij wel een beetje van, maar we zijn nu zover dat hij zelf vraagt wanneer de eisprong is enzo. Ik ben hier ontzettend blij mee natuurlijk Ik snap jouw situatie ook heel goed, heb mij zelf ook vaak zo gevoeld. Mannen zien een kind veel minder emotioneel en meer praktisch. Mijn man was/is erg bang dat hij er veel voor zal moeten laten en dat het veel geld kost enzo. Voorbeelden uit de omgeving doen hier wonderen voor. Mijn man is overigens ook 37, 2 jaar getrouwd en wonen bijna 6 jaar samen. Geduld is met dit soort dingen heeeeeel moeilijk, maar dwing hem ook niet te veel, want daar heb je alleen jezelf maar mee....
Mijn mannetje had er eerst ook moeite mee.. In 2012 zijn we al begonnen met vooronderzoeken bij mij ivm bm afwijking. Na die onderzoeken wilde hij het nog steeds niet. Hij wilde eerst alles op een rijtje hebben en wat meer zekerheid, we woonden ook pas sinds november 2011 samen dus ik snap dat op zich wel, ook had ik nog geen vast contract. In augustus 2013 met de pil gestopt omdat mijn pil tijdelijk niet leverbaar was. Toen besloten om er over een halfjaar voor te gaan. Helaas kreeg ik in januari op mijn werk een reorganisatie waardoor ik het niet aandurfde, maar voordat we echt "groen licht" kregen van de gyn moesten er nog een bloedonderzoek gedaan worden dus we hadden de tijd. Ik heb hem in die tijd vaak verweten dat ik mijn kinderwens weer moest uitstellen terwil dat niet eerlijk was want IK was degene die de keuze maakte om even te wachten ivm de reorganisatie, hij zei alleen maar ik steun je in elke keuze die je maakt, of je er nu wel of niet voor wilt gaan.. Uiteindelijk kregen wij eind april groen licht van de gynaecoloog en besloot ik het niet meer aan te kijken maar er gewoon voor te gaan. Hij staat er nu ook vierkant achter en vraagt ook wanneer ik vruchtbaar ben, hebben het over hoe we de babykamer willen e.d. terwijl hij eigenlijk toen ik net wat met hem kreeg ook geen kinderen wilde, hij hield ook niet van kinderen, vond ze maar irritant. Dit aspect is gelukkig ook veranderd want nu kan die wel leuk omgaan met mijn nichtjes en neefjes. Mannen vinden het gewoon moeilijk de knoop door te hakken, daarbij is het zo dat hun niet zo erg die drang voelen om een kind te willen zoals wij.
Bedankt voor al de reacties! Had niet verwacht dat op meer plekken hetzelfde zou gaan. Ik hoop dat mijn wachten snel wordt beloond. Mocht er wat veranderen in onze situatie dan zal ik het laten weten.