Hoi hoi! Een vraagje: mijn vriendin is 1,5 week verder zwanger, zij hoeft dus echt nog maar een paar dagen. Ze ziet vreselijk tegen de bevalling op, daar ze hyperventilatie heeft. Ze is bang om de bevalling niet aan te kunnen en niet goed te kunnen ademhalen. Daarbij komt dat ze heel erg bang is dat, als haar kindje er is, en ze het op haar buik leggen, ze er geen band mee voelt, geen liefde voor voelt en dat ze zo begint te huilen van: 'ik wil het niet!' Dit komt ook omdat ze best somber is geweest in de zwangerschap. Hiervoor is ze verder niet in therapie geweest of zo, want de arts gaf het echt op de hormonen en wilde aanzien hoe het na de bevalling zou gaan. Ze is een poosje door een diep dal gegaan, daar ze echt niet meer kon genieten van alles om haar heen, zelfs niet van kinderen en ze kreeg soms hele nare beelden maar goed.. de bevalling is bijna daar! Ze belde me gister huilend op om mij dit alles voor te leggen.. Ik vind het eerlijk gezegd best moeilijk hierop te reageren. Zelf hoef ik ook nog maar ruim 2 weken, en zoals jullie misschien weten heb ik zelf angstgedachten in de zwangerschap gehad, maar toch kijk ik echt uit naar de komst van ons kindje. Hebben jullie tips voor mij wat ik tegen haar kan zeggen? Misschien dat ik dat dat uit kan printen en aan haar voor kan leggen, zo van: 'zie je, deze vrouwen zeggen dit.....' Hoe was dit bij jullie na de geboorte; voelden jullie ook direct die liefde enz. Zou graag raad van jullie krijgen, zodat ik mijn vriendin hopelijk wat kan opvrolijken, dat kan ze nu echt wel gebruiken! Bedankt alvast!
Oewww heel normaal.Als het zover is dan weet je lichaam precies wat het moet doen en jij gaat er dan vanzelf in mee.Je voelt dat onbewust aan en schakelt dan over op de bevalmodus zeg maar. Ik vond de bevalling zelf niet lang duren hihi.Mijn gevoel dacht dat ik pas 4 uur bezig was en mocht al persen.Bleek dat ik 17 1/2 uur bezig ben geweest.Begon om 12 uur snachts en toen ik op de klok keek (nadat we om 4 uur in het kraamhotel waren) was het ineens 10 uur in de ochtend.En toen ineens kwamen ze vragen of ik wilde eten want eht was 1 uur in de middag hihi.Ging zo snel was in mijn ritme en in mij zelf gekeerd tijdens de weeen.Als de wee weg was lekker babbelen en lachen met mijn man en ma die er waren. Was achteraf erg blij dat het zo kort voelt echt niet normaal.Voelde bij mij als erge spierpijn in de rug die 1 min aanhield max en toen weer 2 a 3 min weg was.Vond het helemaal niet erg pijn doen.Lijkt net alsof je op het moment van de wee zelf een uur gewichten hebt gelift en je rug en buik dit voelen. Ineens mocht ik persen om 3 uur smiddags hihi.Dus aan de slag.Toen lucas eruit was legden ze hem op mijn buik en borst.Was slapjes want heb 2 1/2 geperst voor hij eruit was (leek mij pas een half uurtje he) en sloeg mijn arm over hem heen en het eerste wat ik deed was tussen de benen kijken of eht nog een jongen was.En toe een grote glimlach en kijken naar het gezichtje. En geloof me......dat moment zal je altijd koesteren.Die liefde zit erin en die komt er pas uit als je je kindje ziet en hoord en voelt.De dagen erna groeit dit steeds meer en meer.En op dag 4 wilde ik hem neit meer afstaan aan de bezoekers hihi.Zo erg wilde ik hem houden en hebben en nooooitttt meer loslaten. Wens je vriendin (en jezelf natuurlijk ook) veel succes als de ween beginnen.Geloof me..het komt allemaal goed en achteraf denk je...wat voelde dat geweldig zeg. En zoals je ziet....hier komt er 14 maanden later een zusje bij want meteen toen hij eruit was zeiden we tegen elkaar....als elke bevalling zo is dan gaan we door hihi.
Ik heb nog geen ervaring met bevallen, maar ik denk dat een goede tip is haar te overtuigen van het feit dat al die gevoelens er mogen zijn. Zelfs de gevoelens na de bevalling: 'help, ik wil het niet.' Een VK heeft zo'n beetje alles al wel meegemaakt en kent ook de depressieve kanten van zwangerschap/bevalling (of het nu hormonaal is of niet). Dit komt veel vaker voor dan wij misschien wel denken.. Ik denk dat het belangrijkste is dat je vriendin het gevoel heeft dat haar gevoelens er mogen zijn, wat die ook zijn, en dat dat goed is en dat ze zich niet anders voor hoeft te doen. Misschien ook goed om het uit te speken bij de VK (als ze dat nog niet gedaan heeft). Hopelijk geeft dit voldoende vertrouwen en helpt dit ook haar hyperventilatie onder controle te houden.
angst, ja k ken het heeeeel goed! Ik wilde graag kinderen maar zou het voor de bevalling zo laten Uiteindelijk zwanger en al die tijd angst gehad voor de bevalling. Ik haalde mij de vreselijkste dingen in mij hoofd! Ik heb het mijn verloskundige vertelt. Zij was zo lief voor mij en bood aan dat zij er medische indicatie van zou maken en dat ik een ruggenprik kon krijgen als ik dit dan wilde...Dit stelde mij uiteindelijk gerust, maar angst was er nog steeds! Toen de weeen eenmaal waren begonnen, wist ik nog niet eens dat ik aan het bevallen was Toen ik de VK belde had ik al 7 cm ontsluiting, dochter was te vroeg dus moesten naar het ziekenhuis. Toen ik aangesloten was aan ctg en dergelijke kon ik al persen. 2 uur nadat ik wist dat ik bevallen was had ik mijn dochter al in handen. Ja het is snel voor een eerste kindje (totaal 6 uur, want had wel rugpijn, ik was ziek geweest 2 dagen ervoor)...en zie mijn banner! Ik mag nog eens Wat ik nog even wil vermelden, de eerst 8 cm vondt ik vrij goed te doen. Ik kon mijn eigen houding bepalen, in bad, lopen, schommelen. Maar toen ik verplicht aan het ctg moest in het ziekenhuis moest ik verplicht op mijn rug liggen...dat vondt ik het zwaarst, want uiteindelijk moet je het zelf doen! Ze moet dus zelf oop zoek gaan naar een houding waar ze zich prettig bij voelt maar dat kun je pas bepalen op dat moment maar zorg dat je eventuele middelen in huis hebt.
Het enige dat ik je kan zeggen is dat alle clichés waar zijn. Tijdens de bevalling voel je vanzelf aan wat wel en niet goed voelt. Daarbij helpt de vk je heel goed bij het ademen en dergelijke. Zodra je je kindje op je buik hebt, lijkt alle ellende van de uren daarvoor al lang geleden. Die oogjes die je dan aankijken...daar kan niets tegenop. (Ik was daar ook heel bang voor, heb die roze wolk ook nooit gehad in de zwangerschap en heb een verleden met depressies) Een week na de bevalling ben je al vergeten hoe ellendig het ook alweer voelde, twee weken na de bevalling dacht ik zelfs "dat viel best mee toch?" (mijn bevalling heeft zo'n 36 uur geduurd, viel eigenlijk helemaal niet mee ) Ik had het voor geen goud willen missen. Wat ze kan doen (misschien al gedaan heeft) is een geboorteplan schrijven. Wellicht geeft dat haar meer rust, dat de mensen die haar helpen precies weten wat ze wel en niet wil en wat haar angsten zijn. Het hielp mij wel in ieder geval... Jij ook heel veel succes bij jouw bevalling meid!
Ik denk dat het beste is gewoon alles over je heen laten proberen te komen (jaja, makkelijk gezegd, weet ik). Ik zag erg tegen de bevalling op, had er ook angst voor door alle horror verhalen en toen de bevalling begon had ik het niet eens echt door. Het was niet prettig hoor, daar niet van, maar dacht dat het gewoon iets van voorweeen etc. waren, omdat ik toevallig wat bloedafscheiding had hebben we met het ziekenhuis gebeld en die zeiden dat als de krampen (wist toen nog niet zeker of het wel echt weeen waren, want tja hoe weet je dat eigenlijk?) een uur om de 5 minuten kwamen dat ik mocht komen. Toen zijn we pas de tijd gaan meten en zat het om de 3 minuten. Tijdens de bevalling wist ik intiutief idd gewoon wat ik moest doen etc. Ik was er idd bang voor dat ik dat niet zou weten en dat ik idd misschien door alle pijn mijn kindje niet zou willen. Maar moet zeggen dat de pijn van de bevalling (had een ruggeprik gewild omdat ik er zo tegenop zag, maar daar had ik geen eens tijd meer voor) heel anders heb ervaren dan bijv. het hechten, dat vond ik veel erger. Ik denk dat het heel erg moeilijk is om je op een bevalling voor te bereiden (nu zie ik er ondanks dat ik het zo mee vond vallen weer erg tegenop), hooguit door een bevallingsplan op te stellen voor je eigen rust (al vraag ik me af of je daar tijdens de bevalling aan zult denken) en idd de vk of gyn op de hoogte stellen van de angsten/gevoelens.. Wens je vriendin veel succes, hopelijk kan ze achteraf zeggen dat ze alles heel erg mee vond vallen. En ook jij vast veel succes gewenst en sterkte met de laatste loodjes.
Haai! wat de meiden zeggen: heel normaal. Toen mijn meisje er eindelijk uit was had ik zoiets van 'Paps, nu ist jou beurt'. Ik was er even klaar mee Die band komt idd vaak pas na geboorte. Het is nu zo abstract wat er allemaal gebeurt in die buik. Dat het werkelijk echt waar een kindje was besef ik me nu 4 jaar later nog maar amper! Het is zooo wonderlijk! Die band was er snel genoeg! En de bevalling... Tja. Ik ben daar heel kort in: hij/zij moet er uit. Op wat voor manier dan ook. Mij geeft dat rust, want ik leg me er volledig bij neer. Dat werkt voor jou vriendin denk ik niet... Maar wat het eerste betreft kan ik haar dus wel een beetje gerust stellen! Liefs,
Ik heb er nog geen ervaring mee maar de tip die ik van heel veel vrouwen heb gehoord en wat ik zeker ga (proberen) doen is ontspannen, hoe meer je je rust bewaard des te soepeler een bevalling verloopt, en er is er nog nooit 1 blijven zitten! Ik heb zelf eigenlijk niet echt angsten, soms schrik ik en denk ik k*t het moet er ook nog uit!!! Maar dat is maar 5seconden en dan denk ik komt wel goed!!! heel veel succes in elk geval!!!