Ik moet eventjes mijn hart luchten.. Gisteren met 9w2d de eerste echo gehad, en alles zag er voor nu goed uit en een mooi kloppend hartje gezien. Daarna hebben we het onze ouders verteld die echt helemaal blij en gelukkig reageerden. Alles is dus super gegaan.. Wel vinden ze ons nog jong, maar dat zijn we ook (ik 24 vriend 22) Alleen soms overheerst er ineens een gevoel van angst en onzekerheid.. uiteraard zijn we heel blij dat we zwanger mogen zijn en dat het zo snel heeft mogen lukken, maar ik sta meerdere keren per dag stil bij het feit dat ik een leven in mij draag waar ik straks de rest van zijn/haar leven verantwoordelijk voor ben en zorg voor heb, en dat maakt het dan soms zo eng, dan gaan er gedachten door mijn hoofd van "kan ik dit wel" "zal ik een goede moeder zijn" en kan ik ook ineens heel bang worden voor de bevalling. Tijdens de echo had ik wel even een momentje van "je bent gewoon van mij" en voelde ik me ontzettend trots, maar al gauw kwam die onzekerheid weer naar boven. Zojuist werd ik wakker en dacht ik aan gisteren en aan dat we het onze ouders verteld hadden en dan krijg ik weer zon angstig en nerveus gevoel. Is dit normaal? We willen dit allebei heel graag maar het voelt nog een beetje alsof ik niet 100% kan genieten.. Ik denk vooral aan hoe ik het allemaal ga doen en of ik het kan.
Voor mij is je verhaal heel herkenbaar. Voor mij is dat alleen een reden geweest om het vooruit te schuiven en het niet aan te durven. Nu pas, nu ik ruim 29 ben durfde ik het aan. Ik denk dat het normaal is, je wil het beste voor je kleintje en twijfel of je dat kunt bieden hoort er denk ik bij. En alles is nog onbekend, wat ook onzekerheid meebrengt. Gelukkig heb je ook genietmomentjes!!
Hoi Wollie Hier ben ik weer super dat alles nog goed gaat met de kleine! Ik zou me er juist nix van aantrekken wat andere mss van je kunnen denken en dat angstgevoel is denk ik normaal hoor maar je moet maar zo denken: miljarden vrouwen hebben het mij voor gedaan dus waarom zou ik het niet kunnen Over de leeftijd, Tjah, daar heeft iedereen zijn eige mening over maar ikzelf was 23. Heel bewust voor gekozen om zo jong mama te willen worden. Nooit spijt van gehad en zou het terug opnieuw doen.. Ik ga nu op men 26 mama zijn van 3. Soms idd gekke blikken. Ze zeggen nu allemaal als ze me zien: 0h, wat is dat leuk en spannend, je eerste kindje! Dan moet ik ze corrigeren: nee hoor, nr 3 Gewoon lekker van genieten ook van die angstaanvalletjes. In mijn ogen willen die angstaanvalletjes gewoon zeggen dat je heel goed weet waar je aan begint, dat het veel verantwoordelijkheid met zich meebrengt. Succes!
Oej, ik hoop dat je een beetje snapt waar ik naartoe wil want nu ik het lees is het nogal warrig Achja, een zwangerschap is gewoon warrig! Haha