Ik moet echt even mijn verhaal kwijt. Ik heb een lange relatie van 9 jaar gehad. Uiteindelijk ben ik erachter gekomen dat wij niet zo goed bij elkaar paste en ontmoette ik een leuke collega op mijn werk. Mijn vriend en ik waren ook bezig om proberen zwanger te worden, maar dit lukt niet en hierdoor werd ik heel onzeker... Uiteindelijk is onze relatie van 9 jaar beeindigd en ben ik met mijn collega een relatie begonnen. Hij had ook een relatie van 15 jaar voor mij beeindigd, dus dit voelde echt als een sprookje! Helaas kwamen we er al heel snel achter dat wij alle twee erg koppig waren en dit resulteerde ook in veel onenigheden. Ik bleek na 2 maanden zwanger te zijn en eerst was hij daar super blij mee... Alleen na een woordwisseling kon dit in ene veranderen in een twijfel. Hij heeft mij toen ook verlaten aangezien hij tijd nodig had om na te denken... Ik voelde me echt zo rot! Hierna kwam hij met hangende pootjes weer terug, aangezien hij mij onzettend miste. Na 1 week vol te hebben gehouden heeft hij mij nu gedumpt en voorgoed verlaten.... Ik voel me zo verdrietig en boos en klote. Dat is echt niet normaal. Ik snap het ook niet. Ik heb zo mijn best gedaan om dit te laten werken. Hij deed echter geen ene moeite en dat werkt natuurlijk niet. Nu ben ik dus alleen 12 weken zwanger en op dit moment is het heel moeilijk om de kracht te vinden om positief te blijven... Voel me zo alleen en gebruikt... Hoe kan je je vergissen in mensen!!
Tja het is inderdaad jammer, maar wanneer je na zo'n korte tijd al woordenwisselingen hebt en al echt aan je relatie moet werken om bij elkaar te blijven.. dan is dat natuurlijk ook wel een soort teken dat jullie misschien toch niet helemaal bij elkaar passen.. En na zo'n korte tijd al zwanger raken is natuurlijk ook niet echt slim wanneer je net in een relatie zit.. Hoop dat je vrienden en familie hebt die je op kunnen vangen en helpen!
Zo snel zwanger raken...terwijl je iemand niet goed kent is inderdaad niet echt slim. Maar als de relatie nu al niet goed loopt...zou je dan in zo'n relatie een kind willen groot brengen?
Bedankt voor jullie reacties. Het is natuurlijk ook niet verstandig om direct zwanger te worden, en dit was ook niet de bedoeling! Het luktte met mijn ex al helemaal niet, dus dacht ik dat we aan condooms genoeg hadden...
wat naar meid! ik was 16 weken zwanger toen ik het huis uit werd gezet. Het gaat moeilijk worden zekers maar je wou graag een baby dus dat is hetgene waar je je nu op moet concenteren hoe zwaar dat nu ook is. Stress is natuurlijk nu helemaal niet goed. Mijn zoon is nu 17 maanden en het is nog steeds zwaar maar met ons duizende meiden ..je red het wel!
ik was 6 maanden zwanger toen mijn ex na 8 jr relatie bij me wegging. En tja tuurlijk is het heel rot en is het zwaar. straks met de kleine ook. Maar met tijd kom je er wel doorheen. Ik dacht de eerste periode ook me altijd klote te zullen voelen... maar nu weet ik dat ik het alleen ook wel red hoor. mijn zoontje is 13 maanden oud en wij redden ons prima saampjes hoor. Probeer vast te houden aan wat je wel hebt en wat komen gaat en bereid je voor op zware tijden maar ook zo mooi. En het went en dan wordt het heus makkelijker. succes
Ik ben echt heel blij met jullie reacties. Dat steunt mij heel erg. Ik vind het gewoon vreselijk moeilijk om te begrijpen hoe iemand zo kan veranderen. Ik weet dat de vader van mijn kind erg veel heeft meegemaakt de afgelopen 2 jaar, maar dan nog snap ik niet dat je iemand dit aandoet. Zeker niet als je een kindje van hem draagt. Ik krijg gelukkig wel veel steun. Ook van mijn werk. Hij werkt ook daar, dus dat maakt het allemaal niet makkelijker... Deze week heb ik even rust om alles op een rijtje te zetten. Nogmaals fijn om al jullie verhalen te lezen!
Nou, goed dat je alles op een rijtje gaat zetten. Lastig nog steeds met m te moeten werken he?! Jammer dat de relatie is stukgelopen, maar als je de kleine wilt houden en zelf opvoeden dan hoop ik dat jullie een tussenweg weten te vinden. Ook al laat hij je nu zitten, dan zal hij wel voor de kleine zn verantwoordelijkheid moeten nemen!!! Ik kan me ook voorstellen dat jij daar geen behoefte aan hebt! Wat een toestand meid!!! Succes met alles!!!!!!!!!
Hij heeft wel aangegeven dat ook al als onze relatie zal beëindigen hij het kind wel wilt erkennen... Even afwachten natuurlijk of dat echt zo is, want op dit moment hebben we echt 0,0 contact. Ik heb vandaag met mijn goede gedrag zijn moeder gebeld om te vragen hoe het met hem ging, maar zij was heel afstandelijk en vroeg gelijk of ik het kindje laat weghalen... Ongelooflijk! Van die kant hoef ik dus ook geen steun te verwachten! Mijn familie is gelukkig wel heel lief en zoekt echt naar oplossingen. Ik wil het kindje wel echt houden, want ik denk echt dat ik er anders nooit overheen kom...
meis ga er gewoon niet vanuit dat je steun van je ex of zijn familie krijgt dan kan het alleen maar meevallen als je dat eventueel wel krijgt na verloop van tijd! ik was ook n paar weken zwanger toen ik er alleen voor kwam te staan en ja het is moeilijk de eerste tijd maar als je hummeltje dadelijk eenmaal in je armen ligt vergeet je alle ellende wat je nu hebt en ik spreek uit ervaring! ben maar blij dat je veel steun en liefde van je eigen familie krijgt dat heb ik gelukkig ook altijd gehad ze hebben altijd achter mij en mijn keuze gestaan me geholpen waar ze konden! en geloof me er zijn genoeg meiden die dit dus niet hebben dus bedenk je maar het kan altijd erger! er zijn altijd mensen die het erger hebben. en je komt er echt wel hoor..
enne niet voor het een of ander maar je kan een vader zeker verplichten al moet je via de rechtbank met n dna test maar het kan wel!
De vraag is natuurlijk of een kind uberhaupt gelukkig zal zijn met een vader die je door middel van een rechtszaak moet laten interesseren voor zijn kind.
Het is zeker voor een kind niet beter als het via een rechtzaak zou gaan!!! Ik vindt wel dat een vader zijn verantwoording zou moeten nemen!!! Alleen doen ze dat niet allemaal, ook de ex van "Uggie" niet!!! En er dus mee weg kunnen komen!!! Ongeloofelijk!!! Succes "Uggie". Wees blij met je eigen lieve familie! Sterkte meis!
Nou de koger is door de kerk... De vader wil het kind niet erkennen en heeft aangegeven (via mail) niet achter de zwangerschap te staan... Ook heeft zijn moeder nog even mijn voicemail ingesproken dat ik mijn verstand moet gebruiken en het kindje moet laten weghalen... Nou het is duidelijk hoe deze familie over mijn kindje denkt! Ik ben echt blij met jullie verhalen over soort gelijke situaties dat geeft mij echt kracht! Ik kan dit dat weet ik zeker, het is natuurlijk echt heel jammer dat mijn kindje zijn vader niet zal ontmoeten, maar het gebeurt vaker en ik zal hem of haar alle liefde van de wereld geven en mijn familie ook!
Maar het is ook de vraag of je wel wilt dat hij zijn kind erkent wanneer je niet (meer) samen overweg kunt. Hij krijgt op deze manier natuurlijk ook rechten over het kind.
Hoi Uggie! Goed van je dat je je keuze heb kunnen maken!!! Het mailtje heeft je blijkbaar de druppel gegeven... Met jullie komt het goed en wie weet , ooit in de toekomst, krijg je een lieve vriend en heeft je kleine toch een 'vaderfiguur'. Het belangrijkste ben jij nu! Je hebt genoeg kracht gevonden Het allerbeste voor jullie 2en en laat af en toe iets weten, oke? Zet m op Uggie!!!