En het is weer mis. Loop nu al weken tegen een muur op, alleen maar negativiteit vanwege alles wat moet gebeuren en geregeld moet worden. Ik zit er zelf ook middenin, dus ik weet dat er veel om gegooid en veranderd moet worden, alleen ik kan ook de leuke kanten er van zien en hij vervalt alleen maar in ja maar dit en ja maar dat. Nou weet ik dat hij het liefst ziet dat mijn paard de deur uit gaat, nou heb ik tegen al mijn principes in al overlegt met mijn bijrijdster, en die gaat mee betalen. Ik ben hier geen voorstander van maar hij denkt dat het allemaal zo veel geld gaat kosten dat het paard een uitgave te veel is. Maar bijrijdster had het al voorgesteld toen ze begon, dus nu hadden we het er over en is het alsnog goed, heeft ze toch een jaartje gratis kunnen rijden Alsnog nu hij dit weet zou hij het paard het liefst de deur uit willen zien, volgens hem is een bijdrage niet genoeg en toen ik hem zei joh ze betaalt in de toekomst gewoon mee was het niet ow fijn maar ow hoeveel dan? Zoveel dingen zijn niet in 1 dag te regelen, maar hij verwacht het wel binnen een dag geregeld te zien, waardoor we dus elke dag een hoe ver is dat en is dat al geregeld en zus en zo discussie hebben. Dat ene moment dat hij lief tegen me was is voor mijn gevoel al tijden geleden omdat ik ondertussen meer negatief dan positief gehoort heb. Niks van wat ik voorstel of doe is goed genoeg en ik heb het er gewoon helemaal mee gehad, ik lees hier verhalen over dolblije vaders of vaders die bijdraaien en die van mij praat niet, zegt niets, wilt het niet van de daken afschreeuwen, helemaal niets! Hij negeert het gewoon en ik kan het niet negeren als ik over de wc pot heen hang of doodmoe thuis zit na een dag werken. Dus tijd om knopen door te hakken, voor hem dan. Ik wil gewoon helemaal geen gesprek meer, niet meer met hem samen slapen en eten en doen tot hij weet wat hij wilt. Al zijn negativiteit heeft meer invloed op mij dat ik even geen andere oplossing meer weet. Dus nu slaapt hij in de logeerkamer en ik in de slaapkamer, alhoewel slapen nu even niet lukt. Toen ik het zei zei hij ook gewoon ok en ging, weinig te vechten voor mij dan toch? Wellicht is het gewoon beter mijn koffer te pakken en weg te gaan. Of toch maar hier de zwangerschap uitlopen en kijken of hij dan verderop de weg nog bijdraait of na de bevalling. Ik heb aan hem gevraagd of die al had nagedacht over de achternaam, wanneer hij het zijn vrienden ging vertellen, hoe die het met een babykamer wou doen en op alles is het daar heb ik nog niet over na gedacht, nu dacht ik dat is de schok he, alles moet op zijn plek vallen. Maar hj heeft wel na gedacht over het paard wegdoen, over mijn auto weg doen, over het huis wegdoen en een kleiner huis kopen omdat dat goedkoper is. Nu ben ik misschien te optimistisch hoor, maar ik dacht altijd dat een kind geld koste, maar geen duizend euro per maand. Het was al zo dat ik ging stoppen met mijn winkel en dan thuis blijf werken, heb zelfs al een baan klaar staan, mijn auto is best, ik fiets wel en het huis tsja eh, je moet het kind toch kwijt kunnen lijkt mij. En als ik die dingen opnoem is het weer van ja en je paard dan? Is het zo gek dat als ik straks thuiswerkend en moeder wordt ik graag mijn paard wil houden? Behalve het rijden en verzorgen ben je dan toch lekker onder de mensen en niet alleen maar in huis aan het schoonmaken en verzorgen en werken. En dan vind ik zorgen maken niet erg, doe ik ook want het is voor beide nieuw. Maar het is 24/7 alleen maar zorgen, geen getortel hier, geen blij gedoe, helemaal niets. Leuk he zo'n vreselijk lang verhaal Ik weet het gewoon even niet meer, abortus was allang van de baan, maar heb nu afentoe wel spijt dat ik uberhaupt sex gehad heb. Ik ben gewoon jaloers op alle zwangere vrouwtjes die een man hebben die wel blij is met hun en hun buikjes...(zelfs als ik me bedenk dat die misschien wel hele andere problemen hebben...erg he?) Ik heb hier de afgelopen jaren een hele babyboom zien afgaan, iedereen werd zwanger en kreeg baby's, per ongeluk of expres, en ondanks eventuele problemen zag ik die dan toch samen genieten of stralend op de bank zitten of wat dan ook Snif...ik ben een compleet geval van zelfmedelijden nu geloof ik, heb wel geluk dat ik het op hormoontjes kan afschuiven.
Meid, daar is dit forum toch voor, zodat je je onzekerheden en je ei kwijt kan? Vind t echt heel rot voor je dat ie op t moment alleen de zorgen ziet, ik hoop echt dat ie snel bijdraait.. En anders hoop ik dat je voor je zelf een beslissing kan maken die je rust geeft, das ook erg belangrijk nu! Dikke knuf..
Dank je wel, dat hoop ik inderdaad ook, als het niet het eerste is dan maar het tweede. Heb het vandaag ook bij mijn moeder aangekaart, die is gelukkig net als mijn vader heel erg objectief, dus ik krijg gewoon een mening en die is niet altijd mijn kant op, maar gewoon eerlijk bekijken. En dat lucht wel op, ze kent hem en haar reactie na al die weken hem aan laten modderen was toch wel als die niet luisteren wilt moet die maar voelen. We hebben hem met zijn allen gerust gesteld, verteld dat het wel goed komt en dat er echt geen 100 busjes talkpoeder per week door heen gaan (ja serieus, hij dacht failliet te gaan aan dingen als talkpoeder) En als iedereen, maar dan ook iedereen, met en zonder kids, kids van alle leeftijden en zwangere stelletjes hebben gezegd dat die zich echt minder zorgen moet maken en eens moet gaan genieten en het komt er nog niet van tsja, bij hun braaf ja en ok knikken en bij mij thuis weer verder gaan met onrust maken is nu wel een beetje over wat mij betreft. We zullen zien (en hopen dat die snel ziet want bed is dan wel warm nu door de hond die bij me ligt, maar die snurkt zo vreselijk )
PS, mijn ma kwam vandaag dus langs met een setje babysokjes, en zei ik hoop dat ze niet te groot zullen zijn. Dus ik kijk naar de iniminie sokjes....en zeg...te groot? Als de voetjes nog kleiner zijn dan dit dan breek ik haar.....hem....HET...misschien wel joh. Waarna ik te horen kreeg dat ik een ukkie van nog geen 5 pond was en mijn broer 5 pond, dus ik heb hoop voor de bevallig hahaha PPS mijn buurvrouw heeft een drieling gekregen
hey, het klinkt echt al alsof je het bent gaan omarmen! en ik hoop dat je er een beetje van kunt genieten. jou situatie lijkt echt heel erg veel op de situatie waar ik een jaar geleden in zat, onverwacht zwanger, mijn vriend wou er niets van weten.. hij stelde mij voor de keuze en die vond ik heel moeilijk, niet voor mezelf, ik kon voor dit kindje zorgen. maar je moet ook een keuze maken over het leven van het kindje, over het leven van je vriend etc. het heeft heel veel impact zo een klein kindje. ik heb niet voor een abortus gekozen, ik ging dit kindje opvoeden, mijn vriend zag het totaal niet zitten, het kwam tussen ons in te staan en het duurde maar een paar maanden voordat we niet meer samen woonden en uit elkaar waren, hij wou mij wel maar het kindje niet. ik vond mijn zwangerschap super zwaar, ik voelde me totaal niet gesteund en ik voelde alsof ik zijn leven verpeste. maar het had ook zijn mooie momenten, de ene keer ging het beter dan de andere, de ene week waren we samen namen aan het uitzoeken, hij ging elke keer mee naar de verloskundige, hij voelde haar schopjes etc. maar het kon zo weer omslaan, met 37 weken ging hij nog op vakantie, ik kon alleen het kamertje verven, alleen alles betalen en het was heel dubbel.. tot het einde liet hij me in twijfel en ik vond het heel erg, ik zou het nooit vergeten dat gevoel toen ze werd geboren sloeg het totaal om, hij vond haar geweldig en hij veranderde totaal, nu komt hij elke dag langs en hij wil een gezzinetje worden. maar ik twijfel me nu kapot, hij zou altijd de man blijven die me alleen liet toen ik hem het meeste nodig heb, hij zou altijd kunnen zeggen, ja sorry ik heb hier niet voor gekozen. en het vertrouwen is weg.. we proberen nu langszaam of het vertrouwen terug is te krijgen, het gaat steeds beter maar heel langszaam, we hebben veel ruzie maar we doen ons best. we houden van elkaar maar het was gewoon een hele moeilijke tijd voor ons. eerst moet hij zichzelf heel goed bewijzen. dus ik kan je adviseren je voor te bereiden op een moeilijk tijd, ik voelde me ook vaak ellendig en ik vroeg me af waarom ik geen mannetje had die naast me stond in de prenatal .. en dat vergeet je ook nooit meer, ookal gaat het later weer goed tussen jullie.. hij zou altijd die man blijven die jou afwees door jullie eigen kindje. ik hoop voor je dat hij bij draait maar deze zwangerschap (en nu nog steeds) heeft me een sterke vrouw gemaakt, als je in je eentje een baby verzorgd dan kan je alles aan. en het is super leuk, als je baby er eenmaal is weet je waar je dit voor heb gedaan! en hopelijk ziet je vriend dat dan ook en heeft hij heel veel respect voor je. sterkte en gefeliciteerd met je zwangerschap
Hey Sabinu, Bedankt voor je reactie, heb heel veel aan jouw reactie gehad omdat jouw gevoel nu ook een beetje mijn gevoel is. Hij wou vanavond weer gewoon de slaapkamer in met de reden vandaag ging het toch goed. Ja vandaag ging het goed, we hebben elkaar overdag niet gesproken, ik heb geen plannen of ideeen met hem door gesproken, geen contact met hem gehad behalve het dank je wel en asjeblieft gedeelte, heel afstandelijk allemaal, en dit is dan in zijn ogen goed. In mijn ogen is het gewoon negeren dat er een baby komt. Dus hij zegt je begrijpt me niet, ik zeg leg maar uit dan, hij zegt weer zie je je begrijpt me niet en loopt weg, hij praat niet, hij zegt niets en ik kan niet ruiken wat er dan is. Straks ben ik 8 maanden zonder babykamer en zonder huis omdat hij nog steeds niet weet hoe of wat. En om 1 of andere reden omarm ik het inderdaad steeds meer, al is het maar omdat het toekomstige babytje voor mijn gevoel alleen mij heeft en geen vader, omdat hij het negeert ben ik veel meer bezig met het bestaan van en dus ook veel feller. Als dit zo doorgaat heb ik 6 maanden de tijd om een eigen huisje te vinden, een kinderkamer te maken, alles op orde te stellen en de winkel kwijt te raken, dus ik mag hopen dat het sterker maakt. En ik weet dat niet of ik in de toekomst als hij net als jouw vriend helemaal omslaat de stap kan maken die jullie nu proberen te maken. Ik kan er denk niet overheen komen dat hij me zo totaal in de steek laat omdat het niet gepland was, voor mij was het ook niet gepland en ik ga ook alles omgooien, het minste wat die kan doen is een beetje blij zijn toch?
Hoi Sylvia, Wat een lastige, verdrietige situatie zeg! Toch wil ik ook iets voor jouw vriend zeggen. Zo te lezen ben je nog niet zo heel ver in je zwangerschap. Het kan goed zijn dat het voor je vriend dan nog wat onwerkelijk is. Dat merk ik ook aan mijn eigen vriend. Hij vindt het heel leuk allemaal, maar hij heeft er nog weinig 'gevoel' bij. Dat kan ik goed begrijpen. Je ziet nog niets en de echo's lijken nog op een garnaaltje. Het komt vanzelf. In jouw verhaal lees ik toch ook een zekere betrokkenheid vanuit je vriend. Ik vind het niet overkomen alsof hij het kind niet wil. Hij maakt zich heel druk om financiele zaken. Volgens mij omdat hij wil dat er goed voor het kind gezorgd kan worden. Hij wil alles zo snel mogelijk regelen, zodat hij zich daar niet druk om hoeft te maken. Dat is ook de spanning voor hem die bij dit alles komt kijken. Ik denk dat hij zich nu vooral daarop richt, omdat hij dat 'gevoel' nu wel heeft en dat iets concreets is waarmee hij bezig kan zijn. Dat is niet perse negatief bedoeld naar jou. Hij reageert alleen anders op de zwangerschap dan jij. En als je straks meer gaat zien en voelen komt hij vanzelf dichterbij schat ik zo in. Ook zegt hij dat je hem niet begrijpt. Klopt dat niet een beetje? Snap je zijn kant ook? Weet je waarom dit hem zo bezighoudt? Waarom vindt hij dit zo belangrijk? Want behalve geld kosten een paard en eigen winkel ook heel veel tijd. En daar zal hij zijn bijdrage in moeten leveren. Maar misschien ziet hij nu nog niet zo zitten hoe dan precies en wat hij zelf wilt. Kortom, ik zou dit gesprek toch eens rustig met hem aangaan. Vraag waarom hij zich zo richt op het financiele gedeelte, waarover hij zich zorgen maakt, hoe hij de toekomst ziet en wat hij verwacht van jou en van zichzelf. Waarschijnlijk wordt het dan een stuk duidelijker. Jullie zitten nu op zulke verschillende golflengtes (jij vooral fysiek, korte termijn en in de wolken van een kindje, hij denk over de lange termijn en geld/tijd). Ik denk dat jullie er dan wel uitkomen. En zo niet, blijkt het toch een enorme lul te zijn, onthoud dan: Als hij nu niet voor je vecht, doet ie dat later ook niet. Sterkte! Doosje
Hey meiden, Wat een mooie reacties zie ik hier allemaal boven. Goh, ik snap heel goed dat je je heel vervreemd voelt van je man, als je dit allemaal door maakt, zo alleen een onzeker over de toekomst tijdens je zwangerschap. En wat maakt dat dan veel kapot, van het gevoel dat er nog is. Ik hoop voor Sabinuh dat jullie weer vrij en liefdevol met elkaar kunnen worden. Misschien is het een idee voor Sylvia om hier wat van uit te printen, ook teksten van jezelf over welk gevoel het je geeft nu, en hem die eens laten lezen. Misschien valt er een kwartje, dat alle zenuwen die hij nu heeft en die zich uiten in negatieve reacties, bij jou weer veel vertrouwen wegnemen, iets wat je nodig zult hebben over een tijdje, als je er wel samen een succes van wilt maken. En natuurlijk ook in gesprek blijven, zoals Doosje zegt, proberen ook zijn kant een beetje te kiezen, en dat je hem wel aan boord wil houden, maar daarvoor wel wat steun nodig hebt, ook en juist nu, tijdens de zwangerschap. Hoop dat dat de juiste snaar bij hem zou raken. Ik kan me wel voorstellen dat je nu vooral boos of teleurgesteld bent, en dat je je handen vol hebt aan "jezelf", maar teveel verwijten maken het voor een man alleen maar moeilijker om alsnog naar je toe te komen... Succes, Veronika
Hoihoi Doosje, het probleem was vooral dat hij zei je begrijpt me niet, nadat hij niets gezegd had, verteld hij nou wat er is dan kan ik hem begrijpen of een poging doen tot begrijpen. Maar toen ik dus zei vertel me dan wat er is, was het zie je wel, je begrijpt het niet. En nee daar begreep ik niets van En dat hij zich druk maakt om financiele dingen en tijdsindeling is goed, maar om die reden gaat de winkel dus al dicht, zodat ik gewoon thuis zit, heb ook al een baan voor thuis, dat is allemaal al geregeld. Dus binnenkort hoef ik alleen de deur nog maar uit voor sociale uitjes en het paard, ik heb een bijrijdster dus paardje is op het moment 5 maar in de toekomst 4 dagen in de week. Tegenover zijn 3 keer voetballen in de week dus geen probleem. Maar vanavond dan toch eindelijk een gesprek gehad, ook gezegd dat ik hem niet kan begrijpen als hij niet praat omdat ik niet in zijn hoofd kan kijken. En ik waardeer blijkbaar niet wat hij doet, althans dat denkt hij...enige nadeel is dat ik er niets aan kan doen dat ik kokhalzend over de pot hang als hij in zijn ogen zalig gekookt heeft, mijn eh...tsja sexdrift (jaja) is stukken minder dus eh tsja (hahaha wat een belachelijk onderwerp) laten we zeggen dat zijn mannelijkheid lijdt onder mijn verminderde libido. En ga zo maar door...nou zeg ik altijd wel lief van je en dank je wel en fijn en leuk, maar blijkbaar is het minder overtuigend als je zegt aaa wat lief dat je zo lekker gekookt hebt en vervolgens over de wc pot hangt omdat de geur van vlees en aardappelen me nogal misselijk maakt. Hij heeft dus zoiets van waardering uit zich in daden (bord helemaal leeg eten) en ik ben dus meer van woorden (hey dat is lief van je zeg) Op de echo zag je wel heel duidelijk een kindje, een heel erg actief kindje haha, met hoofdje en armpjes en beentjes. Volgens mij denkt die dat we speciaal voor hem een nep echo aanzetten ofzo en dat het niet echt in mij van hem is Veronika dat over die negatieve gevoelens heb ik hem al een paar keer gezegd, en iedere keer zegt die het wel te snappen, maar hij is nogal een doemdenker, en ik meer de vrolijkkijker, alleen kan ik op dit moment zijn doemdenkerij niet meer vrolijk denken. Maar ok, twee uur praten is vermoeiend, dus ik ga mijn bed opzoeken. truste
hey sylvia, ja ik begrijp precies waar jullie nu doorheen gaan, soms deed mijn vriend echt alsof ik niet zwanger was en alsof er niets ging veranderen, en dan ging het allemaal super goed en gezzelig maar zodra het onderwerp weer naar bovenkwam dan hadden we alleen maar meningsverschillen en stilzwijgende ruzie's. ik had ook echt 4 weken dat ik me echt niet goed voelde, ik lag de halve dag op de bank en ik kreeg nix binnen, alleen droog witbrood of cracker, een beetje vla en fruit. dat was het. 1 avond zal ik nooit vergeten, ik lag op de bank, supermisselijk, toen kwam hij thuis met zijn vrienden hamburgers bakken.. en ik kon het totaal niet uitleggen want hij wou nog niet dat zijn vrienden wisten van mijn zwangerschap. die geur van gebakken vlees trok ik echt niet. en iedereen vond me maar een zeur als ik vroeg of de keukendeur dicht mogt.. maarja dit alles heeft me gewoon veel sterker gemaakt, wetende dat ik niet afhankelijk ben van hem geeft me wel een goed gevoel, als ik al deze dingen weer naar boven haal denk ik echt, wat een eikel zeg, ookal is alles nu 100% anders, ik ga het nooit vergeten en daarom blijf ik ook altijd wel twijfelen, maar ik wil ook niet zomaar opgeven, hij doet super erg ze best maar het zal nooit genoeg zijn want in mijn ogen heeft hij nog zoveel goed te maken.. maar wat ik nu zie bevalt me wel, hij komt elke dag langs, maar wat t meeste helpt is dat hij trots op ons is. toen ik zwanger was had ik altijd het gevoel alsof hij zich voor me schaamde maar nu is hij een hele trotse papa geworden, en hij is nog lang niet perfect maar hij doet ze best, misschien op een dag kan ik hem weer zien zoals voor mijn zwangerschap.. wij hebben ook de 10 weken echo gehad en ik dacht dat hij daarna wel zou beseffen dat dit echt was en een echt mensje.. maar het hield weinig, we zijn gaan praten bij het FIOM, hun kunnen ondersteunen bij dit soort verrassings zwangerschappen haha. dat heeft wel geholpen voor mij. het enige wat je denkik nu kan doen is hem tijd gunnen, gelukkig komt de baby niet binnen een week maar het gaat wel een moeilijke tijd worden denkik.. ik hoop voor je dat hij gaat inzien dat er ook hele leuke kanten aanzitten. sterkte en aankomende tijd zullen jullie veel moeten praten inderdaad, ik ben ook een tijdje bij mijn moeder gebleven dat hielp hem wel realiseren hoe erg hij me miste. liefs
Hoihoi Ik heb nu ook zoiets van ik heb alles geprobeerd, duidelijker dan dit wordt het niet, en ik klop nu op hout (knock knock) maar hij lijkt iets relaxter, ik heb dan wel tig keer uit moeten leggen dat het paardje geregeld is, de afspraken die gemaakt zijn moeten herhalen, dat de winkel aan het regelen is, mijn pa heeft hem nog wat gerustgesteld etc. Dus hij lijkt weer wat kalmer en liever, en sommige momenten heeft hij ook echt zoiets van ok...accepteren en even leuk doen, dus dat is nieuw en erg welkom want ppffff de misselijkheid en moeheid en overal autjes breken op joh. Heb afentoe steken in de onderkant van mijn buik, schijnt normaal te zijn en steken in mijn borsten, schijnt ook normaal te zijn. Dus heb al tegen hem gemopperd alles doet pijn en het schijnt nog normaal te zijn ook (ja kan die me even vriendelijk uitlachen, vindt die ook altijd leuk, even de matcho man uithangen) Maandag gesprek bij de verloskundige. Nu ben ik wel meer een kreng hoor sabinu...als hij dat met die hamburgers nu bij mij zou doen dan zou ik er (ook al willen we het stil houden) te midden van zijn wat stel je je aan vragende vriendengroep even melding van doen dat ik me aanstel omdat ik zwanger ben, gelukkig weet hij dat haha. Hij heeft trouwens donderdag naar zijn beste vriend gebeld en gezegd dat die vader wordt, en dat vind ik wel positief, want tot nu toe had die zoiets van ja kalm aan hoor, en nu krijgt hij toch blijkbaar ook wel de neiging het te gaan vertellen.
hoihoi meisje, Het gaat hier wel ok eigenlijk, soms lopen we alsnog tegen wat dingen aan maar gelukkig steeds minder. Alleen ben ik de hele tijd zo moe, word er gek van, haal uit een dag denk de helft minder dan normaal. Zei van de week tegen een vriendin van laat het maar 6 maanden verder zijn haha, zegt ze daar kom je dan ook wel op terug, maar dan heb ik in ieder geval mijn oude energie level weer terug toch? Weet jij vast wel want jij bent verder
@Sylvia: Wat fijn dat het al iets beter gaat. Ik heb inmiddels wel van mezelf geleerd dat ik toch iets sneller geirriteerd ben als normaal...hahaha. De vermoeidheid wordt vanzelf wel weer minder. Na 16 weken ging ik me iets fitter voelen. Nu heb ik af en toe nog van die dagen.... zit dan niks anders op als gewoon lekker op tijd naar bed gaan. Als ik dat niet doe, ben ik de volgende dag niet te genieten. Groetjes
Ojee....ben je mensen aan het afsnauwen? Ik schijn het toppunt van lief en knuffelig en zacht te zijn, erg apart. Biechtte van de week aan een vriendin enkele van mijn jank momenten op en die zat met open mond te luisteren waarna er een neeee Syl...jij? achteraan kwam. En ik word nu opeens omschreven als stralend zwanger (was stiekem wel erg leuk om te horen) misschien wel omdat het nu wat kalmer wordt hier en we er beide aan gewend zijn en hij ook bij gedraaid is (al wil hij vooral de leuke dingen doen zoals borsten masseren) En we hebben een babydagboek gehaald, waar al wat dingen in staan zoals de namen. Ik heb de oma's, opa's en overgrootouders en ons ook een speciaal kaartje gegeven waarop ze iets voor de baby MOETEN (ja zo ben ik dan ook weer) schrijven. Dit vooral omdat ik mijn oma verloren heb toen ik vier weken zwanger was en zij van niets wist, wij ook nog niet, en die kleine gaat nooit wat van haar mee krijgen. En ik wil van mijn andere oma en opa in ieder geval dit, zodat als ze er niet meer zijn er nog wel wat van hun is, voor de kleine. We gaan een armbandje van mijn overleden oma om laten smelten tot een heel klein armbandje met een hartje eraan, wie weet wordt dat wel een nieuwe traditie maar voor mijn moeder en mij voelt het heel erg goed om iets van onze oma mee te kunnen geven. Hm...heel verhaal...ach ja, in ieder geval positiver dan mijn eerste lange verhaal
stop 1 ding goed in je oren... iedere lul ken vader worden, maar het recht om vader genoemd te worden zal hij moeten verdienen, doe wat je hart je ingeeft en volg je gevoel, waar jij je goed bij voelt en maak je eigen keuzes, zonder even te denken wat HIJ zou willen/eisen:x