Dag dames, ben nieuw hier en zwanger... zal het verhaal hieronder tikken.. en hoop op wat steun de aankomende periode.. 8 jaar lang de pil gebruikt toen ik voor het gemak over ging op de prikpil. meteen bleef de ongesteldheid uit, fijn! altijd handig! maar na een jaar werd mijn eigen moeder zenuwachtig, ze had er een slecht gevoel bij en vroeg me te stoppen met de prikpil in de hoop gewoon weer ongesteld te worden, en zeker te weten dat het lichaam alles nog doet... nou dit bleek dus niet het geval. meteen na de prikpil, de gewone pil weer gaan slikken, want zwanger worden zat nog niet in de planning. ookal zijn we al jaren samen, getrouwd en hebben we een heerlijke woning, een kindje zat nog niet in de agenda. dus hop aan de gewone pil.. maar na een jaar nog steeds niet ongesteld, en dus in maart van dit jaar ook gestopt met de pil in de hoop gewoon weer ongesteld te worden/ en dit gebeurde ook, DIRECT! helemaal blij, alles doet het nog. wij netjes condooms gebruiken en seks niet tijdens eisprong(die voel ik, dus dat is makkelijk). vanaf de eerste ongesteldheid in maart, iedere 4 weken, netjes op maandag ongesteld worden. dat kan niet beter natuurlijk.. tot vorige maand/.. op maandag niets, dinsdag niets, woensdag niets.. pas donderdagmiddag!! en dan vorige week maandag.. niets, dins niets, woe niets, do niets.. vrijdag NIETS! dus 's avonds een test gedaan.. en die zei: niet zwanger.. zucht. oke.. maar vanochtend.. had nog een test liggen en met ochtendurine nog een keer getest.. en ja hoor.. een vaag tweede streepje.. zwanger? ben uurtje gaan sporten met de hond zodat manlief kon uitslapen.. maar moest het hem toch vertellen.. en dat dan ook meteen gedaan bij thuiskomt.. en hij is niet blij. hij wil nog niet. ziet het niet zitten, heeft 100 redenen waarom het niet kan. is boos op mij, omdat ik meteen aangegeven heb dat weglaten halen en adoptie wat mij betreft geen optie zijn. wat hem nog bozer maakt want op deze manier heeft hij dus geen keus. en dat klopt. vind het lastig. hoe ga je hier nu op de juiste manier mee om? ik ben er stiekem erg blij mee.
als eerste: gefeliciteerd, je wordt moeder! wat betreft je man: jemig, dat is echt heel rot voor je!!! echt een hele nare situatie! kan je niet echt een goed advies geven, helaas.....vind het wel heel erg knap van je dat je direct aangegeven hebt dat je het kindje wilt houden! misschien (ik hoop het voor je) went je man nog aan het idee en draait hij bij......ik ken een leger aan mannen die nooooooit kinderen wilden en nu rond lopen als de trotste papa's ooi!!! misschien is dit bij jullie dalijk ook het geval.....hou je sterk! en als je nog eens je hart wilt luchten....kom maar op!
lief dat je reageert! ga ik nodig hebben, mijn kerel is het type NEE = NEE en draait dan ook niet meer om... hij zegt zelf er over te willen praten.. maar dat ken ik, dat is eigenlijk een beetje zijn zin doordrijven.. en dat gaat hem nu dus niet worden. heel simpel, als nieuw leven je gegeven wordt... en het is gezond, dan hou je het! ik snap dat hij er anders over denkt. en ja we zijn ook nog jong (25 en 26) maar we hebben allebei een baan, en dus een inkomen mensen met een uitkering kunnen soms hele gezinnen opvoeden waarom zouden wij er dan niet 1 kunnen grootbrengen..? en zo heeft hij nog veeeel meer redenen.. lastig lastig...
Heel veel succes de komende tijd. Zoals ik het lees denk je dat je vent niet meer bijdraait? En jij weet zeker dat je het kindje wilt houden. Dan is er vrees ik maar 1 uitkomst........ Heel veel sterkte, ik hoop voor je dat je man bij de echo kan zijn en dan ineens helemaal verliefd wordt
Ik wil je even een hart onder de riem steken. Mijn vriend was er ook bepaald niet blij mee toen ik de eerste keer zwanger was. Maar hij wist dat ik het wel graag wilde en heeft zelfs nooit geopperd om abortus te laten plegen. Hij had altijd gezegd: ik weet niet of ik kinderen wil, nu nog niet in elk geval. (en ik was 35 toen ik besloot om te stoppen met de pil! heb hem dit wel meteen verteld, ik wilde hem er niet inluizen, maar de verantwoordelijkheid voor AC bij hem neerleggen.) Het is de hele zwangerschap lang vrij zwaar geweest, en ik heb vaak het gevoel gehad dat ik er alleen voor stond. Hij wilde bijvoorbeeld nooit mee naar echo's (kwam zelfs per ongeluk expres te laat voor de nekplooimeting) of andere controles. Halverwege hebben we zó een crisis gehad dat het zomaar had gekund dat ik het ook echt alleen had moeten doen. Gelukkig zijn we eruit gekomen. Onze liefde voor elkaar bleek zo groot dat we dit hebben kunnen overleven. M'n vriend heeft me gesteund op de momenten die echt belangrijk voor me waren, met name tijdens de bevalling en de tijd erna. Hij hield ook meteen van onze zoon, en hij is een superpapa geworden. Maar ooooooooh wat was ik blij toen we ongeveer een jaar later sámen hebben gekozen om het nog eens te proberen, voor een tweede kind. Dat was zó anders dan de eerste keer. Ik weet niet of je hier iets aan hebt. Ik wil je in elk geval feliciteren met je zwangerschap, en je/jullie veel sterkte en geluk wensen. Geniet van het wonder dat in je lijf plaatsvindt, laat dat je niet afnemen door het gebrek aan enthousiasme van je partner.
zeker lastig! ik vind dat iedereen recht heeft op zijn/haar mening, maar hoe je het ook went of keert, uiteindelijk bepaal jij of het kindje er komt! ik zie dat ook niet als drammen vanaf jouw kant! een vrouw met een kinderwens.....daar kan geen vent tegenop! het is inderdaad zo dat hele volkstammen zonder vast inkomen heel veel kinderen op deze wereld zetten, en dat hoeft echt niet te betekenen dat die het minder goed doen! ook hoor je heel vaak: dan ben ik mijn vrijheid kwijt (hallo, het is 2011 daar heb je oma's/opa's/tante's/ooms/vrienden voor), dan heb ik geen rust meer (een kind slaapt gemiddeld 12 uur per dag, een baby nog meer), etc......ik snap je helemaal hoor! echt een rot situatie!! misschien is het niet aan mij om dit te vragen, als je niet wilt antwoorden moet je dat ook zeker niet doen, maar hoe is jullie relatie verder? wat denk je dat er gebeurt als het kindje erkomt? zou hij bij je weg gaan? pffffff heel zwaar....zo kan je niet echt genieten van het zwanger zijn....terwijl jij toch wel blij bent! nou ik gun het je in ieder geval WEL! (heb je nog familie of vrienden met wie je kan praten?)
En o ja... ik kan me wel iets voorstellen bij zijn idee van 'ik wil erover praten'. Ik heb één advies, en dat is doe dat, praat erover, luister naar zijn ideeën en opvattingen. Misschien niet aardig om te zeggen, maar wat jij nu doet is precies wat je hem verwijt: je eigen mening en wil doordrijven. Niemand kan jou dwingen tot een abortus, dus als je dat niet wilt dan doe je het niet. Maar doe je best om wel echt met je vriend te praten en zijn ideeën, gevoelens en mening serieus te nemen. Anders is er, volgens mij, inderdaad maar één uitkomst mogelijk voor jullie relatie.
Mannen kunnen soms raar reageren, maar als ze eenmaal een echo hebben gehad zijn ze verkocht! Ik hoop voor je dat je man snel bijtrekt en jullie lekker samen kunnen genieten! Dus bij deze alsnog PROFICIAT!! En geniet er lekker van!
moeilijk hoor, maar hij het nieuws vandaag pas hoorde, dan zal ie er ook wel aan moeten wennen. Het is nog heel vers natuurlijk. Ik zou wel alle kanalen naar je man toe open houden. Er veel over praten. Praat desnoods ook met het Fiom of een maatschappelijk werker. Maar wat is de reden dat hij geen kinderen wil? Want dat is natuurlijk wel belangrijk om te weten. Mijn advies: praat in een gesprek met elkaar. Vertel elkaar waarom je wel of niet een kindje wil. Veroordeel elkaar niet. Ga niet elkaars argumenten weerleggen. Slaap er daarna een nachtje over zodat je elkaars voors- en tegens kan overdenken. Morgen is de dag weer anders... En als jij het kindje echt wil houden, laat je dan niet tot iets anders dwingen. Als hij het echt niet wil, dan is ie jou ook niet waard!
Mannen zijn rare wezens wij zijn 3 jaar in de mmm geweest en na een hoop behandelingen met van alles en nog wat zwanger geraakt. Toen het eenmaal zo ver was heeft hij 3 maanden zijn kop in het zand gehad tot de eerste echo en was gelijk verliefd op zijn "kleintje" En nu is hij bijna nog verliefder als ik Meis praat er over wij zijn ook allebei 26 en ik heb niet eens vast werk,en ons lukt het ook. Praat er veel over en laat hem wel zijn verhaal doen. Hij moet zich wel gehoord voelen. Ik hoop dat jullie er uit kunnen komen. in ieder geval gefeliciteerd en veel sterkte met alles liefs Jessica
Hoop dat hij nog een beetje omdraait.. We hebben namelijk een heerlijke relatie En al zoveel meegemaakt Dat ik me gewoon niet voor kan stellen dat dit niet onoverkombaar is... Heb jarenlang gedacht dat ik geen kids wilde... dit begon vorig jaar opeens anders te worden. Mijn kerel dacht eerst ook dat kinderen niet zouden komen En nu schuift hij het voor zich uit... Het komt allemaal wat sneller dan verwacht.. maar voor mij is het welkom!
Wat een moeilijke situatie! Bedenk dat het voor jou heel anders is als voor je man. Jij voelt je misschien wel al zwanger. Je hebt misschien last van kwaaltjes dus in dat opzicht vóel je dat er een kindje in je buik zit. Voor je man is dat heel anders. Hij wéét het. Maar voor hem is het nog heel onecht. En dan is het moeilijk te beseffen dat er echt een kindje gaat komen. Terwijl jij het dagelijks, en misschien wel de hele dag door, voelt. Door misselijkheid/zere borsten/vermoeidheid of wat dan ook. Geef je man wat tijd, en praat met hem. Luister naar hem. Hopelijk wil hij met je mee naar de eerste echo, laat hem zien hoe bijzonder het is! Maar dring het niet op. Als hij er nu niet over wilt praten, dan niet. Misschien morgen weer proberen. En kom niet aanzetten met schattige rompertjes, leuke papa-boeken e.d. Hij moet er echt aan wennen. En ja zoals je zelf al zegt: een nieuw leven wordt je GEGEVEN. Dat is een wonder. Het is iets heel bijzonders. Daar moet je niet licht over denken. En zeker niet zomaar opgeven!
Zou het heel erg vinden als hij niet op zijn mening terugkomt.. Je zou hem nu eens moeten zien.. Hij ligt naast me in bed. Met in zijn armen onze jongste hond Die mag helemaal niet op bed, maar hij houdt hem vast als een baby. Hoe leuk moet dat wel niet zijn met een echte babay..??!
Ff stomme vraag hè maar welke test heb je gebruikt ? Iig van harte gefeliciteerd en dat van jullie hond is wel al super lief!! Wie weet draait hij snel bij.. Succes!!
Ik denk dat je vriend zich rot is geschrokken van je mededeling gisteren Ik bedoel je bent aan de pil geweest etc, en nu proberen jullie steeds goed op te letten en toch ben je zwanger! Hij heeft nog helemaal geen gelegenheid gehad om aan het idee te wennen (zoals dat is wanneer je "samen" stopt met de pil) Geef hem even de tijd om aan het idee te wennen. En ga ajb een goed gesprek met elkaar aan. Luister naar elkaars ideëen, motievaties etc. Maar jij bent uiteindelijk degene die het kindje draagt en degene die de beslissing moet nemen over het wel/niet geboren laten worden van dit kindje. Sterkte Meid! Enne... gefeliciteerd!
superguppy: wat een vervelende situatie. Ik ben nu zwanger van de zwanger, maar manlief vind het altijd geweldig. Wel is zijn eerste reactie altijd heel raar en is het net of hij het niet leuk vind. Nu zei hij bijvoorbeeld het voelt alsof ik in elkaar geslagen wordt haha. Maar nu ik al redelijk dik word is het voor hem zichtbaar en hij is super trots. Hij vond het helemaal super na de 1ste echo en als ze zelf het kindje kunnen voelen. Voor een man is het allemaal zo onwerkelijk, voelt niks, ziet niks, het komt even je normale leventje binnen drinken. Mannen zijn soms net autisten en kunnen moeilijk om gaan met veranderingen. Maar zijn de kleine wondertje er eenmaal dan zijn ze een super papa!! Hoop voor je dat het bij jou ook zo gaat lopen knuff van hier
houden! sowieso! hij is het niet waard, geloof me. Je krijgt er zo'n spijt van als je het voor hem doet. Je red het wel, als hij het eenmaal in z'n armen heeft wordt hij wellicht alsnog smoorverliefd. Zo niet, niet verder gaan. Ik vind het onvolwassen. Ik hoef geen commentaar op mijn reactie, danku. Deze reactie is vanuit mijn hart.
het opgeven is voor mij ook geen optie. van mijn moeders kant konden haar zussen geen kinderen krijgen, dit heeft ze ons lang geleden al gemeld. en toen ik dan ook niet meer ongesteld werd, werd mijn moeder al zenuwachtiger, wat als het nooit meer goed zou komen. dat het weer terugkwam was een hele opluchting. maar hoe ze op deze zwangerschap gaat reageren, geen idee. heb vandaag weer 2 testen gedaan. 1 blijft gewoon zwanger roepen. de andere deed niets..?! die heb ik heel nonchalant rond laten slingeren in huis zodat manlief ze wel ziet maar er niet met me over hoeft te praten. hij heeft er vandaag nog geen woord over gerept. ik laat hem maar even, misschien moet hij gewoon aan het idee wennen. de kwaaltjes komen wel meer nu ik er op let. kan al weken niet op mijn buik slapen, en nu ik er goed over nadenk, heb ik ook al dagen geen honger. maar dan ook echt géén honger. wel lichtgebrand en moe.. vind het eigenlijk best wel leuk, maar vooral heel spannend. vooral omdat ik er nog met niemand over wil praten, zolang manlief er slecht mee om kan gaan.. wil hem niet voor het blok zetten.