Ik ben van nature al heel emotioneel, maar dit gaat echt los er over! Voor de rest mag ik eigenlijk echt niet klagen, geen misselijkheid etc, maar ik kan mn tranen gewoon niet bedwingen... Dochtertje moet 2 keer in de week bij mijn oma blijven slapen omdat ik dag erna heel vroeg naar het werk moet en ik heb het nu zo moeilijk met haar daar "achter te laten". Het beebje in mn buik mag mee naar huis en zij moet daar blijven, dan voel ik me zo schuldig. Ook ben ik ongelooflijk jaloers nu, dochter is niet zo een knuffelaar, maar bij grootouders wel! Daar plakt ze haast aan mijn oma, dat doet dan zo een pijn, ik wil dat ook... Alles wat tegenzit, mondt uit in ontroostbare huilbuien. Zelfs in de winkel waar ik werk, wat voel ik me dan een troela Maar ik kan het gewoon niet helpen! Sorry moest dit even van me afschrijven... Liefs, hormonen.