Hallo allemaal, Mijn situatie is als volgt; Mijn vriend en ik zijn nu 9 jaar samen, we wonen 3,5 jr samen in een nieuwbouw huisje, we hebben beide een vaste baan (ik pas naar een baan voor 4 dgn in de week met het oog op de toekomst). We hadden het helemaal gepland, ik was netjes al 6 mnd gestopt met roken, al 4 maanden aan de foliumzuur, gezond eten etc. En ja, binnen 3 mnd aangeteld, fantastisch zou je denken...tot dat ik mijn vriend vertelde dat ik zwanger was. Hij was helemaal niet enthousiast, eerder verdrietig en in shock (let wel bewust gekozen voor de zwangerschap!) Ik had zijn reactie wel verwacht, hij is een perfectionist en wil altijd alles plannen...maar dit kan hij nu verder niet in de hand hebben. Vanaf dit moment ging het steeds slechter met hem, het lijkt wel of hij depresief is. Hij geeft nu aan dat hij onze relatie misschien niet meer ziet zitten, we hadden veel discussies en hij kijkt momenteel veel naar andere vrouwen, hij vergelijkt me continu, ik kan hem niet altijd ondersteunen zoals hij graag zou willen...er is vanalles mis en eigenlijk niets meer positief aan onze relatie. Ik ben nu bijna 10,5 week zwanger, na gesprekken bij fiom, huisarts etc heb ik maar de knoop doorgehakt (mijn vriend weet namelijk niets op het moment) om niet te kiezen voor abortus. Ik wilde het kind (wij zelfs) en ik ga ervoor, of dat het alleen moet of niet. Ik heb zelf gescheiden ouders en wilde dit niet voor mijn kinderen, dat was een grote reden voor twijfel. Maar ik heb bij 7 wkn het hartje horen kloppen, dan kun je niet meer terug, althans ik niet. Mijn vriend krijgt inmiddels therapie en thuis wordt de situatie steeds erger, hij raakt me niet meer aan, geen kus, geen knuffel, alleen het noodzakelijke wordt besproken. Toen ik hem vroeg of we dan misschien nu al geen relatie meer hadden zei hij; Ja, wat denk jij...? PFffffffffff...ik hou heel veel van hem en wil hem niet kwijt, ik geloof in ons en onze relatie, maar hij is over alles negatief. Ik kan niet eens over baby, zwanger etc praten met hem. Hij gaat wel mee naar de verloskundige hebben we nu afgesproken en naar de echo over 2 weken...We gaan zelfs over 2 weken wel samen op vakantie..maar het voelt nu echt alsof het de laatste vakantie ooit is....ik weet niet meer wat ik er mee moet. Gelukkig ben ik mijn proeftijd bij mijn nieuwe baan doorgekomen anders was ik nu mijn baan ook nog kwijt... Het is vreselijk en ik slaap vaak niet, eet slecht, terwijl dat nu juist belangrijk is...ik krijg gewoon geen lucht, maak ik wel de juiste keuze, kan ik het aan...het huis moet dan verkocht worden, waar ga ik wonen, ik kan me niet inschrijven op een huurhuis voor 2 personen voordat je kind geboren is, waar komt dan de kinderkamer...ga zo maar door..de achternaam, de naam van het kind...het is zo eng, en het moet zo mooi zijn...ik had me zo verheugd op alles...en alles glipt uit mijn handen...het ergste, we zijn er beide zo voor gegaan om zwanger te worden... Het lucht op om dit even van me af te typen...al heb ik nu een brok in mijn keel...
wat een rot situatie zeg bah maar hij wou wel eerst met jou een kindje en nu het zover is wil hij het niet nou das dan dikke pech voor hem ik zou idd ook voor het kindje gaan en laat hij maar opzouten dan ik denk niet dat je veel meer aan je relatie valt te redden als ik het zo lees hoop dat ik het mis heb maar heel veel sterkte en een kind maakt je echt weer gelukkig hoor go for it
Hoi Jojo, Bedankt voor je reactie! Ja, ik denk af en toe ook wel ik ga weg en hij zoekt het maar uit, maar stel dat hij nog wel weer de ''oude'' wordt, want zoals hij nu is ken ik hem echt helemaal niet... Hij laat me nu zo vallen, terwijl hij zegt dat hij er wel voor me wil zijn en me geen verdriet wil zijn, maar hij weet gewoon niet of het wel goed komt tussen ons... We zijn al 9 jaar samen, het idee dat dit ineens over zou zijn kan ik nog echt niet bevatten...
Misschien is het een goed idee een weekendje uit elkaar te gaan? Om allebei even tot rust te komen en na te kunnen denken, in de hoop dat hij dan doorkrijgt wat hij zal missen. Kun jij het goed vinden met zijn moeder of zus oid? Misschien kun je eens met 1 van hun praten?\ Veel sterkte iig.
Zo lang jij blijft dat accepteren blijft hij als een vervelende peuter gedragen.Hij weet dat jij bent kwetsbaar nu en hebt hem erg nodig.Daarom doet die dat.Denk je echt dat dat echte liefde is?Hij manipuleert jou.Kan je niet naar je ouders of vriendin gaan wonnen?Jij moet latten zien dat jij bent ook veel waard.En zitten en hoppen dat hij zal weer terug veranderen?Dat werk niet.Dat kan gebeuren alleen als hij beseft wat hij had en of hij het nodig heeft. Het is moeilijk wat je mee maakt.Maar jou beslissing is juist.En zijn gedrag niet.Ik heb zelfde situatie gehad.Hij wou een kind en was vandoor toen ik zwanger was.Ik heb kind gehouden.Maar mijn ogen ging open wat voor mens naast mij was al die jaren. Het lijkt erg eng.Maar jij hebt nog tijd om aan idee te wennen.En jij moet zeker niet alleen dat alles doen.Je vrienden,familie....schakel ze in. En laat die went gaan.Laat hem vrij.Hij moet nadenken.En als zijn beslissing word om weg te gaan.........Laat gaan hoe pijnlijk het ook is.Behoudt je eigen zelfrespect.En sterkte..
Meid, wat naar voor je. Hij is denk ik een beetje geschrokken nu het allemaal ineens heel echt is, en er een enorme verantwoordelijkheid op hem afkomt. Jammer genoeg besefte hij dat kennelijk niet vóór je zwanger werd. Ik denk dat het wel goed is om wat afstand van elkaar te nemen, vaak kun je dan de sitatuatie wat beter overzien. En wellicht komt hij dan tot de conclusie dat hij jou helemaal niet kwijt wil.
Hoi allemaal, Bedankt voor de reacties... Ik denk dat ik ook zeker een goede keuze maak om voor ''ons'' kind te kiezen. En hij is 2 weken uit huis geweest en heeft op een camping geslapen, dit voelde voor beide niet goed en dreef ons eerder uit elkaar dan dat het iets deed. Hij was ook blij om weer thuis te komen. Misschien moet ik niet hopen, maar als je zoveel om iemand geeft...en ik wil ook graag voor mijn kind dat de ouders gelukkig samen zijn. Het lijkt er echt op of hij heel depressief is, en ik lees hier ook berichten van mannen die weer bijtrekken... Ik zou willen dat ik even kon vooruit kon spoelen zodat ik weet wat er uit komt. Maar bij 4,5 mnd ga ik mijn eigen weg, misschien ben ik maar 1 x zwanger in mijn leven en dan zou ik er niets meer van kunnen herinneren omdat ik zo met deze situatie bezig ben. Het stomme is, ik huil bijna niet, ik toon bijna geen emoties..en het lijkt dan net alsof het me niets doet, maar soms heb ik nachten dat ik uren kan huilen en dat het niet stopt...als ik dan maar alleen ben... raar is dat toch?
Het zou kunnen dat je vriend idd een (klinische) depressie heeft. Is hij al naar de huisarts geweest? Ga eventueel samen en leg jullie situatie voor. Je huisarts kan jullie (of hem) doorverwijzen naar een psycholoog. Me dunkt dat je op die manier het snelst duidelijkheid krijgt over of dit een tijdelijke situatie is én het snelst tot de oplossing komt.
Meisje wat een vervelend situatie voor je, wat naar dat je vriend zo reageerd. Heb je hem echt nooit eerder zo gezien in een ander situatie misschien en niet noodzakelijk tegen jou. Een hele grote verandering kan zeker een depressie teweeg brengen als je daar al aanleg voor hebt. Probeer je niet te veel op hem te concentreren hoe moeilijk dat misschien ook is. Kies goed voor jezelf en voor jullie kindje. Misschien heeft je vriend wel hulp nodig maar het klinkt niet alsof jij de aangewezen persoon bent om hem dit te geven, hoewel je hem misschien wel op weg kan helpen. Misschien trekt hij bij, maar als hij het zo op zijn heupen krijgt werk veel aandacht van jou misschien juist wel averechts. Zorg goed voor jezelf en kijk niet te ver voorruit naar dingen die niet nodig zijn zoals een naam etc. misschien is dat wel helemaal nergens voor nodig.
Dit denk ik dus ook. Zo is er meer kans op duidelijkheid en dat dat de druk al verminderd en dat je van daar uit beter kan beslissen wat te doen. Je kan al wel stellen dat je kindje jouw naam krijgt, dan is dat alvast wat veiliger laat maar zeggen. Mocht het toch niet goed blijven gaan tussen jullie. Heel veel sterkte en succes meis. Heel jammer dat het nu zo loopt ... of eigenlijk niet loopt... Zorg dat je de weg van jezelf én jullie kindje veilig is, laat je je er niet minder door gaan voelen. Nogmaals sterkte
Oei meid wat rot voor je! Ik kan ook behoorlijk katten op mannen hoor, maar zoals ik je verhaal lees is dit echt helemaal nieuw, en volgt hij zelfs therapie etc. Dan durf ik dat niet...in een depressie kan je jezelf al niet volgen, laat staan andere...zijn er misschien problemen waar hij jou buiten heeft willen houden of waar hij zich zorgen om kan maken? (veel ontslagen op zijn werk bvb) Iets waarvan hij zich zoveel zorgen van kan maken dat hij opeens zo omslaat? Ik durf dus niks anders te zeggen dan succes meid....ik weet niet of hij voor jouw 4 en een halve maand weer de oude is, ik hoop het voor je...sterkte!
ik ben t met sylvia eens... misschien gaat het wel niet goed op zijn werk waardoor hij veel stress heeft en een kind nu niet ziet zitten... maar vergis je niet mannen denken ook veel na en ook hij denkt 24/7 over de situatie... alleen kan dat soms een vreselijke nadeel hebben... waarom zeg ik dat omdat mijn ex na zijn positieve woorden meteen omsloeg en heel anders werd dan degene die ik jaar in jaar uit heb gekent... hij zei dat hij aan niets anders kon denken toen en ja uiteindelijk gekozen heeft alleen verder te gaan. maar goed wij hadden nooit samen gewoond... jou man heeft denk echt een ander probleem die hij er niet uit krijgt, niet bespreekbaar kan maken... het is echt niet de baby denk ik zeker als jullie bewust ervoor zijn gegaan... en meid als jullie vakantie nog door gaat in deze situatie dan heb je alle tijd om met elkaar te praten... en je zult zien dat je wat meer weet waar je aantoe bent na jullie vakantie... ik lees hier vaak reacties waarin men zegt dat je hem moet verlaten... mijn advies aan jou is onderzoek eerst wat het probleem is, en daaruit stappen ondernemen... ik denk dat je op deze manier je fijner zal voelen met de keuzes die je maakt... praar juist over de baby... kijk hoe hij dan reageert.. en vooral blijven doorvragen. jij hebt duidelijkheid nodig! sterkte. veel liefs, damiana
Dit vind ik een beetje een vreemde reactie.. Een man kan ook schrikken zelfs als het in de plannen zat. Hij kan ook even de weg kwijt zijn en hij kan ook steun nodig hebben. Het is namelijk niet zo dat alleen vrouwen dat nodig hebben. Peutergedrag zie ik hier niet in terug.. hij lijkt me verre van gelukkig.. Mijn vriend was in de eerste weken ook niet in jubelstemming. Schrok zich kapot, was onzeker dat die het niet kon dat het misgaat. Noem het maar op. Ook wist die ineens niet wat zijn gevoelens voor mij waren.. Na een poosje begon die mij te missen en dochter en na nog een poosje viel er al meer te bespreken en nu is de relatie weer zoals het hoort. Is alles opgelost zijn depressie werkt die aan maar hij ziet nu dat de nieuwe baby niet het probleem is. Praat tegen mijn buik en stopt niet met kussen.. Ik vind het lastig om te zeggen doe het zo of doe dit. Het enige wat ik wil zeggen is doe wat goed voelt in je hart.. En luister naar jezelf en blijf dit doen..
Mee eens mieptiep!! je weet niet wat in zo iemand z'n hoofd omgaat... Nu is het bij Maria 4 maanden aan de gang.. als ik het goed heb... Maar nog geen voldoende reden om je man te laten gaan... Zeker als je niet echt weet wat de oorzaak is van zijn gedrag... ook al is deze gekomen na of sinds de zwangerschap. Is het nou echt de baby? of toch iets anders? waardoor hij zich schuldig voelt naar Maria en naar hun kind, en er niet over kan praten. en daarom zich zo gedraagt. Misschien is dat zijn manier om gevoelens te uiten en moet er iemand een deskundige met hem praten of maria zelf. door je man te verlaten los je weinig op mits er ook andere dingen spelen. Dan ok weet je. Ik ben nou niet de juiste voorbeeld om advies te geven maar als ik mijn eigen gevoelens buiten beschouwing laat en puur vanuit de zakelijke kant bekijk. Dan is dit denk ik een verstandige iets. Het is niet makkelijk om alles te laten gaan zeker niet als je nog meer verantwoordelijkheden hebt zoals een koophuis etc. Als het zo door blijft gaan is het verstandig om samen met een ervaren iemand te gaan praten. Als dat niet helpt, dan zal maria wel weten wat haar te doen staat. groetjes, Damiana.