hoi allemaal, het is me niet duidelijk waar ik dit nou moet posten, maar ik doe het gewoon hier, in de hoop dat ik hier de meeste reactie's krijg. mijn vriend (23) en ik (21) verwachten in juli een baby het was wel onverwachts maar we zijn er wel hartstikke blij mee natuurlijk!! met de baby gaat het goed, tussen ons over het algemeen ook, werk hebben we allebei, enz enz. dus eigenlijk geen dingen om ons heel erg zorgen over te maken. het enige probleem is zijn ouders. vanaf het moment dat bekend is dat wij gingen samenwonen werken ze ons al tegen. ze bewerken mijn vriend ontzettend, en zetten ons tegen elkaar op. het voelt echt alsof ze tussen ons aan het stoken zijn en dat is heel vervelend. ze vragen veel van hem, eisen vaak zijn vrije avonden op, en hij komt daardoor soms afspraken met mij niet na, wat ik ontzettend vervelend vind. ik voel me vaak op de tweede plaats gezet. ik weet natuurlijk wel dat ik hem niet kan dwingen om tussen mij en zijn ouders te kiezen, en dat is ook helemaal niet waar ik op uit ben. maar ik draag wel zijn kind, en hij draagt weer verantwoordelijkheid over ons. mijn vriend en ik krijgen uiteindelijk altijd ruzie als we het erover hebben, omdat het natuurlijk wel zijn ouders zijn en hij zal ze ook altijd - tot op zekere hoogte - verdedigen. maar het punt is gewoon dat zijn ouders hem nog steeds niet hebben losgelaten. ze bemoeien zich ook met elke beslissing die wij samen maken, geven mijn vriend (ongevraagd) advies, waardoor hij toch weer besluit om iets anders te gaan doen. dit levert bij mij weer stress op, omdat ik niet weet waar ik aan toe ben. ook neemt het vertrouwen weg bij mij, en dat is het laatste wat ik wil. zelfs als hij iets heeft beloofd komt hij er nog op terug als hij er met zn ouders over heeft gepraat, die lijken altijd een andere mening te hebben. wat is een belofte dan nog waard? ik heb het idee heb dat zijn ouders ons leven proberen te regelen. (klinkt misschien wat dramatisch, maar zo lijkt het echt) hoe kan ik ervoor zorgen dat mijn vriend inziet dat wij nu een eigen leven hebben, dat ons kindje voor hem op de eerste plaats moet komen, en niet zijn ouders? zonder dat ik hem push of op de verkeerde manier los maak van zijn ouders want ik wil het zeker niet forceren. ik wil graag een tussenweg vinden, zodat hij niet hoeft te kiezen tussen mij en ons kindje, of zijn ouders. ik ben zo bang dat onze relatie door toedoen van zijn ouders kapot gaat, en dat zou ik ontzettend jammer vinden. iemand dezelfde ervaring, tips?
wat een verhaal zeg! een gesprek met zijn ouders aangaan misschien? ik herken je situatie wel een beetje, dus ik lees graag mee voor meer tips
Ik denk dat je hier beter met je vriend over kunt praten dan met zijn ouders.... Mijn schoonouders zijn ook een beetje zo geweest, die zagen mij in het begin niet zo zitten. Ze probeerden onze relatie niet te dwarsbomen, maar lieten wel duidelijk merken aan mijn vriend dat ze niet zo blij met mij waren. Maar mijn vriend is hier altijd heel duidelijk in geweest tegen ze, dat het zijn beslissing was en dat ze mochten vinden wat ze wilden, maar dat hij er toch niet op terug zou komen . Zo moet jouw vriend ook tegen zijn ouders doen , het is zijn keuze, hij moet ook tijd vrij maken voor jou en jullie moeten samen dingen beslissen, niet altijd maar met inspraak van zijn ouders. Ik weet niet of jou vriend dat ook inziet? Inmiddels zijn mijn schoonouders wel bijgedraaid trouwens en ze geven ook gewoon toe dat ze onze relatie eerst niet zagen zitten. Het heeft helaas wel een beetje de band verstoord, in zoverre dat hoe lief ze nu meestal zijn, ik altijd toch een beetje een achterdochtig gevoel erbij heb.
Ja hoor hier nog zo`n een maar dan is het alleen maar me schoonmoeder :x.. vooral bij de eerste zwangerschap d`r eigen overal mee bemoeien zoon lief proberen elke avond bij haar te hebben.:x. tja dat heeft hier ook wat voor de onnodige ruzie gezorgt.. ik was het op een gegeven moment zat na dat ik hoorde dat ze het me kwalijk had genomen dat ze niet bij de bevalling van haar eerste kleinkind mocht zijn :x:x:x( kom op ik ben geen kijkdoos of atractie toch ) Ik heb daarna een goed gesprek met vriend lief gehad erover dat hij toch maar eens moest gaan in zien dat hij ze eigen leven heeft en een eigen gezin heeft waar hij voor moet zorgen en als dat allemaal te moeilijk zou worden dat ik het ook wel in me eentje zou kunnen redden maar dat ik sowieso het `gezeur`van zijn moeder meer dat zat was.. en tja er vielen woorden tussen door en tranen uiterraad maar het heeft wel geholpen .. En nu bij deze zwangerschap bemoeit ze zich nergens mee doet alsof het haar allemaal niks doen ( dat is ook niet leuk.. ) ( het is ook nooit goed he hahaha) Maar ja ze doet maar ze weet nu in ieder geval dat haar zoon voor zijn eigen gezin kiest en we zijn nu gelukkiger dan ooit.. maar ik weet hoe kut je je voelt maar gelukkig heb je ons allemaal om zo nu en dan ff lekker je hart te luchten als je het allemaal even zat bent.. of juist als het weet goed gaat want dat willen wij natuurlijk ook weten ( dat horen we ook liever ) veel liefs, xx
hier hetzelfde verhaal.. ze was er automatisch vanuit gegaan dat dat wel mocht. ik heb daar nu nee op gezegd, maar ze praat nu nog steeds op mijn vriend in om het bij hem voor elkaar te krijgen. ik kan haar wel gelijk vragen of ze de babykamer wil inrichten zeg. (wat ze niet eens een rare vraag zou vinden) en of ze alvast wil bepalen naar welke school we het straks doen, enz. ik denk dat ze het met alle liefde zou doen. dat klopt toch niet? ik snap best dat ze het helemaal geweldig vind dat ze oma wordt, en dat het waarschijnlijk in haar ogen allemaal goed bedoeld is, maar ik vind toch dat ze het veel meer moet loslaten.. waar ik ook bang voor ben is dat zodra ons kindje er is, ze ons gaat vertellen hoe we alles moeten doen. ik hoop het toch niet..
haha hier ook 1... Die woont hier 2 minuten lopen vandaan dus komt ze maar als het achter de rug is... Me schoonmoeder heeft 2 dochters. Daar kan ze bij zijn.. Maar niet bij mij! .. Alleen mijn ouders/zus/vriendin zijn er!
Als ik je verhaal zo lees, zijn je schoonouders onbehoorlijke mensen en je vriend moet dringend volwassen worden. Bij dat laatste ligt de oplossing! Knip, de navelstreng tussen ouders en vriend moet doorgeknipt worden! Als hij laat zien dat hij een volwassen vent is, met eigen keuzes en neemt zijn verantwoordelijkheid, dan zullen de ouders vanzelf voelen dat ze afstand moeten nemen.
klopt inderdaad. maar dan, hoe krijg ik dat in hemelsnaam voor elkaar? zn ouders spelen zo op zn gevoel in en dat weten ze zelf ook donders goed, alleen mn vriend heeft dat niet door. ik wil gewoon dat hij duidelijkheid geeft voor ons allemaal, duidelijke grenzen. ik wil hem niet laten kiezen tussen mij en zn ouders maar hun denken dat ik dat dan natuurlijk wel wil, en dan gaan ze hem dat ook weer wijsmaken.. zucht.
Gewoon een gesprek aan gaan met je vriend dat het zo niet langer kan! Ik heb hier een beetje hetzelfde probleem gehad. Het helpt ook nog wel eens als je zelf flink duidelijk maakt aan je schoonouders dat je het ergens niet mee eens bent. En als ze je dan minder aardig vinden, jammer dan! Jullie hebben straks een gezin waar hij verantwoordelijk voor is! Ik heb het toen hier zo gedaan dat we steeds minder naar hen toe gingen en hen ook weinig vertelden over wat er allemaal bij ons speelde en dat werkte perfect! Heel veel succes!
ja dat probeer ik ook wel, maar het loopt dan altijd uit op ruzie.. hoe maak ik dat nou duidelijk aan hem het zou mij idd weinig uitmaken als ze me niet mogen als ze ons dan meer met rust laten mogen ze van mij hard hun best doen maar ik vind het gewoon jammer dat het zo moet, het liefst zou ik gewoon normaal contact willen natuurlijk. maar dat zit er nooit in
Ja, ik begrijp het... Misschien moet je tegen je vriend ook wat harder zijn. Dat jij zo niet verder kan.. En dat dit voor jullie kindje ook niet goed is als het zo gaat. Dat hij er voor zijn gezin moet zijn...
ja, dat soort dingen heb ik al gezegd. normaal gesproken gaan wij ook altijd voor hoor, hij zal nooit zn vrienden of zn hobby/werk boven mij en ons kindje zetten. alleen bij zn ouders ligt dat anders.. ze zijn zo sluw grr wat dat beteft zou ik graag zien dat ie wat harder tegen ze was, maarja. als het weer aan de orde komt zal ik nog wel een keer proberen om met hem te praten. bedankt tot nu toe voor de reactie's
Mag ik me ook melden? Wat vervelend allemaal ik heb het in het begin wel gehad en ze speelde ook op mijn partners gevoel en ze moesten overal meebemoeien zlfs wie er bij ons kwam over de vloer.....Nou mooi niet eerst zelf wat van gezegd dat ik zelf wel beslis wat ik doe en dat ik geen snotaap ben! Op gegeven moment probeerde ze het iederee keer bij hun zoon en nou was ik het zat heb gewoon gezegd dat hij met mij getrouwd is en niet met zijn ouders! en als hij zo graag bij zijn ouders wou zijn en wilt luisteren dat hij maar gauw zijn spullen moet pakken....DAT WAS DUIDELIJK GENOEG. sindsdien lekker nergens meer last van ( of ze me een bitch vinden lekker belangrijk )
af en toe?? vond het een geweldig goed idee ik denk dat je echt goed moet praten met je vriend, hij lijkt nog teveel onder de hoede van zijn ouders, jullie staan op eigen benen en ik vind het helemaal niet raar dat hij moet kiezen tussen jou of zijn ouders hallo zeg, ze moeten hun plek kennen, en leren loslaten. ik ben een bitch wat dat betreft, je kunt een keer (als steek onder water) laten vallen bij zijn ouders dat je zo blij bent dat je een kindje krijgt, dan zeg je: nou ja, krijgt, een kind krijg je te leen, je leidt en begeleid en dan laat je ze los en vertrouw je dat ze het goed doen. succes het is geen gemakkelijke situatie, helaas zie ik het veelste vaak dat kinderen (nou ja volwassen) niet los gelaten worden door hun ouders...