Hoi allemaal, Toen ik 19 was heb ik te horen gekregen dat er een grote kans was dat ik onvruchtbaar zou zijn omdat ik (zonder dat ik het wist) lang met chlamydia heb rond gelopen. Onbewust heeft die boodschap heel veel invloed gehad op hoe ik tegenover het krijgen van kinderen stond. Ik wilde ze niet, want ik dacht toch dat ik ze niet kon krijgen en om teleurstelling te voorkomen is het veiliger dan zelf te ' kiezen' dat je geen kinderen wilt. Inmiddels ben ik 32 en heb ik tot voor kort altijd zo gedacht. Sinds kort (eind april) was ik weer aan het daten met een iemand waar ik 5 jaar terug ook al mee had gedate. Hij heeft al een dochtertje van 8 en maakte er geen geheim van dat hij graag weer vader wilde worden. Juist omdat het niet zo serieus was gaf het me ergens wel rust, geen kans op te grote teleurstelling, hij wilde het immers, ik begon er toen pas over na te denken of ik moeder wilde worden, maar als het niet zou lukken, wat naar mijn idee zo zou zijn, zou de teleurstelling niet te groot zijn. De bewuste dag zei hij dat hij me zwanger wilde maken. Ik twijfelde nog en wilde het veilig doen en gaf hem een condoom. Toen hij die echter ongeopend naast zich neerlegde heb ik hem niet tegen gehouden... de kans was immers toch minimaal.... nou niet dus... meteen in 1x raak. Toen ik vertelde dat ik over tijd was, reageerde hij blij en hoopvol. Hij ging alleen op vakantie, dus toen ik de test deed en deze positief was, was hij er niet bij. Hij reageerde heel cool, feliciteerde me en vroeg of ik blij was. Ik wist het niet, was voornamelijk in shock en vroeg of hij dit echt wilde? Hij gaf niet echt antwoord, maar zei als ik terug ben praten we. In die week ben ik zelf gaan nadenken. Van nooit een kinderwens en denken dat je onvruchtbaar bent naar zwanger... maar ja, ben 32, dus heb de leeftijd, hij wilde het, dus ook gewenst bij de vader, ik heb een vaste baan, dus kan het financieel aan, werk 4 dagen en denk dat het mogelijk is 1 dag thuis te gaan werken, mn ouders zijn bereid 2 dagen per week op te passen, dus blijft er 1 dag over wat geregeld moet worden. Klinkt bijna te mooi om waar te zijn.... Dat bleek dus ook wel... ik heb er geen seconde over nagedacht dat hij zich zou kunnen bedenken, maar niks is minder waar. Ik heb hem gisteren telefonisch gesproken en hij wilt dat ik het weg haal. Hij wilt verder met een ander en is bang dat wanneer zij er achter komt dat iemand anders zwanger van hem is zij de relatie beëindigd. Hoe egoïstisch kan je zijn? Ik vind het verschrikkelijk dat ik in deze situatie ben beland. Vind het geweldig dat ik kinderen kan krijgen, maar had graag gewild dat het bij beide ouders gewenst is en ook beide ouders in zn leven heeft. Dat lijkt alleen niet te gebeuren. Nu twijfel ik wat ik moet doen. Ik heb immers mn hele leven nooit over kinderen nagedacht en het voelt hals over kop om nu te zeggen ik weet het 100% zeker, helemaal omdat de vader het niet wilt. Niks in mn lichaam zegt haal het weg, in gedachte richt ik de kinderkamer in en bedenk ik namen. Aan de andere kant denk ik, is het niet beter het toch weg te halen? De vader wilt het niet, jij weet pas net dat je een kinderwens hebt, haal het weg en wacht op de juiste man... je weet nu dat je vruchtbaar bent! Maar ja, jonger word ik niet en van hem dacht ik ook dat hij vader wilde zijn van mijn kind. Ik ben benieuwd hoe anderen hier over denken en iemand misschien iets herkent in mijn situatie? En stiekem hoop ik misschien ook op wat bemoedigende woorden... Bedankt alvast en groetjes, Natascha
Hoi Natascha, Wat een nare wending van zaken! Zeker omdat hij nu zegt een ander te hebben! en jou toch opzettelijk zwanger heb gemaakt - klinkt erg oneerlijk en egoistisch. Het is nu heel belangrijk om te kijken wat jij wil. Het is natuurlijk erg dubbel - nu in eens sta je voor een keuze waar je eigenlijk nooit had gedacht dat je zou hebben. Je situatie klinkt erg veilig (vaste baan, ouders die mee willen helpen (die opa en oma worden)). Omdat je al zo gehecht bent aan je zwangerschap doet het mij denken dat je eigenlijk al een keuze hebt gemaakt. Wat hij doet is helaas ook zijn keuze. Ik ben geheel onverwachts zwanger geraakt van mijn ex - Mijn lichaam zei (ondanks dat ik al moeder ben) niets om het weg te halen ondanks de situatie waarin ik zit. En die situatie is niet makkelijk. Alleen staande moeder zijn is een pittige taak maar ook een zeer bijzondere taak! Ik zou het niet anders hebben gewild! Maar dat ben ik. Heel veel sterkte in deze situatie en kies voor jezelf - wat JIJ wil! Groetjes Oktober13
Ik zou mijn kindje absoluut niet weghalen omdat de papa in kwestie een zak is. Ik denk dan altijd, mijn vader was ook een lul, maar mijn moeder hield ontzettend veel van mij!
Hoi Oktober13, Dank voor je lieve reactie! Ergens denk ik ook dat ik al wel een keuze heb gemaakt, maar ik vind het zo jammer nu al te weten dat de vader geen rol gaat spelen in het leven van de kleine. Alleenstaande moeder lijkt mij niet het ergste, maar zou ik in ieder geval hopen dat de kleine wel een kans heeft om zijn vader te leren kennen. Is jouw ex wel betrokken in het leven van je dochter? Sowieso ben ik nu pas in de 7de week, dus is nog een spannende periode waarin helaas nog veel mis kan gaan... eerst dat maar door zien te komen! Groetjes, Natascha
Hoi Mienemuisje, Daar heb je waarschijnlijk een goed punt! Zijn wispelturigheid mag dat ook niet bepalen... hij is ook niet bezig met mij of de zwangerschap, maar met zichzelf. En de liefde van een moeder zal heel veel goed maken bij het ontbreken van een vader... tenminste, dat hoop ik dan maar en maak ik op uit jouw woorden Groetjes, Natascha
Om te beginnen is de vader duidelijk een arrogante zak. 7 weken geleden beslist hij héél duidelijk om geen condoom aan te trekken. En laat hij jou weten - niet voor het eerst - dat hij een kind wil. En 7 weken later - als jij effectief zwanger bent - moet meneer niks meer weten van dat kind en zit ie al bij een ander. Zo'n kerel zou ik al uit mijn leven buitengooien, want die is dit vaderschap duidelijk niet waard. Hij heeft zelf voor dit kind gekozen, maar 7 weken later wil meneer een abortus? Die zou ik mij al niet laten aanpraten door hem (maar alleen doen als jij zelf 100 % zeker daarvan bent). Ik zou gaan afwegen of je het alleen aankunt of niet. De leeftijd heb je, je hebt een baan, ... en je hebt kennelijk wel een zekere stabiliteit in je leven.
Thanks voor je reactie Kaboutermeis! Daar ben ik ook niet zeker van... ik ben bang dat ik het mezelf de rest van mn leven verwijt als ik het weg haal... maar ja, kan ik het moederschap alleen aan? Daar is maar 1 manier om achter te komen, maar wat als dat niet lukt? Dan is het kindje daar de dupe van... kortom, veel om over na te denken!
meis, wat een nare situatie! Als eerst Gefeliciteerd!!!! lijkt me heel bijzonder om zwanger te zijn terwijl je altijd hebt gedacht dat dit niet zou kunnen. Ik ben van mening dat een kind niet veel nodig heeft. Veel liefde is erg belangrijk en dat kan jij als alleen staande moeder geven dus je kind zal absoluut niets te kort komen. Het zal erg heftig zijn in het begin maar met de hulp van je omgeving ga je het echt wel redden. Wij vrouwen zijn sterker dan we soms denken. En het is toch niet erg als we er even doorheen zitten. Er zijn er ook veel die wel hulp hebben van een partner en het niet aan kunnen. Kan me voorstellen dat je een vader (die in beeld is) wil voor je kleintje maar in sommige situaties is dit niet het geval. Zo zijn er veel kinderen zonder een "actieve" vader in beeld die ook groot worden. Als vader niets van de kleine wil weten is het pech. Het is jou lijf en jij bepaald! Het heeft meer impact op jou leven dan op die van hem.... Geniet van het wonder wat in je buik groeit!
In jouw geval, zou ik niet twijfelen. Je schrijft dat je al fantaseert over het kamertje en nadenkt over namen. Dat zegt al genoeg, ik denk dat je het jezelf inderdaad zult verwijten als je het weg laat halen. Helemaal als je vervolgens later zou proberen opnieuw zwanger te worden en het lukt dan misschien niet. Want dat het nu in 1x raak was kan ook echt een toevalstreffer zijn, terwijl je misschien wel daadwerkelijk verminderd vruchtbaar bent. Wat betreft de vader... Hmmm, nee. Laat ik daar maar geen woorden over vuil maken. Ik heb daar zo mijn eigen ideeën bij. Het beste wat ik er van kan zeggen, is dat het goed is dat je er NU achter komt. Nou ja, 8 wkn geleden was natuurlijk nog beter geweest. Maar het is in ieder geval mog zo vroeg n de zwangerschap dat je zelf een hele bewuste keuze kunt maken. En dat je kunt plannen hoe je dit als alleenstaande moeder straks het beste kunt regelen.
Misschien dat het ook net raak is omdat je er eigenlijk niet mee bezig was. Een vriendin wist op voorhand niks van haar problemen om zwanger te worden en na 3 rondes was ze zwanger. Pas achteraf hebben ze gemerkt dat dat eigenlijk een half mirakel was dat ze zwanger kon worden. En dat er een heleboel had kunnen misgaan tijdens haar zwangerschap. En dat haar kleintje dysmatuur is geboren had ineens ook een verklaring. Het is overigens ook een mirakel dat haar dochter niet prematuur is geboren. Bij een volgende weet ze dit en ze heeft nu al beslist dat ze het bij 1 kind houdt. Want bij een volgende zou ze hier véél meer bij stilstaan en dan is de kans héél klein dat ze a) nog gewoon zwanger zou raken en b) dat het kind gezond en uitgedragen geboren wordt. Bovendien heeft ze een punt gezet achter de relatie met de vader van haar dochter en heeft ze sindsdien echt een dégout van mannen (wat haar betreft blijft ze de rest van haar leven vrijgezel). Ik zou dit kind dus ook als een half mirakel beschouwen . Succes met je zwangerschap!
Ik zou me concentreren op het kind, en niet op de vader. Ik zou wel de hele omgeving laten weten dat hij weer vader wordt. Uiteindelijk heeft hij je bewust zwanger gemaakt, en dan een nieuwe vlam dat niet mag weten...hij had een condoom om kunnen doen. Verder, als jij eigenlijk onvruchtbaar was, en nooit aan kinderen hebt gedacht en dan in 1x zwanger bent, dat is heel bijzonder. Dat kindje wil vast heel graag op de wereld komen!
Wat een fijne reacties allemaal om te lezen! Doet me echt enorm goed en doet me des te meer beseffen dat ik me echt niet schuldig moet voelen naar hem toe wanneer ik het besluit te houden, thanks!
Tuurlijk moet jij je niet schuldig voelen! Hij wou toen ook graag een kleine en nu ben je zwanger en wil hij het niet. Dat is niet jouw fout! Je hebt een stabiel leven en blijkbaar voel je jezelf erg goed bij deze zwangerschap. Hou de kleine veilig 40 weken in je buik en voedt hem lekker alleen op jij red het wel!
Hij is gewoon een egoïst! En weetje meis, ik denk dat als hij gewoon normaal had gedaan, jij geen moment had getwijfeld! En niet schuldig voelen hoor! Je kon van te voren niet weten dat hij zo absurd zou reageren. Jij had alleen goede bedoelingen! Natuurlijk zou je dit veel liever met een partner willen delen, maar geloof me, voor mijn moeder was ik het allerliefste, leukste, mooiste en ze hield oneindig veel van mij! (Helaas is ze nu overleden). Je kan het! Zeker met de steun van je ouders. Dat weet ik zeker!
Lieve Natascha, Was ik vergeten helemaal : Gefeliciteerd met je zwangerschap!!! Inderdaad ergens werd het een MIRAKEL genoemd en daar sluit ik bij aan. In het leven overkomt je dingen die een reden kunnen hebben die niet op dit moment te begrijpen is. Voel je intuïtie aan - zij spreekt de waarheid in je! Ik begrijp je angst voor schuldgevoelens - Maar dat hoeft ZEKER niet.. en zeker niet als jij besluit om het kindje te houden. Het is JOU leven, Jou lijf en als jij onder dwang een abortus zou MOETEN plegen van wegen zijn WIL dan zul jij daar de rest van JOU leven mee moeten dragen. En niet hij!!! Dus kiezen voor JEZELF!! Op het moment kan ik niet met mijn ex praten. In mijn andere topics hebt ik mijn verhaal gedaan... Het is ook een zeer moeilijke man en een zeer complexe situatie. Communicatie op het moment is er niet, erkennen al helemaal niet en als hij dat wil mag hij het via de rechter gaan aanvechten. Dit is een heel ander situatie dan jou situatie... Sterkte en liefs Oktober13
Als aller eerste van harte gefeliciteerd met je zwangerschap. Want als ik het zo lees heb jij enorme twijfels en bij twijfel zeg ik altijd niet doen. Dan is er toch een kans dat je er spijt van krijgt. Wie weet kan je hierna geen kinderen meer krijgen. Je weet maar nooit. Dit had zo moeten zijn ookal denk je nu misschien van niet. Mannen zijn kwallen. Maar op een dag kom je de juiste tegen en deze zal het echt niet erg vinden dat je al een kind heb. Dit gebeurd zovaak tegenwoordig. Alleenstaande moeders etc. Laat hem maar in zijn sop gaar koken. Hij heeft al een kind dus ik denk dat hij nog wel terugkomt op die beslissing als het eenmaal zo ver is, zo niet? Dan is het zijn verlies. Je komt over als een slimme en sterke vrouw. Kies voor jezelf en waar jij gelukkig van word! Een dikke knuffel! En als je besluit er voor te gaan, geniet van je zwangerschap ♥
Ps: Heb voor dezelfde keuze gestaan helaas als jou. Moest maar even een abortus plegen zou maar 2 dagen pijn doen volgens hem en dan zou hij voor me zorgen zolang als nodig was, want als ik me kindje hield dan verpestte ik zijn leven en was ik egoïstisch en maakte ik hem kapot. En om het mooier te maken kwamen er mooie praatjes, ik of het kindje en als je mij kiest kunnen we een mooie toekomst opbouwen en misschien over twee jaar een kindje. Ben nu 21 weken en nu ineens duikt ie op dat ie een rol in haar leven wilt gaan spelen. Sluit me aan bij wat er al eerder gezegd is. Ook hij mag het aanvechten via de rechtzaak bij mij. Kies voor jezelf en niet voor wat hij wilt. Je hebt niks meer met hem te maken.
Gefeliciteerd met dit wondertje. En wat fijn om te lezen dat je moeder wil oppassen, begrijp ik het dus goed dat zij blij is met je zwangerschap? Je situatie, je leeftijd, alles is er op papier klaar voor. Hoe voelt het voor jou? Dat de vader je bewust zwanger maakt en er dan niets van wil weten, misschien kun je het laten rusten? Het is jouw kindje en zo te lezen red jij het wel zonder hem!
Wat ontzettend fijn om hier alle positieve reacties te lezen en te zien dat ik niet de enige ben die in een soortgelijke situatie verkeert. Zelf ben ik er inmiddels van van overtuigd dat ik het niet weg wil laten halen en zoals eerder hier gezegd is, een kindje heeft niet veel nodig, alleen liefde en ben van plan daar heel veel van te geven! Toevallig had 'de vader' vandaag contact met me gezocht en zijn excuses aangeboden... hij ziet zelf ook in dat ie niet had moeten zeggen dat ik het weg moet laten halen. Hoewel dat ergens fijn is om te horen, klinken die woorden verder heel leeg. Ik hoop maar dat ik geen gedoe krijg in de toekomst. Eerst wilt hij me zwanger maken en is ie blij, dan wilt ie dat ik het weg haal en nu een week later komt ie daar weer op terug. Gelukkig heb ik mn eigen beslissing genomen en maakt het voor mij niet meer uit wat hij wel of niet zegt.
Van harte gefeliciteerd nogmaals dan! Ga genieten van je zwangerschap. Hij is een zorg voor later. Ik denk als ik het zo al lees dat hij later toch er voor zijn kindje gaat willen zijn maar dat is helemaal aan jou dan die keuze. Voor nu lekker je richten op de kleine in je buik en weet zeker dat het helemaal goed komt met jou en je baby. Dikke knuffels.