Ik heb al een hele poos een wens voor een derde. Mn jongste van 4 jaar, gaat nu bijna een jaar naar school en het gevoel is alleen maar sterker geworden en gaat ook niet weg. Ik had verwacht dat het misschien wat zou vervagen zodra ze beiden op school zouden zitten en dat ik gewoon last had van het afsluiten van een periode. Mn oudste is trouwens 7,5. Mijn man vindt echter 2 kinderen prima. Vanavond nog een klein balletje omgegooid, was wel wat hectisch moment, met nog 2 wakkere kinderen,maar hij blijft, naar mijn inziens, bij zijn punt. Huis is volgens hem te klein, auto wordt krap, het kost meer en tja een baby.. hij vindt het leuker zodra ze wat ouder zijn. Het gevoel is alleen bij mij zo sterk. Zijn er anderen met deze ervaring en hoe kom je hier samen uit? Het idee dat er uiteindelijk geen derde zou komen (en het moet je ook gegeven zijn natuurlijk) doet letterlijk pijn. Financieel heb ik zelfs al zitten rekenen (extra kinderopvang, salaris etc.) en dan moet het makkelijk kunnen. De andere praktische punten los je wel op denk ik dan. Maarja, een middenweg is er niet. Komt bij dat er aan de overkant net een derde is geboren, dus kijk ook elke dag tegen geboorteslingers aan, haha! Zijn er andere die deze situatie ook hebben meegemaakt en hoe is dit uiteindelijk verlopen? Alvast bedankt voor de reacties!
Lastig altijd zoiets. Een kinderwens kan enorm groot zijn. Maar de andere kant is ook heel reëel. Jouw man die het niet meer wil. Vanuit mijn ervaring wil ik je meegeven dat áls je uiteindelijk kiest voor een derde, dat je dat samen overtuigd doet. Dat is sowieso beter dan dat er een heel erg moet wennen als het toch nog komt ondanks geen wens meer. Daarnaast is het ook een betere basis omdat een derde naast het hele financiële en praktische plaatje ook gewoon meer aandacht en energie vraagt. Dan heb je elkaars steun nodig.
Ja, deels herkenbaar. Eigenlijk zou ik nog heel graag een derde willen, niet direct op korte termijn, maar het voelt voor mij nog niet afgesloten ofzo.. Voor mijn man is het echter heel helder; hij vindt 2 kinderen echt genoeg.. En dat mag ook, zijn mening doet er ook toe. Ik begrijp zijn tegen argumenten ook heel goed, dat scheelt. Een gezin stichten en onderhouden doe je samen, met die wetenschap kan ik mij wel over m'n gevoel heen zetten. Het is niet dat mijn wens belangrijker is dan die van hem.