Ik ben er gister achter gekomen dat ik zwanger ben van ons eerste kindje, ondanks het gebruik van de nuvaring. Ik wil al sinds ik me kan herinneren moeder worden, dus ondanks dat het onverwacht kwam ben ik wel heel erg blij! De vader helaas niet.. Hij ziet het niet zitten om vader te worden, maar voor mij is abortus of adoptie absoluut geen optie. Zijn er mannen/vrouwen die ook in deze positie hebben gezeten? Wat kan ik het beste doen nu? Ik wil hem absoluut niet kwetsen of verdrietig maken want ik hou heel veel van hem. Dus, hoe pak ik dit het beste aan?! Oh, en op de digitale clearblue test stond 3+ (weken). Ik heb alleen, door die nuvaring, geen idee wanneer ik voor het laatst ongesteld ben geweest en of dat nou een 'echte' menstruatie was. Wat zijn nu de stappen die ik moet ondernemen? Huisarts? VK? Echobureau? Bedankt, en liefs!
Oh, en om de vreugde van de positieve testen maar even te delen.. (Ja, ik ben een neuroot dus doe er maar meteen 3! Je weet maar nooit )
GEFELICITEERD!!! Alleen wel ontzettend balen dat je man/vriend er niet blij mee is.... Misschien moet hij het nog even laten bezinken. Jammer dat jij je vreugde nu niet kan delen met hem. Je kan het beste nu de huisarts bellen en desnoods ook het probleempje mededelen dat je man er niet blij mee is. Een huisarts kan op emotioneel gebied wat voor je betekenen en voor jullie samen ook. Maar je kan natuurlijk ook gewoon de vk bellen, maar vaak krijg je daar pas in de 8ste week een afspraak mee, dus daar heb je nu niet veel aan. En die ken je waarschijnlijk niet eens, dus op emotioneel vlak kan de vk nu nog niet zoveel voor je betekenen, denk ik. Ik hoop dat je gauw volledig (samen met je man) mag genieten van je wondertje in je buik!
Als eerste gefeliciteerd! Misschien komt het hard over, maar ik vind je man/ vriend een slappe zak Jij wilt hem niet verdrietig of ongelukkig maken, maar wat doet hij met jou??? Jij bent er verdrietig en ongelukkig over.... En je hebt dit kindje niet in je eendje gemaakt, dus hij wist dat als hij 'm ergens instopt (sorry voor het verwoorden) er een mogelijkheid is dat.... Ik hoop echt voor je dat hij tot de conclussie komt dat dit iets ontzettend moois is en jullie er van gaan genieten. Heel veel sterkte en geniet ervan!
Wat een tegenstrijdige situatie! Enerzijds ben je heel blij, anderzijds natuurlijk totaal niet! Ik hoop dat jullie er samen uit kunnen komen!
Ik ben voornamelijk erg verdrietig. Een bonk hormonen, ontzettend moe en een vriend die niet met me communiceert. Als we er uberhaupt over konden praten zou dat voor mij al een heel eind schelen. Ik wil hem ook niet kort door de bocht confronteren en hem tot keuzes dwingen, zo wil ik niet met hem omgaan, maar hij maakt het me zo wel erg onmogelijk. Er staat constant een olifant in de kamer en we doen maar alsof we hem niet zien staan. Zou graag weten waar ik aan toe ben, word zo erg radeloos, maar ik vrees dat ik het nog even moet uitzingen. Hopelijk, als hij aan het idee went, draait hij een beetje bij en kunnen we op z'n minst praten. Maar voor alsnog denk ik dat hij het idee heeft dat het wel overwaait.. Dankje voor jullie reacties!
Ten eerste gefeliciteerd! Jammer dat je vriend zo reageert maar ergens is het wel zo dat jullie er geeneens mee bezig waren en dan komt het even rauw op je dak , niet? Niet dat hij nu zo netjes reageert.. Dat wij vrouwen er geijk blij mee zijn tja....maar de mannen moeten meestal toch even wennen aan het idee. Tenslotte wilde jullie nu nog helemaal geen kinderen toch? Mag ik vragen hoe oud jullie zijn?
Ik snap wel dat het rauw op z'n dak komt, maar praat er dan op z'n minst over denk ik dan.. Hij is sowieso al absoluut geen prater dus dit gaat nog wat worden. Het voelt zo eenzaam dat ik er in m'n eentje blij mee ben.. Ik ben 26 en hij 29.
Meis, ik ken een soortgelijke situatie. Vriendin werd door de pil heen zwanger, vader was het er totaal niet mee eens (waren ook geen stel). Na paar weken, eerste echo, ging hij steeds meer wennen en uiteindelijk was hij nog meer enthousiaster dan mijn vriendin! Geef het de tijd! Het is waarschijnlijk als een schok gekomen, maar uiteindelijk zal hij het vast geweldig vinden!
Ja hij kan idd op zijn minst praten maar het is gewoon nogal een shock en als hij al geen prater is moet je hem misschien even de tijd geven om aan het idee te wennen .... Je weet toch wat voor een vriend je hebt? Ik bedoel hij zal vast gewoon helemaal bijdraaien of niet? Jullie zijn idg oud genoeg ... en al helemaal om er dan volwassen mee om te gaan. Maar hebben jullie allang een relatie, ik bedoel is het serieus? Dan moet het toch wel goedkomen niet?
We zijn ongeveer 3 jaar samen en kennen elkaar al langer, dus ik ken hem heel goed en het is absoluut serieus. Maar ik heb naturlijk geen idee hoe dit uit gaat pakken, niet echt een alledaags scenario..
Jeetje meid, wat moeilijk! Lastig als je van zoiets moois zo gelukkig wordt terwijl je dat niet helemaal kan zijn. Misschien moet ie eerst aan het idee wennen. Hij heeft zich niet kunnen voorbereiden......
... kan je jammer genoeg niet helpen aangezien ik in een totaal ander paketje zit. Maar wel gefeliciteerd
hoi van harte! en de keuze die je maakt om er mee door te zetten of juist niet moet voor jezelf zijn en niet voor een ander. dat wil ik wel meegeven. het is niet leuk om zo happy te zijn en tegelijk weten dat je vriend niet bliji s. ik ken het helaas om kort te zijn. mijn hubbie wilde na 1e geen kids meer,ik wel. nu 8 jaar later komt toch de 2e...gelukkig!!!! maar heeft wat emoties ruzies gesprkken gekost. okt 2010 zei hubbie inees oke we gaan voor 2e........jan 2011 zei hij...toch maar niet,ik kan niet,ik wil niet maar toen was al te laat...het heeft bij hem maand of 2 geduurd voordat hij zich bij neergelegd heeft.bijecho realiseerde hij zich het is zo dus moet ik er zijn.....daar ben ik blij mee maar toch is beladen zwschap. WE zijn er nu klaar voor en belangrijkste HIJ is blij mee... gun het wat tijd, PRAat aub wel. zeg duidelijk dat jij ervoor gaat.praat met je ouders vrienden. ha en vk kunnen helpen,maak zeker bekend wat er aan de hand is succes
Dankjulliewel. Als het goed is praten we morgen, maar hij heeft tussen neus en lippen door nog wel even gezegd dat hij het niet wil. Om een of andere reden grapte we vanmorgen 'per ongeluk' over kindernamen.. En hoeveel voornamen je een kind mocht geven. Toen pakte ik mijn grote 'ik ben zwanger boek' erbij en volgens mij realiseerde hij zich toen ineens dat ik van plan ben het door te zetten, met of zonder hem. Daarna stelde hij voor om te praten morgen. Ik zit eraan te denken om hem eerst een mail of brief te sturen, omdat ik op papier veel beter uit mijn woorden kom. Dit voorafgaand aan het gesprek, niet als vervanging. Dan blijf ik ook rustig, want ik word echt heel erg snel emotioneel de laatste dagen. Het is misschien helemaal de manier, maar hij is geen prater en ik barst snel uit m'n vel (hormonen?)..
Nou doe het zoals jij het wilt meid...wij kennen jullie verder niet natuurlijk. Ik hoop voor jou dat hij nu zijn verantwoordelijkheid neemt dan en neem hem mee naar je eerste vk gesprek en echo...voor een man is het nog onwerkelijker dan voor ons natuurlijk, dat er echt een baby`tje groeit van jullie samen in jouw`n buik. Dat hij wilt praten is tenminste al wat en als jullie het al over namen hebben...al is het per ongeluk...dan twijfelt hij toch ook dan? Anders zou hij het toch gelijk afkappen of niet? Succes idg!
Oke.. Er is gepraat. Hij wil het niet, en wil er ook niets mee te maken hebben, omdat hij oprecht denkt dat hij een slechte vader zou zijn en uberhaupt geen kinderen wil. Hij respecteerd wel mijn keuze, wat die ook is, maar als dat inhoud dat ik het kindje hou sta ik er alleen voor. We beseffen ons allebei dat de relatie over gaat zijn. Als ik het hou; omdat hij het niet trekt en als ik het niet hou; omdat ik hem en mezelf dat nooit ga vergeven. Hij vind ook dat ik voor mezelf moet kiezen, hij weet dat ik heel veel heb gedaan om hem, mijn ouders enz maar tevreden te houden en dat ik hier zelf nooit beter op ben geworden. Deels een enorme opluchting, ik weet wel waar ik aan toe ben en voor nu is hij er voor me. Ik ga uit van het ergste en dat is dat ik het allemaal alleen moet doen, maar op de een of andere manier vind ik dit niet zo erg? Ik vind het jammer, en had het natuurlijk liever anders gezien, zeker voor het kindje. Maar ik weet ook dat ik genoeg liefde, creativiteit en kracht heb om het alleen te doen. En ik weet ook dat ik later mijn zoon of dochter uit kan leggen waarom papa er nooit was/is. Hij is integer en niet naief in de keuze die hij voor zichzelf en ook het kind maakt. Ook is hij, al heel lang, mijn grote liefde. Die moeten missen gaat vreselijk zeer doen, maar op de een of andere manier heb ik hem dan toch altijd bij me en heeft hij mij het mooiste wat er bestaat gegeven.
Je klinkt sterk en ik hoop echt oprecht dat jullie de juiste weg kunnen bewandelen in de toekomst. De kleine gaat een goede moeder krijgen en dat is heel belangrijk. En misschien ooit komt er contact tussen papa en kind, al is het alleen om te weten van elkaar hoe ze eruit zien/ karakter etc. Heel veel sterkte deze aankomende tijd en probeer er ook echt van te genieten!
zo meid, wat een enorm zware situatie! Je kent mijn verhaal via pb, ik ben ook ongepland (en eigelijk ook ongewenst) zwanger. Ook heel erg veel discussies met mijn man gehad. Helaas is het hier mis, het hartje klopt niet dus hoeven we geen keuze meer te maken... Ik hoop voor jou dat alles helemaal goed komt met jou en je kleine maar je klinkt heel sterk dus je kan het echt! En helaas weet ik uit ervaring dat de keuze voor abortus voor een ander niet de juiste keuze is!