hallo wie kan me helpen en heeft er ook last van..is het allemaal mijn eigen fout wat doe ik verkeerd. begrijp me niet verkeerd ben heel blij met de kleine in mijn buik maar heb het gevoel dak het allemaal alleen moet doen mijn partner toont geen enkele interesse in het kind en ben nu 18 weken in... bij ons eerste kindje (die we na 17 zwangerschap helaas na erg pijnelijk en onnatuurlijke bevalling zijn verloren) was hij zo blij mee was er druk mee bezig zo moest het in de babykamer en die namen vond ie mooi en geboortekaartjes enz... hij was zo gelukkkig toen en trots dat ie vader werd en met mij de toekomst in zou gaan als vader en moeder.. maar nu we voor de 2de keer zwanger zijn is hij er totaaal niks mee bezig heb nog geen eens een babykamer die moet nog worden gebouwt... hij is altijd weg elke avond en we doen niks meer samen en als ik er wat van zeg dan zegt ie dat hij niet thuis kan zitten.. (het probleem is ook bij hem dat het huisje van mij is heb het toen gekocht toen ik vrijgezel was maaar kreeg toen relatie met hem en was als snel zwanger.) dus hier in huis moeten ook veel dingen nog gedaan worden die ik neit kan en elke keeer van hem hoor ja doe ik zo en na maanden is het nog neit gedaan word er zo moe van.. het wil nit zeggen dat ons eerste kindje ons niet gegund werd dat dit kindje ons ook word afgenomen.. ik ben zo moe dat ik nu ook al in de ziektewet ben gegaan kan het allemaal niet meer aan terwijl ik daar graag was maar dat mijn collega,s mij niet meer accepteren hoe ik ben ben niet meer de goedlachse wie ik was na mijn eerste zwangerschap dus werd daar ook van alle kanten tegen mij aangetrapt ben toen 3 maanden in de ziektewet geweest 2 mnd omdat het moeest en de 3de mnd omdat ik mijn kindje was verloren werd me zelf verweten dat ik niet meer veel kon werken omdat ik toch 3mnd vakantie heb gehad zulke verwweten kreeg ik tegen mijn hoofd en van nde week was de druppel dat een collega zo boos op mij werd omdat ik niet vertelt had dat ik zwanger was nadat ze me wel 2 keer had gevraagt maar omdat we smaen wouden wachgten om te veretellen dat we zweanger waren nadat we zulke nare ervaaringen hebben gehad ... zo mooi was ons eerste zwangerschap en zo gelukkig.. en zo diep ongelukkig ben ik nu..... waar kan ik hulp zoeken ben zo bang dat ikvdoor deze stress mijn kindje tekortdoe en zal sterven in mijn buik.. ligt het nu allemaal aan mij dat ze zo tegen me doen.. gr
Wat je collega's betreft, dat is gewoon lullig van ze. Maar voor je man heb ik begrip. Ik denk dat het verlies van jullie eerste kind zo'n impact op hem heeft gehad, dat het hem zo veel pijn heeft gedaan, dat hij nu moeite heeft me deze zwangerschap. Begrijp me niet verkeerd, ik snap hoe moeilijk het voor jou is, maar ik kan je alleen aanraden vooral ook veel begrip voor hem te tonen. Praat met hem, laat hem weten dat je hem snapt. Ik hoop voor je (en ik denk ook wel) dat het na een poosje beter zal gaan met je man als je verder in de zwangerschap ben. Dat hij op een duur echt gaat geloven dat het dit keer wel goed zal gaan. Ook kan ik je aanraden met een HA of je VK te praten over je gevoelens, zij kunnen je vast verder helpen. Heel veel succes
Bah wat vervelend zeg van je collega en je vriend!! maar misschien is het wel een zelfbescherming van hem, misschien is hij ook bang dat hij dit kindje ook gaat verliezen en daarom gaat hij jou uit de weg!! probeer met hem te praten!! Misschien is het ook goed om zelf met een dokter te praten want ik denk dat het voor jezelf ook moeilijk is..... je bent weer zwanger wat super mooi is maar brengt voor je ook weer onzekerheid mee!! veel succes!!!
hoi, jammer je verhaal te lezen, maar snap u helemaal. ik heb twee miskramen gehad en in sept vorig jaar mijn zoontje verloren op 24 w door vroeggeboorte. mijn relatie is fout gelopen toen ik 12 w zwanger was van helm. ook de reden sinds miskraam 1 lachte ik niet meer. vroeger was ik iem die gek deed en lachte en plezier had, en ben gegaan naar iem die alleen met zwangerschappen en kids bezig was en meer huikde als iets anders. werk in rusthuis en ging weenend van kamer naar kamer. ben al thuis van aug vorig jaar en moet zeggen de meeste collega's mijden me ook. sommige zijn me komen bezoekn met mijn dochter, maar de meeste weten niet wat zeggen of hoe zich te gedragen. ik probeer er een paar zelf aan te halen en praat zo min mogelijk over zwangerschappen en kids, maar puur over egwoon neutrale dingen. wat je vriend betreft: ik denk dat hij bang heeft. ik was single heel de zwangerschap van mijn dochter, maar ahd ook keiveel bang. en ik veronderstel jij ook. nu ja vluchten en nooit thuis zijn is niet de oplossing. ik zou echt proberen te praten. en aan elkaar je angsten toe te geven. ik hoop echt dat je over X aantal maanden een prachtig kindje in je armen hebt. succes
dank je voor jullie reactie ik heb ook met hem gepraat maar hebhe tgevoel dat het allemaal niet meer helpt hij dreigt elke keeer dat hij terug wil na zijn ouders als het zo gaat en dat schiet bij mij elke keer in verkeerde keelgat vind dat zo,n zwakte om er niet voor te vechten... en hij gaat elke keer weg omdat dit toch niet zijn huis is.. hheb nu contact opgenomen met de huisarts en ga er morgen heen om te praten maaar had gehoopt dat hij dan ook mee zou gaan omdat hij zelf ook overspannen is zodat we samen ervoor gaan... en wat verschrikkelijk dat je je kindje bent verloren en dat je er alleen voor staat.. hoe heb je dat allemaal gedaan? en veel mensen oin mijn omgeveing zeggen ook laat hem maar gewoon na z,n paps en mams terug gaan maar vind dat allemaal zo makkelijk hij is ook de vader van het kind en wil graag samen het kind opvoeden en niet appart.. gr
hoi, hoe ik dat allemaal doe? gaat van zelf moederinstinct zeker. nu dat het bij jou in verkeerde keelgat schiet is sowieso al normaal. men ex dreigde ook altidj ' ik zet er u uit' na zoveel keer heb ik gewoon alles ingepakt en ben gegaan. hoef dat dreigen niet. en die angst van wat als hij het meent. jij bent nu wel prikkelbaarder veronderstel ik. ik was dat toch erg toen ik zwanger was. ja dat je een gezin wilt en papa voor je kindje snap ik. maar zie dat je er zelf niet onder door gaat he. want door hem krijg je stress en dat is niet gezond voor je kindje. wens je veel geluk en sterkte toe.
Goed dat je naar je huisarts gaat, hopelijk stuurt hij je naar iemand die je kan helpen. Wat je vriend betreft, hij reageert zeker niet super volwassen, maar het klinkt of hij zichzelf probeert te beschermen. Jullie hebben een kindje verloren en dat is natuurlijk nog al wat, het is niet gek dat hij daar veel moeite mee heeft en dat hij het moeilijk vindt om met een nieuwe zwangerschap om te gaan. Het blijft voor jou natuurlijk wel heel vervelend dat hij zo reageert, maar misschien helpt het een beetje als je bedenkt dat hij het niet waarschijnlijk meer onmacht/onkunde van hem is dan dat hij het echt vervelend bedoelt. Hopelijk komen jullie er samen uit.
het eerste wat in mijn hoofd schoot is dat ik denk dat je man doodsbang is. Dat hij zijn gevoel totaal blokt en zich niet happy wilt voelen omdat hij bang is om dit kindje ook kwijt te raken. Dat praat niet goed dat hij er niet voor jou is, maar wel begrijpelijk. Het zou alleen fijn zijn als jullie die angst kunnen bespreken en samen kunnen delen. Ik denk dat hij omdraaid als jullie kindje er is. Jij? Ik hoop dat jij je heel sterk gaat houden, want je bent die engste weken voorbij. Misschien als je de 20 weken echo hebt gehad, dat je gaat durven genieten?... Het is jullie heel erg gegund en ik wens jullie veel kracht toe en vooral veel geluk. Dit kleintje komt gewoon gezond bij jullie!
ps fuck je collega's die zo met je omgaan! Ze snappen er niks van en ze zijn je dan ook niet waard. Mensen praten en doen maar al te graag zonder na te denken over de gevolgen. Probeer het niet te persoonlijk te nemen, want het zegt meer over hun dan over jou. Ze trekken het blijkbaar niet omdat het zo spannend is bij je! dat moest ik nog even zeggenl.
ik heb voor ik zwanger werd van dit wondertje een vroege miskraam gehad, ik was ''gelukkig'' nog niet ver 4+3 maar dat heeft er wel voor gezorgd dat toen ik de maand erna meteen weer zwanger was van dit wondertje mijn vriend heel nuchter en terughoudend bleef. hij gaf zelf ook aan niet te blij te willen zijn met deze zwangerschap tot hij zeker wist dat het goed zou gaan. hij zei ook steeds tegen mij wees nou niet te enthausiast straks gaat het weer fout.. nu ben ik al veel verder dan voorheen en nu komt hij echt los, samen een babykamer gekocht waar hij heel veel zin in had. elke avond als hij gaat slapen wrijft hij ver mijn buik etc. ik denk dat jou vriend ook gewoon zichzef beschermt net als die van mij, ik zou proberen om met hem erover te praten en ook begrip tonen.
hallo heb een tijdje niks van me laten horen is veel gebeurt. hij heeft me inmiddels verlaten en heb hem nu al 3 weken niet gezien en weet ook niet waar hij is.. hij gaat wel in praten omdat hij met zichzelf in de knoop zit maar ik kan niet begrijpen dt hij me zo in de steek kan laten ben nu inmiddels 23 weken zwanger en moet het allemal maar alleen zien te redden vind dat erg moeilijk allemaal... de kleine is ook al fink aan het schoppen en kan het met hem neit delen degene waarop je dacht dat je kon rekenen en je door dik en dun zou steunen is weg voel me echt kloten.. moet blij zijn dat het alemaal goed gaat met de kleine en dat ben ik ook daar ga ik nu ook voor maar had een hele andere toekomst en zwangerschap in gedachten.. het kindje kom straks en nu al geen vader meer.. maar ik fgeef hemnog de kans om alles goed te maken en ik ben mijzelf ook niet nu ik zwanger ben omdat je veel angst heb en gespannenn bent maar dan hoor je ervoor te zijn en niet bij weg te lopen toch.. had dit nooit verwacht wat kan je je in een mensen vergissen.. gr
Wat erg ... Ik weet natuurlijk niet wat in hem omgaat, maar misschien is het allemaal iets teveel voor hem, het is en blijft abstract wat in een zwangere buik gebeurt totdat het kindje geboren wordt... het is makkelijk gezegd maar laat hem even gaan... Als hij echt om jou en jullie kindje geeft, komt hij terug, als het nu niet is, dan misschien wel tijdens of na de bevalling. Ik wens je erg veel sterkte meis, probeer zoveel mogelijk afleiding te zoeken... veel succes, ik duim voor je.