Hoi meiden!! Zoals elders op dit forum al te lezen is, Ben ik er vandaag achter gekomen dat ik zwanger ben.. Aan de ene kant ben ik dol gelukkig, maar aan de andere kant zit ik met mn handen in 't haar.. Ik zal even mijn verhaal doen. Mijn (sinds andere halve maand) ex en ik waren begin dit jaar bezig om zwanger te worden.. Helaas bleek de relatie toch niet stabiel genoeg en zijn wij eind juli uit elkaar gegaan. Na elkaar enige tijd niet te hebben gesproken en gezien, hebben we onverwachts toch weer contact gekregen.. Dit is uiteindelijk uitgedraait in een paar nachtelijke avontuurtjes samen.. We zouden het alleen daar bij laten.. Verder niks meer.. Tot ik dus van de week me raar begon te voelen en ik na de testen van vanmorgen dus zwanger bleek te zijn.. Gelijk zowel een fijn en gelukkig gevoel even als een stresserig gevoel en lichte paniek.. Hoe nu verder.. Ik heb contact met hem opgenomen dat we moesten praten.. En hij kwam vanmiddag dan ook langs.. Toen ik hem vertelde wat er aan de hand was, was hij totaal niet blij.. Als ik het weg zou laten halen zou hij me met alles daarbij steunen, maar als ik dat niet zou doen zou hij er niks mee te maken willen hebben, nu niet, nooit niet.. Dit maakte mij zo boos! enkele jaren geleden tijdens een vorige relatie is gebleken dat ik PCOS bleek te hebben.. En zwanger worden op de natuurlijke manier is dus niet geheel vanzelfsprekend.. En niet alleen om die rede maar ook omdat ik er gewoon absoluut tegen ben, zou ik het dus echt niet weg kunnen laten halen!! Met andere woorden.. Ik sta er dus helemaal alleen voor! Dit maakt me best onzeker.. Zal ik het gaan redden?! Zal ik genoeg steun van andere krijgen tijdens de misschien wat moeilijkere periodes?! Door dit alles weet mijn moeder er in dit vroege stadium ook al van.. Gelukkig heeft zij al gezegt dat welke beslissing ik ook neem ze me met ales zal steunen en helpen waar nodig en mogelijk is.. Dit steld me dus wel een heel klein beetje gerust... Maar toch... Het idee dat je het thuis verder helemaal alleen mee moet maken, maakt me toch wel een klein beetje verdrietig.. Hoe gaan de andere alleenstaande moeders hier mee om? Ik hoor graag jullie ervaringen!! Liefs,
Wat een schrik he! Ik ben nu tien weken zwanger en ook totaal niet volgens planning, maar ik kan oprecht zeggen dat ik er wel blij mee ben. Bij mij zijn er al verschillende mensen die het weten, moeder, broer en een paar vriendinnen. Ik heb het echt nodig om er met mensen over te praten en juist dat heeft me geholpen.Zij hebben al gezegd me op alle mogelijke manieren te willen helpen. Dus ben wel alleen, maar sta er niet alleen voor en dat gevoel sterkt me wel. Wil niet zeggen dat ik het het soms ff moeilijk heb.. dit is niet de manier hoe ik moeder had willen worden... Kan het zijn dat je ex nog aan het idee moet wennen...misschien draait ie nog wel wat bij?
jeetje wat rot zeg, stel dat hij bijdraaid, met zo iemand zou ik geen kindje willen. sterkte meis, je komt er wel met jhulp van je familie vrienden
Ik schat die kans heel klein... De rede dat wij toen uiteindelijk toch hadden besloten hier niet door mee te gaan en de relatie te verbreken, was ook voornamelijk omdat bleek dat hij toch een ander toekomst beeld had dan ik. Dank je wel superstring. Het gaat idd vast uit eindelijk wel goed komen..
hey meis, ik snap dat je nu ff met je handen in het haar zit, maar ieder kindje is een wondertje... en geloof me ook alleen kan je het best aan, het is misschien iets zwaarder maar het komt allemaal goed... ik heb al drie kindjes en ben nu zwanger van de 4de, ik heb wel contact met de vader, maar niet veel alleen over de baby eigenlijk.... hij woont in amsterdam ik andere kant van nederland hahaha maar serieus in begin dacht ik ook hoe ga ik dat allemaal redden... tot ik de echo's zag en dat leuke kleine lieve kindje zag en dacht jij bent zo welkom kleintje en ik ga er alles aan doen om het zo goed mogelijk te regelen. Wel heb ik mijn ouders achter me staan en gelukkig mijn broer en zijn vrouw die me ook helpen waar nodig zou zijn... Bij de bevalling zou mijn moeder en mijn schoonzus zijn. nu hoor ik dinsdag wanneer ze mijn kleintje gaan halen met een ks omdat ik suiker heb en ze in een dwarsligging ligt, dus mogen mijn schoonzus er moeder er niet bij zijn, mijn schoonzus owrdt volgende week ook zelf geopereerd dus is dan 6 weken uit de running, dat zijn dingetjes waar me dan wel druk over maak, maar heb ook erg lieve vriendin die me ook bijstaat en alles komt wel op zijn pootjes terecht, heb zelf kamertje klaar gemaakt en alle spullen geregeld, shoppen voor baby met moeder en vriendinnen , is ook net zo leuk. Tuurlijk zijn er momenten waarop ik denk verdorie moet ook alles alleen doen en je hebt geen partner waar je makkelijk je verhaal ff bij kwijt kan als even niet zo lekker loopt, maar jij gaat het wel redden , want een kindje kan beter een liefhebbende ouder hebben die alles voor hem/haar over heeft dan twee ouders die het samen niet kunnen vinden. Abortus heb ik ook niet over nagedacht is heel erg tegen mijn principes in, ten eerste omdat ik zelf twee kindjes ben verloren met 13,14 weken en de curretages en alles niet prettig waren en daarnaast zijn er zoveel stellen ongewild kinderloos dat ik vind dat als je verantwoordelijk genoeg bent om onbeschermd sex te hebben en je raakt zwanger dan ook je verantwoordelijkheid moet nemen. ik wens jou heeeeeeeeeeeel veel sterkte en s6 en kom op meid, je kan het!!!
Dank je wel voor die toch wel aanmoedigende woorden!! uit eindelijk zal het idd ook wel goed komen.. Tis misschien alleen gwewoon de zenuwen vooraf.. Zijn zat moeders die het alleen moeten doen.. En het ook goed doen!! Gelukkig kan ik ook op de steun van mijn moeder rekenen.. Haar heb ik het ook gelijk verteld gister omdat ik ff niet wist wat ik er mee aan moest.. zit alleen wel een beetje in over wanneer het andere te gaan vertellen.. Wachten tot het meest risicovolle moment voorbij is, of toch gewoon nu al... Moeilijk... iets wat me ook wel heel erg bezig houd is hoe dat straks in gods naam gaat als er geboorte aangifte gedaan moet worden... Wat moet je dan zeggen, ja sorry mijn kleine heeft geen papa... :S Tis nog zo ver weg.... Maar toch spookt het al rond in mn hoofd...
hoi ik wil je ook even een hart onder de riem steken. Tuurlijk is het alleen moeder zijn wennen, moeilijk soms en ook op dagen behoorlijk zwaar. Steun van je moeder is dus erg prettig iig!! Je zal je ritme moeten vinden, je moet elkaar leren kennen (kindje en jij) en dan gaat het steeds beter. Maar hoe moeilijk en zwaar het soms dan ook is..... het is ook zo ontzettend mooi. Tip is wel om af en toe tijd voor jezelf te plannen als de kleine er is.. (als kleine slaapt, ook even slapen of even iets leuks doen voor jezelf... an later als het ouder is misschien eens een dagje / nachtje bij iemand zodat je zelf ook wat leuks kan doen). en wees niet te veeleisend !! Je komt er dan echt wel ik ben een alleenstaand moeder van zoontje van dec. 2008 (ex met 6 mnd zwangerschap weggegaan) en nu bewust alleen zwanger van een 2e via een donor... weet dat het zwaar zal zijn, maar is het me zeker waard.
Ook ik wil hier graag even reageren,ik begrijp heel goed je angst en onzekerheid...kan ik dit wel? Ga ik dit alleen wel redden? Ikzelf zit er ook middenin,zie mijn topic hieronder: Helemaal in shock. Ik wil je heel veel sterkte toewensen!
Dank jullie wel voor jullie lieve woorden! Vandaag heb ik het mijn oma en tante verteld! Gelukkig staan ze helemaal achter me en zullen ze me overal waar mogenlijk is steunen.. Zoals me tante zei, je bent familie, die laat je niet vallen.. Dit deed me ook wel erg goed om te horen..
Goed dat je het verteld hebt! Je merkt dan dat je er niet echt alleen voor staat, mij deden deze reacties tenminste heel erg goed.
Allereerst gefeliciteerd! Je kunt leven schenken aan een kleintje ondanks... dat is nogal wat!! En het lijkt erop dat je het alleen moet doen. Dat is nu eenmaal zo. Houd je vast aan de gedachte dat je enkele MAANDEN hebt om je voor te bereiden. Je kunt dus blij zijn, wanhopen, genieten en treurig zijn terwijl je het wel/niet ziet zitten. Al die emoties komen ongetwijfeld langs maar je hebt er de tijd voor. Uiteindelijk kom je eruit en dan kun je dat kleintje alles geven wat het nodig heeft. Neem dus vooral de tijd, dat is eigenlijk mijn enige echte advies.. Wat betreft vertellen: stel dat het fout gaat dan wil je dat de mensen het weten waar je dat verdriet mee deelt. Die mensen zou ik het zo snel mogelijk vertellen. De rest... ook daarvoor geldt dat je tijd genoeg hebt. 40 weken is zooooo lang. Veel succes en plezier
Zo dan... Best de zenuweb in 1 keer... Ex stuurde een bericht met dat hij met me moet praten... Ik gestuurd dat ik pas om 10 uur thuis ben van het werk. Maar dat was geen probleem... Best de zenuwen nu.. Zal hij komen om me nogmaals over te proberen te halen om het niet te houden? Of voor wat anders... Moeilijk....
Succes Ingiepingie. Ik lees net je post door en ik kan me voorstellen dat je nu zenuwachtig bent! Maar bedenk gewoon wel dat jij al wel weet dat dit kindje blijft, wat je ex ook zegt!!!
Het blijft ook zeker lekker zitten waar het zit.. Iedereen geeft me tot nu toe gelijk over mijn keuze, ook al zal het zwaar worden.. Maar het gaat goed komen en ik ga dit redden!! Met of zonder hem!!
Een jaar geleden zat ik in de situatie waarin jij nu zit. Er zullen ongetwijfeld moeilijke momenten volgen maar het is het allemaal ZO waard als je over een tijdje je wondertje in je armen hebt! Zorg ervoor dat je je eigen plan trekt, laat je niet ompraten door je ex... (zeg niet dat hij dat doet hoor! Maar trek gewoon je eigen plan en zorg ervoor dat je niet teveel afhankelijk bent van hem) Ben benieuwd hoe het gesprek vanavond zal gaan, veel succes! En je mag me altijd pb-en als je dat wilt!
Gvd!! Zwaar over de zeik nu :'( voel me hart kloppen in me keel... Hij is alleen maar langs gekomen om me proberen over te halen tot abortus... En zegt dit ook te blijven proberen.. :'( waarom ik hem dit aan doe enzo :'( en dat hier alleen maar gezeik van komt :'( wat moet ii hier nou mee...
Gewoon laten lullen! En net zo standvastig zeggen dat jij je kindje niet weg laat halen, hoe vaak hij je ook zal proberen over te halen. En dat hij maar beter aan het idee kan gaan wennen. Hij heeft het zich zelf aangedaan door onbeschermd sex te hebben. Dus trek je daar niks van aan. Kop op meid! Komt goed
block (tijdelijk) zijn nummer en ga lekker even een paar weken bij je moeder zitten als je band met haar goed is. Laat je maar even verwennen en wennen aan het idee dat je moeder word. Stuur hem desnoods een brief waarin je uitlegt dat hij de pot op kan en dat jouw besluit vast staat dat jij het kindje wil houden. Als hij het kindje niet had gewild had hij maar een rubbertje om moeten doen....
Jeetje meid! Allereerst gefeliciteerd! Verder denk ik dat je het absoluut zou redden.. Een vrouw kan meer als ze denkt, zeker voor haar kindjes. Op het moment dat je je kleintje vasthoud komt er zo;n oerkracht in je los. Je hebt nog nooit ineens zoveel van iets gehouden Qua toeslagen heb je best recht op een hoop. Heel veel succes de komende tijd en ik hoop op een voorspoedige zwangerschap voor je!