ik hoop dat jullie een goed gesprek hebben gehad vanavond. Mijn man en ik hebben ook een paar maanden gestrijd voor onze rust en zeiden ook steeds ik ben zo moe en heb rust nodig. Maar niemand kreeg erkenning voor zijn gevoel en de rust want we maakten alleen maar ruzie erover. We voelden allebei dat de ander vond dat zijn eigen situatie erger was. Wij hebben toen veel gepraat en toen erkenden we elkaars gevoelens en nu geven we elkaar om en om de ruimte voor rust. We geven aan wat nodig is. Soms slaap ik uit en heeft hij in de ochtend de kinderen. Kom ik beneden krijgt hij de middag en doe ik de kinderen. Soms kan het helpen om dan te zeggen zaterdag ben jij aan de beurt met je me-time en ik de zondag enz.
Vanmorgen heb ik papa laten uitslapen die klaagt al tijden dat hij moe is. Tja join the party maar ik heb die luxe nog niet gehad, wordt gewoon op appel geroepen om 06:30...Dus ik duik mn mandje in om 20:00 om zo een evt gebroken nacht nog op te kunnen vangen. Kan me ook groen en geel ergeren aan t gamen. Of t nu achter de pc is, of van die klote spelletjes op zn telefoon. Achter de pc is pas in de avond, die staat in de woonkamer. Verhouding tijdsbesteding huishouden+dochter is ongeveer 80/20 uitlopers naar 90/10 zoiets? Die doet niet zoveel hoor! En dat vind ik op zich nog niet heel problematisch, hij betaald ook meer rekeningen (verdient dubbel mijn loon) en werkt een dag meer. Wat ik wél problematisch vindt is dat ik continue t zelfde op sta te ruimen achter meneer zn klus. En dat zelfs mn dochter inmiddels dr vader uitlegt dat na het tandenpoetsen je je tandpasta in de wasbak moet opruimen...
Ik vind het dus ook niet problematisch maar wel als ik aan geef meer hulp nodig te hebben ivm de baby en hij dat weigert
Ik kwam thuis en hij zat te game zoals gewoonlijk dus ik heb geprobeerd te praten maar er kwam niet heel veel meer uit als: ik ga door de weeks wel naar m’n eigen huis en in het weekend wel wat leuks doen met de kleine. Kortom hij vertikt hem om te helpen. Dus ik heb gedaan alsof me dat niks boeide en heb gezegd oké is goed. Toen vanmorgen was het ja wil je echt dat ik weg ben alsof hij wou horen nee ik wil je hier hebben.. (had geen energie om weer te herhalen waarvoor ik hem hier nodig had ) want hij lijkt het niet te willen begrijpen. Vervolgens heeft hij zijn jawel laptop en PlayStation ingepakt om met de kleine naar oma te gaan. Het enige klein detail : meneer voelde zich dus door mij afgewezen omdat ik zei ik heb meer hulp nodig en anders loop je me meer in de weg dan wat anders. Dus hij heeft vannacht uitgebreid op Instagram rond lopen ouwehoeren om vervolgens vanmorgen aan mij te vragen tijdens het game of ik wou kijken wie hem berichtte toen z’n tel over ging. Ik kon niet eens boos worden ik heb hem lachend uitgezwaaid. Volgensmij is deze man echt niet toe aan nog een kleintje ondanks dat hij een half jaar geleden als hardste riep : ondanks dat het onverwacht is we redden het wel. Dus ik ga mij lekker focussen op de kindjes en oud vuil laten we bij g**le Lola wel achter
Ja, nee, dit is echt niet oke. Laat hem maar eens een maand in zn eigen huis zitten. Hij denkt alleen maar aan zichzelf
Verschikkelijk hoe hij reageert en dan zijn games mee neemt en vertrekt. Lekker laten gaan. Zelf zou ik geen definitieve keuze maken in de zwangerschap, hormonen spelen ook mee. Hopelijk kan je van andere hulp krijgen als omas of vriendinnen. Persoonlijke zou ik er wel op tegen zijn dat hij zo je kleinste mee neemt. Die gaat naar oma. En grote kans dat oma oppast, terwijl hij gamed.
ja ik had dit echt nooit verwacht maargoed. M’n ogen zijn wel geopend mensen kunnen echt heel anders zijn dan verwacht. Ik wil niet zeggen dat ik de makkelijkste ben nu tijdens de zwangerschap maar dit is gewoon een lachertje
Oh hemel!!!! Ik had zo heel anders voor je gehoopt zeg! Dikke knuffel! ik mag hopen dat je dan definitief van m weg gaat? En je idd op jezelf en de kids stort?! Want zo’n vent is echt geen 1 seconde van je tijd meer waard zeg! Pfff heftig! Ik hoop dat je vrienden/familie hebt die je zouden willen helpen met het een en ander? En t regelen van een en ander? Of gewoon om even op te passen om bij te tanken oid.... sterkte iig
ze gaat op maandag altijd naar oma en dan gaan ze de dag leuke dingen doen dus opzich boeit me het niet heel veel als hij daar gaat zitten game en zij met oma weg
Mee eens. En het is echt niet goed wat er gebeurd. Nu heeft ze in ieder geval het huis voor zichzelf (en de Kids) Hopelijk heeft het nu wat rust.
Ja maar ik had er toen minder problemen mee. Ik ben wel wat meer van de traditionele man/ vrouw rol. Ondanks dat ik er zelf ook bij werk maar ik zorg graag voor mijn gezin. Ik heb hem alleen wel heel duidelijk gemaakt dat hij later in de zwangerschap wel mee zou moeten helpen als hij er echt achter stond etc. En toen was het die paar maanden doe ik dat met liefde…. Nou woorden zijn makkelijker dan daden schijnbaar
Jemig wat een situatie en wat een kleuter van een vent Laat die lapzwans het mooi uitzoeken met zijn playstation. Focus op jezelf, je zwangerschap en de kindjes. Heel veel sterkte met deze situatie!
Wat een vent joh.. Al kunnen we dat geen vent noemen hè. Heel goed dat je hebt door gezet. hoe voel je je nu?
Ik heb alles gelezen en ben even heel boos op je man, trots op mijn man en bezorgd om je kind geworden. Buiten het feit om dat jij zwanger bent, jij de hulp nodig bent van hem. Hoor ik je veel zeggen dat hij alles verkeerd doet. Zeg je dit ook zo tegen hem? Ondanks dat het foute keuzes zijn, foute gedragingen en hij zich opstelt als een behoorlijke a-hole, denk ik dat je nu vooral niet verder komt als je niet ook even naar hem luistert. Wat überhaupt heel lastig is als je heel moe bent natuurlijk... Ik zou hem denk ik vragen waarom hij dit doet. Vragen waarom hij het nodig is om zich af te zonderen. Is hij overprikkeld? Is hij overspannen? Hoe kun je dan samen een weg vinden om dit toch tijdens de moeilijkste tijd tot een succes te maken? Want jij kunt zijn hulp goed gebruiken, maar iemand die opgebrand is kan die hulp niet bieden. Ik herken namelijk een beetje van je man in mijzelf... Ik zou, als zijn het de liefste kinderen op aarde, ook overprikkeld raken van ineens extra kinderen in huis. Ik zou me dan ook even moeten terugtrekken.. En als er ergens in dit proces iets niet goed gaat, zou ik ook maar zo overspannen kunnen worden en het allemaal niet meer kunnen handelen. Ik ben in staat om dit bespreekbaar te maken. Maar kan jou man dit ook? En luister je dan ook? Nogmaals, ik keur zijn gedrag niet goed, maar een mes snijd aan 2 kanten...
Wat een kut situatie. Het valt me op dat men hier heel gemakkelijk zegt als buitenstaander dat je 'gewoon de keuze moet maken' bij hem weg te gaan. Alsof je dat 123 zo even doet. Uit elkaar gaan met kleine kinderen in zwangere toestand is echt niet iets wat je zomaar even doet. Dat is echt een definitieve keuze met impact ook op de kinderen, en die keuze zou ik absoluut niet zwanger maken. Want hormonen spelen hoe dan ook mee. Neemt niet weg dat het gedrag van je vent natuurlijk onacceptabel is. Wat @roever ook zegt, wat een puberaal gedrag. Enig idee waar dit vandaan komt? Want als dit voor de zwangerschap ook al speelde, dan wist je hier al wel van (in de zin van: dat hij zich zo zou kunnen opstellen). Ik denk dat er een hoop is waar jullie samen aan zouden moeten werken, maar dat kan niet allemaal tegelijk, zeker niet zwanger en zeker niet als jij op dit moment je rust nodig hebt. Ik denk idd wel dat een tijdje apart wellicht een goed idee is. En dan ook gewoon echt even een paar weken. Zodat jij kan bij komen. Heb je hulp van anderen ook? Misschien kun je ondertussen op papier zetten voor jezelf waar jij antwoorden op wil hebben? Dingen die je uit moet zoeken? 1. Wil ik dat er echt wat verandert? Hou ik nog van hem? 2. Wat heb ik naast rust op dit moment nodig om dingen in perspectief te plaatsen? 3. Wat kan ik doen om voor mezelf die rust ook daadwerkelijk te pakken? 4. Wat voor rol wil ik mezelf toe eigenen in dit proces.. En daarnaast dingen waar jullie op een duur samen aan moeten werken? Want het zal van 2 kanten moeten komen. 1. Wat zijn pijnpunten, hoe communiceren we? 2. Hoe zorgen we ervoor dat we ruzies voorkomen? Welke afspraken maken we? 3. Zijn we bereid hier beiden voor te werken en zo ja, wat is hier voor nodig? 4. Kunnen op den duur gesprekken met iemand erbij helpen? Stel dat het helpt? 5. Hoe zorg je voor een stabiele basis voor jullie gezin? 6. Maken jullie ook nog tijd voor elkaar? Hoe laat je de waardering voor elkaar blijken? Is die er nog? Zijn jullie bereid moeite voor elkaar te doen? Dat soort dingen. Er komt nog een kleine bij. Dan wil je echt niet gelijk met 4 alleen achter blijven zonder dat jullie er echt alles aan hebben gedaan lijkt me. Dit klinkt als een vicieuze cirkel namelijk waar jullie beiden doorheen moeten prikken wil er iets veranderen. Omwille van de kinderen zou ik willen zeggen, doe dat in godsnaam. Maar ik begrijp heel goed dat jij daar nu geen energie voor hebt aangezien je aangeeft gewoon op te zijn. Daarom moet je eerst even kunnen bij komen. Is een weekendje weg in je uppie een optie?
Ik ben stomverbaasd! Het is wel de reden geweest dat ik bij mijn man ben weggedaan. Egoïstisch, altijd rust nodig en mij maar laten stikken met mijn kinder. Nu jaren later een kind met mijn vriend. Steun van gekregen, heeft me op handen gedragen en nu nog. Ik zeg ren!