Het 37-38-39-40-41-42-weken klaagtopic

Hallo dames,

Ik zie hier om de zoveel tijd een dame flink klagen, en meestal zitten die rond de 37 weken. Ik denk dan altijd: klagen mag soms, dat is lekker en ook nodig. Alleen zou ik het zelf nooit zo snel doen...
MAAR... nu zit ik dus zelf op 37 weken.... en nu moet ik toch ECHT even klagen! Ik doe het niet snel, maar nu heb ik het toch eventjes nodig!
Laat ik andere dames uitnodigen ook te komen klagen, dan zijn we met zijn allen niet alleen en dan hoeven we er andere topics niet mee te bevuilen!
Vanaf nu geldt: KLAGEN MAG!.. en daar ga ik snel mee beginnen 8)

{klaagmodus aan}

... dat lucht op!

Liefs, Joeja
Wat is dit zwaaaaaarrr Ik heb me tot nog toe vrij goed gehouden ondanks een rottige zwangerschap met kwaal na kwaal, maar vandaag, na 5 zware dagen heftige voorweeën, was een toppunt! Het begon met dat ik vanmorgen ongegeneerd in mijn broek stond te plassen ik kon het niet meer ophouden. Eerst voelde ik iets knoeken vanbinnen en ja hoor, daar kwam een plens! Wij natuurlijk denken dat het water gebroken was en weer voor de zoveelste keer binnen 1 week richting verloskamer. Wéér al die vervelende onderzoekjes en een ctg (die worden werkelijk strontvervelend op den duur), maar nee hoor. Niks geen water gebroken. Opgelucht, maar tegenlijk ook zwaar teleurgesteld (kindje is kerngezond, het mag nu wel eens afgelopen zijn met dat zwanger zijn en die kwaaltjes en pijnen, dat ze er maar eens uit komt verdorie!) verlieten wij het ziekenhuis. Het kindje was wél helemaal diep ingezakt nu. Ze was al ingedaald, maar dit was het laatste stukje waarschijnlijk waardoor ik, toen het gebeurde, even de controle over mijn blaas kwijt was.
En sindsdien heb ik PIJN ooooveral, mijn hele bekken lijkt 1 grote kneuzing met dartpijltjes. En mijn toch al zwakke rug krijgt het nu dus helemaal niet meer geregeld. Slapen zitten hangen ... het gaat niet meer... Ik word gek van de pijn, mijn borsten lekken bij het leven, ik loop nog steeds te spugen en hondsberoerd te zijn, ik ben emotioneel compleet uit balans (daar kan ik nog het minst goed tegen) en doodsbenauwd voor vermoeidheid omdat dit dankzij mijn neurologische defectje vergaande gevolgen kan hebben voor de naderende bevalling. Maar ga vermoeidheid nu maar eens tegen Dat gaat me niet lukken vrees ik.... BLEH.. zorgen zorgen zorgen...
Mijn man gaat morgen weer voor het eerst werken (hij heeft 2 weekjes vrij gehad omdat het met mij niet helemaal lekker liep), maar ik weet niet hoe ik dat ga redden in mijn eentje. Net wilde ik uit bed stappen en even wat verfrissends snacken tegen de misselijkheid... En ik trok het gewoon niet. Mijn rug wilde het gewicht van de buik niet dragen (toch dapper doorstrompelen) maar toen ik eenmaal in de keuken kwam en niet meer op tijd naar de wc kon strompelen en ik dus een plens spuug maakte over de vloer heen en over mijn fris gewassen pyjama.... ja toen werd het echt even te veel... Mijn man kon me wel uit 1000 stukjes bij elkaar komen vegen. Ik heb me nog nooit zó erdoorheen gevoeld!
Gelukkig mocht ik even uithuilen op zijn mannige schouder, en vond ik troost in zijn mannige armen... toen ging het opeens een stuk beter
Hij vond het moeilijk me morgen alleen te laten en wilde eigenlijk weer vrij opnemen, maar ik wil het niet hebben. Als ik het echt niet meer redt, heb ik beloofd, dan bel ik een vriendin of mijn zus. Hij hoeft niet nog weken thuis te zitten met me, dat kan ie beter bewaren voor ná de bevalling. Dus ik zit hier morgen vast weer met dikke hormonale tranen omdat ik hem zo mis en mezelf zo zielig vind hihihihihi....

{klaagmodus uit}

 

Ik zie dat mijn afsluiting verkeerd is beland.... stomme touchpad van de laptop ook whaha...

De 1ste 2 zinnen NA mijn klaagmodusopening horen dus onderaan ONDER de klaagmodusafsluiting.