Hallo, ook ik ben nieuw hier en heb een probleem en weet echt niet wat ik moet doen. Vorige week ben ik erachter gekomen dat ik zwanger ben. Ik was al tijdje over tijd maar durfte geen test te doen. Vrijdag besloot ik er toch maar 1 te doen en die was meteen positief, heb er meteen nog 1 gedaan en ja hoor er stonden direct 2 streepjes. Ik had op dat moment mijn vriend aan de telefoon omdat hij aan het werk was en ik zo toch niet helemaal alleen hoefde te kijken op de test. Hij reageerde net als ik een beetje verbaasd en geschrokken we hebben namelijk nooit door gehad dat er een condoom lek is geweest. Pas na 2 dagen toen het een beetje bezonken was en we er voor ons zelf een beetje over na hebben kunnen denken was ik er voor mezelf achter gekomen dat ik het echt niet weet! Ik ben hier nog niet klaar voor hoe graag ik het ook zou willen. Qua woon ruimte kan het eigenlijk niet en op financieel gebied ook niet, maarja voor elk "probleem" is een oplossing het kan zolang bij ons op de kamer slapen dan nemen wij maar een slaapbank voor meer ruimte. Ik ben bereid ander werk te zoeken en zo in de avonduren en weekenden te gaan werken en mijn dan vriend overdag. Ik weet het dus gewoon echt niet MAAR mijn vriend wil er dus echt helemaal niks van weten en hij is ook erg verdrietig dat het allemaal op zo'n manier gaat. Hij wil trouwen en nog 1 mooie verre reis maken en verhuizen naar een grotere woning zodra hij promotie op zijn werk heeft gemaakt en hij is niet bereid om dit alles te compeseren met volgens hem wel leuk verzonnen oplossingen zoals een slaapbank etc. We hebben afgesproken eerst een afspraak te maken bij een verloskundige om te kijken hoe ver ik uberhaupt ben maar de volgende dag kwam hij zowat huilend uit zijn werk dat hij dus echt wil dat ik het weg laat halen en blijft maar doorgaan waarom het volgens hem allemaal niet kan. Ik heb de verloskundige afgebeld en een afspraak gemaakt bij een abortus kliniek tot nu toe heb ik alleen maar zitten huilen want ik zie er zo vreselijk tegen op dat ik gewoon hoop op een miskraam dat is toch niet gezond! Vriendinnen krijgen ook kindjes nu en ik heb me altijd verheugd op een eigen zwangerschap en was zo benieuwd hoe het zou voelen, maar dit is echt niet zoals ik het verwacht had. Hij bedoeld het echt niet verkeerd en heeft ook gezegd dat als ik het echt wil houden we het houden maar ik wil dat hij er ook achter staat en het geen keuze is van mij alleen. Ik ben dus niet alleenstaand en zwanger maar zo voelt het nu wel een beetje. Ik weet dat het voor heel veel stellen niet vanzelfsprekend is om een kindje te kunnen krijgen en dat heb ik hem ook verteld maar hij zegt dat hij niks met anderen te maken heeft en er zelf nog niet klaar voor is en het pas wil als het ook echt kan. Wat moet ik nou, zou abortus dan toch de oplossing zijn omdat ik er zelf ook niet 100 % achter sta, maar je eigen kindje weg halen terwijl je weet dat je misschien over 5 jaar wel een kindje wil is toch krom? Please help me Liefs van een ontzettend verwarde twijfelaar
Tja je houd van je vriend, maar het kindje groeit in JOUW buik. Ik zou het zelfs dus nooit weg laten halen als ik er niet achter sta. Onthoud dat 80% van de relaties alsnog fout gaat na een abortus ivm schuldgevoelens. Ik ben zelf alleenstaand en zwanger van de 3e, overigens een gehele bewuste keuze en er is idd altijd wel een oplossing te vnden.
als je zelf niet achter een abortus staat zou ik het in jouw plaats dus niet doen want gegarandeerd dat je daar spijt en schuldgevoel van krijgt wat dan ook weer een weerslag op je relatie gaat hebben. de kans is dan heel groot dat je het hem toch gaat verwijten dat hij je die richting uitgestuurd heeft om nog maar te zwijgen hoe je ej gaat voelen als je bv binnen 5 jaar een kindje zou hebben. wat betrefdt de financien, ok die zijn nu wss niet zoals je wilt dat het zou zijn maar aan alles is een mouw te passen. tuurlijk zullen jullie/jij minder luxe hebben in het begin en wat krapper wonen maar dit is toch niks dat onoverkomelijk is? je krijgt er zoveel voor in de plaats terug ook. snap je vriend ergens wel dat hij er mischien nog niet klaar voor is omdat dit helemaal niet gepland is en rauw op zijn dak komt te vallen maarmischien heeft hij ook een beetje meer tijd nodig om het te kunnen plaatsen? een bezoekje aan de verloskundige zou ik toch doen, je weet dan ook hoever je bent en wat ook niet onbelangrijk is je vriend kan het dan ook eens op echo zien, zo wordt het voor hem dan mischien ook wat echter en ziet hij het dan ook wel zitten. veel sterkte met je beslissing
Bedenk eerst zelf wat je wil. Mn zusje heeft haar kindje ook weg laten halen omdat haar vriend het niet wilde. Ze hadden geen eigen woning, geen grote auto enz enz. Drie maanden later hadden ze een koophuis en alles voor elkaar .. en was de relatie over omdat de abortus tussen hen in stond! Maak een afspraak met iemand die er verstand van heeft. De dokter, fiom, wie dan ook! Maar doe niets omdat een ander het wil, dat achtervolgt je je hele leven lang! Sterkte!
Hey meissie, ik ben t helemaal eens met wat anderen hier ook al zeiden... Denk ajb na over wat je zelf wilt! Het is ook jou kindje en het groeit in jou buik. Als je zelf niet volledig achter een abortus staat is de kans heel erg groot dat je er spijt van gaat krijgen en dit je vriend later ook gaat verwijten. Als je nu kiest waar je jezelf het beste bij voelt weet je in ieder geval zeker dat je er geen spijt van krijgt en omdat je vriend al gezegt heeft dat jullie het houden als jij dat echt wilt denk ik dat je ook best een grote kans hebt dat hij wel bijdraaid als hij eenmaal aan het idee gewend is. Ik kan me ook wel voorstellen dat het best even schrikken is als je het totaal niet verwacht en denk dat het voor een man toch anders is dan voor ons omdat het in onze buik zit. Heel veel sterkte met alles en volg ajb je eigen gevoel. Liefs Deb
hier zelfde verhaal, beste vriendin heeft 2x (!) abortus gehad omdat hij het niet wilde...uiteindelijk werd ze weer zwanger, heeft het gehouden en 3x raden, ze zijn uit elkaar......dat was al zo voor ze weer zwanger werd, maar de situatie is er net mooier op geworden, het is de abortus geweest die hen uit elkaar heeft gedreven want eigenlijk wilde ze het niet en ze heeft het hem nooit vergeven...... het is jouw beslissing meis, hoe lullig ook want het zit in jouw buik, laat je goed voorlichten, praat met je ouders, vriendinnen en luster vooral heel goed naar je gevoel. Ik ben in principe tegen abortus, maar vind dat iedereen vrije keuze heeft en als jij denkt goed te kunnen leven met deze keuze, als dit voor jou het beste is, dan moet je dat doen, maar NIET omdat je vriend het niet wilt! Zoals eerder gezegd gaan veel relaties alsnog kapot daarna, of je blijft het jezelf nadragen.....het feit dat je een banner hebt aangemaakt zegt ook iets....je bent er wel mee bezig en vind het mooi genoeg om te laten zien.......probeer niet na te denken, aar te voelen. Echt, voor practische dingen komt altijd een oplossing, in welke vorm dan ook, neem dat maar aan van een meisje wat haar eerste kindje met 17 kreeg....
Hoi meiden hartstikke bedankt voor jullie reactie's en ik heb er echt wat aan! Al is het idd maar dat je er als vrouw niet helemaal alleen voor staat en je verhaal kwijt kunt. Ik weet nog steeds niet wat mijn keuze zal zijn moet er nog heel goed over na denken en er voor zorgen dat ik de juiste keus maak voor mezelf! Nogmaals bedankt voor de reactie's voel me er echt sterker door! Liefs!
witteroosjes: ik wil je wel op het hart drukken om niet te lang te wachten...je bent nu 7 weken zwanger, ik weet niet of je weet heo zo'n kindje eruit ziet, maar elke dag word het meer en meer een 'echt' mensje en word het voor jezelf alleen maar moeilijker. Ik vind (maar dat is mijn mening) dat je de voors en tegens af moet wegen en ook moet weten wat beide keuzes betekenen. dat betekent dus dat je je laat informeren over HOE zo'n kindje word geaborteerd, wat er dan gebeurd, dat je niet je kop in het zand steekt en er later achterkomt en je misschien wel afvraagt at je in godsnaam hebt gedaan.En voor jezelf en het kindje kan hetd an maar beter zsm gebeuren. Aan de andere kant ga ik je ook geen bloemetjesverhaal ophangen over hoe heerlijk het is om alleen te zijn, want stel dat je vriend het echt niet wil en het toch misgaat tussen jullie, want dat is ook een optie. Ik vind het heel naar voor je dat je voor deze keuze staat, et is zo lullig dat het in jouw lijf zit en JIJ dus moet beslissen, aan de andere kant, er gebeurt dus alleen wat jij wil, dus het heeft voor en nadelen. Ontoud 1 ding, voor de practische dingen is er een oplossing, geldgebrek? 2dehands is er zoveel leuk spul, wagens, bedjes, kleding, alles wel, en vaak krijg je ook nog veel. Ruimte? Wij hebben 4 kinderen en nummer 5 onderweg en de baby slaapt gewoon bij ons op de kamer, niet ideaal, maar vroeger deed elk gezin dat Tijd? werk? er is opvang, er zijn subsidies er is van alles alleen is het soms hard werken om uit te zoeken hoe je het voor elkaar moet krijgen en geloof me, ik weet hoe erg je in shock kan zijn als je erachter komt dat je zwanger bet, het gevoel van ongeloof en verwarring en zeker als je omgeving niet positief is. Mijn hemel, mijn hele familie wilde me een abortus aanpraten, mijn moeder wilde me 3 maanden (!) niet zien en na de echo met 4 maanden was ze om, staaaapelverliefd op haar kleinkind en zelf mijn hele nette, dure, rijke oma uit wassenaar praat vol trots over haar kleinkind wat met 17 een achterkleinkind van haar kreeg En nee, ik ben niet meer samen met de papa, sterker nog, een weke na de bevalling was het uit, negen maanden daarna leerde ik mijn exman kennen met wie ik ook een kind kreeg en dat huwelijk strandde na 7 jaar en nu, ben ik 4 jaar samen met mijn vriend en krijgen we een kinde samen. Ik ben dus zo'n moeder waar ik vroeger ene grote bek over had, zo'n 'snol' met 3 kinderen van 3 verschillende vaders Ik begrijp nu hoe zoiets kan gebeuren in je leven, hoe je in verschillende levensfases verschillende dingen kan doen die tot dit leiden. Mijn kids zijn wel opgevoed, intelligent, gaan straks naar het atheneum, hebben een goede relatie met hun vader, ik heb een goede relatie met mijn exen, er is niets met ze aan de hand, sterker nog, ze voelen zich extra geliefd omdat er zoveel mensen zijn die van ze houden! Als je mij had gevraagd vroeger of dit was wat ik wilde zei ik volmondig: NEE! maar het is wel gebeurd en weet je, het is helemaal goed zo, we zijn gelukkig Het spijt me voor het lange verhaal, ik wil je enkel laen zien dat het leven soms anders loopt dan je denkt of hoopt, maar dat dat niet per definitie slecht hoeft te zijn. Ik wens je heel veel sterkte met je keuze, mocht je willen PBen mag dat altijd. liefs maaike
hey meid ik heb precies het zelfde mee gemaakt en mijn vriend wilde het ook niet ik heb het gehouden en ik ben er tot op de dag vanvandaag hardstike blij mee hij gaat inmiddels naar school heeft vriendjes vanmiddag ga ik kijken naar een dansje wat ze hebben geleerd ik had ook niet veel ruimte en geld hadden we al helemaal niet maar bv als het is geboren vraag je in plek van kleren een pak luiers of kleertjes in wat grotere maaten want maatje 56 zijn ze zo uit en als je dan al vast maatje 86 en 74 vraag kun je ev en voor uit en zelf gewoon voor uit sparen steeds al vast een pak luiers mee nemen 1 x in de maand en zo daar is wel een mou aan te passen ben erg benieuwt hoe het met je gaat erg veel succes
ik heb ook hetzelfde meegemaakt. Ik heb het weg laten halen en mijn toenmalige vriend dumpte me een maand later omdat hij niet met mijn verdriet om kon gaan. Nu zit ik met een prenatale depressie, ondermeer door de schuldgevoelens van de toenmalige abortus... ik zou daar echt nooit meer voor kiezen!