Geheel onverwachts, maar zeer gewenst ben ik zwanger van ons eerste kindje. Mijn Lief woont 150 km verder dan ik en omdat hij met de scherven zit van zijn vorige relatie ( lees: hij draait op voor de schulden van zijn verdwenen ex) kan hij niet naar mij verhuizen. Nu was ik dus al een tijdje druk aan het solliciteren en was het de bedoeling dat ik na een tijdje zou gaan proberen zwanger te worden. Maar toen mijn menstruatie steeds vreemder ging worden en langer weg bleef, ben ik naar de gyn gegaan. ik was bang dat ik in de overgang was ofzo. Uit onderzoek bleek, dat ik geen eisprong had en ze vermoedde, dat het door mijn overgewwicht zou komen. Ik moest gaan afvallen en dan zouden ze kijken of mijn eisprong terug kwam. De dagen erna was het kerstvakantie en zagen we elkaar wat meer. We waren erg verdrietig door het nieuws en hadden zo iets van : "dan hebben we ook geen condooms meer nodig". Wel.....laat ik dus toevallig een springend ei hebben gehad....wat ook nog bevrucht raakte Heel leuk dus. Maar ook naar, want met een opzegtermijn van 2 maanden een baan vinden terwijl ik vanaf begin augustus vakantie en verlof heb gepland, geeft geen reële kansen op een baan. En zo ben ik dus doordeweeks alleen. En nu dus alleen en zwanger. En alle kwaaltjes, schrikmomenten (bloedingen, bijvoorbeeld) en nu al beginnende bekkenklachten, maak ik alleen mee. We bellen wel vaak en ik ga elk weekend naar hem toe (hij mag van mijn ex niet in de woning komen hier) , maar het is toch best wel eens eenzaam zo. Mijn moeder gaat wel mee met controles, maar het is toch niet hetzelfde. Ik ben dus benieuwd of er hier meer dames in een dergelijk schuitje zitten en hoe zij met de situatie omgaan.
ten eerste gefeliciteerd met je zwangerschap! ze zeggen niet voor niks het is en blijft een wonder ik ben ook alleenstaand en had ongeveer tot 15 weken zwangerschap nog met me ex en zag elkaar ook alleen in het weekend, hij ging nergens mee naar toe dat deed ook alleen me moeder en nu nog steeds, ik zou niet weten hoe het is om met een partner alles mee te maken maar ik heb het geaccepteerd en vind het wel goed zo. wat ik niet snap is dat je vriend niet in je huis mag komen van je ex? teminste ik neem aan dat het jouw huis is... of woont die ex nog bij je? misschien leuk trouwens om bij clubs te komen praten bij (aanstaande) metalmamma`s ik zie dat je ook van die kant ben
Ik zit in een soortgelijk "schuitje". Ik woon wel samen, maar ben door de weeks alleen aangezien mijn man militair is en doordeweeks op de kazerne verblijft. Daarbij is hij nu voor 9 weken op oefening (nog 6 te gaan) en moet ik ook alles alleen doormaken. De intake bij de VK, de eerste echo, de eventuele combitest e.d. Gelukkig heb ik ook mijn moeder wie met mij mee zal gaan maar makkelijk is het allemaal niet.
Het initiatief van de scheiding was van mij. Ex was zo kwaad daarover, dat hij perse in de scheidingspapieren wilde vastleggen, dat een toekomstige partner van mij nooit naar binnen zou mogen. Maar ja...toen wist ik natuurlijk nog niet, wat ik nu weet: dat ik gelukkig zou zijn met en zwanger van iemand anders. @mh81: dat is ook pittig ja. is er nog kans dat ie wordt uitgezonden ook? Ik zou daar niet aan moeten denken. Gelukkig heb jij net zo'n lieve mams als ik... Ghehehe...ach..ben meer van beetje Gothic-achtig en symfonisch zoals Epica en Nightwish..maar ik zal eens komen gluren
Hier nog een weekendlatter! Ook meer dan 120km bij elkaar vandaan en door omstandigheden niet samen in een huis, muv de weekenden dan. Dus enkele overeenkomsten zijn er wel ja. Grootste verschil is dat ik niet zwanger ben.... Op dat gebied kan ik dus geen ervaringen met je delen. Maarrrrr van harte met je zwangerschap, fijn dat het mooie wonder jullie heeft gevonden!