zwanger en mijn moeder ernstig ziek

Wat vreselijk voor je
Ik heb geen tips helaas maar wil je wel even heel veel sterkte wensen!

 

Jeetje meid .. heftig voor jullie. Wilde je heel veel sterkte wensen.
In mijn 3e zwangerschap had ik last van stress en hormonen. Ik ben toen naar de mensendieck toe gegaan. Die heeft mij super geholpen. Is misschien wat?
Sterkte meid

 

Hoi Michelle

wij kregen te horen dat we zwanger waren toen mijn moeder een jaar daarvoor de diagnose longkanker gekregen had...helaas hebben we een miskraam gehad (voelde vanaf t begin dat het niet goed zat, niks te maken met de situatie waarin mijn moeder toen zat). Net na de miskraam hoorden we dat mn lievelingsoom ook longkanker had en een maand erna is mijn moeder overleden. Het is mega zwaar zon diagnose, de periode van ziekte, zwanger zijn (ook al had ik een miskraam ben wel 11 weken zwanger geweest met slecht nieuws op slecht nieuws). En er is zo weinig wat je kan doen, je voelt je machteloos...voor je moeder kan je er niet zijn, door je verdriet kan je er voor je kinderen niet zijn en jezelf...vergeet je maar helemaal. Toen ik de tweede keer zwanger was overleed mijn oom en een neef...pfff...wat een heftige periodes allemaal. Maar je komt er sterker uit, met je zwangerschap heb je ook nog heftige hormonen door je lichaam razen die het allemaal heftiger maken.

Het enige wat je kan doen is aandacht proberen te geven aan je moeder. Je kinderen zullen je altijd op de been houden, zij zijn er...maar je moeder straks misschien niet meer. Praat met haar, als je dat nog niet hebt gedaan, vraag naar hoe jij was als kind, wat je deed, misschien heeft ze nog energie om een boek in te vullen (vertel eens mam ofzo). en nog veel leuke fotos maken met je kinderen, jou met dikke buik en straks hopelijk ook met de geboorte...

wens je heel veel sterkte en als je wat wil weten dan stuur maar een pbje!

 

Allereerst heel erg veel sterkte de komende tijd!

Een vraagje, waarom zou je niet bij je moeder mogen zijn tijdens de chemotherapie? Ik ben zelf ook zwanger en oncologie verpleegkundige. Ik geef tijdens mijn zwangerschap gewoon de chemotherapie. Normaal moeten wij al voorzichtig zijn en dat ben ik nu natuurlijk nog steeds. Er is dan niks schadelijk aan voor jouzelf.
Dus misschien fijn dat je in ieder geval toch bij je moeder kan zijn tijdens de kuren !

 

Heel veel sterkte!

Ik ben nu 34w zwanger en 2 maanden geleden hebben we gehoord dat mijn moeder ook longkanker heeft met uitzaaiingen naar lymfeklieren, ruggenmerg en hersenvocht. Ze ligt nu heel slecht en elke dag is er eentje. Of ze de geboorte van onze zoon gaat meemaken weten we niet. In ieder geval niet meer bewust want haar bewustzijn en geheugen zijn de afgelopen 2 weken achteruit gehold.

3 jaar geleden werd mijn vader al ernstig ziek vlak na de geboorte van onze dochter en overleed een maand voor haar eerste verjaardag. En nu heben we dit.

Als je wilt mag je pb'en. Ervaring genoeg hier...helaas

 

Ik werk toevallig op de long afdeling, dus geef heel veel longkankerpatiënten de chemotherapie. Zolang je moeder alleen chemotherapie krijgt is er niks aan de hand voor jou. Je moet alleen niet met haar urine of braaksel in aanraking komen, want hier wordt de chemotherapie via uitgescheiden.
Voor de rest is er niks besmettelijk. Mocht je toch twijfelen kun je natuurlijk altijd bij iedere aanraking met je moeder de 1e week handschoenen dragen, dan ben je helemaal 100% safe. Via de lucht wordt namelijk niks overgedragen.
Hoop dat je van het ziekenhuis hetzelfde te horen krijgt vandaag en fijn bij je moeder kunt zijn.

 

Lieve Michelle,
Ik hoop dat je hier wat steun kan vinden. Heel veel sterkte.
Liefs

 

Ik wil je heel veel sterkte wensen.
Over de chemo, ik denk dat je misschien van iemand hebt gehoord met schildklierkanker, die krijgen radioactief jood en dan is het wel gevaarlijk voor babys (en waarschijnlijk ook voor zwangere vrouwen), de moeder van een goede vriendin heeft dat gehad en mocht toen haar kleinzoon een aantal maanden niet zien. Andere chemo is niet radioactief, dus zolang je niet rechtstreeks met de chemo zelf in aanraking komt, lijkt me daar geen probleem.

 

Wat een vreselijk nieuws! Ik kan me heel goed voorstellen dat het je ergste nachtmerrie is als ze overlijdt voor ze haar nieuwste kleinkindje heeft kunnen zien. Ik heb geen tips voor je, maar wil je wel heel veel sterkte wensen voor de komende tijd!

 

Hier geen ervaring, maar meid ik wil je veel sterkte wensen, wat een rot periode gaan jullie tegemoet. Ik duim mee dat de behandelingen aanslaan bij je moeder en dat je ergens een modus kunt vinden om toch te kunnen genieten van je zwangerschap. Sterkte en liefs!

 

2 maanden geleden was ze ook al best ziek. In januari dachten we nog dat ze de griep had, iedereen had toen de griep en haar symptomen leken daarop. Maar merkten dat ze achteruit ging, met name neurologisch merkten we problemen zoals slechter gaan zien, kortetermijngeheugen werd slechter etc. Na heel veel onderzoeken kwamen we erachter dat er iets in haar hoofd zat en later kwamen we er pas achter dat het vanuit de longen komt, al is die tumor nooit zo echt aangetoond.
Mijn moeder heeft geen chemo gehad, daarvoor is en was ze lichamelijk te zwak (tenger vrouwtje en altijd al ondergewicht gehad, wel bestralingen op het hoofd gehad waardoor ze nu kaal is geworden. Die bestralingen hebben eigenlijk niks opgeleverd, hoewel je dat nooit zeker weet want wie weet hoe het was als ze niet hadden bestraald).

De stress enzo, ja alles went. Als je jezelf toestaat dat gevoelens van geluk en verdriet naast elkaar mogen bestaan dan zul je merken dat er soms ook goede momenten blijven zijn! En daar hoef je je niet schuldig om te voelen. Mensen zeggen mij vaak: probeer ook te genieten! En ik antwoord meestal dat ik dankzij alles dubbelop geniet van de mooie momenten, je gaat ze écht meer waarderen (hoe cliché ook)

Sterkte!

 

Mijn moeder rookte ook inderdaad.
8 jaar geleden is ze geopereerd aan een goedaardige hersentumor, een meningeoom. Wat niks te maken heeft met wat ze nu heeft hoor. Maar ze is toen gestopt met roken. Tijdens de ziekteperiode van mijn vader en na zijn overlijden is ze meer gaan roken. Antiroken ben ik niet ineens nu. In ieder geval niet méér dan ik hiervoor al was. Het is ook niet gezegd dat het van roken komt he. De arts heeft ons en haar op het hart gedrukt om geen 'schuldige' te zoeken dus dat doen we ook niet.

Bij mijn moeder is het nieuws dat ze niet meer beter wordt wat later gedaald denk ik. Komt omdat mijn moeders geheugen en bewustzijn al best wat was aangetast toen we het te horen kregen. Of ik dat als goed moet zien of niet weet ik eigenlijk ook niet. Ze weet wel dat ze heel ziek is, in een verzorgingshuis is, ze zich niet duidelijk kan maken (afasie) etc. Maar door de afasie is geen echt gesprek mogelijk. Ze kan niet vertellen wat ze vindt, voelt, denkt, wilt...dat vind ik het lastigste.

Mijn moeder, en wij eigenlijk allemaal in de familie, zijn altijd vrij realistisch en aanvaardend. We worden nogal eens gezien als broodnuchter. Natuurlijk zijn we verdrietig en boos dat het niet eerder is ontdekt en dat wij dit wéér mee moeten maken. Aan de andere kant denken we...tja waarom zou een ander dit wel mee moeten maken en wij niet? We zijn niet beter als de rest. Dit overkomt ons nu, en we moeten ermee dealen. Mijn moeder gaat dit jaar nog overlijden. De verwachting nu is een paar weken, misschien een paar maanden. Duidelijk is dat ze vecht om de baby te zien en dat ze een taaie is. Want de afgelopen tijd heeft ze al een longontsteking en epileptische aanvallen weten te overwinnen, ze gaat steeds een stapje achteruit maar ze is er nog en weet ook regelmatig nog heel hard te lachen. Ze geniet van dingen als het zonnetje, een (alcoholvrij) biertje en ja ook af en toe een sigaretje. Ze kan hem niet meer zelf vasthouden maar met wat hulp, zo in het zonnetje haar sigaretje. Ze vindt het heerlijk! In het verzorgingshuis waar ze is, komen er regelmatig jonge diertjes zoals konijntjes, hondjes en vandeweek zelfs lammetjes. Daar kan ze ook nog van genieten. En natuurlijk kroelen met mijn dochter!! Hun oma-kleindochterband is nog steeds heel sterk, ook al kan mijn moeder haar bijna niet meer zien, is mijn moeder vrijwel onverstaanbaar, kaal en kwijlt ze een beetje. Het eerste wat mijn dochter doet is een dikke knuffel geven en vooral samen met oma snoepen (ik zorg altijd voor een zak dropjes ofzo in het kastje bij mijn moeder en die weet dochter natuurlijk feilloos te vinden). Oma is voor haar gewoon oma.

En je 'hoort' niet verdrietig te zijn. Althans, het is logisch dat je verdrietig bent om de ziekte van je moeder en de diagnose/prognose die jullie te horen hebben gekregen. Het vooruitzicht van chemo's en de slopende tijd van ziekte is niet niks. Maar je hoeft het niet je hele dag te laten overheersen. Dat is het laatste wat je moeder zou willen. Je bent namelijk ook mama, en je bent zwanger. Er groeit een klein wondertje in je buik! Wauw dat is toch fantastisch!? Daar mag je ook best van genieten, niemand neemt het je kwalijk als je daar ook bij stilstaat en van geniet. Ik ging vaak een half uurtje eerder naar bed om bewust de kleine man te voelen bewegen en contact met hem te maken. Ik heb vanaf 15 weken ook daarvoor de angelsound gebruikt, ik luisterde zo'n 3 a 4x per week naar zijn hartje. Om even stil te staan bij het wonder wat ook gebeurde. Soms luister ik nog steeds even, ook al voel ik hem inmiddels goed bewegen (soms te goed haha), het is toch even fijn om te horen soms. Ik vind het wel echt een aanrader om elke dag bewust even stil te staan bij het kleintje in je buik. Want ja, ondanks dat ik ook echt wel geniet van mijn dochter, en van zoon-op-komst, schieten ook veel dingen erbij in (zo hebben we nog geen babykamertje, is de uitzet nog niet compleet, is dochters nieuwe kamer nog niet klaar etc en moeten we nog dingen regelen zoals wie er op onze dochter past als ik moet gaan bevallen en aaaaaaah ik ben alweer ruim 34w zwanger!)

Maar goed...lang verhaal kort (of misschien nog wel langer)...Tijdens de ziekteperiode van mijn vader dacht ik met regelmaat dat ik nooit meer écht gelukkig zou kunnen zijn als hij zou overlijden. Het gevoel van verdriet leek eindeloos te zijn. Dat gevoel zal je nu herkennen. Je hebt het idee in een groot gat te gaan vallen en er nooit meer uit te kunnen komen. Ik heb (in de week na zijn overlijden al!) gemerkt dat dat niet zo is. Er komen momenten dat je weer écht kunt lachen, en je ook écht gelukkig kunt voelen. Ik heb dat toen gered zonder hulp van bijv. een psycholoog of de huisarts, maar schaam je niet als jij deze hulp wel nodig hebt want dat is ook helemaal niet gek! Maar doordat ik toen heb ervaren dat het best goed komt, voelt mijn verdriet nu niet als eindeloos. Ik weet dat er momenten zijn nu, en straks, dat ik intens verdrietig ben. Dat het mogelijk is dat ik hoogzwanger of met een (newborn)baby op de uitvaart van mijn moeder zit. Maar ik weet óók dat ik daarna weer momenten van echt geluk ga kennen en ervaren. Dat er momenten zijn dat ik echt weer kan lachen en genieten. Het maakt dat mijn verdriet niet eindeloos voelt, ik weet dat ik eruit ga komen. En als het me dit keer niet zelf (met hulp van vrienden en man) gaat lukken, schakel ik dit keer wel professionele hulp in. Voor nu is dat nog niet nodig voor mij maar ik sluit het niet uit.

 

Oja, als je moeder nu nog wat kan, zou ik het nu doen (een fotoshoot, samen wat leuks gaan kopen voor de baby ofzo...).
Mijn moeder heeft in december nog het hele kerstbuffet zelf georganiseerd en geregeld voor de hele familie. 5 januari belde ze dat ze ziek was, griepje dacht ze. 2 weken later lag ze in het ziekenhuis omdat het steeds slechter ging met haar en ze kwam er pas begin maart weer uit om naar het verzorgingshuis te gaan omdat ze niks meer kon. We hebben dus de tijd niet meer nuttig kunnen besteden om nog iets leuks te doen samen. Dat vind ik wel heel jammer! Mijn vader was ook erg ziek maar nog wel in staat om bijv. samen online leuke kleertjes uit te zoeken voor mijn dochters eerste verjaardag. En in het begin van zijn ziekteperiode zijn we nog met het hele gezin een weekendje weggeweest naar centerparcs. Met mijn moeder hebben we dit al niet meer kunnen doen!

 

Ik was niet zwanger toen mijn moeder ernstig ziek werd en overleed, maar ik kan me heel goed voorstellen hoeveel stress er door de zwangerschap nog eens bij komt.

Ik wil je heel veel sterkte wensen en denk ook goed om jezelf en je kleintjes en vooral dat kleintje in je buik, want jij bent op dit moment de enige die daarvoor kan zorgen.

 

Ik weet hoe je je voelt. Tijdens mijn zwschap kregen we te horen dat mijn vader uitgezaaide longkanker had. Alles leek zo mooi met een kindje op komst en dan ineens krijg je dat te horen.. Mijn vader heeft nooit gerookt en ik vond t leven ZO oneerlijk. Ik probeerde zo min mogelijk te stressen voor de baby maar dat is haast onmogelijk. We hadden in eerste instantie ook nog geen idee wat t allemaal precies betekende en waren ook bang dat hij misschien de bevalling niet eens zou meemaken. Mijn vader krijgt geen chemotherapie meer maar pillen (een nieuwe therapie, is er niet bij je moeder getest of zij hier voor in aanmerking komt?). We proberen nu de baby er is zoveel mogelijk tijd samen te hebben. De therapie slaat gelukkig wel aan en heeft een stuk betere vooruitzichten dan chemo. Maar veel sterkte gewenst

 

Ik wil je heel veel sterkte wensen!!! Wat Ligero zegt vind ik heeel knap en mooi!
Want hoe vreselijk verschrikkelijk de ziekte van jouw moeder is, hoe extra mooi is misschien wel het leven in jouw buik en het leven dat je hebt met jouw man en kindjes.. Probeer daar extra bij stil te staan ook als dat lukt.