Zelf ben ik ook voort gekomen uit een ongepland foutje (wel gewenst gelukkig...) inmiddels 26 jaar geleden Mijn ouders waren net 1 jaar samen, moeder 17 vader 21, moeder studeert, vader werkt in bedrijf van huis. Ze is zwanger geworden door de pil heen (wel ziek geweest) Of ze de rest van hun leven samen zouden blijven, konden ze niet zeggen (zijn nu nog altijd samen met uiteraard zijn ups and downs) Samenwonen, deden ze nog niet, met 2 ouderwetse (schoon)vaders maakte alles niet gemakkelijker en zeker 26 jaar geleden was dit nogal taboe als je niet getrouwd was. Mijn ouders hebben er voor gekozen om me te houden om het zo maar even te noemen. Ze zijn extra gaan werken om iets te sparen, zijn op zoek gegaan naar een woning om te huren, mijn moeder zat in het laatste jaar, studie gewoon af gemaakt met een bolle dikke buik stond ze trots bij de examenuitreiking, vertelde ze. Nadat ik geboren ben is ze na latere tijd ook gaan werken binnen het bedrijf van mijn opa en oma, haar eigen moeder paste dan op de kleine. 1 jaar later kwam mijn broertje al (gepland) Ze heeft haar droomwerk niet kunnen doen, maar is wel op latere leeftijd toen ze 30 was hier mee verder gegaan en toch die richting uit. Het is absoluut geen makkelijke rit geweest, maar ze hebben er hard voor gevochten, en als je ergens zelf vor wilt gaan, dan lukt dit ook, zelfs bij twijfel, dit is z on groot stuk van je leven waar je denk ik niet over heen kan komen als je niet 100% achter je keuze staat, je zult het altijd in je achterhoofd hebben. De problemen die je omschrijft, zijn in mijn ogev geen problemen die iets in de weg staan, het zijn punten waar jullie nu hard aan gaan moeten werken om ze voor elkaar te krijgen in die 9 maanden tijd, en als je het zelf wilt, lukt dit ook.
Heb je een goeie nachtrust gehad of heb je alleen maar lopen piekeren? Ik hoop dat je een goede beslissing kan maken. En wat betreft kleertjes ed joh meid je weet het geslacht nog niet (mocht je beslissen de zwangerschap door te laten gaan) maar mocht het een minie meisje worden dan heb ik alvast heel wat kleertjes voor je want dit is mijn laatste zwangerschap. Voor een jongetje heb ik helaas niet meer die heb ik al weggegeven.
Nou meid als dat de enige nadelen zijn dan stelt dat toch niks voor!!! Dat is 'nu' maar kan snel veranderen! Toen ik ongepland zwanger werd woonden ik en mijn vriend allebei nog thuis bij onze ouders, en ook nog eens 150 km uit elkaar!! Maar vanaf het moment dat ik de test in handen had was ik super gelukkig!!! Jaaa het is moeilijk maar overal is een oplossing voor! Ik was 23 en zat nog op school, heb mn opleiding datzelfde jaar afgemaakt en we zijn op zoek gegaan naar een woning. Ik ben naar hem toe verhuist en we kregen een tijdelijke huurwoning toegewezen toen ik 34 weken zwanger was. Vanaf toen hebben we nog 6 weekjes samen gewoond en toen kwam de kleine meid! HET MOOISTE IN ONS LEVEN!!! Als ik naar d'r kijk kan ik alleen al wel huilen van geluk! Nu 2 jaar later hebben we een nieuwbouwwoning gekocht en is de tweede (gepland haha) op komst!! Dus ook al lijkt het nu heel moeilijk achteraf denk je waar heb ik me druk om gemaakt!!! Het komt goed!! Succes meid!!
Ik ben het volkomen met bovenstaande reacties eens. Ik vindt ook de redenen tegen niet opwegen tegen de redenen voor. Wel vindt ik dat het altijd makkelijk gezegd is dat je tegen abortus bent. Tot je zelf in de situatie zit, dan kijk je er toch heel anders tegen aan en kan je makkelijker je mening bij stellen. Ook wil ik even zeggen dat ik (gepland en gelukkig zwanger) in het begin ook heb getwijfeld. Ik heb een universitaire opleiding en zou graag nog een vervolg opleiding willen doen. Doordat ik nu zwanger ben en er een wetswijziging is gekomen voor studenten zal ik dit nooit meer kunnen doen. Dit is iets wat ik heel erg graag wou doen. Ik heb me er dan ook lang van moeten overtuigen dat het niet de 'schuld' van de baby is dat dit nu niet meer kan. Begrijp me niet verkeerd, ik ben er nog steeds heel erg gelukkig mee en ik wil niets liever dan de baby. Ik wil alleen maar zeggen dat als je leven niet zo loopt zoals je zou willen het niet eerlijk is om daar je kind de schuld van te geven. En een kind voelt dit natuurlijk ook.
mijn zusje was 17 toen ze zwanger raakte van haar (turkse) vriend, haar voordelen waren : ze wou graag jong moeder worden en dat is nu jonger geworden dan ze dacht. haar nadelen: ze ging niet eens meer school, ze was bezig met afvallen op de slechte manier ( eten uitspugen) en dat kon met een kindje in de buik niet ( wat ook weer een voordeel was ) haar vriend zou haar verlaten haar vriend zou haar dreigen ze moet bij onze ouders blijven wonen, ze gaat naar school dus geld heeft ze ook weinig. en toch heeft ze voor haar kindje gekozen,ze woont nog bij mijn ouders, haar dochter is ondertussen al 1 jaar, en NOG word ze gestalkt door haar ex, hij wil nu wel wat te maken hebben met zijn dochter, het liefst neemt hij dat kindje namelijk mee naar turkije, ze vind het niet leuk, en voelt zich soms nog bedreigt, maar het weegt allemaal niets op tegen het geluk wat ze nu ondervind van het mama zijn, mijn mening is dus: houden, er is altijd wel een weg als je die wil vinden, hoe slecht die weg soms ook is ..... uiteindelijk kom je er wel.
ik vind de tegens te zwak om uberhaubt na te denken over abortus en dat je de toekomst van je vriend zo verpesten.... hij is toch echt zelf degene die er ook bij was en zn tuinslang gebruikt heeft hoe goed je alles ook planned, niets gaat zoals je planning of volgens 'het' boekje er zijn meer wegen die naar rome leiden, schakel evt maatschappelijk werk oid in toen we eindelijk zwanger waren van ons dochtertje kwam mn mn man zonder werk te zitten..... tegenslagen zullen er altijd en overal zijn maar t valt allemaal in t niet bij de liefde van je uk
Ruimte- en geldgebrek zijn geen goede redenen om een kindje te aborteren denk ik. Onzekere relatie lijkt me lastiger, maar ook is het waar dat je NOOIT weet of je relatie stand zal houden. Je hebt zelf werk en bent dus financieel onafhankelijk. Sterkte met al je keuzes!
Mijn moeder was 15 toen ze zwanger werd van mij.. huishoudschool wel afgemaakt maar daarna niks meer. We hebben jaren bij mijn opa gewoond en we hadden zo goed als niks maar weet je.. ze heeft altijd tegen mij gezegd dat ik een ongelukje was, maar wel het mooiste ongelukje wat haar ooit is overkomen Ik heb een super goeie band met mijn opa en zou het voor geen goud over, of anders willen doen. Met andere woorden, liefde is zo oneindig veel belangrijker dan matriele dingen. En je hebt het over je vriend.. JIJ denkt vóór hem, moet je niet doen. Als hij er blij mee is en erachter staat is het zijn keuze. Dus ik zou zeggen, geen abortus.
Goed hoor, dat je er zo over na denkt en niet meteen hoog op de roze wolk kruipt, want het is een hele beslissing. Al zijn bijna alle 'tegens' praktisch. Je hebt nu werk, en de kans om wat te sparen. Je hebt een goede opleiding dus mocht het mis gaan vinden ze vast weer ander werk voor je. Woonruimte is misschien niet ideaal, maar wellicht tijdelijk wat kleiner. Je geeft helemaal geen reden waarom dat je het kindje niet zou willen. Alleen redenen waarom het lastig zou zijn Succes met nadenken verder!
Het blijft een moeilijke beslissing om te nemen. Over het algemeen vind ik persoonlijk dat je zelf bepaalt of je redenen tegen het krijgen van het kindje zwaarder wegen dan de redenen om er wel voor te gaan. Daar heeft niemand wat over te zeggen behalve jij. Wel vind ik als ik je redenen zo lees dat het buiten het praktische en materiële euvel om, er geen onoverkomelijke problemen zijn om een kindje in te krijgen en die liefdevol te ontvangen. Ook schrijf je al zeer positief over de voordelen (helemaal punt 4 natuurlijk). Daarom ben ik bang dat als je nu voor een abortus zou kiezen, je daar later inderdaad spijt van zou krijgen. Veel succes met de afwegingen en welke beslissing je ook neemt, zorg dat je er zelf achter staat!
Volgens mij heb je je keus stiekem al gemaakt, of niet? Ik was ook 25 toen ik zwanger raakte, hetzij dan wel gepland. We woonden in een sloopwoning, ik zat in het laatste jaar van een universitaire studie en hadden weinig te besteden. Ondanks dat ik in mijn proeftijd zat op mijn werk mocht ik blijven, werk er nu nog steeds.(nog maar kort, heb een andere baan gevonden, wederom terwijl ik zwanger ben) Jouw situatie is niet zo uitzichtloos als het lijkt, je studie is klaar toch, en woonruimte vind je vast wel. Financieel heb je nog niet veel extra kosten, en je krijgt kinderbijslag die de kosten aardig dekt voorlopig. Dus ik zou het ook houden. Succes!
ik wil ook even reageren, ik vind het heel erg goed dat ej er zo goed over nadenkt. Dat zegt heel veel over je en dat je goed nadenkt over toekomst van je kind. Zijn genoeg ouders, die kinderen letterlijk willen nemen omdat ze zelf geen liefde hebben gehad en dan komen ze in meest dramatische situaties. Een kind is een hele grote verantwoordelijkheid waar je rest van ej leven verantwoordelijk voor bent. En hoe je kind uiteindelijk = ontwikkelt is ook door jou, en ik vind dat je daar heeel erg goed over na mag denken en dat doe je! Relatie tussen ouders moeten op 1 lijn zitten en liefdevol want een kind kan er echt door geschaad raken. Heb het vaak genoeg gezien, enniehoe vind het gewoon echt heel erg goed van je. En tuurlijk abortus ben ik ook niet voor, maar ja soms hebben mensen zo hen bepaalde reden ervoor. Ikz ou het ook niet kunnen. Maar goed, je bent nu al mijn ogen een goede moeder want je denkt in belang van het kind en niet in jou belang!
Ik kan je twijfel enigszins begrijpen, maar ik hoop echt dat je het kindje zal houden!!! Misschien heb je iets aan mijn verhaal van ongeveer 3,5 jaar geleden: Mijn vriend (toen 22 jaar) en ik (toen 25 jaar) kenden elkaar 3 maanden toen ik door de pil heen zwanger raakte. We woonden allebei tijdelijk bij onze ouders (apart dus) en deden niets anders dan stappen, feesten, drinken, etc! We namen het allemaal niet zo nauw, maar waren dolverliefd en gelukkig. Tot het moment dat ik zwanger bleek. We waren in shock en echt ff helemaal de weg kwijt. Heel even hebben we getwijfeld of we het kindje zouden houden. Maar na de reactie's van onze ouders wilden we ervoor knokken. We kregen uit alle hoeken hulp aangeboden en zijn meteen op zoek gegaan naar een woning. Wat niet makkelijk was, aangezien ik nog in mijn proeftijd zat en mijn vriend studeerde. Toen ik 7 weken zwanger was, is mijn vriend naast zijn studie gaan werken en kochten we ons huis met garantstelling van mijn schoonouders. 5 dagen later kreeg ik een miskraam................ Het was een achtbaan: in 1 maand tijd veranderden we van losbandige studentjes in ouders to be en nu dit intense verdriet. Want dat hadden we. Eenmaal aan het idee gewend dat we papa en mama zouden worden, was het kindje zooooooo gewenst!!! We besloten dan ook om geen moment langer te wachten; wij wilden samen een kindje!!! (als je dat 3 maanden daarvoor tegen ons had gezegd, hadden we je kei hard uitgelachen). Helaas kregen we daarna nog twee keer een miskraam en lieten we allerlei onderzoeken doen. Uiteindelijk hebben we nu een prachtige dochter van 20 maanden, is nummer twee onderweg, hebben we allebei een vaste baan en gaan we over een paar weekjes verhuizen naar ons droomhuis met 6 slaapkamers en 2 badkamers!!! Dus meid, je leven staat inderdaad flink op zijn kop, maar kom op!!! Jullie kunnen dit samen!!! Ga ervoor en jullie gaan vast een mooie toekomst tegemoet!!! Heel veel sterkte.......... Knuffel dootje
Ik vind de redenen die jij opgeeft (nadelen) echt niet iets om daar zorgen over te maken, eigelijk valt het best mee en zijn mensen in ergere situeatie's die het ook redden. zoals jij zegt, je vriend zou je steunen dus dat betekent dat je er niet alleen voor staat en werken kan je ook wel en anders hij...daar is echt wel wat op te vinden. Ik hoop dat je je hart volgt en inziet dat je er echt niet slecht voor staat.
Ik vindt het goed van je dat je het durft te vragen hier meid... Als ik het zo lees zijn het allemaal onzekerheden die veel jonge mama`s hebben... Alleen vindt ik ze niet opwegen tegen het plegen van een abortus! Leefruimte is niet top maar een baby heeft in het begin niet veel nodig hoor, het is natuurlijk niet optimaal maar te doen hoor! Partner, ja zoals je al zelf zegt, als je sex hebt moet je ook eventuele consequenties kunnen dragen toch? En hij is er misschien heel erg blij mee? Werk, nee het is niet fijn als je dalijk zionder werk zou komen te zitten....maar ook dat is geen reden voor abortus! Denk je nooit "het had misschien zo moeten zijn"? Als ik jou was zou ik nooit maar dan ook nooit een abortus kunnen doen!! Vooral nu ik 2 meiden heb en dus weet wat er in je buik groeit! Ik bedoel je baby is nu nog maar heel erg klein maar het is een klein mensje die jij en je partner samen hebben gemaakt! dan ga je het toch niet weghalen?
Ik ben ook zwanger geraakt tijdens studie, geen werk, vriend wel, maar jong allebei. We woonden net samen, dus woonruimte was er wel. Angst sloeg om het hart, maar nu huppelen er al twee. Materiele dingen komen in de loop der jaren, maar spijt zul je je hele leven moeten meedragen... Ik zou het houden, maar wie ben ik!
Hoi, Vind het wel goed dat je je verstand erbij houdt bij het maken van zo'n beslissing. Kan me best voorstellen dat je het allemaal anders had voorgesteld, maar denk (zoals velen hier) dat jouw situatie helemaal niet zo uitzichtloos is. Ten eerste, het feit dat je zwanger bent is zo'n enorm wonder, ikzelf denk dat je wereld juist zoveel rijker wordt, in plaats van dat het je leven (of dat van je vriend) zou verpesten. En de voordelen (zoals je zelf opnoemde) lijken mij zwaarder te wegen dan de nadelen. Als je zelf tegen abortus bent, het eigenlijk erg leuk vindt, én nog eens een vriend hebt die zijn verantwoordelijkheid zal nemen, wat staat je dan in de weg? Zoals meerderen hebben geschreven (ik val in de herhaling), je bent jong en afgestudeerd, dus maak je geen zorgen over je werk! En tja, dat je niet zeker bent van een toekomst met je vriend kan ik me voorstellen. Maar....een toekomst met je kindje zul je toch wel zeker van zijn?? En daar gaat het om. Genoeg moeders die door nare omstandigheden alleen zorgen voor hun kind en dat nog eens heel goed doen ook! Ik wens je alle succes bij het maken van een beslissing. Laat je wel weten hoe je er uiteindelijk over denkt?
Ik ben nu bijna 21 weken zwanger van ons meisje, ook ongepland. Ik had geen kinderwens, mijn vriend eerder wel maar hij accepteerde mijn keuze en we hadden onze toekomst heel anders ingepland dan veel andere stelletjes (niet trouwen, veel reizen, geen kinderen, honden opvangen...) Ik ben 23 en mijn vriend 28. Ik ben door de pil zwanger geraakt, toen we net 2 maanden samenwoonden in een mooie gezinswoning met tuin toen we een jaar samen waren. De tuin zouden we verbouwen, we hadden net 2 honden in huis genomen en waren aan het sparen voor een mooie reis. (1 hond niet geschikt voor kinderen!!) Mijn eerste reactie was: ik ben geen mama hoor! Ik wil dit niet! We gingen naar de huisarts en zijn vanuit daar doorgestuurd naar het ziekenhuis om te kijken hoe lang ik al zwanger was. Hieruit bleek ongeveer 6 weken. Ik respecteer de natuur en ik geloof heilig in het lot. Het heeft zo moeten zijn.... Ik durfde het eerst niet uit te spreken voor mijn vriend dat ik eigenlijk mijn keuze had gemaakt omdat ik weet dat hij er zo blij mee zou zijn en ik geen ruimte zou hebben om eventueel nog aan mezelf te twijfelen. Ik ging steeds meer in het lot geloven die dagen daarop en heb mijn vriend een week later op zijn werk opgebeld dat het me niet ging schelen hóé we het gingen doen, maar dat kindje zou er komen!! We kregen nog een echo om de daadwerkelijke termijn te bepalen bij 8 weken en 4 dagen en we hoorden het hartje. Vanaf dat moment ben ik mama in hart en nieren. Niemand die me dit gevoel meer afpakt! Ik hou van ons kindje en ik ben enorm blij dat het lot me heeft doen inzien dat ik dit óók kan. En mijn vriend? Die zie ik niet meer... die is namelijk dag en nacht bezig de babykamer te perfectioneren. hahaha!
Even offtopic: Het zal wel aan mijn laatste boost hormonen liggen of zo maar ik krijg helemaal helemaal warme gevoelens van verhalen zoals deze Echt mooi .