Ik voel me echt op een achtbaan van emoties en ohjaa ze worden zeker wel versterkt door hormonen. Ik weet het gewoon allemaal niet meer. Ik heb al bijna een week geleden positief getest, het was onze eerste ronde en meteen raak dus.. iets wat ik helemaal niet had verwacht Ik voel me zo overweldigd. Dit is wat ik wou, dit is waar zoooo veel mensen zo veel moeite voor doen. En toch voel ik me bang of dit echt is wat ik wil. Ik hou van mijn vriend, waar ik al 3 jaar mee samen ben, ik ben dol op kinderen..ik werk al 8 jaar in het onderwijs en kinderopvang. Je zou denken dat dit het gelukkigste moment is in m'n leven maar ik ben er zo bang voor. Dit wou ik ook al jaren heel graag. Ik ben straks 27 als het kindje wordt geboren, zoals ik het als klein meisje altijd al wou, we hebben een leuk groot huis..alles is perfect. Bijna te perfect voor mijn gevoel. Ik voel me ineens zooo kwetsbaar, echt als een tienermoeder of iets. Veel van mijn vrienden studeren nog, wonen vaak ook in een kamer.. en mijn hele leven staat op het punt drastisch te veranderen. Ik maak me ook veel te veel druk over wat anderen zullen denken, dat weet ik. Ik denk namelijk dat het voor mensen in mijn omgeving best een shock zou zijn.. zelfs mijn ouders zullen heel verbaasd zijn denk ik. Al is het helemaal geplanned denk ik dat mensen eerst zullen denken dat het een ongelukje was ofzo.. ik kijk er nu al tegen op om het te moeten uitleggen. Ook de vrienden van mijn vriend, die 38 is zullen verbaasd opkijken..omdat ik een stuk jonger ben verwachten te het ook niet zo snel. Ik denk dat het er ook uit voortkomt dat een stukje zekerheid is in m'n leven weggevallen, want mij contract bleek 2 weken geleden niet te worden verlengd, omdat ik te vaak ziek was.(ik heb er dit jaar 3 maanden uitgelegen vanwege een hernia en vorig jaar 10 dagen na een vroege miskraam van een ongeplannde zwangerschap-niet echt dingen die ik in de hand had) terwijl dat mij wel steeds beloofd was.. ik wist toen dat er een kans bestond dat ik zwanger was, en dat bleek dus ook. Ik mag nog tot en met December blijven en dat is het einde oefening. Kans zit er dus in dat ik vanaf januari tot april(wanneer ik ben uitgerekend), zwanger thuiszit te piekeren.. ik kan niet soliciteren. Gelukkig redden we ons financieel makkelijk, omdat mijn vriend goed-genoeg verdient. Ik zit aan cursusjes te denken en leuke hobby's om m'n tijd te vullen, maar ik zie er ook erg tegenop omdat ik ECHT niet verwacht had dat ik hier net nu rekening mee zou moeten gaan houden. Als ik dit forum lees en gelukkige verhalen hoor, foto's van kleine baby's zie kan ik mezelf er wel in zien en begin ik er naar uit te kijken. Ik denk dan aan een kleine baby in mn armen en voelt alles wer goed. Maar die angst voor verandering komt zo'n beetje om de dag weer bovendrijven. Ik ben bang dat ik het niet aankan, ik ben in het verleden erg depresief geweest en zag mijn leven heel uitzichtloos, nu sinds ik mijn vriend ken is alles zo goed en moeiteloos. het is ook gewoon een nieuw gevoel. Ik ben ook bang dat ik het niet goed zal doen als moeder, dat als ik deze gevoelens nu heb dat ik ook die onzekerheid op mijn kindje zal overbrengen. I'm a mess, mijn vriend is zeker een goede steun maar hij snapt mijn emoties zeker niet goed. Ik zit elke dag nu wel huilend naast 'm op de bank. Ik wil gewoon deze gevoelens niet hebben, maar helaas is het zo simpel nog niet. :\
Oh Meis, Wat zal jij je beroerd voelen. Ik kan eigenlijk alleen maar zeggen dat je echt niet de enige bent die zichzelf zo rot voelt. Ik heb het hier op het forum best veel voorbij zien komen. Raad kan ik je niet echt geven, alleen dat je misschien contact met de huisarts kan opnemen. Deze kan je helpen met je gevoelens. Ik hoop dat alles voor je op zijn pootjes terecht komt en je kunt gaan genieten van de zwangerschap. Knuf, Elvira
Ik weet niet of ik je mag feliciteren met je zwangerschap. Als ik zo je verhaal lees lijkt het alsof jij en je vriend heel graag een kind willen, maar niet kunnen genieten door de gedachten wat anderen zullen denken. Meid, als jullie er achter staan, dan zou ik er ook voor gaan. Ik ben zelf 28 jaar en mijn vriendinnen studeren ook, maar zijn onwijs blij voor me met mijn zwangerschap. Af en toe pieker ik ook of ik het wel aankan en dat mijn leven opeens heel anders gaat worden. Maar als ik een schopje voel, dan ben ik weer meteen verkocht.(L) Ik kan niet wachten tot ik mijn baby in mijn armen kan sluiten. Sorry, maar ik heb schijt wat anderen over me denken. Als ik maar gelukkig met mijn manlief ben en achter mijn keuze kan staan. Ik hoop dat je over je negatieve gevoelens komt, zodat dit wordt omgezet in positieve gevoelens zodat jullie kunnen genieten van de zwangerschap. Tuurlijk spelen je hormonen nu een rol. Probeer op een rijtje te zetten wat de reden kan zijn om het kindje niet te willen. Omdat je bang bent wat anderen zullen denken?? Als je vriend er ook blij mee is, zou ik echt proberen om het leuke ervan te maken..
Hey meid, wat een verhaal maar ik begrijp wel wat je voelt. maar je moet je nu echt niet drukmaken om wat andere denken en om je werk. maar je moet gewoon denken aan jouw en je kindje en jullie gezondheid. en het is logisch dat je soms ook aan jezelf twijfelt dat heb ik ook. maar als je zelf merkt dat de gevoelens je teveel worden kan je het beste met iemand gaan praten (proffesionele hulp of gewoon een goede vriendin) dat lucht ook al erg op! Heel veel succes met je zwangerschap en probeer er toch nog van te genieten! sterkte! xx
Meid, iedereen die net zwanger is wordt overladen door emoties en onzekerheid. Je zegt zelf dat je hier altijd naar uit heb zitten kijken en ja dat t in de eerste ronde meteen raak is.... wow tuurlijk is dat even schrikken want nu wordt t werkelijkheid. maar geloof me gaande weg in je zwangerschap en zeker na de geboorte van je kleintje gaat je bijna alles vanzelf goed af. dat is ons oerinstinct.... probeer die onzekerheid naast je neer te leggen en probeer ervan te genieten. want t is en blijft een klein wondertje. Wat betreft je werk, ja is balen maar dat betekend nu nog geen ramp... je vriend verdiend genoeg zeg je om jullie te kunnen onderhouden. dat geeft ook weer even wat rust. Na je herstel van de bevalling kan je dan rustig om je heen kijken en weer gaan solliciteren en dat zonder echte dwang. Ik wou dat ik in jouw schoenen kon staan, want bij ons gaat t eenmaal ons niet zo makkelijk af. Financieel gezien moeten wij beide blijven werken om rond te komen. Ik had liever gehad dat ik fulltime moeder kon zijn voor mijn zoontje. Misschien is dat op latere termijn wel mogelijk. Maar probeer je niet te veel druk te maken en je volledig op je zwangerschap te storten en ervan GENIETEN.. Onzeker zijn we allemaal wel eens, maar t in de praktijk brengen gaat een heel stuk gemakkelijker..... suc6
Allereerst van harte gefeliciteerd, een zwangerschap is zoiets moois! Wat hierboven al gezegd is, iedere zwangere vrouw heeft last van onzekerheden, er komt zoveel op je af! De eerste weken het meest maar bij mij is dit met vlagen wel zo gebleven. Gelukkig duurt een zwangerschap 9 maanden en heb je alle tijd om aan het idee te wennen en je voor te bereiden. Voel je niet schuldig dat je deze gevoelens hebt, het is normaal. En ja, je leven zal veranderen, ik heb ook veel studerende vriendinnen etc. en het contact is idd anders, nog steeds wel goed, maar je hebt een heel ander leven. Andere moeders zul je vinden op dit forum, zwangerschapsgym etc. Dat komt helemaal goed!
sja meid, ik ken je gevoel... hoewel ik me nooit druk heb gemaakt om wat anderen denken... mijn dochter was ook 1e ronde raak en ik vond het heel erg wennen... ik kreeg steeds meer negatieve gedachtes tot ik uiteindelijk in een prenatale depressie onder invloed van hormonen belandde... dus het kan ook zijn dat het bij de hormonen zijn! 1 positief puntje, toen mijn dochter eenmaal was geboren zweefde ik op een roze wolk van geluk, nooit gedacht dat ik me zo kon voelen... En over het solliciteren. Waarom kan je niet solliciteren? Je kan toch nu alvast beginnen?
Herkenbaar hoor.... ik herken veel dingen van je, maar wees gerust je hebt 9 maanden op je voor te bereiden op het mamaschap! Denk alleen aan jezelf en aan je kindje de komende tijd, dat is belangrijker dan wat dan ook! En als je dan mama bent..... het is super! Maar ook dan is het heeeeel zwaar! Je leven is echt helemaal anders en erg druk! Maar het is ook heel mooi hoor! Vooral als ze beginnen te lachen, dan smelt je helemaal.... Een fijne zwangerschap en alles komt goed!!!
bedankt voor al jullie reacties Wat betreft het issue van wat anderen vinden moet ik eerlijk zeggen dat ik me er ook niet zo mee bezig hield, totdat de hormonen begonnen te werken.. ineens kwam deze onzekerheid ergens van heel diep naar boven en begon ik erover te piekeren. Ineens begon ik helemaal te obsederen hoe mensen zullen reageren als we het vertellen.. straks valt het allemaal reuze mee.. en wat dan nog idd Als ik lees wat ik hier heb geschreven heb ik dat gevoel vandaag een stuk minder, maar misschien morgen wel weer.. dat bedoel ik met emotionele achtbaan. Ik ben denk ik ook zoiezo erg gevoelig voor homonale schommelingen. Al had ik de laatste jaar ofzo niet zo'n last, maar vroeger was PMS voor mij hels... huilen, slapeloosheid etc. Ik probeer zo hard de gevoelens terug te roepen die ik had voordat we begonnen, het verlangen naar een kindje en het gevoel dat ik zo gelukkig ben met mijn vriend dat ik dat alleen meer wil en een gezinnetje wil stichten.. Bij vlagen komt dit ook wel terug, maar dan komen de emoties weer. Ik heb zoals ik al schreef aanleg tot depressie en ik denk dat ik preventief om een gesprek met een psycholoog ga vragen. Ik ben namelijk bang dat de hormonen allemaal dingen in mij aan het triggeren zijn die of onverwerkt zijn of ergens onbewust in me zitten en dat is niet goed voor mij of straks voor het kindje. Ik wil een gelukkige mama zijn.. ik heb idd nog 8 maanden om daar aan te werken. Hopelijk zullen de hormonen een beetje lief voor me zijn.
Ik weet niet hoeveel werknemers staan te springen om iemand in dienst te namen die na 3 maanden met zwangerschapsverlof gaat.. en ik weet niet of ik eerder moet stoppen/minderen met werken gezien mijn rugproblemen in het verleden bestaat er een kans dat ik straks eerder minder mobiel ben. Ik sta onder toezicht van een neurloog vanwege mijn hernia, die ziet het wel positief in, maar je weet maar nooit. Ik denk nu dat ik misschien ff via het uitzendbureau ga werken en het dan wel zie allemaal
Lieve meid, Echt herkenbaar hoor, niet alleen voor mij maar bijna alle vriendinnen die ik heb hebben dezelfde achtbaan van emoties doorgemaakt toen ze net zwanger waren... Komt nog een keertje terug als je bevallen bent... Ik heb een vroege miskraam gehad, en in de dagen daarvoor voelde ik me net als jij. Dolgelukkig, maar ook echt dóódsbang... Daar snapte mijn partner ook niets van, hoewel hij verder altijd lief was hoor. Liefs, Mrs Hair