Dames, ik heb ff een dipje! Heb me net toch gigantisch zitten huilen door onzekerheid of ik het straks allemaal wel aan kan. Of ik wel een goede moeder zal zijn, of we wel de juiste spulletjes hebben enz. Pfffff.... Hormonen zeker?
Best herkenbaar hoor. Hormonen gieren door je lijf, alles is nieuw (bij ons in ieder geval) maar als iedereen het kan... waarom jij/ik dan niet? Kop op meid. Komt echt allemaal wel goed.
Ik hoor van letterlijk iedereen zodra je het kindje vast hebt voelt het helemaal vetrouwd en neemt je moederinstinct het over. Daar ga ik dan maar vanuit. Zijn al zoveel vrouwen ons voor gegaan.. kan ik het toch vast ook wel. Daarbij is het ook oké om te leren, je hoeft niet direct overal de meest pedagogisch verantwoordde manier voor te hebben. Jij kent je kindje dadelijk het beste, je komt er dan vast wel uit (K)
Hoorde er inderdaad bij, je houd het ook! Ik heb regelmatig momenten gehad dat het me na de keel vloog, terwijl ik een goede moeder bent die alles voor d'r meisje over heeft. Gewoon inderdaad hormonen en die verantwoordelijkheid en de liefde. Je geeft gewoon veel om je kindje en wil het beste voor hem/haar.
Dat heb ik ook af eb toe maar is wel me 3eals ik en heel veel vrouwen 3 aan kunnen kun jij vast en zeker een hele goeie moeder zijn van je eerste kindje geniet hiervan
Herkenbaar! Ben nu 30 weken en het komt ineens allemaal ontzettend op me af. Hoe zullen de laatste loodjes gaan? De bevalling? Zal ik wel een goede moeder zijn? Lig 'snachts ook te piekeren en overdag voel ik echt zo'n brok spanning van binnen. Vandaag even een potje zitten janken en even iets voor mezelf gedaan en voel me nu weer wat beter. Ik denk dat het erbij hoort, voor een deel hormonen en het is gewoon een enorme verandering die nu steeds dichterbij komt...
Je krijgt er geen gebruiksaanwijzing bij. Dat vind ik ook doodeng. Ik snap niet dat ze dat kleine kostbare hummeltje zomaar aan ons mee geven. Wat weet ik nu van baby's, alleen dat als ze huilen dat ik ze dan snel terug moet geven aan de moeder. Maar er zijn miljoenen vrouwen die je zijn voorgegaan, die hebben dat hummeltje ook meegekregen en groot gekregen. Het zal echt niet altijd vanzelf gaan (en al helemaal niet zoals je zelf wil) maar je moederinstinct zorgt ervoor dat je je gaat redden. Daar moeten wij moeders 2 be maar op vertrouwen. Heb vertrouwen meer kan je niet doen.
O zo herkenbaar, had ik ook in het begin van m'n zwangerschap en op het einde ook even last van.. Of ik het wel kon, goed zou doen etc etc. Maar het is echt waar, zodra je kleine er is komt er een oerinstinct vrij. Tuurlijk ben je dan ook nog weleens onzeker maar dat voelt dan anders. Komt helemaal goed! En bedenk je dat het net is als je rijbewijs halen, je leert pas echt rijden als je je papiertje hebt. Zo is het ook met mama/papa worden, al doende leert men..
Ik had er tijdens mijn zwangerschap geen last van die gedachten, dat kwam pas toen onze zoon mee naar huis mocht vorige week. Toen drong het volgens mij pas door dat we een kindje erbij hadden, ik was best weer onzeker. Nu na een week kan ik hem al lezen en schrijven, voel hem goed aan en het voelt heerlijk weer zo'n humpie!!!
Dat is het inderdaad ook! Ik wil gewoon dat het niets te kort komt bij ons. Ik weet ook zeker dat dat niet gaat gebeuren, maar toch ben je dan ff onzeker.
Ik heb het nu (zwanger van nr 2) ergers als toen ik zwanger was van mijn zoontje.. ben nu nog maar net 6 weken zwanger en het vliegt me elke keer aan.. hoe doe ik dat straks met 2 kleintjes!?? als nr2 geboren wordt dan is Sem 1,5 jaar..das best jong. Hoe doet iedereen dat? En willen opa en oma wel oppassen op 2 kleintjes? 3 dagen in de week? wat als ze het niet willen? kinderopvang? minder werken?... ga zo maar door!
Heel herkenbaar! Ik heb ook veel van die momenten. En dan kijk en luister ik om me heen en zie ik genoeg andere die het ook kunnen. En dan denk ik, waarom ik/wij dan niet? En als de kleine dan heerlijk begint te duwen en trappelen denk ik "komt wel goed schatje" Denk dat het bij mij vooral komt door verhuis stress. We (nouja ik zelf eigenlijk niet ) zijn nog volop bezig met klussen en hopen net op tijd klaar te zijn. Maar wat als we niet klaar zijn? dan voelt het voor mij als falen.
Heb ik ook soms! En zelf mijn man, die de hele zwangerschap door zo zeker was van zichzelf, begint nu af en toe te twijfelen of ie over de eerste maanden van de kleine wel genoeg weet en of het hem allemaal wel zal lukken. Hoort erbij dus! En het komt vast allemaal goed met ons en onze kleintjes!