Ik had het bij beide zwangerschappen, ene dag heftiger dan de andere. Ik had soms ook enorme jankdagrn; alles resulteerde dan in gewoon oneindig janken. Ik voelde me dan zoooo down, maar kon 't totaal niet rationaliseren. Het enige dat werkte was het accepteren; dan maar de hele dag door janken, kop thee erbij, 's avonds lang in bad als m'n man thuis was, en daarna ging het vaak weer beter. Als ik me verzette tegen die drang tot huilen, bouwde het zich juist enorm op en werd het echt een explosie van allerlei emoties.
Ik ben enorm dankbaar met jullie reacties...Ze hebben me echt goed gedaan. Helemaal als jullie het herkenbaar vinden en ik zelf bedankt word dat ik het topic heb geopend, nou dat deed me gigantisch goed! Tranen sprongen weer in mn ogen...jawel Ik zou heel graag op iedereen even afzonderlijk willen reageren maar ik heb er even de kracht niet voor...ik hoop niet dat dat erg is. Ik had vandaag een iets betere dag maar dat kwam door jullie berichtjes. Want in feite voel ik me hetzelfde. Wat inderdaad niet meewerkt is die lichamelijk lamlendigheid. Vooral die aanhoudende misselijkheid maakt me wanhopig. En de oververmoeid. Ik ben nu 8 weken dus ik moet nog even wachten wanneer het lichamelijk iets beter gaat worden. Als dat voorbij is ga ik aan de slag met mijn gevoelens over de andere aspecten in mijn leven, want daar kan ik nu beter even niet aan beginnen. Ik vind echt mijn vrienden waardeloos en in mijn werk kan ik me niet meer vinden. Het hielp enorm van jullie te horen dat moeder zijn het meest waardevol is en dat het gras bij de ander altijd groener is. Dat vind ik ook alleen voel ik het nog even niet. Heel erg bedankt nogmaals, jullie zijn te gek!
Geeft toch niets? Ik begrijp dat je niet iedereen persoonlijk gaat beantwoorden. Het zijn nogal wat reacties. Maar met 8 weken voelde ik mij net zo. Het huilen stond mij nader dan het lachen en met ons een heleboel vrouwen. Geloof me. Het is ook niet niks wat zich in jouw lichaam afspeelt. Wat een veranderingen! Je kunt dan een leven hebben, je lichaam kent 1 prioriteit en dat is ruimte maken en zich voorbereiden op je kleine. Ik had het gevoel alsof ik alle vat op mijn leven kwijt raakte. Ben je niet tevreden met de mensen die je om je heen hebt? Dan heb je nog alle kans om op zoek te gaan naar mensen die wel het positieve in je naar boven halen. Ben je niet tevreden over je werk? Ga dan eens voor jezelf na waar wel je kwaliteiten liggen en wat je wel het geluk gaat brengen. Voel je je rot? Heel begrijpelijk, besef dat het er bij hoort en dat je straks een stuk meer energie zult krijgen. Nog eventjes volhouden. Het komt wel goed, echt waar.
Heel herkenbaar hoor. Ik heb al last van angst en depressie van mezelf (en slik medicatie hiervoor) maar de eerste drie mnd v mij zwangerschappen was ik echt niet blij. Is helemaal bijgetrokken. Het is echt even uitzitten denk ik idd. Fijn en goed dat je er iig over praat (hier). Dat lucht al een beetje op he. Ik hoop dat je je straks beter voelt en en anders kun je altijd ook nog wat extra ondersteuning vragen door missch een paar gesprekken aan te vragen bij een maatsch werkster of zo. Ik had dat wel gedaan bij de zwangerschap van mijn dochtertje, maar tegende tijd dat de gesprekken in gang gezet werden, voelde ik me al beter. Dat kun je ook doen als je dat zou willen. Alvast een gesprek aanvragen en mocht het later niet nodig zij , kun je altijd nog afzeggen. Veel succes en geluk!
Ik wilde even mededelen dat ik helaas toch een missed abortion heb Uiteraard helemaal kapot van, ik was iets langer zwanger en eergister is het gestopt met 9.2 weken. Ik vemoed ineens toch dat ik me misschien daardoor wat meer down voelde? Ik weet t ook niet. Pffff wat een toestand...Ben best angstig voor wat er nu gaat komen. Wilde je toch even bedanken weer voor de steun die ik van jullie heb gehad.