Dus omdat jullie het zo moeilijk hebben mogen anderen hun gevoelens niet uiten. Dan moet je dit soort topics ook niet lezen. Of niet reageren. Zoals ik al zeg ik begrijp mijn eigen gevoelens ook niet, Maar het is er, en door dat soort opmerkingen krijg je nog meer schuldgevoelens en maakt het zwaarder. Het is ook niet als aanval bedoeld wou alleen een beetje begrip vragen, maar dat is er dus niet.
Ik was ook ontzettend misselijk en depressief in de zwangerschap, heb er niet aangedacht mijn kindje's leven te beeindigen maar wilde even aangeven hiermee dat je hormonen een groot rol spelen en waarschijnlijk een loopje neemt met het gedachtengang? Succes en ik hoop dat je toch kunt genieten straks, wel raad ik je aan naar een proffesionel te gaan overigens.
Nou hier heb ik beide aan de hand gehad. Mijn jongste is een kindje dat uit IVF geboren is, zoals jullie allemaal weten is dit een lange en pijnlijke weg. Toen ik eenmaal de bevestiging van het ziekenhuis kreeg dat ik zwanger was kwam ook de angst. Ik kon er niet meer van genieten, ik was overal bang voor en de meeste vreemde dingen kwamen in mijn hoofd voorbij. Ik droomde dat ik de baby vergat om voor de oudste te zorgen en andersom. Toen ik bij de gyn op controle moest komen heb ik hem dit ook verteld, ook omdat het mijn grootste wens was die eindelijk in vervulling was gegaan maar ik er niet blij mee kon zijn. De gyn heeft mij toen gerust gesteld en zei dat dit vaker voorkomt, puur hormonen begon hij te lachen. En inderdaad na een paar weken was ik aan het idee gewent en kreeg ik een prachtige echo en toen was ik alleen nog maar blij. Kendra, er veranderd nu een hele hoop in je vertrouwde leven. Je zal het de tijd moeten geven om alles op zijn plaats te krijgen. Maar dat zal zeker lukken. Meid heel veel sterkte en ik weet zeker dat je over een paar weken heel erg zult genieten.
Ik was ook erg depri de eerste 3 maanden, rond de 6-8 weken het ergst. Ik wilde ontzettend graag een tweede en was ook erg blij toen ik zwanger bleek. Maar na een week begon de ellende. Het zijn echt de hormonen geweest bij mij. Heb stiekem ook vaak gedacht, wat heb ik gedaaaan...Na een maand of 3 ging ik me pas weer gelukkiger voelen. En toen hij geboren was... was ik meteen zielsgelukkig met m! Heb echt geen roze wolk gezien, maar in de kraamweek des te meer!!
hee!! ik wil alseerst zeggen dat ik het ook niet kan snappen dat je er niet blij mee kan zijn.. Waarom ga je er dan voor?? waarom maak je dan die keuze om voor een kleintje te gaan?? Waarom niet eerst samenwonen etc?? deze vragen komen er als eerst in me op... Ook al kan ik je reactie niet begrijpen.. (mijn dochter is ook niet zonder moeite gekomen) wil ik je toch feliciteren met je zwangerschap... ik hoop dat je snel gaat beseffen wat voor wonder je in je buik hebt! liefs x
Begrip is er wel.. maar er is geen begrip naar de meiden die jaren bezig zijn.. of zijn geweest.. meiden waar hun kindje van is overleden of meiden met sterretjes.. Een onderwerp waarin je aangeeft niet blij te zijn met je zwangerschap hoort niet op een forum zoals deze.. waar het juist over de wens gaat en het genieten.. je zegt dat je dit onderwerp niet moet lezen maar kijk eens naar de titel.. er kan ook zijn dat er andere redenen mee spelen dan dat je het niet meer wilt.. TS is bevoorrecht om zwanger te raken!! en er dan over te klagen.. sorry dat gaat er bij mij niet in..
Er zijn hier toch mensen die blijkbaar geen begrip hebben voor wat een medemens doormaakt. Dit forum is voor iedereen, ook voor vrouwen die niet op een roze wolk zitten ook al zijn ze zwanger. Ook ik wilde doodgraag een kindje en was eigenlijk van de eerste maand zwanger. Sinds ongeveer acht weken, was de euforie bij mij ook weg. Ik verstond het aan geen kanten. Kwam daarbij dat ik sinds 10 weken Hyperemesis Gravidarum heb en in het ziekenhuis heb gelegen en maanden kotsmisselijk en compleet uitgeput heb thuisgezeten. Ik voelde me echt slecht, zowel lichamelijk als geestelijk. Ik heb maanden niet aan de baby gedacht of beter gezegd kunnen denken omdat ik zo ziek ben geweest. Toen het beter werd met het overgeven, voelde ik me zo schuldig en serieus down omdat ik me niet euforisch voelde. Ik dacht dat er iets goed mis was met mij. Nu ben ik 22 weken en is alles al heel stuk beter. Nu ben ik heel blij met de baby, zit ik al volop te plannen en is mijn gezondheid aan het beteren. Eindelijk! Ik voelde duidelijk zo'n maand geleden dat ik terug meer mezelf werd. De grote angsten zijn vanzelf weggegaan. Verklaring van de gynaecoloog en huisarts: de hormonen zijn terug veranderd. Godzijdank! Met alle respect maar als je gezondheid niet goed is, dan is dat een grote zorg waardoor ook het fantastische gevoel van zwanger zijn voor een stuk verdwijnt. En de ene vrouw heeft meer last van die hormonen dan anderen. Als je het zelf niet hebt meegemaakt, weet je ook helemaal niet hoe iemand zich kan voelen, ook al is het kindje nog zo gewenst! (Trouwens ongeveer 1/10 heeft tijdens de zwangerschap in meer of mindere mate last van een prenatale depressie: te wijten aan die klotehormonen!) Goede raad: als je je inderdaad niet op een roze wolk bevindt en twijfels krijgt, voel je niet schuldig. Hormonen hebben een grote invloed en zeker als je schildklierproblemen hebt, kan dit nog verergeren. Het zal uiteindelijk terug beter worden en een keer het kindje er is, zal dit vlug vergeten zijn. En zorg dat je iemand hebt waarmee je kan praten!
Quote: 'Een onderwerp waarin je aangeeft niet blij te zijn met je zwangerschap hoort niet op een forum zoals deze.. waar het juist over de wens gaat en het genieten..' Hij die zonder zonden is werpe de eerste steen! Dit soort oordelen hoort niet thuis op een forum zoals deze waar het in eerste plaats gewoon over zwanger zijn en álles wat erbij komt kijken, gaat. En ik ben ook een moeder met sterretjes en heb bij mijn eerste ook heel lang erover gedaan om zwanger te worden, maar dat geeft mij geen enkel recht over een ander te oordelen. Je kan niet in haar hoofd en in haar hart kijken. Leven en laten leven; laat iedereen in zijn waarde.
Waarom zou je hierover niet kunnen praten? Vrouwen met postnatale depressies die soms gek worden van hun baby en enorm depressief zijn mogen hier toch ook hun ei kwijt?
uhmmm wow heftig meiden @ TS..... sterkte en hopelijk kom je eruit! hoe gaat t nu met je? en hormonen kunnen heel veel doen en ook alle bagage die je uit t verleden met je meedraagt @ andere.... hier ook lang bezig geweest voor de 1ste, deze zs kwam ook niet zonder slag of stoot.... maarre ik ervaar mn zwangerschappen ook niet als een roze wolk! dat is iets anders dan beseffen wat voor wonder je in je draagt en ze geeft in dr eertste bericht al aan dat ze beseft dat er vrouwen zijn die heeel graag willen en wat voor geluk ze op dat gebied heeft
Jammer dat je dit soort opmerkingen maakt, het is niet makelijk om over dit soort gevoelens te praten omdat er snel een taboe op heerst. Je MOET altijd blij zijn als je zwanger bent terwijl je hormonen flink met je tekeer gaat. Ik heb helaas ook 2 sterretjes en heb voor de jongste een hele lange pijnlijke weg afmoeten leggen maar ik lees in haar verhaal totaal geen onbegrip naar ons toe.
Hallo allemaal! Blij (al vind ik het natuurlijk voor jullie niet fijn) om te lezen dat er meerderen met dit gevoel zijn.. Ik voel me de laatste tijd ook verre van blij! En terwijl ik dit juist zó graag wil zijn! Ik voelde me blij toen ik een test deed -> wow, deze was postitief! Ik huilde en lachte van blijdschap. Al gauw sloeg dit na een paar dagen om in irritatie naar anderen, prikkelbaarheid etc. Ook kreeg ik een angst; bang om niet van ons kindje te kunnen houden. Deze angst breidde zich uit; ik was zelfs bang om mezelf of.. een ander wat aan te doen! Verschrikkelijk, zo ben ik niet! Ik was voor de zwangerschap een zo vrolijke meid, genoot volop van het leven. Ik herken mezelf niet weer.. Vrijdag hebben we onze eerste echo. Ik hoop zo dat dit verandering brengt in mijn doen en denken! Ik ben soms de wanhoop nabij! Nu moet ik wel melden dat ik al gauw iemand ben die zich heel angstig maakt voor dingen.. Bang om dit of dat te krijgen en.. door me zo bang te maken krijg ik het juist! Ik ben nu 12 weken.. Ik hoop dat ik rond de 14-16e week me beter ga voelen. Ik merk dat ik met name door die rare angsten depri word! Ik heb nu tarwekiemolie capsules om m'n hormonen weer op orde te brengen.. Ik gebruik ze nu bijna 3 weken en hoop echt dat ze heel snel aanslaan... Meiden, sterkte allemaal!
Woow, dit slaat de spijker op zijn kop! Ik herken mezelf zo in jou verhaal! Ik ben nu 22 weken zwanger en zit sinds september in een depressie (toen was ik nog niet zwanger overigens, althans niet meer, de VK zit eraan te denken dat ik voor deze zwangerschap een miskraam heb gehad.) Op 27 oktober kwam ik erachter dat ik vrij plotseling zwanger bleek te zijn van ons 2e kindje. Niet verwacht, maar uiteraard zeer welkom. De eerste dagen was ik een beetje van de kaart, maar al snel werd ik somberder en had ook ik zoiets: Dit ga ik nooit trekken straks met 2 kleine kindjes die 1,5 jaar met elkaar schelen. Ik liep toen net bij maatschappelijk werk waar ik half december mee ben gestopt omdat ik weer goed in me vel zat en een cursus ging doen via het ggz. Maar al snel voelde ik mezelf weer terug zakken in die diepe put. Vorigeweek liep het weer de spuigaten uit. Waar jij last van hebt: De angst om jezelf wat aan te doen, heb ik ook! Niet altijd want de afgelopen dagen gaat het weer redelijk, maar vorigeweek woensdag was ik zo vreselijk bang en paniekerig dat ik zelfs niet alleen thuis durfde te zijn. Dit was voor mij (en mijn man) het toppunt. Hier moest wat aan gebeuren, en wel heel snel. Ik heb de VK gebeld en gesmeekt om medicijnen. Ik zit er tenslotte al vanaf september in en ben het zat om me zo te moeten voelen. De VK heeft overlegd met de huisarts, maar de medicijnen kreeg ik niet. Ze hebben me door verwezen naar de crisisdienst waar ik de volgende dag meteen terecht kon (thank god). Dat heeft er nu voor gezorgd dat ik bovenaan de wachtlijst wordt geplaatst voor een psycholoog (duurt 2 tot 3 weken voor ik er 1 heb). Tot die tijd moet ik wekelijks terugkomen bij de crisisdienst zodat ze mij een beetje in de gaten kunnen houden. Ik heb nu dus (zoals hun het noemen) een paniekstornis. Het kan dagen goed gaan, en opeens kan dat omslaan en zie ik mezelf de gekste dingen doen zoals over het balkon heen springen enz. (Ik zal het nooit doen, maar juist daarom ben ik er zo bang voor!) Ook denkt de VK bij mij dat het heel goed wel eens hormonaal zou kunnen zijn. Dat als ik straks eenmaal bevallen ben en de hormonen langzaam zijn lichaam verlaten, alles weer goed zal komen. Ik ben er van overtuigd dat het goed komt, alleen duurt het zo'n tijd! Wat ik jou (en jullie allemaal) wil zeggen is: blijf niet rondlopen met deze klachten! Zoek hulp bij de VK en/of huisarts!!! Misschien durf je niet, maar echt, het kan al zo opluchten als je gewoon eerlijk over je probleem kunt praten. Ik hoop dat jullie verder nog wel (op de momenten dat het wel kan en lukt) van jullie zwangerschap genieten! Want zeker op mijn goede dagen ben ik blij dat Dinand er een zusje bij krijgt en geniet ik intens van dat getrappel in mijn buik! Het komt goed, echt!
Jammer dat dit topic ook weer bestaat uit zoveel oordelen over elkaar en onbegrip. Zelf heb ik er 3 jaar over gedaan om zwanger te raken. Ik heb zelf niet meegemaakt dat ik ongelukkig was met mijn zwangerschap, maar ik weet dat hormonen rare dingen met je kunnen doen. Er zijn ook wel wat momenten geweest dat ik twijfels had en dat maakte weer dat ik me schuldig voelde. Ik hoop dat je het allemaal een plek kunt geven en toch zal gaan genieten van het feit dat er een wondertje in je buik groeit. Praat er over met je partner en met je vk. Ik vermoed dat het wel goed komt bij de echo's en als je je kindje voelt bewegen. Er zijn vrouwen die hier langer last van hebben. Net zoals dat sommigen een postnatale depressie kunnen hebben bestaat er ook zoiets als een prenatale depressie. Voel je hier niet schuldig over, je kunt er niks aan doen. Je zou er informatie over op kunnen zoeken om te kijken of je jezelf er in herkent, er bestaat namelijk wel hulp voor. Geen roze wolk - Prenatale depressie Prenatale depressie symptomen en behandeling Prenatale depressie - CJG Groningen : Gezin Ik wil alle meiden sterkte wensen die de wens hebben om zwanger te worden, maar bij wie het (nog) niet lukt. Ik snap dat je dit verhaal niet kan begrijpen, maar probeer haar te helpen en oordeel niet. Dit doet zij ook niet over jullie. Ze plaatst dit topic omdat ze hulp wil.