Hoi dames, Ik ben nu ruim 11 weken zwanger, ben de magische 12 weken dus nog niet voorbij maar tot zover gaat alles goed. Heb 2 echo's gehad en beide keren zag alles er goed uit, stiekem is bij de 2e echo ook al een beetje naar organen etc gekeken. Geen reden tot paniek of ongelukkig zijn. Toch voel ik me nog niet heppie de peppie. Herkennen jullie dat? Tuurlijk ben ik blij met m'n zwangerschap, ik wil heel graag een kindje maar ik heb nog niet de behoefte om dit van de daken te schreeuwen. Ik vertel mensen dat ik zwanger ben maar dat doe ik niet met een big smile. Is dit zelf bescherming omdat het nog mis kan gaan? Of komt het doordat er nog niets te zien is aan mij maar ik me wel moe en soms ellendig voel door de kwaaltjes? Ik voel me hierdoor soms wat schuldig omdat het lijkt alsof ik niet gelukkig ben met de komst van een kleine.
Ik heb dat ook wel een beetje hoor! Voor mij voelt het soms ook nog wat onwerkelijk enzo, en voel me ook vaak onprettig door misselijkheid honger etc etc. Ik merk aan mezelf dat ik bijvoorbeeld niet zo'n zin heb om nu al constant de vraag 'hoe gaat het met de zwangerschap' te beantwoorden, ik denk dat dat pas komt als ik er zelf ook meer van ga zien/merken (afgezien van kwaaltjes). Ik zou me er niet druk om maken als ik jou was, doe ik ook niet! Gewoon dag voor dag bekijken (of in ons geval, week voor week). En als je je straks lekkerder voelt en de lente breekt een beetje door, gaat alles denk ik heel anders!
Joh, ik ben inmiddels de 20 weken voorbij en ik schreeuw het nog steeds niet van de daken. Zwanger zijn is niet iets wat je even tussen de soep en de bonen doet. Het is hard werken, het is een aanslag op je lijf. En natuurlijk krijg je er iets moois voor terug maar dat neemt niet weg dat het bij tijd en wijle behoorlijk *** is. Ik heb bekkeninstabiliteit. Al vanaf 15 weken. Ik ben daardoor niet meer aan het werk. Ik kan mijn sport niet meer doen. Zelfs mijn huishouden heeft er onder te lijden. Ik voel me ronduit gehandicapt. En natuurlijk vind ik 't wel gezellig die schopjes in mijn buik en zo, maar om nou te zeggen dat ik onverdeeld dolenthousiast ben over mijn zwangerschap? Nee. Begrijp me niet verkeerd, ik kijk uit naar ons kindje. Ik kan niet wachten tot ik ukkie in mijn armen heb. Dat betekent ook direct dat ik kan gaan beginnen met herstellen. Ik heb het er wel voor over, maar ik vind er gewoon echt niets leuks aan. Ik probeer mijn 9 maanden zo goed en zo kwaad als het kan door te komen (fysiotherapie, zwemmen, rustig aan... ) en houd me voor dat het een einddatum heeft. Misschien dat het met mij er iets mee te maken heeft dat mijn zwangerschap ongepland en heel erg onverwacht was. Kindje is absoluut heel welkom hoor, maar ik heb er niet naar toe geleefd en moest er plotseling in eens rekening mee houden dat ik 8 maand na test een tweede kleine zou hebben. Maar ga je niet schuldig voelen. Roze wolkjes zijn m.i. momentopnames zoals net na een echo en zo. Volgens mij is er geen zwangere die 9 maanden in de zevende roze of lichtblauwe hemel vertoeft.
Fijn te lezen dat ik niet de enige ben. Misschien als het straks beter weer wordt en ik een buikje krijg en ik die dan trots kan showen het allemaal wat beter gaat.
Ik herken het wel hoor. Ik ben net zover als jij ongeveer. Ik herken ook dat ik het allemaal heel spannend vindt en het dus misschien daardoor ook nog niet van de daken schreeuw. En elke keer dat ik het wel iemand vertel denk ik oh oh, nu is het echt. Na de echo vond ik het heel werkelijk maar nu weer even wat verder is het weer onwerkelijk. Inderdaad omdat ik behalve de kwaaltjes nog niets zie, voel etc. Ik denk niet dat het erg is. Het zegt niet dat je je niet blij bent. Ik denk dat het gewoon ook een soort van wennen is. Het is natuurlijk niet niks!!
Heel herkenbaar! En iedereen die maar zegt 'je moet er wel van genieten', dat kun je niet afdwingen! Langzaamaan wordt het echter en meer 'van jou' en dan komt het wel goed! tenminste dat is mijn ervaring!