Nu ik voor de derde keer zwanger ben merk ik weer hoe erg ik een vader en moeder mis. Met mijn moeder heb ik amper contact en mijn vader, mijn alles, is overleden. 12-08-2006 Mijn man en ik gingen een dagje naar papa toe. We woonden redelijk ver uit elkaar dus veel zagen we elkaar niet. Bij toeval was iedereen die dag er. Mijn zus, broertje en moeder waren er ook. We biechten nog zelfs dingen op van vroeger. Het was echt een geweldige dag. Papa was een gezonde man, regelmatig sporten, gezond eten, niet roken en geen alcohol. 13-08-2006 Het was een prachtige zonnige dag dus mijn vader ging een end fietsen. Na ruim 100km gefietst te hebben stortte hij in elkaar. Omstanders hebben gelijk 112 gebeld maar het was al te laat. Papa's mooie hart was er mee opgehouden. Papa ik mis je zo!
meid, ik weet precies hoe je je voelt! ik ben vorig jaar mn beide ouders verloren. mn vader plotseling en mn moeder door een vreselijke ziekte 4 mnd daarna. ik ben nu zwanger vd derde en vreselijk blij daarmee. geniet er ook van, maar maakt de pijn van het gemis misschien wel erger. ik wil lekker tegen mn moeder kunnen klagen over mn kwaaltjes, en laten zien hoe mn buik tekeer gaat als de kleine schopt. ze was altijd zo trots als ik zwanger was, dan vertelde ze de halve wereld dat ze weer oma werd. ik voel me echt een beetje alleen in mn zwangerschap nu. heb wel lieve schoonfamilie maar die hebben er gewoon meer mee als t kindje er eenmaal is. die zijn nu gewoon wat minder meelevend. je eigen ouders zijn toch bezorgder over je. ik mis dat gewoon. iemand die net zo bezorgd om mij is als ik om mijn kinderen. ik ben benieuwd hoe t voelt als ik eenmaal bevallen ben. normaal is de eerste die je wilt bellen toch je moeder! in jou geval je vader! dat zal wel heel moeilijk zijn! en ik zal er zeker wat tranen om laten. maar ik ga er wel dubbel en dwars van proberen te genieten! dat had mn moeder zeker gewild. die had niet gewild dat ik had gaan treuren om haar. ik weet dus hoe moeilijk het is om je vader en/of moeder te moeten missen. zeker in deze speciale periode. dus meid, jij ook heel veel sterkte en probeer toch ondanks alles dubbel en dwars te genieten, voor je lieve vader! dat had hij zeker gewild! hij is altijd bij je, vergeet dat niet! dikke kus en knuffel, Tresje
Hey Isolde en Tresje, Ik leef met jullie mee. Mijn vader is vorig jaar februari overleden. Ik ben zijn enige dochter en ben nu zwanger van mijn eerste kindje. Het is zo jammer dat hij dit niet heeft mogen meemaken denk ik vaak. Hij heeft nooit zijn eigen kleinkind gekend en ons kindje zal nooit zijn opa kennen. Ik mag er niet aan denken want krijg tranen in mijn ogen.
@ tresje Je beschrijft precies hoe ik me voel @ podiki25 Ik had net mijn vader verteld dat ik verloofd was. Ik laat elke dag een foto van mijn vader zien aan de oudste. Hij verteld dan "opa, maan, sterren" We hebben hem dus verteld dat opa bij de maan en de sterren is. Jij gaat je kindje ook over opa vertellen, ik weet dat dat natuurlijk niet hetzelfde is maar als ik mijn zoontje zo hoor praten vind ik het wel heel mooi!
Helaas herken ik jullie verhaal en verlies. Mijn moeder is overleden toen ik 20 was, vader ondertussen ook, maar daar had ik al geen contact meer mee. Ondanks dat het voor mij al wat langer is, blijft het verdriet. Onze zoon zal nooit mijn moeder ontmoeten en mijn moeder haar kleinkind(eren) niet. Vooral tijdens de zwangerschap en het eerste jaar vond ik zwaar, het gemis. Nooit kunnen vragen hoe deed jij dit of dat? Maar ook in hoeverre het gedrag of uiterlijk van onze zoon op mij lijkt. Soms lijkt hij alleen op pappa, omdat die verhalen wel bekend zijn. Sterkte voor ieder met zulk gemis.
Helaas herken ik ook jullie verhaal, vind het zo moeilijk. Het idee dat mijn ouders mijn kleine nooit zullen kennen. Heel veel sterkte meiden, het is zo zwaar af en toe.
Meiden en ieder veel sterkte en liefde in moeilijke tijden van gemis. Leef met jullie mee. Heb mijn ouders wel maar snap wel als kleindochter zijnde hoe het is om een opa en oma te moeten missen. Mijn oma van papa's kant is overleden 14 augustus 1997 ,ik was toen 7 jaar en we waren met oma naar haar lievelings zus in breda gegaan(vanuit tilburg). Id middag had ik voor oma een tekening gemaakt van een duif die naar de zon ging,en die zelfde na middag is ze bij haar zus voor de deur toen we weg wouden gaan in elkaar gezakt en niet meer bij gekomen. Heen met oma in de auto en op de terug weg moesten we achter die verschrikkelijke wagen terug naar huis. Zou eigenlijk bij oma slapen die avond, dus als we zo bekijken is het beter dat ze nog op de stoep is komen overleiden dan of bij ons in de auto op de snelweg of ik alleen bij oma thuis op 7 jarige leeftijd. Maar mis haar nog steeds nu ik 21 ben( oma was 56). Mijn opa van mama's kant is het zelfde jaar (ik ondertussen net 8jr) een paar dagen voor kerst 1997 overleden. Ook ineens heel snel gegaan dmv kanker(binnen 3 weken was hij er niet meer) ook net 60. Bij hem waren we in de middag op bezoek geweest in het ziekenhuis toen ging het nog goed, id nacht is hij dmv hartaanval overleden. Hoe raar ook,toen ik beneden kwam vroeg in de ochtend toen er meerdere mensen hier in huis zaten en ik eigenlijk nog niets kon weten,zei ik het al opa is overleden he?...Blijkbaar iets wat het toch wist. Ook die opa mis ik nog heel erg. Maar is al zo lang geleden allebij dat het wel echt een plek heeft gekregen.
Mijn vader is overleden en bij mij doet het vooral pijn als je een opa ziet lopen met een kinderwagen. Dan bedenk je, dat zal mijn vader nooit meer mogen doen. Nu ligt ook mijn schoonvader zeer slecht en dat doet nog meer pijn. Als ik bedenk dat hij straks zijn kleinzoon niet ziet opgroeien schieten de tranen me in mijn ogen. Het leven is soms zo oneerlijk. Wat ik wel geleerd heb nu ik zwanger ben/was, is dat als je geen contact meer hebt met dierbare (vanwege een ruzie) leg het aub bij want wie weet hoelang het leven nog duurt. Daar kun je zelf wat aan doen, overledenen zijn helaas niet meer terug te halen.
Onze dochter zei laatst ook toen we een reclame van grafstenen op de reclame zagen. Ze zei gelijk 'vlinderopa'. Dan schiet je toch wel ff vol.
hier heb ik gelukkig mijn moeder nog maar helaas is mijn vader overleden (51 jaar) toen ik 12 weken zwanger was van de oudste hij is dus nooit pake geworden!! dit doet vreselijk veel pijn nu ik zwanger ben van de derde weer heel erg tot de 20 weken echo weet alleen mijn vader wat het geslacht is en nu ook de echo maakster voor de rest weet nienmand het ik koester mijn vader erg en ook mijn kinderen vertel ik er veel over. met moeilijke momenten zoals dat mijn kinderen bij schoonvader word geknuffelt schiet ik vol ik zou zo graag ook willen dat mijn vader door hun geknuffelt werd. onze oudste is ook naar hem vernoemd en daar ben ik/zijn wij erg trots op hij lijkt ook erg op mijn vader (mannetje van de natuur!!!,) dat is erg mooi om terug te zien maar ow wat mis ik hem!!! en vrienden zullen dit nooit kunnen begrijpen wel indenken hoe het zou zijn, maar daadwerkelijk voelen hoe het voelt nee dat kunnen ze niet en dat maakt het soms nog moeilijker dat je emoties niet goed kwijt kunt ook mijn man mist zijn schoonvader natuurlijk maar echte gevoel van vader missen nee dat niet.
Ik snap wat je bedoelt met bijleggen. Maar soms is dat onmogelijk helaas. Mijn moeder kon bijvoorbeeld niet bij de eerste verjaardag van de oudste wezen. Ok kan gebeuren. Tweede verjaardag ook niet om een tuk reden. Mijn jongste nu bijna 8 maanden heeft ze ook nog nooit gezien. We wonen op een uur rijden afstand van elkaar. Ze kan hier niet heen komen omdat ze niet zoveel mogen rijden met de auto van de zaak zeggen ze. Kan ook, maar dan moet je niet op facebook zetten dat je overal en nergens heen rijd voor onzin dingen en dat je een tuinhuisje heb gekocht. Dan ga ik toch me vraagtekens hebben.:x
Sterkte allemaal. Je hoort het vaak, dat dat gemis erger wordt als je zelf moeder worden gaat. Ik heb ook geen moeder meer, maar heb haar eigenlijk helemaal nog niet gemist tijdens de zwangerschap. We hadden geen beste band, maar ik heb ook niet de behoefte aan een moederachtig persoon, merk ik. Genoeg andere mensen die met adviezen komen, meeleven in blijdschap van het zwanger zijn en in het verdriet van de miskraam - ik vind het eigenlijk goed zoals het is. Misschien is het een kwestie van tijd, ze is bijna net zo lang dood als ik haar gekend heb.
Moeilijk is het.. Ik ben mijn vader verloren, ik heb dan nog wel mijn moeder, maar die woont dus niet in de buurt, zij in Nederland, ik in Turkije. Dat maakt het er ook niet makkelijker op. Mijn vader heeft niet eens mijn vriend ontmoet en nu ik zwanger ben maakt het me allemaal zo verdrietig. Ik vraag me altijd af of hij trots op me zou zijn, of hij en mijn vriend het goed met elkaar zouden kunnen vinden. Hij zal me niet zien trouwen, hij zal zijn kleinkind nooit vasthouden... Sterkte allemaal! Liefs!
Loussaa ja kan me voorstellen dat het dan anders is. Hier valt het zo samen.. Mei 2011 bevallen toen heeft ze heel erg voor me klaargestaan, had een huilbaby. In oktober is ze op 51 jarige leeftijd aan een hersenbloeding(uit het niets dus) overleden, heel heftig. Heb haar zien gaan, dat was echt moeilijk maar ook mooi. Toen in januari (terwijl het eigenlijk stiekem niet echt kon en niet de bedoeling was) een positieve test, blijkt ook nog een meisje te zijn. Mijn moeder was 4 september jarig en ik ben de 19e uitgerekend, het is allemaal zo "toevallig" zo dicht op elkaar dat het nu daardoor ook weer extra heftig(maar ook mooi) is. Ben benieuwd of deze dame ook echt op mijn mams verjaardag geboren wordt, ik zou het geweldig vinden maar bij de mannen overtijd gelopen. Spannend! Asherah ik ben er van overtuigd dat -al is het dan niet in levende lijve- je vader alles kan zien en dicht bij je is. Dat hij over je kindje waakt als geen ander en voor altijd over je schouder meekijkt en je beschermt.
Ik leef ontzettend met jullie mee. Ik heb gelukkig ontzettend lieve ouders waar ik heel hecht mee ben. Helaas heeft mijn vader een ongeneeslijke spierziekte. Hij geniet nu echt vol op van onze twee kindjes en ik zie mijn ouders bijna iedere dag. Ik ben dankbaar voor de tijd die ons gegeven is en dat mijn vader nu opa kan zijn voor onze kindjes. Maar het breekt mijn hart dat hij er binnen 5 jaar niet meer zal zijn. Mijn lieve papa, waar we allemaal zo veel van houden
Wat zijn er een hoop mensen hier die 1 of bijde ouders moeten missen . Ook ik ben er helaas 1 van. Ons kleine Hummeltje zal nooit zijn opa's leren kennen. Mijn vriend zijn vader is 10 jaar geleden overleden en mijn vader is aankomende aug. al weer 3 jaar overleden. Eigenlijk ben ik bang dat ons Hummeltje geboren wordt op de sterfdag van mijn vader aangezien ik aug. uitgerekend ben. Ik las het al eerder, maar wat doet het pijn om te weten dat mijn pap of de pap van mijn vriend ons kleintje nooit zal kennen en andersom. Dat hij nooit zal gaan fietsen met zijn kleinkind, of wat dan ook. Ik kan ook nog steeds niet geloven dat het zo heeft moeten zijn, en hoe oneerlijk dat het eigenlijk is. Gelukkig is mijn moeder getrouwd met een hele lieve man (mijn ouders waren gescheiden) dus de kleine zal hem als zijn opa gaan beschouwen maar dat neemt niet weg dat hij zijn echte opa's nooit zal kennen. Dit is dan ook de reden dat ons Hummeltje wordt vernoemt naar zijn opa's. Zo zal hij altijd weten en onthouden wie zijn opa's waren.
Inderdaad veel mensen die één of beide ouders moeten missen. Weet helaas goed wat jullie doormaken. Ik ben mijn moeder verloren op mijn 23e. Ze heeft mijn man nog wel ontmoet, maar was helaas ook niet op de bruiloft. (ze ging op de één op het andere moment dood..). Ik ben zelf een nakomertje ten opzichte van mijn broer en zus. Ik merk soms aan mezelf dat ik zo ontzettend jaloers ben op hen. Wij waren allemaal mama-konten. Pa is zwaar invalide en leefde redelijk in zijn eigen wereldje. Nu gaat het beter, maar hij gaat lichamelijk gezien erg hard achteruit. Ik hoop dat hij nog wel mag meemaken dat onze uk geboren gaat worden. Persoonlijk heb ik er best moeite mee, dat ik mama ga worden zonder mama. Ze heeft wel de kinderen vastgehad van mijn broer en zus. Maar niet die van. Zo heeft eigenlijk niks gezien van hoe ik (wij) nu leven. Doet pijn! Maar ze is er wel, dat weet ik zeker!! Zo heeft zij mij in mijn droom verteld dat ik zwanger was, en dat ze me feliciteerde. (Daarop moest ik van manlief een test doen, positief! ) Maar ik mis haar lichamelijke vorm.. Even een aai over mijn bol, wijze 'moederlijke' tips. Hoe was het dat ze zwanger was van mij enz.. Raar om te lezen dat er meerdere zijn, want je voelt je vaak toch heel alleen in dit geheel. Ben 27 jaar, en (gelukkig!) kent niemand dit uit mijn omgeving. Sterkte iedereen! Ik denk aan jullie! Liefs Ka
helaas is mijn moeder 12 nov. 2005 overleden... ben op 10 november uitgerekend... erg lastig dus.... mijn vader is psychisch zeer ernstig ziek, dus helaas heb ik daar ook niet altijd even veel aan... ik hou me dan maar vast aan het feit dat ik super lieve schoonouders heb ben 25 jaar, is wel erg lastig...