Hallo dames, Eergisteren ben ik erachter gekomen dat ik zwanger ben. Dit was niet gepland en ik voel me er erg rot door. In februari van dit jaar zijn wij onverwachts onze dochter verloren. Onze dochter is nooit te vervangen, maar we wilden allebei in de toekomst graag nog een kindje wanneer we er beide aan toe zouden zijn. Nu ben ik dus nu al zwanger, en om eerlijk te zijn voel ik me er niet klaar voor. Het voelt alsof ik onze dochter vervang met dit kindje. En voor dit kindje voelt het niet eerlijk dat ik alleen maar verdriet heb om zijn/haar komst. Heel even is zelfs abortus door mijn hoofd geschoten. Abortus wil ik echter absoluut niet. Ik ben alleen bang dat wij hieraan onderdoor gaan, dat ik geen liefde ga voelen voor dit kindje en het blijf zien als een vervanger van… terwijl dit kindje ook alle liefde van de wereld verdient. Wat ik wil met mijn topic? Geen idee, het van mij afschrijven denk ik. Ik besef me heel goed dat er hier dames zijn die alleen maar kunnen dromen van een kindje. Het spijt me dan ook als ik jullie hiermee pijn doe. Misschien zijn hier meer dames die in eerste instantie niet blij/verdrietig/angstig waren toen zij erachter kwamen zwanger te zijn? Zo ja, hoe zijn jullie daarmee omgegaan? Dankjulliewel voor het lezen.
Begrijpelijk, wij hebben ons zoontje vorig jaar plots verloren bij bijna 19 weken. Nu weer zwanger van een jongetje. Ik ben de eerste weken erg verdrietig geweest en nu ontzettend bang. Ik heb geen probleemloze zwangerschap ( zwakke baarmoedermond). Ik kan je wel vertellen dat het beter wordt. Het klinkt gek maar je moet er aan wennen. En dat kan een paar weken duren. Het zal niet een vrolijke zwangerschap zijn & het kindje zal je dochter niet vervangen maar op het eind is het het allemaal waard. Sterkte en neem je tijd.
Ik ben in 1 jaar 2 kinderen verloren (naast 5 miskramen). Hoewel ik altijd meteen blij was wanneer ik opnieuw zwanger was, overheerst vooral in het begin van de zwangerschap de angst. Heb je hulp bij de rouwverwerking van je dochter? En voel je écht alsof je je dochter vervangt? Want natuurlijk is dat niet zo en dat weet je heel diep in je hart ook denk ik. Geen enkel kind vervangt een andere, ze worden toegevoegd aan het aantal mensen van wie je zielsveel houdt. Maar ik gun je/jullie zo dat die gedachten die nu door jullie hoofd gaan anders worden. Er ís namelijk plek in je hart om het verdriet naast vreugde voor een ander kind te laten lopen. Het is alleen hard werken en ik denk dat je daar iemand bij nodig hebt. Even laten bezinken, rustig aan. Sterkte, gecondoleerd en gefeliciteerd!
Fijn dat je het van je af kunt schrijven. Zo gek zijn je gevoelens helemaal niet in mijn ogen, wat een rollercoaster aan emoties gieren door je lijf. Rouw, verdriet, maar anderzijds nieuw leven, blijdschap en misschien ook nog ergens angst? Gun jezelf wat tijd en maak het bespreekbaar in je omgeving zodat je er niet in je eentje mee hoeft rond te lopen. Alles mag er zijn, ook jouw dubbele gevoelens op dit moment. Sterkte en ook gefeliciteerd.
Ik herken ook de angst en het niet goed weten hoe deze zwangerschap zich verhoudt tot het kindje dat niet buiten je geleefd heeft. Ik heb veel aan het boek Altijd een kind tekort en aan de poh-ggz met wie ik dit soort dingen kan bespreken. Daardoor heb ik nu een relatief fijne zwangerschap ondanks alle zorgen.
Nog gecondoleerd en idd een zeer moeilijke situatie. Maar ik kan je uit mijn ervarinf zeggen dat dit gevoel blijft ook al zou je later zwanger zijn geworden. Wij hebben bewust een jaar gewacht na t overlijden van ons zoontje, maar op t moment dat ik zwanger was ging er van alles door mn hoofd. Eerst opgelucht en blij dat ik dus nog zwanger kon worden. Maar ook wat jij zegt is allemaal door mn hoofd gegaan. Naarmate je de zwangerschap vordert ga je t kindje in je buik echt steeds meer als een individueel zien, los van t kindje dat je bent verloren hoop ik. Dat was bij mij iig zo. Laat je verdriet toe. Mn regenboogmeisje is nu alweer twee jaar en ik heb geen 1x haar gezien als een vervanging. Heb veel gedichtjes geschreven richting mn zoontje over mn gevoelens toen. Ik denk nu juist: hoe zou t zijn als hij er nog was, zouden ze samen lief spelen enz. Dit kindje in je hart blijft, ondanks dat je een ander kindje krijgt. T gaat echt niet weg t verdriet en gemis van je overleden kindje, maar t nieuwe kindje gaat je waarschijnlijk wel weer de kracht geven om te gaan genieten van t leven. Laat t over je heen komen en alles gevoelens die daarbij horen. Sterkte en natuurlijk ook een dikke gefeliciteerd.
Dat boek heb ik idd ook veel aan gehad. Heb zelfs persoonlijk contact met de schrijfster van altijd een kind tekort. Echt een aanrader.
Na het verlies van ons eerste kindje heb ik idd ook veel aan het boek gehad. Na de 2e niet meer, omdat de vrouwen in het boek maar 1 kind verloren zijn (is sowieso 1 teveel). Na het verlies van het 2e kind voelde ik me door het boek misschien nog wel méér buitencategorie.
Jeetje twee kindjes. Tis voor mij nu vier jaar geleden en soms loop ik nog spaak met mn gevoelens en hoe ermee om te gaan. Wat erg dat jij twee kindjes moet missen. Ik kan me idd voorstellen, dat je dan niet veel meer aan t boek hebt. Heel veel sterkte met t dragen van deze verschrikkelijke dubbele pijn.
Sterkte, met je emotionele rollercoaster.. Je bent in een stroom versnelling geraakt.. Vorig jaar onder behandeling geweest van een psychologe om mijn rollercoaster van de ICSI te verwerken en het feit dat onze dochter altijd alleen zou blijven... Met veel verdriet en hard werken heb ik mijn leven weer op kunnen pakken, weer gaan genieten van onze dochter en andere kleine dingen. de lege ruimte aan onze grote tafel deed me niet zoveel meer en heb mijn leven weer echt opgepakt, ruimte voor een 2e kindje en misschien groot gezin verdween langzamerhand. Echter totaal onverwacht na een drukke periode van werk werd ik niet meer ongesteld en uiteindelijk test gedaan ZWANGER, was net opleiding gestart en van baan gewisseld. eerst gevoel en nu? t komt me eigenlijk niet uit!?! ben ik hier wel blij mee? is er wel ruimte voor dit kindje? uiteindelijk geland en blij en gelukkig met de zwangerschap, 1 week genoten en miskraam.. Voelde voor mij echt als straf voor mijn ondankbaarheid.... nu na 4 maanden weer in verwachting alleen had de eerdere zwangerschap klein gaatje geslagen in mijn ziel voor een 2e kindje. lang verhaal maar moraal van het verhaal onverwacht zwanger raken geeft veel emoties en niet alleen fijne emoties, laat het er zijn en vraag waar nodig hulp bij emoties. hormonen doen ook geen goed.
Dank! Onze eerste is nu ook deze maand 4 jaar geleden geboren en overleden. De 2e 3 jaar geleden ook in mei, dus geen makkelijke maand. Ik denk dat dat voor altijd blijft, maar dat vind ik niet erg, want het is het enige wat ik nog van die kindjes heb. Als ik me met (soms) verdrietig weer even wat dichter bij de kindjes ben, dan kan ik daar best mee leven. Eigenlijk is ons levende kind de reden dat het leven weer leuk is geworden, daarvoor was het alleen maar overleven. En ik ben mijn verhaal nu op papier aan het zetten, wie weet kan het ooit iemand hulp bieden na het verlies van meer dan 1 kind. En als niet, dan heeft het mij al geholpen
Heel erg bedankt voor jullie reacties. Het is ‘’fijn’’ (nouja eigenlijk niet) om te merken dat er meer zijn met dit gevoel, ook al betekent dit dat jullie ook iets verschrikkelijks hebben meegemaakt. We hebben geen hulp bij de rouwverwerking, maar ik ga hier wel naar kijken. Ik denk dat dit ons wel gaat helpen. Het voelt nu inmiddels niet meer écht alsof ik onze dochter vervang, maar helemaal goed voelt het ook nog niet. Het zijn inderdaad hele dubbele gevoelens. Dat boek ga ik bestellen, bedankt voor de tip. Nogmaals dank voor jullie reacties dames, het doet me ergens wel goed.
Ik heb 2 zoontjes verloren, daarna een goede zwangerschap van een zoontje die nu 4 jaar is. Ik had laatst een tip van iemand die ik eerder deze zwangerschap had willen weten: https://www.praktijknovavita.nl/ hier had ik graag een afspraak willen maken. Ik ben nu bijna 27 weken, die laatste 12/ 13 weken moeten ook wel lukken (zeg ik stoer), maar ik vind zwanger zijn heel zwaar. Ik zet het liefst mijn volledige sociale leven stil, maar met een zoontje van 4 gaat dat lastig. Wees lief voor jezelf, sta toe dat het zwaar is, maar voor ons heeft ons zoontje van nu 4 geluk terug in ons leven gebracht.
Hoi @Kameleonn ondanks jullie grote verdriet wil ik je toch graag feliciteren. Ik kan me heel goed voorstellen dat je er zo over denkt. Maar wat @Babyvijf zo mooi schrijft, dit kindje zal idd zeker nooit iemand anders vervangen. Hoe moeilijk het ook is, ik weet zeker dat jullie dochtertje dit jullie ook gunt en misschien wel mee kijkt ik wens jou heeel veel kracht en sterkte en een mooie zwangerschap!
@Pechvogol ik heb meegelezen en wow wat heb je veel meegemaakt helaas komt je handtekening mij bekend voor. Mijn moeder had ook deze ziekte combinatie dus ik ben er ook bekend mee ik herkende de afkortingen meteen. Helaas werd het bij haar pas veel later vastgesteld, toen ze een jaar of 40 was en ik 12. Helaas deed ze jouw username eer aan en is ze er nu niet meer Momenteel ben ik voor de 2e keer zwanger na een miskraam. Niet te vergelijken met wat jij mee hebt gemaakt, met 6.2 is er nog amper een mensje gemaakt, maar icm alles wat er is gebeurd kwam de klap veel harder aan. Ik heb hier ook hulp voor moeten zoeken. Nu met de 2e zwangerschap probeer ik te genieten maar het lukt helaas nog niet. Ik mis mijn ma verschrikkelijk ookal is ze er al 9 jaar niet meer en alles lijkt weer helemaal terug te komen van toen. Hoe stom dit ook klinkt, maar ik ben zo blij dat jij het al vanaf je 17e weet. Dan kan je er hopelijk beter op in spelen met de medische kennis van nu. En straks met een lief kleintje in je armen!! Ik wens jou heel veel kracht toe
Hi, bedankt voor je bericht! Je hebt gelijk hoor, ik ben blij dat de diagnose vroegtijdig gesteld is, zodat je meteen aan de juiste behandelingen kunt. Qua miskramen, deze zijn dan grotendeels verklaard, maar maken ze niet minder verdrietig, om over de vroeggeboortes niet te praten. Jij kan er nu jammer genoeg over meepraten, zeker de eerste mk is me niet in de koude kleren gaan zitten. Wat verdrietig dat je moeder er niet voor je kan zijn en goed dat je hulp hebt gevraagd, want een mk kan een hoop overhoop halen in je hoofd. Succes met deze zwangerschap, genieten hoeft heus niet hoor, zolang je maar voorkomt dat je krankjorum wordt is wat mij betreft voldoende En bedenk maar zo, zelfs bij mij is het nu 1x goed gekomen, ik heb vorig jaar een prachtzoon (levend) in mijn armen mogen sluiten en de huidige zwangerschap lijkt ook de goede kant op te gaan. De wonderen zijn de wereld nog niet uit!
Ik heb zelf nooit te maken gehad met een doodgeboorte, maar ik kan me voorstellen dat deze gevoelens zo heftig aanwezig zijn. Ik heb ze al (in veel mindere mate) ervaren nadat ik twee miskramen heb gehad, dat het alleen maar 100 x erger kan zijn in jouw situatie. Veel kracht toegewenst om dit een plekje te geven, en ga echt hulp zoeken als het teveel wordt! Ik wilde wel dit gedichtje nog even delen, omdat het me heel passend leek in deze situatie, en ik vind hem heel erg mooi.