Pnd is best heftig ja. Heb het direct na de bevalling gekregen, bijna 2 jaar terug. Hele heftige periode voor mij, maar ook voor partner en directe omgeving. Zijn veel dingen (ook gebeurd) waar ik niet trots op ben (en ook niet zo open en bloot op een forum zet). Dit is een grote angst, dat het weer gebeurd. Ben overigens wel al aan het handelen om de kans te verminderen en hulp klaar te hebben staan, voor straks mocht het nodig zijn. Deze angst maakt genieten lastiger. En misselijkheid (24uur pd) met daarbij continu hoofdpijn etc maakt het ook niet makkelijk .
De vraag kwam van mij. Fijn dat je een vangnet hebt en daar (indien nodig) weer bij terecht kunt. Maar hopelijk niet nodig! Wat lief, een schouderklopje! Bij deze ook eentje terug.
Wij hadden de hoop op een tweede zwangerschap al opgegeven, dus ik voelde me erg schuldig dat ik er weer niet van kon genieten. Maar in alle eerlijkheid het gaat me om het kindje, en niet om de zwangerschap. Ik ben heel erg blij als ik mijn manneke voel trappelen, maar dat is werkelijk het enige wat ik er leuk aan vindt. Het is een weg naar een doel, meer niet. Ik vind het heel erg fijn voor anderen als ze het leuk vinden, maar helaas is dat bij mij dat niet zo. Ik ging van constant overgeven door naar constante bekkenpijn, die nu handelbaar is, maar nog steeds belemmert. Dat is gewoon niet leuk, punt. Ik voel me inmiddels ook niet meer verplicht om het leuk te vinden. Het is volgens mij ook niet eerlijk om vrouwen die het gewoon niet leuk vinden een schuldgevoel aan te praten omdat anderen helemaal niet zwanger kunnen worden. Als het goed is wil iedereen namelijk een kindje en niet zo zeer een zwangerschap. En ook een kind hebben is niet elke dag feest. Ons manneke is momenteel alle grenzen aan het testen en dan wil ik hem ook weleens achter het behang plakken. Dat zou ik dan ook niet mogen denken omdat anderen geen kinderen kunnen krijgen. Als je dat doortrekt mag je nergens meer over klagen. Want wij hebben in ieder geval te eten en worden niet gebombardeerd terwijl in Syrie kinderen worden gedood door de overheid. Het spijt me, dat vind ik werkelijk vreselijk, maar dat doet niet af aan het feit dat ik zwanger zijn niet leuk vind en dat soms ook wil kunnen uitspreken.
Hier nog zo'n aanstaande mama die er helemaal niks aan vind! Ik wilde zo graag zwanger worden maar vraag me soms echt af waarom ook alweer?? En kan gewoon niet wachten tot de kleine er is, maar moet helaas nog 33 weken Sinds anderhalve week ben ik hartstikke beroerd, ik geef niet over ofzo, maar mijn hele buik (van schouders tot schaamstreek) voelt helemaal beroerd, kan de plek niet aanwijzen want alles voelt beroerd! Ook verschrikkelijk moe en lig al vanaf donderdag bijna constant in bed. Heb het idee ook dat er een depressie aan zit te komen, ook vanwege negatieve gedachtes richting mijn o zo gewenste kindje maar daar wijd ik verder maar niet over uit aangezien er hier veel vrouwen zijn die maar wat graag met me zouden willen ruilen (al betwijfel ik dat als ze ook even mochten voelen hoe ik me voel..) Maargoed, heb vandaag dus echt een bad day! En ben blij dat ik dat hier even kwijt kan, en schijnbaar ben ik dus gelukkig niet de enigste die het zwanger zijn niet leuk vind Meiden, veel succes allemaal en laten we dat hompje geluk maar goed in ons achterhoofd houden!
Ik ben dan niet zwanger en nooit echt lang zwanger geweest maar kan mij echt goed indenken dat het soms knap beroerd is om zwanger te zijn. Je wil dingen doen maar bent eventueel te moe en Kiraa ik snap heel goed dat je daar depressed van kan worden, je voelt je gewoon beperkt. Hopelijk kan je er een beetje over praten in de omgeving. Ik wil iedereen heel veel succes wensen tijdens de zwangerschap!
Ik wilde niet perse zwanger worden maar ik wilde graag een kindje, ik ben gezegend dat deze wens zich nu in mijn lichaam aan het ontwikkelen is en ik haar hopelijk over een paar weken kan ontmoeten. Daarentegen ben ik er niet blij mee dat mijn lichaam is overgenomen door een hysterisch hormonen circus. Mijn huid is een slagveld, mijn enkels heb ik al een tijdje niet gezien, als ik ga lopen schiet het in mijn bekken en moet ik binnen 5 minuten naar de WC, ik heb voor het eerst van mijn leven een aambei :S Ik slaap slecht, ik huil om niks, mijn buik jeukt, ik ben snel moe dus nee zwanger zijn vind ik niet echt leuk. Maar natuurlijk ben ik wel heel blij dat ik een kindje mag krijgen maar eigenlijk vind ik dat totaal wat anders dan zwanger zijn leuk vinden.
Ik begrijp het wel hoor. Voel me wel speciaal en zo, maar er zijn toch dingen die me enorm irriteren. Vooral het feit dat je altijd zo in de zevende hemel moet zijn. Zo zei ik tegen mijn schoonmoeder dat het net een alientje leek op de echo (20 weken echo) en ze heeft dat niet goed opgenomen. Ik zei dat om te lachen, hallooooo?! Tegen mijn moeder zei ik dat ik mijn buik niet zo mooi vond omdat mijn navel nog heel diep zit (door mijn natuurlijke vetlaag ) en ze zei dat het leek of ik niet van mijn zwangerschap aan het genieten was. Pfffft, iedereen is zo zwaar op de hand, een beetje humor aub. Het is een wonder, maar we moeten ook niet overdrijven en wat humor mag zeker. En dan verder de schoonouders die zich bemoeien met de kleur van de kinderkamer, de kleur van de lampen, de kleur van de kledij, aaaaarghhh. Om gek van te worden.