zwanger maar voel me zo ongelukkig...

Geloof me, echt niet alle zwangere vrouwen zijn vrolijk Dat is echt 1 grote misopvatting. Het is echt niet abnormaal wat je voelt hoor. Ik heb het zelf niet zo erg dat ik me continu niet blij voel ofzo, maar ik ervaar het ook niet als een roze wolk.

Het is in ieder geval niets om je voor te schamen en praat er goed over met je vriend. En desnoods, als het echt te erg wordt, met je huisarts.

 

Nee joh, zijn (hoogstwaarschijnlijk) gewoon je hormonen die als een gek door je lijf gieren... Had dat ook wel een beetje in het begin, niet depri maar wel een beetje down. Vroeg me steeds af of we wel de juiste keuze hadden gemaakt (het was ook iets van 3 weken tussen beslissen en de postieve test

Zou zeggen... voel je niet schuldig omdat je je rottig voelt, geef er gewoon aan toe, wees lief voor jezelf en bedenk dat het over een maandje ofzo vermoedelijk over is. En roze wolk.... ondanks een perfecte zwangerschap heb ik die niet gezien hoor!

 

Hallo Flower,

Je bent niet de enige hoor, maar ik geef toe, je hoort er weinig over. Ik had het ook al vanaf de eerste 3 maanden. Maar dacht dat dit echt even wennen aan de hormoon verandering was en ik was ook super moe...Het is wel een tijdje wat minder geweest tuseen de 4e en de 5e maand, maar vanaf 5,5 maand kwam het weer keihard terug. Heel down en me daar weer schuldig over voelen, heel erg vervelend.

Blijf er niet te lang alleen mee doorlopen.Geef het aan bij je gyn of vk en ga naar de HA. Ik heb inmiddels van de HA gehoord dat ik een hormonale depressie heb (prenatale depressie). Ik wordt ook na de bevalling extra in de gaten gehouden i.v.m. verhoogde kans postnatale depressie.

En mocht het echt heel erg worden, dan kun je medicatie krijgen en hulp van een psycholoog. Of eventueel naar een homeopaat, daar ben ik nu mee gestart en ik moet zeggen dat ik me vandaag erg goed voel na de druppels die ik van haar kreeg, hoop dat dit zo blijft!

Lieve knuffel,
Snoozie

 

Hoi Flower,

Ik heb het ook. Ik ben na 2 jaar eindelijk zwanger en vraag me dagelijks af waarom ik niet blij ben. Misschien inderdaad zorgen dat het niet goed gaat. Ik ben echt onhebbelijk tegen de mensen om me heen en vind iedereen stom. Niet huilerig maar echt boos op alles en iedereen. Pfff...had me er wel iets anders van voorgesteld. Hoop echt dat het over een maand over is.

Liefs Mickey

 

Wat rot dat je je zo voelt. Ik heb wel goede verhalen gehoord over Bach Bloesem. Er zijn heel veel sites over, maar hier heb je er alvast eentje http://www.bachbloesemsadvies.be/home.a ... 1&offset=0

Veel sterkte! Ik hoop dat je snel iets vindt wat je kan helpen.

 

Meestal voel je je na drie maanden veel beter, en als je zo op de helft bent voel je je kindje bewegen, dan heb je meer 'contact' en zul je je vast blijer gaan voelen.

 

begin me nu ook veel vrolijker te voelen zat ook echt niet meteen op die roze wolk. Komt ook omdat het zo onwerkelijk is allemaal..

 

Ook ik sluit me daar helemaal bij aan. In het begin kon ik ook niet genieten. Was constant boos, verdietig en reageerde dit af op mijn man. Alles was nieuw, spannend en de hormonen gieren door je lijf. Nu ik de echo heb gehad, het kindje heb gezien en het hartje heb gehoord ben ik er van gaan genieten. Zie mijn buikje groeien en af en toe al wat spulletjes kopen voor de kleine.
Meis ik hoop dat bij jou straks ook de roze wolk komt. Het begin is voor heel veel meiden erg spannend! Je bent idd niet de enige.

Een dikke knuffel voor jou!
Liena

 

Hier ging het na 13/14 weken ook een stuk beter, daarvoor was ik vooral verdrietig om niets en paniekerig en depri. Nu heb ik nog wel eens zo'n dagje maar de goede dagen overheersen gelukkig duidelijk.
Ik zal denk ik nooit zo'n jubelende zwangere worden, maar ik vind het al fijn als ik me een beetje "normaal" voel.
Dus hou hoop en als het te erg wordt wel aan de bel trekken hoor bij huisarts of verloskundige.

 

Ben nu 30 weken en heb nog niet echt een roze wollk gezien. Voor mij is t ietsje anders want ik heb normaal een gronische depressie...en die is nu niet echt aanwezig (al voelde ik hem in het begin af en toe wel...maar dan alsof hij achter n glaze wandje zit en niet bij me kan komen...heel raar)
Vanaf dat de HCG vervangen werd door Progesteron (rond 16e week) is t voor mij weer steeds meer normaal... Ik voel de depressie die ik normaal heb weer wat meer. Maar het blijft gelukkig wel handelbaar.
Misschien dat het bij jou ook zo werkt maar dan andersom. Dat jij door de HCG jezelf zo rot voelt en als de Progesteron komt je je wat beter gaat voelen.
Zowiezo zal je jezelf beter voelen als je niet de godganse tijd zo moe bent enzo. Dat zal echt veel schelen denk ik. Als ik moe ben dan ben ik ook ECHT niet te genieten nu. Blaf iedereen af en heb t liefst dat iedereen en alles me met rust laat. Maarja in n huishouden met man en 2 kinderen en 2 honden gaat dat natuurlijk niet.
Heel soms voel ik die roze wolk n heel klein beetje als ik op de baby kamer aan t rommelen ben. Maar ik zweef echt niet constant tussen hemel en aarde.
Ik denk niet dat er persee een roze wolkje hoeft te zijn hoor. Maar wie weet spaar je hem wel op voor als je babytje er echt is
Maar dan nog hoeft hij er niet persee te zijn. Iedereen is anders dus iedere ervaring is anders denk ik.

 

Dit zijn puur je hormonen! Je lijf maakt nu ineens een enorme verandering mee! Komt wel goed.

Ik had in het begin echt zo iets van wil ik dit wel? Ben ik er echt wel klaar voor? Ik ben helemaal niet blij! Die roze wolk is 1 grote fabel! Nou heb ik nooit echt op een grote roze wolk gezeten, maar misschien ligt dat er ook aan wat voor karakter je hebt, ik ben best vrij nuchter in dingen.
Maar goed het komt allemaal goed, straks ga je wel stralen

 

Ik heb geen moment op een roze wolk gezeten, geen idee hoe dat voelt. Ik vind het leuk dat mijn buik groeit, bijzonder dat daar nieuw leven in zit, maar voor de rest merk ik niet zo heel veel verschil. Ook geen onberedeneerde woede-aanvallen ofzo. Wel heel erg moe, en ik huil om de meest idiote dingen, wat ik daarna wel weer grappig vind.

Maar het goede bericht van zwangerschap is dat je je mag voelen hoe je je voelt. Niet leuk als je je depri voelt, maar ga in ieder geval niet krampachtig een of andere blijheid boven proberen te halen die er niet is. Daar wordt je sowieso niet gelukkiger van.
Gister was ik bijvoorbeeld gewoon lekker chagrijnig tijdens het boodschappen doen, omdat ik moe was en liep te zweten als een otter. Als je zwanger bent heb je verder lekker geen excuus nodig om chagrijnig te zijn, ook wel lekker.

 

Rot dat je je zo voelt.
Voor mij zeer herkenbaar hoor! Het begon ineens rond een week of 8 dat ik me zeer rot voelde. Ik ging allemaal nare dingen denken, wilde zelfs weg uit mijn eigen huis.. weg.. waar heen? geen idee.
Heeft best lang geduurt. Mijn gyn heeft me toen ik het de eerste keer aangaf gelijk aangemeld bij de psycholoog in het ziekenhuis. Ik merkte dat ik richting de 20 weken steeds beter in mijn vel ging zitten. de nare gevoelens en gedachtes gingen steeds meer naar de achter grond. Eigenlijk was ik pas echt mezelf weer richting de 30 weken.. dus heb 8 weken lang pas echt genoten van mijn zwangerschap (daarvoor ging het in vlagen) en alles daar om heen.
Ik heb een tekort aan serotonine, dat werd extra laag door de zwangerschapshormonen.
Ik werd ook in de gaten gehouden voor na de zwangerschap, maar alles bleef uit gelukkig en ik voelde me on top of the world! Nu 3,5 maand na de geboorte van mijn kleine man voel ik me nog steeds heerlijk en ik hoop dat het gewoon zo blijft!

Wat ik geleerd heb was, vooral toegeven aan het gevoel, hoe meer je je verzet hoe naarder je je gaat voelen. Er open praten! Zodra ik vertelde aan mijn man wat ik dacht (hoe erg ook) viel het een beetje weg.

Succes!

 

FLower heel herkenbaar hoor. Ik had het gevoel niet meer de baas te zijn over mijn eigen lichaam. Ik moest het ineens delen met zijn 2...hoe belachelijk want ik wil zo graag een zwangerschap.

En ook ik heb niet echt de oplossing voor je buiten veel erover praten zodat je het toch een beetje meer kwijt raakt.
Ik wens je toch nog een beetje roze wolk toe!
Sterkte!

 

Hoi Flower,

Ik ben precies even ver als jij, en herken precies wat je zegt. Ik ben sowieso al depressief, en zit nu sinds 17 weken in therapie. Maar nu ik zwanger ben word het alleen maar erger. Ik kan soms gigantisch kwaad worden om niks, en dan weer zwaar verdrietig zijn. Ook het gevoel dat ik de controle over mijn lichaam kwijt was kon ik eerst niet aan. Ik wilde niet meer zwanger zijn, ik wilde MIJN lichaam terug!
Nu gelukkig na de 1e echo is dit helemaal omgeslagen. Ik zie waarvoor mijn lichaam het doet, en ben trots dat mijn lichaam zich aanpast voor dit grote wonder.
De stemmingswisselingen en het depri gevoel blijven helaas wel. Ik slik geen medicijnen en wil dit graag zo houden. Maar als ik lees van die druppeltjes dan wil ik daar wel naar gaan kijken. Want zo trek ik (en vriendlief) het niet meer.
En dan inderdaad gelijk weer die schuldgevoelens naar mijn kindje toe. Ik ben bang dat hij/zij voelt dat ze niet welkom is, terwijl dit absoluut niet zo is! Hij/zij is meer dan welkom, en ik ben dolgelukkig dat ik dit geluk mag meemaken.
Tis heel dubbel allemaal....

Liefs Dayenne

 

Jeetje wat ben ik blij met dit topic zeg!
Hier ook 31 weken zwanger. Sinds een tijd al niet lekker in mijn vel maar het word steeds erger. Ik heb het gevoel dat ik niemand om me heen kan verdragen. Heb heel veel behoefte aan alleen zijn omdat iedereen me irriteerd. Heb heel veel moeite met het dikker en dikker worden, wil graag mijn lichaam terug. En kan me er ook slecht bij neer leggen dat ik steeds beperkter en vermoeider wordt.
Ook ik voel me erg schuldig naar mijn kindje toe want ik hou nu al meer van dat ukkie dan van wie dan ook. Maar ik wil wel gewoon mijn lijf weer terug!