@twoboys...je hebt nog wel ff. Hoe voel je je nu? ik voel me raar, lichamelijk dan. Kan niet precies uitleggen, meer een algeheel bleeeh gevoel. Ik durf nog niets te kopen, heb alleen een boek gekocht voor mijn lief over vaderschap . Zou graag eerder de echo hebben, zodat ik het ook kan zien op t scherm. Ik denk dat het dan voor mij echt echt waar wordt. Nu is het meer: doen borsten nog pijn, dan zittie er nog...angst is iets minder geworden, maar geloof/besef nog niet helemaal...denk echo @iniegirl: wauw! oh geweldig......zit hier met big smile...hoop dat ook te gaan zien ergens dit jaar
Ik realiseerde me na de eerste keer positief testen pas, dat die eerste weken / maanden van een zwangerschap (voor mij) zelfs nog spannender zijn dan de wachtweken. Voor mij is je gevoel heel herkenbaar. De tijd kruipt voorbij! Maar ook al gaat kruipen nog zo langzaam: je gaat toch vooruit en er komen echo's die je wat geruststellen. En nog fijner: je gaat je baby voelen en dat is toch steeds weer een geruststelling.
Gefeliciteerd! Heel herkenbaar. Ik heb net te horen gekregen dat mijn bloedtest ook positief is en ik ben dus ook zwanger. Hoewel ik het nog helemaal niet kan bevatten, begint de angst al. Bij de bevalling van mijn dochtertje ging het bijna mis. Gelukkig kon ze met een spoedkeizersnee gered worden. Bij ons tweede dochtertje bleek uit de 12-wekenecho dat het helemaal mis was (syndroom van Turner) en een abortus volgde. Daarna werd ik niet meer zwanger. Na 1,5 jaar van onderzoeken bleek mijn man opeens bijna onvruchtbaar en volgde icsi. Ik ben nu zwanger van de eerste poging. Maar nu ook mijn zus twee maanden geleden al vier weken een dood kindje in haar buik bleek te hebben ben ik als de dood voor zwangerschappen. Wat kán er allemaal wel niet mis gaan. Ik zie het maar zo: de eerste stap is gezet nu, maar de weg is nog lang. En ik ga gewoon 9 maanden doodsangsten uitstaan, dat is niet anders....