Mijn zwangerschap is tot nu toe verre van makkelijk geweest. Voor mij niet, voor mijn man niet, voor onze kinderen niet en ook de opa's en oma's niet. Ik zou graag mijn verhaal kwijt willen bij jullie, ook al zal het waarschijnlijk wat lang worden In oktober 2014 besloten mijn man en ik dat we graag een 3e (en laatste) kindje wilden. Direct na 2 weken was het al raak! Zo snel! Helaas werd dit een vroege miskraam. Daarna duurde het 9 maanden voordat ik weer zwanger raakte. Dit werd ook een vroege miskraam. 2 maanden daarna weer raak. Wéér een vroege miskraam.. (Omdat mijn man drager is van een chromosoomafwijking wisten we dat de kans op miskramen verhoogd was, maar omdat ik van de eerste 2 zonder miskramen snel zwanger ben geraakt was het wel even slikken dat het nu 3x achter elkaar misging. Ben toen wel naar de gyn geweest om mijn progesterongehalte te laten controleren maar dit was allemaal in orde. Gewoon pech vanwege de chromosoomafwijking zei hij, en daar was niks aan te doen behalve IVF met PGD (heel zwaar traject), of blijven proberen totdat een 'gezond' zaadje mijn eicel bevruchtte. Omdat we al 2 gezonde dochters hebben wisten we dat dit toch kon lukken en zijn we verder zelf gaan proberen.) Gelukkig was het direct na de laatste vroege miskraam weer raak, en na 2 goede echo's met kloppend hartje leek het erop alsof het dit keer eindelijk wel goed zat. De tijd ging wel heeeel traag, kon niet wachten om de 12 weken grens te bereiken zodat ik eindelijk kon genieten. Dacht ik. Helaas.. Met 10 weken voelde ik opeens een steek in mijn buik, die daarna een beetje kramperig aanvoelde. Ik ging even op de bank liggen en kort daarna voelde ik wat lopen.. Bloed!! Ik was er echt van overtuigd dat dit weer het einde was. Wat extra rot zou dat zijn na 2 goede echo's. In paniek de vk gebeld en we mochten direct langskomen. Op de echo was een vrolijk springend kindje te zien, met daarnaast een grote bloeding zichtbaar; een groot hematoom, zo las ik later na verder onderzoek online. Ik had daar nog nooit van gehoord en heb me suf gegoogled. Slecht idee.. Ik raakte erg in paniek van de horrorverhalen. Uiteindelijk heb ik 3 maanden platgelegen, elke week een echo gehad om te kijken of het hematoom kleiner werd (wat niet gebeurde, er kwam telkens weer nieuw bloed bij waardoor het ongeveer even groot bleef) en die 3 maanden elke dag bloed verloren, werd er zo ziek van om telkens maar weer bloed te zien tijdens mijn zwangerschap, dat kon toch niet goed gaan?! Had ook erge last van mijn onderrug van al dat bloed, dat irriteerde de baarmoeder namelijk. Kon niet langer dan 1 min lopen en was ook nog eens heel duizelig zodat ik eigenlijk niet eens rechtop kon zitten. En dat 3 maanden.. Voelde echt als de hel.. Terwijl we niet eens wisten of kindje het ging redden of niet. Mijn man heeft de volledige verzorging van de kinderen op zich genomen naast zijn fulltime baan en we zijn in die periode ook nog eens verhuisd, waarbij hij nog meer stress had natuurlijk. Mijn ouders kwamen en komen nog steeds elke dag om te helpen met de verzorging van de kinderen. Mijn conditie is helemaal weg na dat platliggen al die maanden, mijn spieren afgebroken.. De baby bleef het echter goed doen en terwijl de echo met 19 weken nog steeds een groot hematoom liet zien, was na een aantal grote stolsels verloren te hebben rond de 20 weken opeens niks meer te zien met de echo bij 21 weken Zo plots als het op kwam zetten en weken aanhield, zo plots leek het weer verdwenen. Bij 22 weken zag een andere echoscopist wel nog een klein stukje zitten, wat kon kloppen omdat ik nog steeds af en toe een heel klein beetje bruin bloedverlies verloor. Maar met 23 weken was dat ook helemaal weg en verlies ook geen bloed meer. Alles ziet er nu heel goed uit en er wordt gezegd dat ik positief kan zijn nu. Maar ik durf het gewoon niet Ik ben zoo bang dat het ondanks al die ellende die we tot nu toe meegemaakt hebben het nu alsnog mis gaat, mijn vliezen breken vanwege al dat bloed wat er weken tegenaan gelegen heeft en we ons zoontje alsnog verliezen. Ik zit nog lang niet op een 'veilige' termijn. Ik durf nog geen spullen te kopen, niet blij te zijn en nauwelijks te leven, bang om iets verkeerds te doen of een verkeerde beweging te maken waardoor het misgaat. Aan de ene kant voel ik me heel erg schuldig dat ik die gevoelens heb, vooral omdat onze zoon het altijd perfect gedaan heeft op alle echo's tot nu toe, helemaal gezond is, goed groeit en heel veel beweegt in mijn buik. Ik wil net zo blij zijn als bij mijn andere zwangerschappen, ervan genieten en positief zijn. Maar het gaat niet. Moet er wel bij zeggen dat mijn oudste dochter prematuur geboren is vanwege gebroken vliezen door een infectie bij mij (waarschijnlijk), dus wat dat betreft hebben we al een hoop meegemaakt. Onze dochter heeft echt kritiek gelegen en bijna alle complicaties gekregen die een prematuur kan krijgen, bij elkaar 3 maanden in het ziekenhuis gelegen. Nu is het een gezonde meid van 4. Als dit niet gebeurd zou zijn, had ik er waarschijnlijk wel positiever ingestaan. Heeft iemand tips of herkenning?? Alvast bedankt voor het lezen in ieder geval.
Jeetje wat een hoop heb je al meegemaakt, kan alleen maar zeggen dat ik me wel kan indenken dat je nu niet gelijk staat te springen van geluk. er is veel gebeurd, dat moet ook nog een plekje geven. heb helaas geen tips voor je en herken het ook niet, maar wil je toch even een digitale knuffel geven, hopelijk kun je er over een tijdje toch weer wat meer van genieten.
Babystew, Wat een heftig verhaal! Wat hebben jullie een moeilijke periode gehad. Wat een onzekerheid en nog steeds.... Tips....uhm...... Heeeel makkelijk gezegd, maar misschien lukt het je wel: Proberen dag voor dag te leven en proberen van die dag te genieten. Geniet van elke beweging, van elke goede echo en van je groeiende buik. Je weet inderdaad niet hoe het er morgen uit ziet, probeer daar dan ook niet te veel mee bezig te zijn(oh ik weet het....heeeeel makkelijk gezegd). Sterkte en een dikke knuffel!
Het lijkt wel alsof je vindt dat je niet onzeker mag zijn; je voelt je zelfs deels schuldig! Jeetje meid, wat heb jij een hoop meegemaakt! Ik kan mee levendig voorstellen dat genieten ontzettend moeilijk is. Misschien komt dat ook niet. Misschien komen er wel spaarzame momenten van genieten, die koester je dan. Maar zo'n angst, die ontstaan is door zo'n voorgeschiedenis, eventje één twee drie overwinnen omdat het nu wel goed lijkt te gaan is een utopie en dat hoef je van jezelf ook niet te verwachten. Het enige dat je kunt doen is proberen je gedachten zo positief mogelijk te houden en te relativeren waar mogelijk. Daarbij kan het helpen om al je onzekerheden of rotmomenten uit te spreken bij iemand die je weer even met beide benen op de grond kan zetten, je kan troosten en even knuffelen. En natuurlijk het forum hier. Probeer veel afleiding te zoeken. Natuurlijk zullen er wel kleertjes en spulletjes moeten komen, maar neem je tijd daarvoor. Dat hoeft niet nu meteen. Laat het eerst eens landen dat het nu goed gaat! Ik wens je alle goeds toe je verdere zwangerschap!
Ik ken je gevoel en bij mij was het nog een stuk minder heftig als bij jou. We zijn na veel geduld zwanger geworden van de tweede. Na (volgens mijn berekeningen) 6-7 weken opeens bloedverlies. We kregen een echo en daar werd verteld dat we een ma hadden. Een veel te klein vruchtzakje. Paar dagen later controle echo, en opeens was er ontwikkeling, maar ik kon max 5 weken zwanger zijn. Weer weer later, 2 embryo's, maar slechts 1 had een hartje kloppend. Weer 2 weken later, nog steeds 1 hartje, maar ivm het alles delen ook nog steeds groot risico dat ze beiden afgestoten zouden worden. Weer 2 weken later. Goede echo, waarschijnlijk alles goed, maar slechts 10 weken zwanger, dus afwachten. Weer 4 weken later kregen we groen licht. De tweede baby was niet meer te zien en de eerste deed het goed. Vanaf dat moment houd je je voor om te gaan ontspannen,misschien zelfs genieten. Dat lukte gewoon niet. Bij alles raakte ik in paniek, als ik naar de wc moest was ik altijd bang, als ik me omdraaide in bed was ik overtuigd dat het toch weer fout was. Zelfs toen ik hem in mijn armen had kon ik nog niet echt ontspannen. Deze zwangerschap verloopt voorspoedig, maar vorige week had ik buikgriep en raakte ik toch weer compleet in paniek, ik maakte mezelf helemaal gek. Gelukkig heb ik hulp gevraagd, huisarts gebeld, extra afspraak bij de vk. Dat hielp, maar ik weet nu hoe makkelijk die paniek weer naar boven komt. Mijn les en ook tip aan jou is dus, zoek hulp. Dat hoeft niet meteen een psycholoog te zijn, maar blijf er niet mee rondlopen. Praat erover, ga extra naar de vk, maar probeer om ermee om te gaan. Het heeft bij mij heel lang geduurd voordat ik ontspannen naar mijn kind kon kijken en dat is zonde geweest. Deze keer wil ik dat echt voorkomen en ik zou dat jou ook aanraden. En voel je alsjeblieft niet schuldig voor je angst. Het is ook slopend.
Deze zwangerschap zal nooit hetzelfde worden als je voorgaande zwangerschappen. Na drie foute zwangerschappen ben ik 38 weken lang bang geweest, en dan verliep mijn zwangerschap nog zonder enige complicaties. Dat je bang bent is niet meer dan normaal, dat je misschien zelfs niet gelooft dat deze zwangerschap goed afloopt is ook helemaal niet zo gek. Ik geloofde pas dat het goed ging toen mijn zoontje op mijn borst werd gelegd gezond en wel. Betekent niet dat ik niet heb genoten. Op mijn manier heb ik genoten van de schopjes, van mijn groeiende buik, en later in de zwangerschap toen de periode was aangebroken dat hij het waarschijnlijk buiten mijn buik zou overleven ondanks vroegtijdige weeën toen pas kon ik genieten van het spulletjes kopen. En dan nog was het geen onbezorgd winkelen zoals normale mensen hebben tijdens een zwangerschap. En schuldgevoelens herken ik ook wel. Mijn zoontje had altijd zijn handje bij zijn hoofd tijdens echo's dat schijnen te ze doen als ze gestrest zijn. Ik voelde mij enorm schuldig omdat ik zo angstig was constant. Na de geboorte was hij echt zo'n contente en totaal niet onrustige baby wat dat betreft denk ik niet dat hij er veel van heeft meegekregen. En hij ligt nog steeds met zijn handje bij zijn hoofd als hij slaapt haha. Heel veel sterkte toegewenst, probeer niet zo hard voor jezelf te zijn. Je hebt al zo'n zware zwangerschap achter de rug, en met je eerste zwangerschap is het helemaal niet raar dat je al deze gevoelens hebt. Hopelijk gaat de tijd snel voorbij, en lukt het je toch nog om een beetje te genieten.
Lastig meid, ik begrijp het goed. Ik ben nu voor de 5e keer zwanger met nog 0 levende kinderen. Vorige zs 8 weken lang dagelijks forse bloedingen. Praten helpt de meesten (bij mij niet zo, tenminste, niet met een professional, wel hier op het forum). Ik ben net voor de 5e zs aan acupunctuur begonnen (uit wanhoop). Dat lijkt positief op mijn gemoedstoestand te werken. En accepteren dat het is wat het is. Door alle ervaringen leef je het nu anders, jammer maar een feit. Voel niet dat je 'moet' genieten, dan voel je je alleen maar rotter als t niet lukt. Soms is een zs gewoon overlevingsstand. Heel veel succes!
Dankjullie wel meiden! Doordat ik het uitgetypt heb en zelf nagelezen besef ik zelf nu ook dat het niet niks is allemaal. Het onzekere, niet weten wanneer en hoe ik ga bevallen vind ik echt wel slopend. Wat andere vrouwen misschien vanaf 37 weken voelen voel ik al vanaf het begin vd bloeding, en dan weet ik dat als het nu gebeurt het waarschijnlijk niet goed af zal lopen voor onze zoon. Vandaag ging het best goed, ik merk dat wanneer ik wat meer doe (ook al vind ik het nog eng om wat meer te bewegen), ik meer afleiding heb en me ook beter voel. Mijn conditie komt ook langzaam beetje bij beetje terug. Ook wil ik weer meer meedraaien in mijn gezin, meehelpen en genieten van de kindjes die ik nu al om me heen heb.. Ik snap dat het niet gek is dat ik niet positief ben, maar ergens zou ik wel weer zo 'naief' willen zijn als dat ik was bij mijn eerste zwangerschap. Ik maakte me niet echt zorgen en dacht dat het allemaal wel goed zou komen, ik was immers toch jong en gezond, rookte en dronk niet, etc etc? Toen dat fout liep was het wel een reality check dat het ook bij mij fout kon gaan. Mijn tweede zwangerschap was dus ook totaal niet zorgeloos, maar daar kon ik tenminste nog wel genieten. 21 maart heb ik een afspraak bij de psycholoog in het ziekenhuis, hopelijk kan zij me verder helpen. En verder probeer ik me maar vast te houden aan wat de gynaecoloog heeft gezegd en niet wat ik allemaal online lees wat mis kan gaan.. Ik heb het natuurlijk in mijn achterhoofd maar me er de hele dag gek om maken heeft ook geen zin, dat snap ik. Pechvogol; wat heb jij veel meegemaakt, heel veel sterkte en succes met je zwangerschap en ik blijf je volgen.
Goed dat je gaat praten meid! En doe wat je kán, niet wat je wil. Je mag jezelf best ff ontzien. Succes met alles!
Het begint op het moment dat je niet meer hoeft te genieten van jezelf. Wie heeft bedacht dat dat moet? En waarom zou je dat uberhaupt moeten, de hele dag genieten. Emoties werken niet zo. Is echt niet beter voor je om dat geforceerd te willen. Eerst maar accepteren dat het is wat het is. Als dat gelukt is kan je misschien zo nu en dan best genieten van mooie dingen. Maar het hoeft niet.