Van 600 hcg naar 300 daalt snel en zie je eerder daling, maar van 50 naar 25 gaat minder hard en zie minder snel terug in streepjes die lichter worden. Laatste stuk gaat nu eenmaal trager... Ga gerust uit van 6 weken, dat is heel normaal. Heb geduld. Zolang de testen niet oplopen gaat het prima
Het kan wel. Ik was 7 weken toen ik een mk had. Ik was helemaal schoon. Duurde wel 5 weken voor mijn zw testen wat afliepen.. daarom toen om nog een echo gevraagd maar was nog steeds schoon. Het kan zo irritant lang duren!
Ja ik moet ook geduld hebben, maar dit is zo frustrerend. Echt een rollercoaster aan emoties ook, van mega blij in augustus naar intens verdrietig in september en dan nog een gevoel van falen en falend lijf erbij.. naar frustratie nu want nu wil ik ook gewoon verder, ondanks het verdriet, maar nu ‘doet mijn lijf het niet’ en houdt het me ook nog voor de gek.. want ik voel wel vanalles regelmatig, zoals rondom eisprong normaal en zoals na de eisprong bij m’n zwangerschappen. Terwijl mijn zwangerschapssymptomen echt al over waren na de miskraam. En dan dus nog wel hcg in m’n lijf. Ik weet het ook allemaal niet. Ook het slijm was echt zoals normaal rondom eisprong. Maar vandaag ook iets bloedverlies bij afvegen. Dat heb ik heel af en toe eens eerder gehad bij eisprong. Maar nu zo onzeker over alles want ik wil gewoon dat mijn lijf weer ‘normaal’ doet en vooral snel opnieuw zwanger wordt van een gezond kindje dat wel bij ons mag blijven.. sorry voor mijn ‘gezeur’. Ik zit er erg mee en moet het even kwijt aan mensen die me begrijpen
Vandaag weer af en toe iets bruin bloedverlies bij afvegen. Maar geen echte krampen of een menstruatie die doorzet. Mijn test leek vanochtend iets lichter positief dan anders, maar opgedroogd zie ik weer geen verschil.. bah wat voelt dat vervelend dat wachten en niet weten of ik nu überhaupt een cyclus heb..
En sinds gisteravond dus al totaal geen bloedverlies ofzo meer gehad. Ik dacht gisteren dat dan vandaag misschien wel mijn eerste menstruatie na de miskraam zou komen. Maar het was dus alleen dat beetje bloed en bruinverlies bij afvegen en that’s it.. mijn temperatuur is ook weer gestegen. Ik weet echt niet wat ik er allemaal van moet denken..
Poe, ik snap wel dat dit heel lastig is. Inderdaad een emotionele rollercoaster van blij, naar verdriet naar door willen gaan maar niet kunnen. Ik heb medisch gezien weinig te bieden. Ik zie dat veel andere dames ook al hulp hebben geboden op dat vlak. Ik denk dat je vooral mentaal voor jezelf moet zorgen. Ik denk dat het geen kwaad kan om contact op te nemen met je dokter. Zij kan je misschien wel iets aanbieden om meer duidelijkheid te geven (een bloedtest? controle-echo?) en ieder geval inzicht geven in wat normaal is, wat je kan verwachten en wanneer je echt aan de bel moet trekken omdat het écht te lang duurt. Hoe vervelend het ook is: er nu niet écht een manier om erachter te komen wat er in je lijf gebeurd. Ook omdat je alles wat je voelt niet kan vergelijken met je normale cyclus. Je lijf is nu eigenlijk aan het ontzwangeren en dat is geen bekende situatie. Het is dus inderdaad afwachten, van je afschrijven en geduld hebben. Heb je iemand waar je tegen aan kan praten thuis? Kan je dit bij je partner kwijt?