Mag ik hier even mijn hart luchten? Ik word zo langzamerhand nogal wanhopig. Ben vandaag na de 5e IUI op dag 12 weer ongesteld geworden. Na 2,5 jaar proberen zwanger te worden, waarvan 1 jaar IUI's (we doen het zo ongeveer om de maand omdat ik de hormonen nogal heftig vind) heb ik nog niet het kleinste glimpje van een zwangerschap gehad. En dat terwijl alles in orde lijkt bij ons. Ik heb een regelmatige cyclus, goed baarmoederslijm, open eileiders, slechts een heel klein plekje endometriose (zou niets in de weg moeten zitten, aldus de arts) en het zaad van mijn vriend zit toch altijd minimaal op 2 miljoen na bewerking. Het is dus volkomen onverklaarbaar dat het niet lukt, maar onderhand geloof ik dus ook bijna niet meer dat het nog gaat lukken. Mijn vriendinnen zijn inmiddels zwanger of bevallen van hun tweede en ik heb het gevoel alsof mijn leven stilstaat... Nu nog 1 IUI (waarin ik dus niet meer geloof) en daarna door naar IVF... Maar ik blijf maar denken wat kan ik nog beter doen? Afvallen (ben door de hormonen en emoties 8 kilo aangekomen)? Meer sporten? Nog gezonder eten? Acupunctuur? Nog meer proberen te ontspannen? Ik heb inmiddels mijn onzekere freelance werk en drukke studie opgegeven om rust te creëren, dus heel veel meer kan ik niet doen... Kortom, ik voel me machteloos en gefrustreerd. Wie herkent dit en heeft wat tips voor me om me hier doorheen te slaan?
Hoi Pluimpiet, Ik herken je verhaal wel. Wij hebben inmiddels ook 5 IUI's gehad met 0 resultaat. Alles is bij ons goed op 1 eileider na die is door vele operaties ( waarschijnlijk ) verkleefd en heeft een slechte tot geen doorgang. Met de pech dat wel alleen de 5e IUI een eitje links hadden ( de zoals wij dat noemen goede kant ) De hoop hebben we al een beetje op gegeven en gaan er al vanuit dat het IVF gaat worden. Ook omdat de teleurstelling dadelijk misschien wel minder is als het ook daadwerkelijk zo is. Wij hebben wel iedere maand de IUI's gedaan alleen nu 1 xtje overgeslagen omdat we vorige week vrijdag getrouwd zijn en net op die dag of de dag erna de IUI zou moeten plaatsvinden. Het zou wel super zijn als het nu toch gelukt is door zelf te klussen al hebben we die hoop niet echt. ( maar diep van binnen weer wel ) Al met al snap ik je frustratie!! Het enige geluk wat wij hebben is dat onze vrienden er niet zo mee bezig zijn en het wel meevalt dat er een babyboom in de vriendengroep is. Hopelijk lukt het snel bij jullie! Groetjes
Ik vind 2 miljoen echt niet veel hoor. Theoretisch moet het kunnen, maar ik vind het dus niet 'volkomen onverklaarbaar' waarom het niet lukt. Ik heb 8 IUI's gehad, zonder resultaat. Met IVF was het echter in 1 keer raak! Dus hopelijk biedt IVF voor jullie ook uitkomst!!! Hoop houden hoor!!! Het is echt de moeite waard!
Pluimpiet, blijf hoop houden en erin geloven dat het een keer gaat lukken. Ik zou zeggen de dagen dat je verdrietig, boos en gefrustreerd bent, laat het er gewoon uitkomen allemaal en ga dan weer vol goede moed door meid. Het is al het wachten echt waard als het moment eenmaal daar is. Veel succes!
Pluimpiet, ik begrijp je heel goed... Hier ook 2 jaar bezig, 5 IUIs, wel de allereerste IUI meteen raak, maar het vruchtje stopte met leven na 6.5 weken en moest ik curretage ondergaan. Kapot waren we ervan... Bij ons heeft mijn man slechte zaad; de hoogste concentratie na de opwerking was bij hem 1.8 miljoen... Inmiddels hebben we een intake voor de IVF gehad en hopen binnenkort te mogen starten. Alleen de lot lijkt ons te tarten... Ik ben inmiddels 3 dagen overtijd en de Kruidvat testen laten een superlicht lijntje zien. Maar het lijntje wordt niet donkerder... Blijf elke dag testen, maar het lijkt alsof het juist lichter aan het worden is. Ik ga er dus vanuit van een VMK... Kan er ook nog bij... Een goed advies voor je heb ik niet, zit namelijk zelf in hetzelfde schuitje... Wat je zegt over je leven dat stilstaat, heb ik ook heel erg. Niks lijkt zin meer te hebben, van niks kun je volop onbezorgd genieten. Je wilt namelijk iets zo graag... Het gaat om jullie toekomst, over jullie hele leven... Alle toekomstdromen, alle plannen die jullie hebben, ineens is het allemaal niet meer zeker en helemaal niet vanzelfsprekend. En iedereen om je heen krijgt gewoon kinderen en gaat vroilijk door met hun leven, en je blijft maar achter staan... Het enige wat ik je kan vertellen... Probeer dit allemaal niet je leven laten beheersen. Het is makkelijker gezegd dan gedaan, ik weet het... Maar probeer jezelf niet erin te verliezen. Ik had het ook heel erg, totdat ik mezelf op een gegeven moment niet meer herkende als persoon die ik ben... Toen heb ik echt tegen mezelf gezegd, dit wil ik niet. Sindsdien gaat het iets beter, al heb ik nog steeds echte dip-dagen... Zoals nu, met een lichtpositieve test in mijn handen, die lagzamerhand weer negatief lijkt te worden... En toch geen ongestelheid tot nu toe... Kop op meid, het is niet anders. Life is a bitch, and we know it better than anybody. Ik hoop dat de IVF zowel voor jullie als voor ons een uitkomst biedt. En om te helpen te relatieveren... We gaan in ieder geval niet dood, we zijn niet ongenezelijk ziek, we zien niet onze dierbaren doodgaan terwijl we mateloos toekijken... Hoeveel mensen in de wereld maken dat niet mee... In vergelijking met ze gaat het nog hartstikke goed met ons . En we zullen het overleven!
Je beschrijft echt precies hoe ik me vandaag ook voel. Ook vandaag na 5e iui ongesteld, en ben er behoorlijk zat van. Er schoot door m'n hoofd dat twee bekenden waarmee tegelijk in de mmm kwam inmiddels ook al zwanger zijn/kindje hebben. En wij na bijna 3 jaar...gatver hoe lang gaat het nog duren? Gaat het misschien ooit wel lukken? Tuurlijk moet je hoop houden (kan iemand me vertellen hoe?), ik ben nou eenmaal een pessimist. Volgens de fertiliteitsarts mag ik 12 x iui omdat vijandig bms is geconstateerd. Dat betekent nog een half jaar iui, ik weet niet of ik dat nog trek (de kansen zijn zo minimaal en er is nog nooit een teken van innesteling oid geweest)...ik wil verder met ivf. Volgende week heb ik een evaluatiegesprek. Maar ik weet het antwoord denk ik al wel.
Hou vol meis, je hebt maar 1 lucky shot nodig. Mijn lucky shot was iui 6 en iui 8. Helaas beide keren een MK. Na icsi 1 ook een miskraam. Het is moeilijk, maar zolang de artsen nog hoop hebben moet je proberen erin te blijven geloven. Sterkte!
Lieve meid, ik snap precies wat je bedoeld. Het is vreselijk moeilijk om troostende woorden te vinden voor je, want ik vind er geen enkele voor mijzelf! Ik ben zelf al 2 en een half jaar bezig, en het werkt allemaal tegen. Eerst proberen proberen niet lukken. Dan onderzoeken gedaan, vriend supersperma. Ik HSG gedaan, eileiders niet goed, operatie, eileiders verwijderd door hydrosalphinx, begonnen dit jaar in april met IVF. Weinig eitjes bevrucht, 1 terugplaatsing en 1 cryo mislukt. Tweede beurt doen ze ICSI, veel eitjes, maar geen cryo, juist tp van 2: ook mislukt. Eitjes slechte kwaliteit, wss verkeerde medicatie, en weinig bms. Dan hysterosopie: ok. Bloedonderzoek...nog geen uitslag. Dan opeens een cyste op mijn eierstok, twee weken geleden geopereerd eraan. Nu krijg ik spuiten om mijn eierstokken te kalmeren, ben nu zogezegd 3 maand in menopauze. Terwijl al mijn vriendinnen kinderen hebben, sommige zwanger, sommige zwanger van hun tweede. En wij blijven ter plaatste trappelen. Het is gewoon vreselijk, wat ik voel is onbegrijpelijk. Al die gedachten van angst en spanning. Ik ben verdikt, heb een buik van een zwangere, ik voel mij zo triest en machteloos. Nu even pauze, doe nu acupunctuur en kine en aangepaste voeding met kruidenpillen. Ik zorg dat mijn lichaam weer in orde komt. Om dan in 2013 te starten met 3ICSI en een hele nieuwe medicatie. Het leven is soms hard, veel dierbaren van ons zijn ook gestorven de laatste 2 jaar...we hopen op een sprankeling geluk... Ik wens je veel succes lieve meid, en volhouden... Je bent niet alleen in die situatie! Misschien is het bij IVF van de eerste keer raak! Want je zegt het zelf alles is ok bij jullie! Gewoon even alles loslaten, en misschien lukt het dan zelf op natuurlijke manier nog! Hou moed xxxx