Ik weet niet zo goed waar ik dit neer moet zetten maar ik zie er zo tegenop dat ik binnenkort waarschijnlijk een zwangerschapsaankondiging krijg. En misschien wel van meerdere personen. Ik wil zo graag dit van me af kunnen zetten en oprecht blij kunnen zijn voor degene maar dat gaat niet. Nu omdat m'n miskraam nog vers is maar ik had hier eigenlijk al moeite mee omdat ik in de mmm zit. Ik vind het echt lastig en kan me hier vooraf al ontzettend over druk maken. Er is niks aan te doen en denk wel een natuurlijke reactie is en er vanuit gaan dat het ooit bij ons ook goed gaat komen. Zo heeft een vriendin gevraagd of ze volgend weekend langs mag komen. Ze is hier nog niet geweest sinds we hier wonen en nu wil ze langs komen. Waarschijnlijk vind ze het een keer tijd om langs te komen maar ik zit me al op te vreten over dat ze wel eens met goed nieuws kan komen. Zo zoek ik overal iets achter. Pff vermoeiend is het wel.
Heeeeel herkenbaar! Elke keer als ik iemand zie ben ik bang dat ze gaan vertellen dat ze zwanger zijn.
ik sluit me ook aan. erg herkenbaar. ik wilde zelfs niet meer met mensen afspreken die wellicht goed nieuws zouden kunnen hebben... helaas weet ik ook niet wat je hiertegen kunt doen. De enige remedie is een goede zwangerschap!
Ik vond dat destijds ook heel erg moeilijk. Ik werk op een kdv en kreeg in die week 3x goed nieuws van andere te horen. Natuurlijk stak dat vreselijk! Maar kon wel blij zijn voor hun. Mijn gevoel bij mijn miskraam was ook heel realistisch...ik kon er niks aan doen...het zal wel weer komen (hoopte ik) ik sprak mezelf toe om blij voor hun te zijn en mijn eigen gevoel even uit te schakelen. Ik heb dit probleem nu met mn sch.zusje maar dan andersom. Ik ben gelukkig weer zwanger geraakt en zij heegt vorig jaar een miskraam gehad. Ik merk dat ze niet blij voor me is, heeft me geeneens gefeliciteerd en ze paat duidelijk merken dat het haar dwars zit. Voor mij is dat vreselijk...ik snap dat ze het moeilijk vind maar kan je dan niet blij zijn voor me? Het contact was hiervoor heel goed en nu....? Ik spreek haar bijna nooit meer... Ik hoop dat je het los kan laten en je toch blij kan zijn voor eventueel goed nieuwswat je te horen krijgt. Ow ja, op de dag van mn miskraam kreeg ik het goede nieuws van een vriendin van me te horen....auwww voor mij maar super voor haar!
Herkenbaar... deed erg pijn. Nu heb ik t geluk weer snel zwanger te mogen zijn geworden, wat een hoop verdriet weg nam. Wat niet betekend dat ik er niet meer aan denk. sterkte... huilen helpt. Knuffel!!!
Dat is zeker waar!! Ook dat heb ik veel gedaan... Ik zie dat je een kleintje bent verloren met 13 weken? Tjonge wst erg! Was het hartje ermee gestopt? Wat zou je in spanning zitten nu! Die 12 weken grens zegt dus niet zo veel
Ik had een paar weken na mijn eerste miskraam een huilende schoonzus op de bank zitten samen met haar man, alle twee heel zenuwachtig en eerst niks zeggen.. Ze was dus in verwachting en vond het vreselijk om het me te vertellen.. Ik kon alleen maar blij voor haar zijn, maar saampjes hebben we wel even een potje gejankt.. Zij vond het heel wrang omdat ze al 2 gezonde kinderen had, maar was prompt ''vergeten'' dat ze daar ook 4 jaar mee bezig is geweest en tussendoor 2 miskramen had gehad, dus ik gunde het haar zoooo! Ik heb nu een collega die zwanger is en waar ik dus regelmatig mee werk terwijl ik net een bbz heb gehad.. Ik had eerst ook verwacht dat dit moeilijk voor me zou zijn, maar het allermoeilijkste vind ik dat er dus nu iets tussen ons ''veranderd'' is, want zij voelt zich niet op haar gemak bij me, dat voel ik.. Ik denk maar zo er zijn 2 kanten, voor ons is het ontzettend lastig, maar soms is het voor diegene die in verwachting is zo mogelijk nog lastiger om te vertellen.. Wil niet zeggen dat ik het soms ook niet moeilijk vind hoor, maar ik probeer me daar wel wat overheen te zetten..
1 echo gehad voordat we naar new zealand gingen. Was toen nog geen duidelijke, omdat t op de grens van 7 wkn zat. Gingen met een dubbel gevoel op vakantie. Hoe en wat verder geen idee. Alleen dat ik steeds bloed verloor en op een nacht weeen kreeg en t verloor. Heb t verhaal hier ook getypt. Spanning is gelukkig minder hoor! Al 3 goede echos gehad. En geen bloedverlies. Alleen de eerste paar weken voor de eerste echo..wist toen ook niet dat we al weer zwanger weer waren. Moet mn banner ook nog wijzigen. Zijn wat vooruit gezet met de laatste echo. Zit nu op 11wkn 5 dgn.
Shally wat rot meis, ik herken je gevoel heel goed hoor. Er worden dit jaar in onze vriendengroep maar liefst 5 baby's verwacht. Ik had zo erg gehoopt dat wij de 6de zouden krijgen in november. Nu gaat dat feestje mooi niet door. En het wordt voor ons nog veel langer wachten gezien we nu onderzoeken gaan doen en daar eerst een antwoord op willen. Ik heb al een dochter, die helaas niet gezond is geboren. Dit maakt het extra wrang, omdat ik altijd het idee heb gehad dat we nog meer kinderen zouden krijgen die wel gezond zouden zijn. Nu alles op losse schroeven staat merk ik weinig zin te hebben in gezellige bakkies thee met zwangere vriendinnen en zie ik verschrikkelijk op tegen de kraambezoeken. (Hoe erg ik het ze ook gun) ik denk dat dit moet slijten, de confrontatie aangaan is erg moeilijk maar na een paar keer denk ik dat het nare gevoel minder wordt. Zo gaat het ook bij de gevoelens van oneerlijkheid tov mijn dochter en alle gezonde kindjes die geboren worden. Eerst vond ik dat heel moeilijk, maar ik merk dat ik er steeds beter mee om kan gaan. En hopelijk duurt het gewoon niet zo lang meer voordat ook jullie zwanger mogen zijn van een gezond kindje. Het is je gegund, sterkte meis.
Heel herkenbaar. Ik ben ook een kindje verloren met 13 weken. Ik zat in het zkh toen een vriendin binnen kwam, die bleek ook zwanger te zijn. Samen hadden we het er nog over dat de kleintjes dan samen zouden opgroeien. Uiteindelijk bleek mijn kindje geen kloppend hartje te hebben en de hare wel. Toen haar buik echt begon te groeien was dit heel erg confronterend. (Ook omdat er veel meer mis bleek bij mij, dus ik kreeg chemo en wist niet of ik ooit nog kinderen kon krijgen). Ik heb het haar uitgelegd en we hebben elkaar niet meer gezien tot na de geboorte. Ik ben wel op kraamvisite geweest. Inmiddels is haar zoon bijna 12 en mijn oudste is 10.
Ik heb gemerkt dat ik er ook last van heb en er steeds meer last van begin te krijgen. Het helpt een beetje dat we al een gezonde zoon hebben, maar de afgelopen 2 jaar zijn echt hels geweest voor ons. In de week dat ik was uitgerekend van B.* kwamen er ineens 3 of 4 aankondigingen langs op FB met ik ben zwanger. Dat stak wel - zeker om het zo te moeten zien. Mijn man vindt dat ik blij moet zijn voor hen, maar ik vind het soms wel moeilijk. Heb de berichten tot nu toe op 'ignore' gezet. Er is een 1 stel die makkelijk zwanger raken en blijven en zij houden heel erg rekening met onze gevoelens. Zij hebben het eerst aan ons verteld en vragen nog telkens of het met ons goed gaat. Ik merk dat ik dit dan makkelijker verdraag: als mensen die zwanger zijn ook rekening houden met ons gemis.
Ik heb dit met mijn schoonzusje.ik ga verder niet meer in details treden, heb hier laatst een topic over geopend maar kan dus ook niet blij voor haar zijn. Maar dat heeft voor mij zo z'n redenen. Meestal heb ik het er een dag moeilijk mee en daarna probeer ik het te vergeten.
Ik vind het ook heel moeilijk met een groepje meiden waar ik weleens mee afspreek. De meeste hebben kinderen en eentje is net moeder geworden voor het eerst. Ik heb daarom ook afgezegd omdat ik daar heel verdrietig van wordt van al die verhalen de hele avond. Ik zou willen dat ik er wat makkelijker in stond.
ik herken het, ik was toen die tijd lid van een mama forum en daar waren bij elkaar 12 vrouwen, en 4 daarvan waren dus in tijdbestek van 4 maanden na elkaar zwanger geworden (ik was de eerste) en ik kreeg een miskraam naar 9w, ik gunde het de andere dames zeker van harte, ook had ik niet moeilijk met aankondigingen op facebook, ik had gek genoeg wel bij collega's van mijn vriend, hij kwam regelmatig met nieuws dat er een baby op komst was bij een collega van hem, liet gewoon voor me voorbij schieten, het interesseerde me echt niet, dat vond die vreemd, op een gegeven moment irriteerde zelfs geboorte aankondigen in tuinen me enorm, als ik er een tegen kwam sloeg me humeur gewoon helemaal om of ik moest spontaan huilen,, dit heeft echt wel een tijdje geduurd en heb ook verborgen gehouden op een gegeven moment heb ik naar paar maanden gezegd nu houd dat op (boos zijn om geboorte aankondigen) en het is ook meteen gelukt, voor anderen niet helemaal blij zijn was pas naar een jaar echt over, nu ik zwanger ben van ons tweede kindje, had ik het begin ook heel erg moeilijk, ik durfde niet te geloven dat het goed zal gaan, zelf nu ik bijna 20 weken ben, is het nog steeds echt afentoe niet te geloven
Ik herken het. Het lijkt wel alsof iedereen om je hren zwanger wordt of is, terwijl je eigen verdriet nog zo groot is. Je wilt graag blij zijn voor anderen, maar ook meteen speelt de vraag waarom het dan bij jezelf niet zo heeft mogen zijn. Ik hoop ook dat dit gevoel ooit nog over gaat.